Φοβάμαι ότι θα Σκοτώσω τον Φίλο μου στον Ύπνο μου

​Το 2005, ένας γιατρός που κατέθετε σε μια ​υπόθεση υπνοβατικής δολοφονίας, είχε δηλώσει πως είχαν καταγραφεί 68 υποθέσεις υπνοβατών που σηκώθηκαν μέσα στην νύχτα και ξυλοκόπησαν κάποιον μέχρι θανάτου.

Συνήθως οι υπνοβατικές δραστηριότητες δεν είναι βίαιες και το να χρησιμοποιούνται σαν γραμμή υπεράσπισης δεν στέκει ιδιαιτέρως από δικαστικής άποψης. Παρέχει άλλωστε μια εξαιρετική δικαιολογία για φόνο -δεν ήξερες τι έκανες- αλλά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, άνθρωποι εκεί έξω που έχουν ξυπνήσει μέσα στο αμάξι τους, καλυμμένοι με αίμα και σκέφτηκαν «πώς βρέθηκα εδώ;».

Προσωπικά, οφείλω να παραδεχτώ ότι υπνοβατώ και άρα ανησυχώ για τέτοια πράγματα σε καθημερινή βάση. Η παράνοια μου αυξήθηκε από την ώρα που διάβασα πως ερευνητές στο Heidelberg University ​ανακάλυψαν πως όποιος ονειρεύεται ότι σκοτώνει ανθρώπους στον ύπνο του, είναι πιο πιθανό να το κάνει και στον ξύπνιο του.

Στο παρελθόν έχω ξυπνήσει μέσα στα χώματα, επειδή αποφάσισα μέσα στον ύπνο μου να κάνω λίγη μεταμεσονύχτια κηπουρική. Επίσης έχω κατέβει στην κουζίνα και έχω φτιάξει μια ιδιαιτέρως περίπλοκη σαλάτα. Στον ύπνο μου. Έχω ξυπνήσει στο ντους στις 3 το πρωί. Έχω βρει μικρά μήλα στο κρεβάτι μου (όχι σοβαρά τώρα, τι σκατά), τα οποία δεν ήταν εκεί όταν κοιμήθηκα. Υπήρξε και η φορά που προσπάθησα να αποδράσω από το διαμέρισμά μου στο Brixton εντελώς γυμνή. Ευτυχώς ο τότε γκόμενός μου με κλείδωσε στην τουαλέτα -αφού τον είχα γρονθοκοπήσει- οπότε και ξύπνησα κουλουριασμένη γύρω από την τουαλέτα, τρεμάμενη και με τα κωλομέρια μου να έχουν γίνει μπλε από την πρωινή ψύχρα.

Θεώρησα λοιπόν ότι θα ήταν καλό, να μάθω πως θα μπορούσα να σταματήσω να κάνω μαλακίες όπως αυτές, ειδικά από την στιγμή που πλέον μας λένε πως υπάρχει κόσμος που διαπράττει δολοφονίες στον ύπνο του. Μπήκα λοιπόν στο Google.

«Οι συμπεριφορές που μου περιγράφεις είναι κλασσικές συμπεριφορές υπνοβάτη. Είναι πιο πιθανό όλο αυτό να είναι υπνοβασία και όχι κάποια διαταραχή του ύπνου REM, το άλλο πρόβλημα τέτοιου είδους που αντιμετωπίζουμε συχνά», μου λέει ο Δρ. Allen Foster, ο ιατρικός διευθυντής ενός εργαστηρίου ύπνου στο Wisconsin, όταν τον ρωτάω γιατί αρπάζω κόσμο από τους ώμους όταν κοιμάμαι και τους κάνω το φίδι.

Η διαταραχή του REM ύπνου είναι αυτό από το οποίο πάσχει ο κωμικός Mike Birbiglia και είναι κάτι που σε κάνει να «ζεις» τα όνειρα που βλέπεις. Με άλλα λόγια έχει πηδήξει από παράθυρο για να αποφύγει πυραύλους που έβλεπε στον ύπνο του, έχει σκαρφαλώσει στην κορυφή μιας βιβλιοθήκης για να παραλάβει ένα Ολυμπιακό μετάλλιο που επίσης έβλεπε στον ύπνο του και τελικά, από όλα αυτά, έφτιαξε και μια ​ταινία. Όχι στον ύπνο του. Αλλά εκεί που η διαταραχή ύπνου του Birbiglia έχει «κατασταλάξει» σε μια φάση ύπνου, η δικιά μου είναι διαφορετική καθώς σύμφωνα με τον Δρ. Foster είναι μια κατάσταση αποσύνδεσης μεταξύ δύο φάσεων ύπνου, κάτι που παρατηρείται στα δελφίνια. Κοινώς είμαι ένα δελφίνι με πόδια και μακριά μαλλιά.

«Σε αυτήν την φάση της γνώσης μας, ορίζουμε κάπως άγαρμπα τον ύπνο ως μια κατάσταση δύο φάσεων, την NREM και την REM, οι οποίες διαφέρουν τόσο όσο ο ύπνος από το να είμαστε ξύπνιοι, σε επίπεδο εγκεφαλικής δραστηριότητας».

