Τον γνώρισα πριν από περίπου δέκα χρόνια, σε ένα στούντιο που διατηρούσε στη Θεσσαλονίκη. Έχουμε συζητήσει, έχουμε πιει μπίρες και κάθε χρόνο τον πετυχαίνω να παίζει σε διάφορα festival ανά την Ελλάδα. Ο λόγος για τον Τζίμη Πολιούδη, δηλαδή τον άνθρωπο πίσω από το project που ακούει στο όνομα Mazoha - ένα από τα πιο δυναμικά project της εγχώριας ελληνόφωνης ανεξάρτητης σκηνής, μέσω του οποίου ο καλλιτέχνης με έδρα τη Θεσσαλονίκη εκφράζει τους προβληματισμούς και τα ψυχολογικά του/μας.
Πριν από λίγες εβδομάδες κυκλοφόρησε από την Inner Ear Records το πέμπτο του album με τίτλο: Ας Tους Σκοτώσουμε Όλους Kαι Μετανιώνουμε Ύστερα. Μια από τις καλύτερες και πιο «γεμάτες» δουλειές που μας έχει χαρίσει στη μέχρι στιγμής πορεία του. Είχα μιλήσει και παλιότερα μαζί του για το VICE, εκείνη τη φορά σχετικά με το αγγλόφωνο σχήμα που τρέχει παράλληλα, τους Vagina Lips. Οφείλαμε να επιστρέψουμε, αυτή τη φορά για να επικεντρωθούμε στην πορεία του με το alter ego που ακούει στο όνομα Mazoha. Τον συναντήσαμε σε ένα νεκροταφείο και φροντίσαμε να κάνουμε μια «βουτιά» στον παράξενο κόσμο του!
VICE: Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησες το πέμπτο σου album. Πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό; Mazoha: Βρίσκομαι στη φάση που μπορώ πλέον να το ακούσω και να γουστάρω. Πάντα έτσι γίνεται. Το ακούω περισσότερο τώρα, επειδή κάνω πρόβες για την παρουσίαση και τα live που έρχονται. Είμαι πολύ χαρούμενος με το αποτέλεσμα. Θεωρώ ότι είναι πιο ολοκληρωμένη σαν δουλειά. Είναι και μεγάλο σε μέγεθος. Πάντως, ήδη ετοιμάζω το επόμενο. Εμένα μου φαίνεται παλιό. Το έχω τελειώσει από πέρσι τον Ιούνιο.Σε μια συνέντευξη που είχες δώσει πριν από κάποιο διάστημα έλεγες ότι ετοιμάζεις ένα διπλό album. Είναι αυτό που κυκλοφόρησε κομμάτι εκείνου του project; Ναι, κανονικά θα ήταν δύο album. Τελικά άφησα αρκετά κομμάτια έξω και το έκανα ένα. Συνολικά, αν θυμάμαι καλά, πρέπει να είχα γράψει τριάντα κομμάτια.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πώς προέκυψε ο τίτλος του δίσκου; Είναι στίχος του Αρρενωτίποτα, για το οποίο γυρίσαμε ένα τρελό βίντεο (δείτε το εδώ). Πρόκειται για μια τρομερή παραγωγή που έγινε μέσω της Filmiki και του Νικόλα Αλαβάνου. Είναι μια εταιρεία παραγωγής πίσω από μεγάλα διαφημιστικά, αλλά και τα Μπάσταρδα του Νίκου Πάστρα. Τη σκηνοθεσία έχουν αναλάβει οι Danny & Loco και Γιάννης Γρυπαίος, ενώ τη Διεύθυνση Φωτογραφίας ο Evan Μαραγκουδάκης.
Ο στίχος εννοεί ακριβώς αυτό που λέει. Ότι για να υπάρξει αλλαγή, θα πρέπει να έρθει μια ακραία λύση. Σε πολλές περιπτώσεις ισχύει η φράση «ο θάνατός σου η ζωή μου». Αποτελεί ένα γενικότερο vibe του δίσκου. Ισχύει για τις γυναίκες, τους μετανάστες και ένα σωρό ακόμη προβλήματα που υπάρχουν γύρω μας. Αν δεν αντιδράσει ο κόσμος δεν θα αλλάξει κάτι.Πολλές φορές αισθάνομαι ότι, ενώ γίνονται πολλές προσπάθειες με σκοπό να γίνουν τα πράγματα καλύτερα, πάμε σε όλο και χειρότερες καταστάσεις. Πρέπει ο κόσμος να καταλάβει ότι η εκτόνωση στα social media δεν είναι λύση. Χρειάζεται πραγματική αντίδραση. Δεν αλλάζει ο κόσμος επειδή ανεβάζουμε ένα post που λέει «άλλη μια γυναικοκτονία». Τα social media έχουν αποβλακώσει τον κόσμο και τον έχουν κάνει πιο απαθή. Αν δεν πάει κανείς στη δουλειά του για μια εβδομάδα, για παράδειγμα, θα δεις πώς αλλάζουν τα πράγματα. Έχει χαθεί η μπάλα και στο μαζί της χάνεται και το νόημα. Εκτονώνεσαι στα social media και δεν σου μένει ενέργεια ώστε να το κάνεις στην πραγματική ζωή.
