Τι θα γράφατε σε κάποιον που δεν θα διάβαζε ποτέ τα λόγια σας; Αυτό το ερώτημα θέτει ο Marco D’Agostin στην παράσταση σύγχρονου χορού Best Regards, που παρουσιάζεται την Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου στις 20.30 στο Ολύμπια, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας».Η παράσταση εμπνέεται από τον διάσημο χορογράφο Nigel Charnock, που ο Marco γνώρισε και δούλεψε μαζί του πριν φύγει από τη ζωή. Αυτή η συνάντηση άλλαξε καθοριστικά τη σκέψη του πάνω στην performance και αποτέλεσμα είναι τo “Best Regards”. Πρόκειται για ένα γράμμα που έγραψε 8 χρόνια μετά τον θάνατο του Nigel, σε κάποιον που δεν θα απαντήσει ποτέ. Είναι μια πρόσκληση που απευθύνει στο κοινό να τραγουδήσουν μαζί για μια νοσταλγία που ανήκει σε όλους όσους δεν κατάφεραν να φτάσουν εγκαίρως για να πούμε αυτό που ήθελαν.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
VICE: Πώς αισθάνεστε για την εμφάνισή σας στο θέατρο Ολύμπια στην Αθήνα; Marco D'Agostin: Ως νέος, είχα την κλασική σχολική εκπαίδευση, που σχετιζόταν με τη μελέτη της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού. Για το λόγο αυτό, η Αθήνα έχει μια μαγική επίδραση πάνω μου- είναι ένας τόπος που πάντα κατοικούσε στη φαντασία μου. Αγαπώ επίσης την Αθήνα που γνώρισα ως ενήλικας: τη σύγχρονη, χαοτική αλλά ζωντανή Αθήνα. Αυτή η παράσταση απαιτεί την οικοδόμηση μιας διαφορετικής σχέσης με το κοινό της κάθε φορά. Προσεγγίζω το ραντεβού με την Αθήνα με μια διακριτική αγωνία, την ίδια αγωνία που νιώθει κανείς λίγο πριν από ένα ρομαντικό ραντεβού.Ποια είναι η ιστορία του Best Regards; Το Best Regards είναι ένας χορός, στη σκιά κάποιου που δεν είναι πια μαζί μας. Του Nigel Charnock, του τρομερού χορογράφου και performer που ίδρυσε το DV8 Physical Theatre.Η συνάντησή μου με τον Nigel ήταν μια πραγματική καμπή στη ζωή μου. Η σχέση μας, στην οποία αιωρούνταν μια υπόσχεση συνεργασίας, έληξε απότομα λόγω του θανάτου του το 2012. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, ήθελα πάντα να αφιερώνω χρόνο για να αναλογιστώ τον χώρο που άφησε κενό μέσα μου, τόσο ως άνθρωπος όσο και ως καλλιτέχνης.Με την πάροδο του χρόνου, η παράσταση πήρε τη μορφή επιστολής και πυροδότησε προβληματισμούς σχετικά με αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας που βάζει στο παιχνίδι τον χρόνο, την καθυστέρηση, την διαφορά μεταξύ διαφορετικών "παρόντων χρόνων" - εκείνου της γραφής και εκείνου της ανάγνωσης. Στην παράσταση, ωστόσο, είναι σημαντικό για μένα να θέσω το ερώτημα στο κοινό, δηλαδή να βάλω τον κάθε θεατή στη συνθήκη να αναρωτηθεί ποιος είναι ο "Nigel" του, ποιο είναι το πρόσωπο που τον έκανε να νιώθει ότι μένει άδειος και τι προλαβαίνει ακόμα -ή δεν προλαβαίνει- να πει.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πώς σε εμπνέει ο Nigel Charnock; Γνώρισα τον Nigel το 2010. Μετά από εκείνον, η δυνατότητα του χορού είναι για μένα ο ορίζοντας εντός του οποίου μπορούν να συμβούν τα πάντα επί σκηνής. Ο Nigel ήταν ένας απίστευτος καλλιτέχνης. Στις παραστάσεις του, το τραγούδι, ο χορός, οι φωνές, ο αυτοσχεδιασμός, η μυθοπλασία και η χειροπιαστή πραγματικότητα της performance, ράβονταν γύρω από ένα αβυσσαλέο κενό, που διεύρυνε το πεδίο του είδους "σύγχρονος χορός" και έμοιαζε να ενσαρκώνει στην εντέλεια εκείνη τη δυνατότητα της τέχνης που ο David Foster Wallace θα αποκαλούσε "αποτυχημένη ψυχαγωγία". Τα πάντα μέσα του ήταν ενέργεια, επιθυμία, θέληση.Τι ρόλο παίζει ο φωτισμός στην παραγωγή σου; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα φώτα της Giulia Pastore προκαλούν μια κατάσταση ψυχαγωγίας, αλλά με ήπιο τρόπο. Στο Best Regards, η ευφορία προκαλείται όπως στα όνειρα ενός εφήβου να γίνει σταρ μέσα στο δωμάτιό του. Πρόκειται επομένως για έναν οικείο χώρο, τον τόπο μιας ποπ γιορτής, αλλά με μια μελαγχολική γεύση, επειδή συνδέεται με τον θάνατο. Το θέμα ήταν να χρησιμοποιηθούν φώτα που έκαναν μια διφορούμενη χρήση του χρώματος, κιτς και συναισθηματική ταυτόχρονα.