Στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία κυριαρχούν οι ταμπέλες. Έχουμε καμιά εκατοσταριά παρακλάδια στη rock, ακόμα περισσότερα στην alternative σκηνή και πάει λέγοντας. Όλο αυτό γίνεται για να εξυπηρετηθεί ο μουσικόφιλος που ψάχνει κάτι συγκεκριμένο αλλά σίγουρα αποτελεί μέρος κάποιου marketing plan των δισκογραφικών εταιρειών. Τους έχει ξεφύγει όμως μια πολύ σημαντική μουσική υποκατηγορία. Αυτή της «μαμαδίστικης μουσικής». Είδος που προσωπικά αγαπώ πολύ. Αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχουν καλλιτέχνες και τραγούδια που πάντα θα μου θυμίζουν τη μητέρα μου και την ανέμελη παιδική μου ηλικία. Όταν το μόνο που με ένοιαζε ήταν τα cartoons, να παίζω Super Nintendo και να πηγαίνω με τους φίλους μου για μπάλα. Καλά, ακόμα τα ίδια με ενδιαφέρουν, αλλά τέλος πάντων. Αποφάσισα λοιπόν να αναφερθώ σε κάποιους ξένους καλλιτέχνες που αποτελούν –σε μεγάλο ποσοστό– επιλογές που τίμησαν δεόντως οι μαμάδες μας –τουλάχιστον όσων είμαστε μεταξύ 20 και 30 χρονών και δεν ανήκουμε σε οικογένειες που προτιμούσαν τις μπουζουκλερί– τις προηγούμενες δεκαετίες. Καλλιτέχνες οι οποίοι αν έρθουν στην Ελλάδα για συναυλία, το κοινό τους θα αποτελείται από χιλιάδες γυναίκες άνω των 40 και τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη.

Η ναυαρχίδα των μαμαδίστικων μουσικών προτιμήσεων. Σηκωμένο –με μαεστρία– μπατζάκι, ιταλική φινέτσα, γκρίζο μαλλί αλά Αντώνης Νικοπολίδης από τα τριάντα και εμφανίσεις στα επιτυχημένα '90s show της Ρούλας Κορομηλά, στην οποία μάλιστα «την έπεφτε» σε ζωντανή σύνδεση. Ο Ιταλός γόης δεν κουράστηκε ιδιαίτερα για να κερδίσει τις καρδιές των μανάδων μας. Εντάξει, οι Ιταλοί είχαν πάντα πιο καλές pop μουσικές από εμάς και παραδοσιακά τους αγαπάμε. Μεγάλωσα με τη μητέρα μου να ακούει Eros Ramazzotti και Νταλάρα. Στη συνέχεια, έγινε και ο πατέρας μου fan του Eros και τέλος, αν και ντρέπομαι λίγο που το λέω, έπεσα κι εγώ στην ερωτική του παγίδα. Έπειτα από λίγους μήνες, ο πατέρας μου αγόρασε όλα τα άλμπουμ του και τα έβαζε στο ιταλικό εστιατόριο όπου δούλευε, οπότε υποθέτω πως και από εκεί θα κέρδισε κάποιους επιπλέον νέους οπαδούς. Δεν καταλαβαίνω τι λέει, όμως ο μπαγάσας μιλάει στην καρδιά μου και τη μαγεύει. Δεν θα είχα πρόβλημα να συνοδεύσω τη μητέρα μου σε κάποια συναυλία του, αρκεί να μην ούρλιαζε σαν δεκαπεντάχρονη fan, γεγονός που θα έκανε την κατάσταση εξαιρετικά άβολη. Φαντάζομαι την όλη φάση, με εμένα στη μέση και ένα πλήθος από σαραντάρες και πενηντάρες, που με κλειστά τα μάτια (κανόνας για συναυλίες με ευρωπαϊκά τραγούδια ερωτικού περιεχομένου) τραγουδούν το Ουνάτρα Τε. Αν μου ζητούσε κάποιος να του περιγράψω τη μουσική του Eros (όνομα και πράγμα), θα έλεγα πως πρόκειται για την ιδανική υπόκρουση για ανάγνωση βιβλίων Άρλεκιν. Είναι ένας μικρός άγγελος του έρωτα.

Η περίπτωση του Sting χωρίζεται σε δύο περιόδους. Σε αυτή των Police, του συγκροτήματος με το οποίο ξεκίνησε την πορεία του κατακτώντας τα charts στα '70s και τα '80s, με τραγούδια όπως το Roxane και τον creepy ύμνο του stalking, Every Breath you Take. Και στη μετέπειτα, ακόμα πιο επιτυχημένη solo καριέρα του. Οι μαμάδες μας προτιμούν τη δεύτερη –πιο σοφιστικέ– φάση του, αν και δεν νομίζω να γνωρίζουν για την ύπαρξη των Police. Πιστεύω πως ακούγοντας το Message in a Bottle, για παράδειγμα, θεωρούν πως πρόκειται για solo single. Τέλος πάντων, ο Sting είναι γαμάτος αν και, όπως οι περισσότεροι, έτσι κι εγώ δεν καταλαβαίνω ποτέ τι λέει όταν τραγουδάει. Στο Desert Rose, ας πούμε, μου φαίνεται πιο εύκολο να καταλάβω τα αραβικά σημεία του τραγουδιού (τα οποία τραγουδά ο Cheb Mami) από τα αγγλικά του Βρετανού θρύλου της μουσικής.

