Συνέντευξη με Έναν Τύπο που δεν Μπορούσε να Κοιμηθεί Γιατί Φοβόταν μην Πεθάνει

Συχνά ακούμε ότι ο ύπνος, μαζί με το σεξ και το χέσιμο, είναι μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής. Όμως, τι θα γινόταν εάν ξαφνικά μια μέρα ο ύπνος από φανταστική φάση γίνει εφιάλτης, από τον οποίο δεν μπορείς να ξυπνήσεις;

Ο J.-δεν ήθελε να δώσει το πλήρες όνομα του- υποφέρει από υπνοφοβία, δηλαδή φοβάται ότι μπορεί να αποκοιμηθεί. Ακόμα κι η παραμικρή σκέψη ότι θα κοιμηθεί τον πανικοβάλει. Πράγμα που δυσκόλεψε κατά κάποιο τρόπο τη συνέντευξη μας, μια και κάθε φορά που σκεφτόταν τη φοβία του, έπρεπε να προσπαθήσει να το διαχειριστεί ώστε να μην πάθει κρίση άγχους. VICE: Γεια σου J., μπορείς να εξηγήσεις τι είναι η υπνοφοβία; 

J.: Υπνοφοβία είναι να φοβάσαι να κοιμηθείς. Είναι μια από τις πιο ιδιαιτέρως ευαίσθητες και δύσκολες να κατανοήσεις φοβίες καθώς υπάρχουν πολύ λίγες περιπτώσεις ασθενών. Ωστόσο επηρεάζει σοβαρά τη σωματική και ψυχική υγεία των πληγέντων.

Πως επηρεάζει εσένα; Επηρεάζει κάθε τομέα της ζωής μου. Προσπαθώ να αποφύγω να κοιμηθώ με κάθε τρόπο, επειδή φοβάμαι ότι θα πεθάνω, είτε από καρδιακή προσβολή, είτε από θανατηφόρο δυστύχημα. Την επόμενη μέρα, αισθάνομαι εντελώς ανίσχυρος και απελπισμένος. Αυτή η απεχθής σωματική και ψυχολογική κούραση πραγματικά με εξουθενώνει. Κάθε μικρολεπτομέρεια της καθημερινότητας σου επηρεάζεται, πράγματα που ένα φυσιολογικό άτομο δεν θα ήταν σε θέση να κατανοήσει.

Τι ήταν αυτό που πυροδότησε την δική σου περίπτωση;

Όλα άρχισαν από έναν τραυματισμό στο ακρωραίο λοβίο, δηλαδή έναν τραυματισμό στο κεφάλι που προκαλεί απώλεια ισορροπίας και ζαλάδα. Μια νύχτα, τον Αύγουστο του 2010, ενώ έτρωγα βραδινό και έβλεπα τηλεόραση, ξαφνικά έχασα τις αισθήσεις μου για λίγα δευτερόλεπτα. Έπεσα από τον καναπέ. Αμέσως αφού συνήλθα, μόνος και αβοήθητος, πήγα στο νοσοκομείο.

Η θεραπεία που μου χορήγησαν ήταν πολύ κακή και οι γιατροί πίστεψαν ότι το πρόβλημα ήταν κάποια «μανία» ή κάτι που «επινόησα». Ο ψυχίατρος και ο θεράπων γιατρός διέγνωσαν ότι πάσχω από «υποχονδρία και ψυχοσωματικό πρόβλημα». Τότε ήταν που ξεκίνησε η υποχονδρία μου.

Τι έκανες μετά;

Πήγα σε πολλά δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία και αμέτρητους γιατρούς, οι οποίοι μου έκαναν αμέτρητες εξετάσεις. Έκαναν όλα τα είδη των διαγνώσεων: κάποιοι είπαν ότι είχα καρκίνο, άλλοι ότι είχα όγκους στον εγκέφαλο, προβλήματα με τα αυτιά μου. Ότι κι αν σκεφτείς, το είχα.

Όπως ήταν αναμενόμενο, όλες αυτές οι αντικρουόμενες διαγνώσεις μου δημιούργησαν αυτό το φόβο, ότι δηλαδή ανά πάσα στιγμή κάτι θα μου συμβεί. Έχετε υπόψη ότι όλη αυτή η διαδικασία διήρκεσε σχεδόν δυο χρόνια, στη διάρκεια των οποίων υπέφερα από μόνιμη ζαλάδα, ίλιγγο και δυνατούς πονοκεφάλους, εκτός τα προβλήματα ύπνου. Σταδιακά, οι φόβοι μου αυξήθηκαν. Άρχισα να φοβάμαι να κοιμηθώ και να πιστεύω ότι πάσχω από σοβαρή ασθένεια.

Εννοείς ότι η φοβία σου βασίζεται στο φόβο του να μην ξυπνήσεις, το φόβο του θανάτου. Ποιες είναι οι πεποιθήσεις σου όσο αφορά αυτό το θέμα; Είμαι άθεος. Δεν πιστεύω στους θεούς. Πιστεύω ότι όταν πεθαίνουμε, όλα τελειώνουν και αυτή η σκέψη με τρομοκρατεί. Υποθέτω ότι κανένας δεν με προετοίμασε για αυτό: η οικογένεια μου ή οι ειδικοί, κανένας.