Πώς απαντάς στο ερώτημα που θέτεις: "Τι θα γράφατε σε κάποιον που δεν θα διάβαζε ποτέ τα λόγια σας"; Το Best Regards είναι η απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Και η απάντηση είναι να μοιράζομαι την ερώτηση με το κοινό που έχω μπροστά μου. Είναι μια ερώτηση στην οποία είναι αδύνατο να απαντήσει κανείς μόνος του. Είναι απαραίτητο να είμαστε μαζί, να σκεφτούμε όλοι μαζί τους ανθρώπους που δεν θα μας απαντήσουν ποτέ και να δημιουργήσουμε μια "χορωδία απαντήσεων" να δονείται στα στήθη μας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πόσο σημαντικό είναι οι φορείς να υποστηρίζουν το χορό, ώστε οι παραγωγές να μπορούν να ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο; Είναι θεμελιώδες. Είναι ζωτικής σημασίας να δει κανείς τα έργα εκτός του πλαισίου της χώρας του: να συναντήσει διαφορετικό κοινό και κοινωνικές ομάδες, που καλούν τους καλλιτέχνες να διορθώνουν συνεχώς τη στάση τους και που ζητούν από το έργο να προσαρμοστεί, σε μια συνεχή άσκηση ενσυναίσθησης. Επέλεξα αυτό το επάγγελμα ακριβώς για να μπορώ να αντιμετωπίζω διαφορετικά ακροατήρια και διαφορετικούς τόπους, με την ελπίδα ότι το έργο μπορεί να μεταμορφωθεί ενσωματώνοντας όλα όσα μαθαίνω στην πορεία.Πώς βρίσκετε το επίπεδο του σύγχρονου χορού στην Ελλάδα; Δυστυχώς, δεν είμαι πολύ εξοικειωμένος με την ελληνική σκηνή, αλλά με τα χρόνια έχω συναντήσει τη δουλειά του Δημήτρη Παπαϊωάννου, της Πατρίτσια Απέργη, του Ευριπίδη Λασκαρίδη, του Χρήστου Παπαδόπουλου. Είμαι περισσότερο εξοικειωμένος με τον ελληνικό κινηματογράφο, ο οποίος τα τελευταία 20 χρόνια μου φαίνεται ότι είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες στον κόσμο. Η φίλη μου η Chiara Bersani και εγώ συνηθίζουμε να λέμε ότι οι χώρες της Νότιας Ευρώπης -στην οποία ανήκει και η Ιταλία-, ακριβώς λόγω της ευθραυστότητας των πολιτιστικών τους συστημάτων και της έλλειψης στήριξης των καλλιτεχνών, διατηρούν την επιτακτική ανάγκη δημιουργίας έργων πολύ κοντά στη ζωή.Με ποιον Έλληνα καλλιτέχνη θα θέλατε να συνεργαστείτε; Με τον Γιώργο Λάνθιμο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Έχετε παρουσιάσει ποτέ ξανά τη δουλειά σας στην Ελλάδα; Παρουσίασα το "Everything is ok", ένα σόλο μου από το 2015, σε ένα μικρό φεστιβάλ στην Αθήνα το 2017. Κρατώ ακόμα μια ζεστή ανάμνηση εκείνης της βραδιάς, των μεγάλων, φωτεινών ματιών με τα οποία με υποδέχτηκαν. Εγώ από τη σκηνή αναζητώ διαρκώς μια σχέση με τους θεατές, πλεγμένη χέρι με χέρι με το βλέμμα. Γι' αυτό ζητώ πάντα από τους θεατές να υπογράψουν σιωπηλά ένα σύμφωνο συνενοχής: πρόκειται για το μοίρασμα ενός οικείου χώρου, στον οποίο τόσο αυτοί όσο και εγώ παρέχουμε κάτι που ανήκει βαθιά σε εμάς. Είναι ένα στοίχημα, οπότε μερικές φορές μπορεί να μην πετύχει! Δεν μπορώ να προβλέψω ποια θα είναι η αντίδραση στο έργο μου στο Θέατρο Ολύμπια, αλλά μπορώ να προβλέψω τον ενθουσιασμό μου, ο οποίος θα είναι μεγάλος.Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου; Μόλις ολοκλήρωσα τη δημιουργία ενός έργου για την εθνική ομάδα της Μάλτας: μια εκδοχή για 10 χορευτές του σόλο μου "Everything is ok" που ανέφερα προηγουμένως. Τους επόμενους μήνες θα δημιουργήσω σε συνεργασία με την Ιταλίδα καλλιτέχνιδα Chiara Bersani μια παράσταση για έναν φυσικό χώρο στο πλαίσιο ενός προγράμματος με τίτλο "Shared landscapes". Θα επιχειρηματολογήσουμε για το τοπίο ως ένα απρόσιτο μέρος. Και στη συνέχεια θα αφιερώσω ένα μέρος της χρονιάς σε περιοδείες και ένα μέρος στην έρευνα.*Περισσότερα για την παράσταση “Best Regards” που πραγματοποιείται με την υποστήριξη της Πρεσβείας της Ιταλίας στην Ελλάδα και του Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου Αθηνών, εδώ.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
