Μια από τις Πρώτες Γυναίκες Πυγμάχους Θυμάται μια Ζωή Γεμάτη Αγώνες

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Broadly.

Σε ένα ασπρόμαυρο φιλμ του 1949, η Barbara Buttrick -μια μικροκαμωμένη 19χρονη με ύψος ενάμιση μέτρο- κάθεται μπροστά στην κάμερα και αγριοκοιτάζει τον φακό. «Νομίζω πως όλες αυτές οι κουβέντες για τις γυναίκες που δεν πρέπει να κάνουν πυγμαχία είναι παλιομοδίτικες», λέει με βαριά προσφορά του Γιόρκσαϊρ. «Τα κορίτσια δεν είναι τα ευαίσθητα λουλούδια που ήταν κάποτε. Τέλος πάντων, τον φίλο μου δεν τον πειράζει, οπότε γιατί να πειράζει εμένα;».

Την επόμενη 15ετία, η Buttrick θα συνέχιζε και θα πρωτοπορούσε στη συμμετοχή των γυναικών στην επαγγελματική πυγμαχία. Από τις αποδοκιμασίες του βρετανικού Τύπου για «προσβολή στη γυναικεία φύση», έφτασε να είναι η πρώτη γυναίκα παγκόσμια πρωταθλήτρια. Το 2010, το Florida Boxing Hall of Fame την πρόσθεσε στη λίστα με τους κορυφαίους του, δίπλα Muhammad Ali.

Η Buttrick ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά με το μποξ τελείως τυχαία. Έχοντας μεγαλώσει στα αγγλικά χωριά Κότιγχαμ και Χόρνσι, προσπάθησε να φτιάξει μια ομάδα κοριτσιών, για να παίζουν ποδόσφαιρο (κάτι που λέει ότι ήταν κατακριτέο, όπως και η πυγμαχία). Μια μέρα, που την είχε περάσει κλοτσώντας μια μπάλα σε έναν λασπωμένο δρόμο, πήγε στο σπίτι μιας φίλης και της είπαν να καθαρίσει τα βρόμικα παπούτσια της με μια εφημερίδα. Η Buttrick εντυπωσιάστηκε από τη φωτογραφία μιας μποξέρ, της Polly Fairclough, σε ένα πανηγύρι όπου διοργανώνονταν αγώνες και είπε, «Μόνο μην χρησιμοποιήσετε αυτή τη σελίδα – θέλω να τη διαβάσω».

Με το ψευδώνυμο Mighty Atom of the Ring (Το ισχυρό άτομο του ρινγκ), η Buttrick ξεκίνησε να αντιμετωπίζει άνδρες και γυναίκες σε μη κερδοσκοπικούς αγώνες που διοργανώνονταν για λόγους ψυχαγωγίας. Καθώς το επαγγελματικό μποξ άνοιξε για το αντίθετο φύλο, έγινε επαγγελματίας στη Βόρεια Αμερική και αντιμετώπιζε γυναίκες σε κανονικούς αγώνες, καταφέρνοντας τελικά να γίνει η πρώτη γυναίκα που κέρδισε παγκόσμιο τίτλο. Ηττήθηκε μόνο μια φορά στην καριέρα της.

Τώρα, στα 87 της, η Buttrick μένει στη Φλόριντα και προεδρεύει στη Διεθνή Ομοσπονδία Πυγμαχίας Γυναικών, έναν από τους πλέον αναγνωρισμένους παγκόσμιους οργανισμούς τους αθλήματος. Βρίσκεται πολύ μακριά από την παιδική της ηλικία στην Αγγλία, όταν τσακωνόταν με τα αγόρια στο δρόμο. Τώρα, η Buttrick, που έγινε και θέμα ενός θεατρικού μονόλογου που λέγεται Delicate Flowers (Ευαίσθητα Λουλούδια), επιστρέφει στα παλιά της λημέρια στο Γιόρκσαϊρ, για να μιλήσει στο φεστιβάλ Women of the World και θυμάται την πρωτοποριακή αθλητική της καριέρα.