Μιλάμε για έναν άνθρωπο με αψεγάδιαστη, σχεδόν μαγική φωνή και συγχρόνως έναν ακόμη Ιταλό στη λίστα. Επίσης, έχουμε να κάνουμε με έναν πανέξυπνο τραγουδιστή όπερας, ο οποίος κατάφερε, με μερικές σωστές κινήσεις, να την κάνει μόδα για κάποια χρόνια στην Ευρώπη. Μαντέψτε πότε. Σωστά, όταν οι μαμάδες μας ήταν στη σωστή ηλικία για να το παίξουν ιστορία πως ακούνε και λίγο όπερα. Αυτή ήταν η μαγεία του τυφλού τενόρου (που έχασε την όραση στα δώδεκά του έπειτα από ένα ατύχημα ενώ έπαιζε ποδόσφαιρο): κατάφερε να κάνει mainstream –παρέα με τον κολλητό του, Luciano Pavarotti– το συγκεκριμένο στυλ μουσικής συνεργαζόμενος με πασίγνωστους καλλιτέχνες όπως ο Zucherro, η Celine Dion και πολλοί ακόμα. Υποθέτω πως στα '90s, όταν και βρέθηκε στην κορυφή του κόσμου, αποτελούσε την εύκολη λύση για όποιον ήθελε να φανεί λίγο πιο intellectual. Κακά τα ψέματα, δεν ξέρω αν θα υπάρξει ποτέ ξανά άλλος Bocelli. Πω, αρχίζω να ακούγομαι σαν τη μάνα μου.

Ειλικρινά, πέραν του Baila Morena δεν ξέρω κανένα άλλο κομμάτι του. O τύπος, βέβαια, έχει σημειώσει τεράστια επιτυχία, ενώ έχει συνεργαστεί με τεράστια ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, όπως ο Bono, ο Stevie Ray Vaughan και ο Brian May. Έχουν κάτι οι Ιταλοί τελικά, μια φινέτσα που κουρνιάζει στις ψυχές των μανάδων μας, δεν εξηγείται αλλιώς.

Adamo, όπως λέμε «το γλυκό πουλί του Βελγίου». Ναι, τραγουδάει στα γαλλικά, η μαμά μου (και αυτές των φίλων μου) τον έχει για Θεό και οι μπαλάντες του κάνουν ακόμα και τα doritos που έχω δίπλα μου να μυρίζουν σαν τριαντάφυλλα. Δεν είμαι πολύ της μπαλάντας, βέβαια. Ειδικά εάν είναι στα γαλλικά, πάντα μου θυμίζουν τον Pepé Le Pew. Παλιομοδίτικα ερωτικά κομμάτια λοιπόν από τον Βέλγο τροβαδούρο. Σωστά; Όχι, φίλοι μου, δεν είναι τόσο απλό, υπάρχει ένα σοκαριστικό στοιχείο στην υπόθεση Salvatore Adamo. Μην πέσετε από τα σύννεφα: ο τύπος είναι Ιταλός που απλώς μεγάλωσε στο Βέλγιο. Εντάξει, στο τέλος θα ανακαλύψω πως και ο Sting είναι τρίτος ξάδερφος του Roberto Baggio.

Είμαστε στα μακρινά '80s και κυκλοφορεί ένας μορφονιός με μακρύ, υπερήφανο μαλλί ο οποίος τραγουδάει με τη βραχνή του φωνή ρομαντικές μπαλάντες. Νομίζω πως πρόκειται για τον μόνο καλλιτέχνη στο συγκεκριμένο κείμενο που μπορεί να υπερηφανευτεί πως έχει πιάσει ένα παγκόσμιο «μαμαδέ» κοινό. Βέβαια, το γεγονός ότι είναι Αμερικανός του δίνει ένα πλεονέκτημα σε σχέση με τους υπόλοιπους. Αν ήταν ζώο, θα ήταν ένα πανέμορφο, καφέ, άγριο άλογο με υπέροχη χαίτη και θα έτρεχε ελεύθερο σε κάποιο τεράστιο, επί αμερικανικού εδάφους, λιβάδι. Θα πρέπει να σημειωθεί, πάντως, πως ακόμα και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80, μαμάδες πρέπει να τον άκουγαν. Δεν μιλάμε για περίπτωση τύπου Tom Jones, που ακολουθείται από το ίδιο ακριβώς κοινό που τον άκουγε στα '60s.

Είμαι σίγουρος πως κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90, πολλές νεαρές γυναίκες ανακάλυψαν την αλήθεια ακούγοντας Enya. Δεν έχουν άδικο, η Enya είναι η αλήθεια. Όσο κι αν ψάξεις, δεν θα βρεις κάτι παρόμοιο εκεί έξω. Δεν παίζει να υπάρχει σκονισμένη '90s δισκοθήκη που να μην περιέχει κάποιο άλμπουμ της. Θεωρώ πως σε κάθε σπίτι θα πρέπει να υπάρχει έστω ένας δίσκος της Enya.

Περισσότερα από το VICE Μια Ιερόδουλη μας Μιλάει για το πώς Είναι οι Έλληνες Πελάτες της

Πώς Είναι να Εργάζεσαι σε Site για Μαμάδες Λίγο Μετά τα 20 σου;

Πανεπιστημιακοί Καθηγητές Μοιράζονται Μαζί μας τις πιο «Κουλές» Ιστορίες με Φοιτητές τους