Ούτε κάποιος από αυτούς τους τύπους είναι ο J. Φωτογραφία από τον Bruno Bayley

Είπες ότι κάνεις τα πάντα ώστε να μην αποκοιμηθείς. Τι κάνεις συνήθως;

Όταν ετοιμάζομαι να κοιμηθώ, υποφέρω από σταδιακή αύξηση άγχους. Το σώμα μου προκαλεί κρίσεις πανικού και πνιγμού, ώστε να με εμποδίσει να κοιμηθώ. Είναι δύσκολο να εξηγήσω, πρέπει να το αισθανθείς: ο σφυγμός μου επιταχύνεται, τρέμω, δεν ξέρω τι να κάνω. Αισθάνεσαι ανίσχυρος. Η κατάσταση, το υποσυνείδητο σου σε ελέγχει.

Εκτός από αυτό, μερικές φορές συνειδητά σηκώνομαι από το κρεβάτι και βγαίνω έξω ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια. Έχω πάει σε κέντρα ψυχικής υγείας, όπου αντί να με βοηθήσουν, αυτό που έκαναν ήταν να επιδεινώσουν την κατάσταση μου με χάπια και φάρμακα. Σκέφτηκα να τελειώνω με αυτή την υπόθεση, αλλά ας πούμε ότι είμαι δυνατός άνθρωπος. Έχω μια εσωτερική δύναμη που με κρατάει από το να κάνω κάτι τέτοιο.

Όταν σας πάρει ο ύπνος, ξεκουράζεστε καλά;

Όταν κοιμάμαι, είναι επειδή αποκοιμάμαι. Και τότε, το μυαλό μου παίζει παιχνίδια, αντιδρώντας ως μηχανισμός αυτοάμυνας που εμποδίζει τη συνείδηση μου από το να χαλαρώσει και να αποδεσμευτεί από την πραγματικότητα έτσι ώστε να έχω έναν ξεκούραστο ύπνο. Υποθέτω, ότι ο εγκέφαλος αποσυνδέεται επειδή γνωρίζει ότι εάν δεν κοιμηθείς, πεθαίνεις.

Πόσες ώρες κοιμάσαι συνήθως;

Περίπου τρεις με πέντε ώρες, εξαρτάται από τη μέρα και την ένταση του πανικού.

Τώρα που έχεις τη σωστή διάγνωση, ακολουθείς κάποια θεραπεία; Παίρνεις φάρμακα;

Δεν υπάρχει φαρμακολογική θεραπεία. Πρέπει να ακολουθήσει μια συγκεκριμένη και στιβαρή ψυχοθεραπευτική θεραπεία.

Υπάρχει ένας πολύ μικρός αριθμός κέντρων που θεραπεύουν αυτό το είδος ασθένειας και τα οποία είναι πολύ ακριβά και για αυτό μη προσβάσιμα από τους περισσότερους ανθρώπους με το πρόβλημα μου. Απλώς προσπαθώ να βγαίνω, να αποσπώ την προσοχή μου –περπατάω ή σκέφτομαι άλλα πράγματα για να μειώσω τις συνέπειες της υπνοφοβίας.

Πως αισθάνεσαι όταν ξυπνάς και συνειδητοποιείς ότι τίποτα κακό δεν σου έχει συμβεί;

Ξυπνάω πολύ κουρασμένος, εξουθενωμένος. Δεν θέλω να κάνω τίποτα και προφανώς έχω υπνηλία. Δεν μπορείς ποτέ να ξεπεράσεις τις φοβίες, μπορείς να τις παρακολουθείς και να ζήσεις μαζί τους όσο το δυνατόν καλύτερα, αλλά πρέπει να έχεις κατά νου ότι δεν μπορούν να θεραπευτούν και όποιος λέει το αντίθετο ψεύδεται.

Πώς επηρεάζει η υπνοφοβία την κοινωνική σου ζωή; Δεν έχω κοινωνική ζωή. Οι σχέσεις μου με ανθρώπους περιορίζονται στην οικογένεια μου… κανένα σχόλιο. Κανένας δεν καταλαβαίνει τι μου συμβαίνει και τείνει να το ταυτίζει με τρέλα. Είναι επίσης αδύνατο να αποδώσω καλά στη δουλειά μου. Αυτό έχει επιδεινώσει την ανάγκη μου για απομόνωση, τη δυσπιστία, την εμφάνιση νέων παθολογιών και την ψυχική υγεία μου.

Πώς αισθάνεσαι όταν ο κόσμος νομίζει ότι είσαι 'τρελός';

Λοιπόν, είναι πιο τρελοί από εμένα γιατί δεν δείχνουν κατανόηση.

Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να γνωρίζει ο κόσμος για την υπνοφοβία;

Η υποστήριξη είναι σημαντική, αλλά ζούμε σε μια υποκριτική κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι με σωματικές και ψυχολογικές αναπηρίες εγκαταλείπονται και κακοποιούνται από την καπιταλιστική κοινωνία μας. Σου συμπεριφέρονται σα να είσαι φρικιό και δεν έχεις το δικαίωμα να ενοχλείς τους άλλους με τα προβλήματα σου.

Αυτές οι φοβίες πρέπει να ερευνηθούν-ο αριθμός των ανθρώπων που πλήττονται από αυτές είναι πολύ πιο υψηλός από ότι νομίζουμε. Και αυτή τη στιγμή, τη μόνη λύση την έχουν οι ιδιωτικές κλινικές τις οποίες οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.