Σε Μία Πόλη του Περού οι Άνθρωποι Λύνουν τις Διαφορές τους με Πάλη, Μία Φορά τον Χρόνο

Το Santo Tomás είναι η πρωτεύουσα της επαρχίας Chumbivilcas στις Περουβιανές Άνδεις, περίπου 3.600 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Η απομονωμένη πόλη έχει περίπου 10.000 κατοίκους, συν μερικές εκατοντάδες στους γύρω οικισμούς. Οι άνθρωποι που ζουν εκεί ανήκουν σε μεγάλο βαθμό στον αυτόχθονα πληθυσμό Korilazos (γράφεται και Qorilazos) και μιλούν Quechua, την πιο διαδεδομένη προ-αποικιακή  γλώσσα στη Νότια Αμερική. Η περιοχή έχει μακρά ιστορία αντίστασης στην κυριαρχία της πρωτεύουσας και υπεράσπισης των δικαιωμάτων και των παραδόσεων των αυτόχθονων πληθυσμών.

Συνολικά, το Santo Tomás έχει μόνο τρεις αστυνομικούς. Το πλησιέστερο δικαστήριο απέχει 12 ώρες με το αυτοκίνητο και λίγοι Chumbivilcanos έχουν τον χρόνο ή τα χρήματα να αφιερώσουν στις δικαστήρια. Αντίθετα, μία φορά τον χρόνο, μεταξύ 24 και 26 Δεκεμβρίου, οι άνθρωποι μπορούν να επιλύσουν εκκρεμείς διαφωνίες παλεύοντας σε μια δημόσια αρένα, μπροστά στην κοινότητά τους που ζητωκραυγάζει.

Η παράδοση αυτή ονομάζεται Takanakuy – στα Quechua «Takar» σημαίνει «χτυπώ» και «Nakuy» σημαίνει «αμοιβαία». Στόχος της είναι να ξεκινήσει η νέα χρονιά χωρίς εκκρεμότητες, έτσι κάθε αγώνας πάλης αρχίζει και τελειώνει με μια αγκαλιά. Οι αγώνες αυτοί είναι μέρος ενός μεγαλύτερου φεσιτβάλ που περιλαμβάνει ποτό, παρελάσεις στους δρόμους της πόλης, χορό και μουσική Huaylia, είδος που καταγίνεται με θέματα ελευθερίας και εξέγερσης ενάντια στις αποικιακές δυνάμεις.

Η προέλευση είναι ασαφής. Μερικοί λένε ότι προέρχεται από τις τελετουργικές παραδόσεις των αυτοχθόνων. Άλλοι πιστεύουν ότι χρονολογείται από την ισπανική εισβολή τον 16ο αιώνα, όταν οι αυτόχθονες και οι αποικιστές συχνά συγκρούονταν. Παρόμοια φεστιβάλ υπάρχουν και σε άλλα μέρη των Περουβιανών και Βολιβιανών Άνδεων, αλλά δεν γίνονται εκείνη την περίοδο.

Παρά τους βίαιους τόνους του, το φεστιβάλ μοιάζει με γιορτή. Υπάρχει φαγητό, πολύ αλκοόλ και όλοι φοράνε παραδοσιακά ρούχα. Όταν έρθουν όλοι στο κέφι, οι χωρικοί μπαίνουν σε κύκλο για να δουν τους αγώνες. Οι θεατές επευφημούν σε κάθε κίνηση των μαχητών, που σηκώνουν σύννεφα σκόνης γύρω από την αρένα.

Επιτρέπονται κλοτσιές, χαστούκια και γροθιές, αλλά το δάγκωμα, το τράβηγμα μαλλιών και το να χτυπάς κάποιον που έχει πέσει δεν επιτρέπονται. Οι μαχητές δεν μπορούν επίσης να πιάσουν τους αντιπάλους τους. Η αρένα είναι γεμάτη με κριτές που κρατούν μαστίγια και παρεμβαίνουν όταν υπάρξει μεγάλη ένταση – τόσο μεταξύ μαχητών όσο και στο πλήθος.

«Οι Chumbivilcanos έχουν συνηθίσει να μάχονται με τη φύση» είπε ο Victor, ένας από τους μαχητές. «Το αίμα μας βράζει, η μάχη σου δίνει μια αίσθηση ικανοποίησης». Η εργασία και η ζωή σε αυτό το αγροτικό περιβάλλον μεγάλου υψομέτρου απαιτεί δύναμη, η οποία καλλιεργείται από την παιδική ηλικία. Συμμετέχεις στους αγώνες για να αποδείξεις στην κοινότητα ότι είσαι αξιόπιστος και έτοιμος να προστατεύσεις τον εαυτό σου και τους αγαπημένους σου από τις αδικίες –αν σου κλέψουν την αγαπημένη σου, τα πρόβατα ή την τροφή σου– και τις καθημερινές κακουχίες.

Την ημέρα του Takanakuy, δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις. Το αφεντικό παλεύει με τον υπάλληλο, ο σερβιτόρος με τον έμπορο, οι αδερφές μεταξύ τους. Μπορούν να συμμετέχουν άτομα κάθε ηλικίας –από μικρά παιδιά έως ηλικιωμένους– και κάθε φύλο. Οι γυναίκες έχουν αρχίσει να παλεύουν τα τελευταία χρόνια, και παρόλο που δεν είναι όλοι ευχαριστημένοι με αυτό, είναι αρκετά συνηθισμένο.

Ένας άλλος σημαντικός κανόνας του Takanakuy είναι ότι δεν υπάρχει νικητής. Οι συμμετέχοντες μπορούν να ξεδώσουν, αλλά δεν αποφασίζουν ποιος έχει δίκιο - σε αντίθεση με μία δίκη. Ο καθένας είναι ελεύθερος να ερμηνεύσει τον αγώνα του όπως θέλει – νίκη, κάθαρση ή απλώς παλιά καλή εκδίκηση.

Περισσότερα από το VICE

Οι Χούλιγκαν της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης

Στα Άδυτα της Jail Time Records: Ένα Μουσικό Label που Ξεκίνησε σε μια Διαβόητη Φυλακή

Τρία Χρόνια Μετά το Τέλος του ο «Παρασκευάς» Λείπει Από την Καθημερινότητά μας

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.