Όταν κοιμάσαι λοιπόν, ο εγκέφαλός σου περνάει από διάφορους κύκλους ενεργειών. Το δικό μου πρόβλημα υπάρχει όταν ο εγκέφαλός μου κολλάει ανάμεσα από δύο κύκλους, ή όταν οι αλλαγές είναι ξαφνικές και όχι σταδιακές. Τότε είναι που πάω στα δωμάτια των συγκατοίκων μου και τους κατουράω τις τσάντες.

«Τέτοια αποσύνδεση φάσης παρατηρείται σε πουλιά ή ψάρια που πετούν ή κολυμπούν ενώ κοιμούνται, καθώς ο ύπνος σαν ενέργεια αφορά το ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου τους. Το άλλο μισό λειτουργεί ώστε να συνεχίσουν να κολυμπούν και φυσικά να αναπνέουν».

Μια από τις πρώτες περιπτώσεις όπου η υπνοβασία χρησιμοποιήθηκε επιτυχώς ως γραμμή υπεράσπισης σε μια υπόθεση δολοφονίας, καταγράφεται στην Βοστώνη της Μασαχουσέτης το 1846, όταν ένας πλούσιος με το όνομα ​Albert Tirrell έκοψε τον λαιμό μιας πόρνης τόσο βαθιά που παραλίγο να την αποκεφαλίσει. Τότε, δεν υπήρχε ιατρική εξήγηση για την υπνοβασία. Η υπεράσπιση απλά κάλεσε μέλη της οικογένειάς του, τα οποία παρέθεσαν μια μακρά ιστορία υπνοβατικών περιστατικών του κατηγορουμένου και αυτό ήταν αρκετό για την αθώωσή του.

Μια παρόμοια υπόθεση υπήρξε και το 2004 στο Manchester, εκεί που ο ​Jules Lowe ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου τον 82χρονο πατέρα του, αλλά τελικά αθωώθηκε. Το 1998 όμως, ο ​Dean Sokell, ένας σεφ από το Devon, καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση αφού επιτέθηκε στην γυναίκα του με ένα σφυρί το οποίο είχε χρησιμοποιήσει την προηγούμενη μέρα για να φτιάξει το κρεβάτι τους. «Ξύπνησε» στην μέση της επίθεσης -όταν είχε ήδη καταφέρει 31 χτυπήματα με το σφυρί- και στην συνέχεια την μαχαίρωσε επτά φορές με ένα μαχαίρι κουζίνας για να σταματήσει τις φωνές της. Οι ψυχιατρικές εκθέσεις έδειξαν ότι δεν είχε κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα και ούτε είχε κάποιο θέμα με την υπνοβασία. Μάλλον ήταν απλά ένας πολύ κακός άνθρωπος.

Ο Lowe όμως διαγνώστηκε ότι έπασχε από κάτι που λέγεται «insane automatism», κάτι που δεν τον έκανε υπεύθυνο των πράξεων του και έτσι στάλθηκε σε ψυχιατρική κλινική. Με αυτά ως δεδικασμένα, αναρωτήθηκα αν θα μπορούσα να σκοτώσω κάποιον και να χρησιμοποιήσω το υπνοβατικό ιστορικό μου στο δικαστήριο.

Ίσως και όχι. Οι ειδικοί δεν πείστηκαν από την ιστορία του Tirrell. Το γεγονός ότι μετά τον φόνο έκαψε το μπουρδέλο και έψαξε να κρυφτεί, φεύγοντας από τον τόπο του εγκλήματος, κάνει κάπως δύσκολο το να πιστέψει κανείς ότι όλο αυτό ήταν αποτέλεσμα υπνοβατικής «τρέλας». Αν δικαζόταν σήμερα, το αποτέλεσμα της υπόθεση πιθανόν να ήταν πολύ διαφορετικό.

Ο Δρ. Foster λέει πως πρέπει να ξεκολλήσω από το Google και να σταματήσω να ανησυχώ για την υπνοβασία. Μου είπε πως το άγχος και ο πολύ συγκεκριμένος φόβος ότι μπορεί να σκοτώσω κάποιον στον ύπνο μου, ήταν δύο λόγοι που λειτουργούσαν ως δυναμικοί καταλύτες για την υπνοβασία μου. «Ο κόσμος ανησυχεί, αγχώνεται και πολλές φορές αρχίζει να αποφεύγουν τον ύπνο, κάτι που οδηγεί σε "σπασμένο" ύπνο και αϋπνίες», μου λέει. «Αυτό απλά κάνει φαινόμενα όπως αυτό που βιώνεις, ακόμα πιο έντονα. Πολλές φορές ο κόσμος που πάσχει από τέτοια πράγματα νιώθει υπεύθυνος, ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί τους, ότι έχουν μέσα τους κάτι κακό, αλλά αυτά πολύ απλά δεν ισχύουν. Πρέπει να το ξεπεράσεις αυτό».

Καλά όλα αυτά. Αν ποτέ όμως γίνει κάτι, θέλω αυτό το άρθρο να κατατεθεί στο δικαστήριο.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.