Ο Προκόπης Κέσοφ ή Κεσίδης, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, δεν είναι στις καλύτερές του. Η μεγάλη ξύλινη εκκλησία, ρωσικής τεχνοτροπίας, που έχτισε στο οικόπεδό του, γιορτάζει στις 16 Νοεμβρίου, όμως τα τελευταία χρόνια παραμένει κλειστή – κανένας παππάς δεν τελεί λειτουργία, μόνο λίγοι γείτονες τού ζητούν το κλειδί για να κάνουν τον σταυρό τους. Αιτία για αυτό, είναι η κόντρα του με την τοπική μητρόπολη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Χαμηλά στο Ωραιόκαστρο της Θεσσαλονίκης, στη γειτονιά των παλιννοστούντων από χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, η ξύλινη εκκλησία με τον επίχρυσο τρούλο είναι το τελευταίο πράγμα που περιμένεις να δεις, ανάμεσα σε σκόρπια σπίτια και αλάνες. Αστράφτει στον ήλιο από μακριά, είναι παράταιρα περίτεχνη, κατασκευασμένη με κορμούς δέντρων της Σιβηρίας, που στηρίχτηκαν μεταξύ τους «δίχως ένα καρφί», και είναι αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο (σσ: τον Νοέμβριο γιορτάζεται η ανακομιδή του λειψάνου).
Ο Προκόπης Κεσίδης.
Οι γείτονες μάς οδήγησαν στο σπίτι του Κεσίδη, στο διπλανό οικόπεδο. Εκείνος έβγαλε πρώτα το κεφάλι του πίσω από μια ξύλινη βαριά πόρτα κι ύστερα κατέβηκε στον δρόμο. «Γεννήθηκα στο Κράσνονταρ της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Από μικρός ασχολήθηκα με την ελεύθερη πάλη και ήμουν καλός αθλητής. Είχα, όμως, ένα σοβαρό ατύχημα, που με καθήλωσε για έναν χρόνο και οκτώ μήνες στο κρεβάτι. Έκανα, τότε, ένα τάμα, ότι αν στεκόμουν στα πόδια μου, θα έχτιζα μια εκκλησία στον Άγιο Γεώργιο», μου είπε. Ο ίδιος ήρθε στη Θεσσαλονίκη στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όπως πολλοί ακόμη Έλληνες από την Αμπχαζία και τη Γεωργία. Η υγεία του βελτιώθηκε, κατάφερε να επιστρέψει στην πάλη ως προπονητής παιδιών και δεν ξέχασε το τάμα του.Στα σκαλιά της εκκλησίας ανεμίζουν μια ελληνική και μία ρωσική σημαία. Ο ναός είναι χτισμένος σύμφωνα με την ορθόδοξη ρωσική αρχιτεκτονική, εγγεγραμμένος σταυροειδής με τρούλο σε ρωσική βερσιόν. Μοιάζει με πύργο, έχει εξώστες, κόγχες και βολβοειδείς επίχρυσους τρούλους, γνωστούς στη ρωσική ναοδομία ως «λουκοβίστα γκλάβα», που σημαίνει «το κεφάλι του κρεμμυδιού». Το εσωτερικό της εκκλησίας είναι λιτό. Μυρίζει το ρετσίνι του πεύκου στους τοίχους και οι επιγραφές στον πολυέλαιο και τις εικόνες είναι γραμμένες στα ρωσικά. «Τέτοιες εκκλησίες χτίζονται μόνο στη Ρωσία», είπε ο Κεσίδης.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Για την κατασκευή της εκκλησίας μεταφέρθηκαν από τη Ρωσία 240 κυβικά ξυλείας.
«Χρησιμοποιήθηκαν 240 κυβικά ξυλείας, πελεκημένοι κορμοί πεύκου από τα βάθη των ρωσικών δασών, τους οποίους μετέφεραν ως εδώ 12 φορτηγά. Ήρθαν μάστορες από τη Ρωσία για να χτίσουν την εκκλησία – έξι για να πλέξουν τους κορμούς και άλλοι τέσσερις για τη στέγη και το καμπαναριό. Δεν χρησιμοποίησαν ούτε ένα καρφί για να στηρίξουν τα ξύλινα δοκάρια, παρά μόνο μεγάλες σφήνες από μεσέδες, κάθε πέντε σειρές κορμών», μου είπε. Τον ρώτησα πόσο στοίχισε η κατασκευή της εκκλησίας και απάντησε ότι δεν θυμάται.Η ρωσική εκκλησία του Ωραιοκάστρου ολοκληρώθηκε το 2005. Τον πρώτο καιρό, παππάς της τοπικής μητρόπολης λειτουργούσε κάθε Κυριακή, όμως εδώ και χρόνια σταμάτησε. «Με ενημέρωσαν ότι η διαχείριση έπρεπε να γίνεται από την μητρόπολη, διαφορετικά κάθε φορά που θα καλούσα ιερέα για τη λειτουργία ή κάποιο μυστήριο, θα έπρεπε να πληρώνω. Αυτό δεν θα το κάνω ποτέ», είπε ο Κεσίδης.
Το LADA-σάουνα.
Λίγο πριν φύγουμε, ήθελε να μας δείξει κάτι ακόμη. Άνοιξε την πίσω πόρτα ενός παλιού αυτοκινήτου LADA και έδειξε με καμάρι την πατέντα. Το είχε διαμορφώσει σε σάουνα, με ξύλινη επένδυση, χώρο για το καυτό νερό και τις θερμαινόμενες πέτρες, σε μεταλλικό πλέγμα πίσω δεξιά στο πορτ μπαγκάζ - στο ίδιο ύψος πέρασε έξω από τη λαμαρίνα του αυτοκινήτου ένα μεταλλικό μπουρί. Το οδηγείς αυτό, ρώτησα. «Ναι κανονικά, είναι πιο "σκυλί" και από τρακτέρ», είπε. «Πηγαίνω στη θάλασσα, στο βουνό, όπου θέλω, ανάβω τη σάουνα και χαλαρώνω».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες:
