Μια Έρευνα Δείχνει Πόσο Λάθος Κάνουν οι Haters της Γάτας

Ο Τσάρλς Μπουκόφσκι πιθανότατα ξεκίνησε το «On Cats» κάποιο ξημέρωμα που φιλοσοφούσε κρατώντας στο ένα του χέρι ένα ουίσκι και στο άλλο μια γάτα όπως συνήθιζε. Ίσως παράλληλα φώναζε με τη μπάσα φωνή του «Οι γάτες μου λένε αυτό που χρειάζεται να ξέρω χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια».  Ο Χέμινγουεϊ είχε 23 χνουδόμπαλες που τις φώναζε «love sponges» και είχε πει πως εκτιμά τις γάτες γιατί «είναι απόλυτα ειλικρινείς σε ό,τι αφορά το συναίσθημα: Οι άνθρωποι για οποιοδήποτε λόγο μπορούν να κρύψουν τα συναισθήματα τους, αλλά οι γάτες όχι». Δεν ήταν οι μόνοι πωρωμένοι με τα συγκεκριμένα τετράποδα. Ζαν Πολ Σαρτρ, Έντγκαρ Άλαν Πόε, Χ.Φ. Λάβκραφτ, Ζακ Ντεριντά, Τρούμαν Καπότε, Γουίλιαμ Μπάροουζ, και τόσοι άλλοι συγγραφείς, διανοητές και φιλόσοφοι, όχι μόνο λάτρεψαν αυτά τα πονηρά αιλουροειδή, αλλά άντλησαν και έμπνευση από τη συμπεριφορά τους. Ξέρετε γιατί; Γιατί οι γάτες είναι γαμάτες. Είναι τα ζώα των ποιητών, των παρατηρητών, εκείνων που ξέρουν από αφοσίωση και των φτωχών (κυριολεκτικά, αφού οι περισσότεροι πλούσιοι άνθρωποι προτιμούν σκύλους για κατοικίδια).  Αν και ανέκαθεν αγαπούσα όλα τα ζώα, είτε μπορούν να συνυπάρξουν μαζί με ανθρώπους σε σπίτια, είτε όχι, πάντα ήμουν «σκυλού» και έδειχνα μια εμφανή προτίμηση στα τετράποδα που γαυγίζουν. Μέχρι που περιέργως και εντελώς συγκυριακά μια φίλη μου χάρισε ένα γάτο (που ήταν τότε) 4 μηνών, με τον οποίο καταλήξαμε να μένουμε μαζί εδώ και τρία χρόνια. Στην αρχή οι φήμες που θέλουν τα γατιά να είναι ο σατανάς καλυμμένος με τρίχες και μουστάκια ή ο αστικός μύθος που λέει πως σε αφήνουν να τις χαϊδέψεις με το ένα χέρι και μόνο αν στο άλλο κρατάς κροκέτα, με έκαναν να προβάλω τις αντιστάσεις μου. Όμως τελικά ο Ερμής (έτσι τον λένε), κατέληξε να μου γκρεμίσει τα στερεότυπα, απεδείχθη το καλύτερο ζωντανό με το οποίο συγκατοίκησα ποτέ, και κάπως καταφέρνει να κάνει μασάζ στην ψυχούλα μου κάθε βράδυ που γυρίζω απ' τη δουλειά.

Και μπορεί εγώ να αγαπάω τον γάτο μου γιατί μου δίνει μπουνίτσες αγάπης με τη χοντροκεφαλάρα του σε κάθε ευκαιρία ή επειδή με περιμένει πίσω από την πόρτα όταν γυρίζω σπίτι, αλλά οι γάτες είναι καλοσυνάτες και δεν το λέει μόνο το δικό μου υποκειμενικό συναίσθημα αυτό. Μια έρευνα που δημοσιεύτηκε την προηγούμενη Παρασκευή στο Behavioural Processes, ήρθε να δώσει άλλον ένα πόντο υπέρ των γατιών στη μάχη Γάτες vs Σκύλοι, ένα δίλημμα μεγαλύτερο κι απ το Κιθαρίστας vs Ντράμερ.  Η έρευνα παρουσιάζει στοιχεία που επιβεβαιώνουν πως με βάση την εμπειρική μελέτη οι γάτες είναι καλές. Μάλιστα η μελέτη καταλήγει πως στις γάτες αρέσει περισσότερο να επικοινωνούν με τους ανθρώπους παρά να τρώνε. Σκεφτείτε το λίγο: ποιος αγαπάει οτιδήποτε περισσότερο από το φαγητό; Κανείς.

Στόχος αυτής της μελέτης ήταν η προσπάθεια εφαρμογής γνωστικών τεστ -που είχαν ήδη δοκιμαστεί σε σκύλους και χελώνες- σε γάτες, έτσι ώστε να ξεκαθαριστούν κάποιες παρεξηγήσεις σχετικά με την αντικοινωνική φήμη που έχουν τα εν λόγω ζώα. «Ολοένα και περισσότερο, η γνωστική έρευνα πάνω στις γάτες μας παρέχει με αποδεικτικά στοιχεία για τις περίπλοκες κοινωνικές και γνωστικές τους ικανότητες, αλλά και για τις ικανότητές που δείχνουν στην επίλυση προβλημάτων», έγραψαν οι συντάκτες της έρευνας. «Εντούτοις, υπάρχει ακόμη η αντίληψη πως οι γάτες δεν είναι ιδιαίτερα κοινωνικές και πως δεν εκπαιδεύονται. Αυτή η άποψη μπορεί να ισχύει λόγω της έλλειψης γνώσης που υπάρχει σχετικά με τα ερεθίσματα που προτιμούν οι γάτες».