Θεωρείς ότι έχεις «στιγματιστεί» λόγω των στίχων σου; Σίγουρα έχω βγει περισσότερο χαμένος παρά κερδισμένος. Αν το Mazoha ήταν ένα πιο «ερωτικό» project, ίσως να είχε πάει πιο ψηλά. Δεν έχω σχεδόν κανένα ερωτικό τραγούδι, μόνο το Πουτανάκι που είναι troll. Το Φρίκες ή το Λούτρινο, για παράδειγμα, δεν είναι ερωτικά τραγούδια. Πολλοί μπορεί να τα δουν έτσι, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με ερωτικό τραγούδι.Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μια τρομερή άνοδο της εγχώριας ανεξάρτητης σκηνής. Τι πιστεύεις ότι θα βγει από όλο αυτό; Είμαι κι εγώ περίεργος να δω τι μπορεί να συμβεί. Προσωπικά, βλέπω ότι αυτό που ανεβαίνει είναι το ελληνόφωνο. Αποφάσισα λοιπόν το live που θα κάνω στο river party στην Καστοριά, να είναι το τελευταίο του αγγλόφωνου project μου, των Vagina Lips. Δεν έχει νόημα να το κάνω πια. Πλέον, μου ακούγομαι «γελοίος» που τραγουδάω στα αγγλικά.Δεν μπορώ να πω ακριβώς αυτά που θέλω, ούτε ο άλλος να τα καταλάβει και το πράγμα δεν έχει vibe. Μπορώ να φέρω αυτό που κάνω σε ελληνικό στίχο. Πλέον, είμαι σε μια ηλικία που έχω εγκαταλείψει το απατηλό όνειρο του να κάνεις κάτι έξω με αγγλικό στίχο. Καλά κάνουν οι μπάντες και το προσπαθούν, αλλά προσωπικά το βλέπω αστείο πλέον.
Αυτό μου θύμισε λίγο τη φάση 2006-2010 όταν υπήρχε στη σκηνή το όνειρο «Λονδίνο – Βερολίνο». Την έζησα αρκετά εκείνη τη φάση σαν ακροατής. Ok, όλοι ξέρουν ότι εγώ είμαι δύσκολος και ξινός, αλλά τα περισσότερα εγχώρια ήταν πολύ κακά. Ήταν μια φάση που απλά είχε hype, χωρίς καμία καλλιτεχνική υπόσταση. Δεν ήταν για έξω, υπήρχε μιμητισμός με κακό πρόσημο. Ήταν κάποιες παρέες ατόμων που έκαναν τη φάση τους και δεν επηρέαζαν κανέναν. Μια «χιψτερίλα». Σήμερα, επηρεάζουν τους υπόλοιπους να κάνουν μουσική. Το μοναδικό αγγλόφωνο από τότε που γαμούσε ήταν οι Mary & the Boy. Διαχρονικό.
Το 2017 έβγαλα το πρώτο μου ελληνόφωνο για να εκτονωθώ. Είμαι από τους τυχερούς, επειδή δεν μπορεί να μου πει κανείς ότι το έκανα λόγω της ανόδου της φάσης. Στην αρχή μου φαινόταν περίεργο, μάλιστα, κάποια στιγμή είχα πει ότι αν είχα να διαλέξω ένα από τα δυο project μου θα επέλεγα το Vagina Lips. Πλέον, αυτό δεν ισχύει. Στα live καταλαβαίνεις τη διαφορά. Εκεί το αγαπάς πιο πολύ. Για να συμπληρώσω κιόλας αυτό που έλεγα πριν, θεωρώ ότι μπορεί να μεγαλώσει κι άλλο αυτό που κάνουμε. Θα πρέπει να βγουν ωραία πράγματα και να υπάρχει συνέπεια. Οι μπάντες και οι μουσικοί να βγάζουν υλικό. Να μην αργούν δυο χρόνια για την επόμενη κυκλοφορία.Θεωρείς ότι θα υπάρξει κάποια στιγμή «αλλαγή φρουράς» και οι καλλιτέχνες που σήμερα θεωρούνται ανερχόμενοι, θα γίνουν οι νέοι «Παυλίδης» ή «Αγγελάκας»; Όχι, σε καμία περίπτωση. Προσωπικά, δεν θεωρώ ότι είμαι μουσικό «παιδί» τους. Δεν τους άκουγα ιδιαίτερα, ούτε έχω επηρεαστεί από αυτούς τους καλλιτέχνες.
Ένα ακόμη project που τρέχεις είναι το ΑΝΘΟΣ Festival, το οποίο δεν έχει κλείσει καν χρόνο. Το φεστιβάλ τρέχει σύμφωνα με το δικό μου γούστο. Μπορεί εγώ, η Nalyssa Green, ο Boy ή ο Pan Pan, να μαζεύουμε έναν άλφα αριθμό ανθρώπων στα live μας, όμως, θέλω να προσθέτω και άλλους καλλιτέχνες στο line up, με σκοπό να τους γνωρίσει το κοινό. Σκοπός είναι να μεγαλώσει όλο αυτό και παράλληλα να μένουν όλοι οι συμμετέχοντες ικανοποιημένοι.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τι ακούς αυτή την περίοδο; Ακούω πολύ τον Kristof με τον οποίο είμαστε φίλοι. Μου αρέσει πολύ επίσης η katscenes. Ακούω Penny που την θεωρώ top και μετά τα κλασικά μου. Viagra Boys, The Idles, αυτά. Λίγο πριν σε αποχαιρετήσω, θέλω να μου πεις τι περιμένουμε από εσένα μέχρι το τέλος του καλοκαιριού. Έχω το μεγάλο live με τον Pan Pan στην Τεχνόπολη (22 Ιουνίου). Την προηγούμενη μέρα παίζω στο main event του Pride στο «Θέατρο Κήπου» με μέλη του Bad Poetry Social Club, τους M.a.t.e. και τους Yama. Στις 24 Ιουνίου πάω με τη Nalyssa Green στη Βέροια και τον Αύγουστο έχω εμφανίσεις σε Καστοριά, Κρήτη και ένα event του Bad Tooth στη Δωδώνη. Τα υπόλοιπα από Σεπτέμβρη.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