Broadly: Πώς ήταν τα πράγματα, όταν ήσουν μικρή ;
Barbara Buttrick: Ζούσα στο Κότιγχαμ μέχρι τα έξι μου και μετά μετακομίσαμε στο Χόρνσι, στην ακτή. Τα τρία χρόνια που πέρασα στο Χόρνσι, πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν τα καλύτερα της ζωής μου. Μικρή, στις καλοκαιρινές διακοπές έβγαινα μόνη μου, επτά ή οκτώ χρονών, κατέβαινα στην παραλία, καθόμουν και έβλεπα τις αποβάθρες και ήξερα κάθε γωνιά του Χόρνσι. Το σχολείο ήταν πίσω από εκεί που έμενα. Ήταν ένα πολύ μοντέρνο σχολείο, με πολύ νέους δασκάλους. Ήταν μεικτό σχολείο, κάτι που δεν ήταν πολύ συνηθισμένο τότε.

Ήσουν μαχήτρια από τότε που ήσουν μικρή;
Όταν ήμουν μικρή, στους δρόμους παίζαμε μποξ και πάλη και ήταν χειρότερα. Επειδή, αν σε χτυπήσει στο στόμα κάποιος με τη γυμνή γροθιά του, θα έχεις μικρά σπασίματα στις άκρες των δοντιών σου. Αυτό ήταν πιο σκληρό. Αν φοράς ένα ζευγάρι γάντια του μποξ, τότε μοιάζει πιο πολιτισμένο.

Όταν ήσουν μικρή, πάλευες με αγόρια ή κορίτσια;
Κυκλοφορούσα συνήθως με μια μικρή παρέα αγοριών. Υπήρχε ένα μικρό αγόρι που ήταν λίγο μικρότερο από μένα, ίσως ενάμιση χρόνο μικρότερο, αλλά ήταν ακριβώς στο ύψος και στο βάρος μου. Αυτό σήμαινε ότι κάθε φορά που συναντιόμασταν έπρεπε να παλέψουμε ο ένας με τον άλλον. Ένιωθα ότι μπορούσα να τον διαχειριστώ, αν και ήταν ζόρικο αγοράκι. Όταν ήμασταν παιδιά, ήταν ο βασικός μου αντίπαλος στους δρόμους. Θα ’μουν 12 χρονών τότε.

Φοβόσουν να παλέψεις με ανθρώπους πιο μεγαλόσωμους από σένα και πιο επιβλητικούς σωματικά;
Οι περισσότεροι από τους αντιπάλους μου ήταν πιο μεγαλόσωμοι από μένα. Δεν ανησυχούσα γι’ αυτό. Προπονούμουν με πολλούς άνδρες και έκανα αγώνες μαζί τους – ένας άνδρας ελαφρών βαρών δεν θα ερχόταν να με βγάλει νοκ άουτ, ξέρω ’γω, ήταν μη κερδοσκοπικοί αγώνες με τους άνδρες. Με τα κορίτσια, δεν ανησυχούσα, επειδή ποτέ δεν με έβαζαν με κάποια στο μέγεθός μου. Έχασα έναν αγώνα από την JoAnn Hagen και ήταν 1,75 και 15 κιλά πιο βαριά. Κάναμε οκτώ γύρους στον Καναδά. Αλλά δεν ανησυχούσα ιδιαίτερα για τη δύναμη της γροθιάς της ή κάτι τέτοιο.

VICE Video: Οι Αγώνες Πυγμαχίας με Γυμνά Χέρια Ζουν και Βασιλεύουν

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Θα ήθελα να ασχοληθώ με την πυγμαχία και αναρωτιόμουν αν είχες καμιά συμβουλή - φαίνεται αρκετά τρομακτικό. Εσύ έπρεπε να ξεπεράσεις τον φόβο ότι θα χτυπήσεις;
Στέκεσαι στη γωνία σου και αναρωτιέσαι, «Τι κάνω εδώ πέρα;». Υπάρχει κάποιος στην απέναντι γωνία που πρέπει να πας να νικήσεις. Δεν νομίζω ότι είναι φόβος ότι θα χτυπήσω, νομίζω ότι είναι θέμα του να κάνεις την προσπάθεια να δείχνεις καλά και να κάνεις αυτό που μπορείς. Είσαι περισσότερο συγκεντρωμένος στο να χτυπάς τον αντίπαλό σου. Δεν νομίζω ότι ανησυχείς ότι θα χτυπήσεις, έχει να κάνει με το να προσπαθείς να μην σε νικήσουν και να μην σε δείρουν. Αν έχεις διάθεση για όλα αυτά, τότε να ασχοληθείς.