Τα Αδέσποτα Είναι τα «Αθέατα Θύματα» της Κρίσης στην Ελλάδα. Δες το βίντεο του VICE: 

Η έρευνα εξέτασε 50 γάτες τόσο από σπίτια όσο και από κέντρα αδέσποτων ζώων, αποκόπτοντας την πρόσβασή τους στο φαγητό, καθώς και σε άλλες γάτες και ανθρώπους, για μερικές ώρες. Εν συνεχεία, οι ερευνητές παρουσίασαν διάφορα ερεθίσματα στις γάτες, τα οποία υπάγονταν σε τέσσερις βασικές κατηγορίες: ανθρώπινη κοινωνικοποίηση, φαγητό, μυρωδιές και παιχνίδια. Οι ερευνητές κατέληξαν πως δεν υπήρχαν σημαντικές διαφορές ανάμεσα στις γάτες που έμεναν σε σπίτια και σε αυτές που έμεναν σε καταφύγια αδέσποτων ζώων και πως οι περισσότερες γάτες προτιμούσαν την ανθρώπινη κοινωνικοποίηση σε σχέση με τις άλλες κατηγορίες. Περίπου οι μισές γάτες προτίμησαν την ανθρώπινη επικοινωνία σε σχέση με κάθε άλλο ερέθισμα, ενώ το φαγητό προτίμησε μόλις το 37% των ζώων. «Αν και έχει ειπωθεί πως η κοινωνικότητα της γάτας τείνει προς μια πιο ανεξάρτητη έκφρασή της», γράφουν οι συντάκτες, «καταλήξαμε πως το 50% από τις γάτες που εξετάστηκαν προτιμούσαν την αλληλεπίδραση με κοινωνικά ερεθίσματα, αν και μπορούσαν να διαλέξουν ανάμεσα στην κοινωνική αλληλεπίδραση με έναν άνθρωπο και τα υπόλοιπα ερεθίσματα των άλλων κατηγοριών που δείχνουν να εκτιμούν».

Αυτό σημαίνει πως όσοι δεν συμπαθούν τις γάτες χρησιμοποιώντας το επιχείρημα πως δεν εκπαιδεύονται ή πως είναι αντικοινωνικές, απλώς δεν έχουν βρει ένα τρόπο να το κάνουν. Και δεν είναι κακό. Δεν ταιριάζουμε με όλα τα ζώα, αλλά δεν είναι ανάγκη να ρίχνουμε το φταίξιμο πάνω τους γι' αυτό. Γιατί οι γάτες και ακούνε και εκπαιδεύονται. Απλώς οι περισσότεροι που δεν τις προτιμούν για κατοικίδια ακολουθώντας το μύθο που τις θέλει πλήρως ανεξάρτητες, δεν ασχολούνται μαζί τους, δεν τους μαθαίνουν πράγματα και θεωρούν πως το μόνο πράγμα στο οποίο είναι καλές είναι ο 16ωρος καθημερινός ύπνος. Και δεν θέλω να γυρίσω πάλι τη συζήτηση στο βλαστάρι μου, όμως για παράδειγμα ακούει το όνομα του, ξέρει τι ώρα θα φάει, δεν ανεβαίνει σε συγκεκριμένα σημεία του σπιτιού, δεν κάνει ζημιές –πράγμα δύσκολο για κατοικίδιο. Και το σημαντικότερο είναι πως αγαπάει τους ανθρώπους, γιατί από μικρός έμαθε να είναι ανάμεσα σε πολλούς. Ανεξάρτητα απ' το αν γνωρίζει κάποιον ή όχι θα καθίσει επάνω του και θα ζητήσει απελπισμένα χάδια και προσοχή. Δεν θέλω να στεναχωρήσω τους haters των γατών, αλλά αφού αναφέραμε ποιοι τις αγάπησαν, θα πρέπει να παραθέσουμε και όσους αντιπαθούσαν τα συγκεκριμένα ζώα: Αδόλφος Χίτλερ, Μπενίτο Μουσολίνι, Ναπολέων Βοναπάρτης τις μισούσαν θανάσιμα. Προσωπικότητες που είχαν εμμονές με την εξουσία, την υποδούλωση και τον έλεγχο, οπότε ίσως θα πρέπει να σκεφτείτε το ενδεχόμενο να μην συμπαθείτε τις γάτες επειδή υποσυνείδητα δεν μπορείτε να αντέξετε την ζηλευτή ανεξαρτησία τους και τον περήφανο χαρακτήρα τους. Τα στερεότυπα που θέλουν τα ζώα να κατηγοριοποιούνται σαν καλά, κακά, απόμακρα ή ιδιότροπα είναι ανούσια. Όπως και με τους ανθρώπους.

Περισσότερα από το VICE: 

Ένα Απόγευμα στις Κερκίδες με τους Φιλάθλους και τη Γυναικεία Ομάδα του Αστέρα Εξαρχείων

Η Μέρα που οι Κραυγές Ενός Ζώου με Έκαναν Χορτοφάγο

Φόνοι, Ναρκωτικά, Γυναίκες: Οι Έλληνες Ρεμπέτες Ήταν Πολύ Σκληροί για να Πεθάνουν