Tι πιστεύουν για σένα οι παλιοί σου φίλοι από την πατρίδα, καθώς ήσουν κάποια με την οποία πάλευαν και τώρα βρίσκεται στο Boxing Hall of Fame;
Οι περισσότεροι είναι σαν εμένα: εκπλήσσονται πάρα πολύ από το πόσο έχουν αλλάξει οι απόψεις για τις γυναίκες πυγμάχους. Αν ήμουν νέα σήμερα, θα ήμουν πολύ χαρούμενη. Μπορείς να πας σε ποδοσφαιρικές ομάδες και σε γυμναστήρια πυγμαχίας. Τότε, δεν υπήρχε άθλημα. Υπήρχε ένας αγώνας πού και πού και ένα γυμναστήριο που μπορούσες να χρησιμοποιήσεις. Οι φίλοι μου είναι πολύ χαρούμενοι. Ο Τύπος με αντιμετώπισε πολύ άσχημα και τώρα είναι αποδεκτό, ενώ υπήρξε και μια συγγνώμη στην Daily Mirror για ό,τι ειπώθηκε για μένα. Ξέρεις, «επονείδιστη» και εκείνο για τη γυναίκα πυγμάχο. Κάπου το έχω. Ο Τύπος ήταν πραγματικά εναντίον μου.

Έχεις τραυματιστεί ιδιαίτερα άσχημα; Ποιος ήταν ο χειρότερος τραυματισμός σου από την πυγμαχία;
Δεν είχα άσχημους τραυματισμούς. Δεν έχω βγει νοκ άουτ. Το μόνο που είχα ήταν μια μελανιά στη γέφυρα της μύτης. Είχα ένα σημάδι εκεί για λίγο, αλλά έχει φύγει τώρα. Έτσι, δεν μπορώ να πω ότι έπαθα μόνιμη ζημιά από το μποξ.

Πώς ένιωθες όταν αγωνιζόσουν ενάντια σε κάποιον άλλον;
Χρειαζόταν ο πρώτος γύρος, για να ηρεμήσεις. Όταν τελείωνε ο πρώτος γύρος, τότε ήσουν άνετα. Τότε συγκεντρωνόσουν στο μποξ. Αν κάνεις πυγμαχία, θα διαπιστώσεις ότι έχεις άγχος όταν μπαίνεις στο ρινγκ. Όταν περάσει ο πρώτος γύρος, ηρεμείς και συγκεντρώνεσαι σ’ αυτό που κάνεις. Η κατάσταση δεν σε ενοχλεί πλέον. Πρέπει να συγκεντρώνεσαι απόλυτα και να μην αφήνεις τίποτα να σε αποσπά.---

Πώς βλέπεις την καριέρα σου εκ των υστέρων, τόσα χρόνια μετά;
Χαίρομαι που έκανα αυτό που ήθελα και έκανα όσα μπορούσα και τώρα είναι κάτι αποδεκτό. Αισθάνομαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό.

Περισσότερα από το VICE

Ζωντανοί-Νεκροί σε Ψυχιατρική Κλινική: Φωτογραφίες του Ένοχου Μυστικού της Ελληνικής Κοινωνίας

H Αισθητικός που Έκανε Διπλή Ζωή ως Βαρόνος Κοκαΐνης

«Άβυζη», «Χοντρή», «Σημαδεμένη» - Γυναίκες στην Ελλάδα Φωτογραφίζονται Μιλώντας για το Body Shaming