Ο Κύρης του Σπιτιού aka Δημήτρης Μεντζέλος «Ξομολογιέται»

Η αδερφή μου στο γυμνάσιο έκανε παρέα με μια κοπέλα της οποίας οι γονείς είχαν ένα δισκάδικο. Εγώ, δυο χρόνια μικρότερος, μόλις είχα ξεκινήσει να ψάχνομαι μουσικά ως προς το ποιο είδος είναι αυτό που με εκφράζει. Κατάλαβα από σχετικά μικρή ηλικία ότι το hip hop ήταν κάτι το οποίο με εξέφραζε τόσο μουσικά όσο και ως κουλτούρα. Στα 12α ή 13α γενέθλιά μου, λοιπόν, κι ενώ αμφιταλαντευόμουν μεταξύ FFC και Active Member, έπεσε στα χέρια μου ως δώρο από την αδερφή μου ο δίσκος Γυναικολογίες, των Ημισκουμπρίων.

O στίχος «Yes, hello, yes hello, I am a Greek lover and I love you so, yes hello, yes, hello, είμαι 100% αρσενικό» από το κομμάτι Greek Lover που περιείχε, μεταξύ άλλων, ο δίσκος (χρονολογία κυκλοφορίας: 2004), έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να αγαπήσω τα Ημίζ και να γίνω ένας από τους πιστούς fans τους.

Είναι Δευτέρα, γύρω στις 9.00 το βράδυ, στην Αγία Παρασκευή. Έχουν μπει τα πρώτα καλά κρύα της σεζόν και περιμένω έξω από ένα εστιατόριο τον «Μy name is Mitsaras», που λέει και το τραγούδι Greek Lover. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως είναι το αγαπημένο μου ημισκουμπριακό κομμάτι. Τέλος πάντων. Έχω ραντεβού με τον Δημήτρη τον Μεντζέλο, λοιπόν. Έχω κατουρηθεί από τη χαρά μου.

Περιμένω κάνα πεντάλεπτο –δεν με έστησε, εγώ πήγα νωρίτερα–, ώσπου γυρίζω το κεφάλι μου, τον βλέπω, με βλέπει και –παρόλο που δεν με έχει δει ποτέ ξανά– καταλαβαίνει ότι είμαι το ραντεβού του. Φοράει κοντομάνικο. «Την πάτησα. Με ξεγέλασε ο καιρός», λέει και προτείνει ένα-δυο μέρη να πάμε να καθίσουμε, να πιούμε έναν καφέ και να τα πούμε. Είναι ντόπιος και ξέρει καλά την περιοχή. Για την ακρίβεια, ο Δέλτα Μι από τα Ημίζ γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Χολαργό, αλλά τα τελευταία χρόνια μένει λίγο πιο δίπλα, στην Αγία Παρασκευή, μαζί με τη γυναίκα και τον οκτάχρονο γιο του.

Δείτε ακόμη:

«Εσύ, ως παιδί στον Χολαργό, πώς μεγάλωσες; Ποιες ήταν οι πρώτες αλητείες σου, ας πούμε;» τον ρωτώ. «Μεγάλωσα μέσα σε μια μικροαστική οικογένεια. Ποτέ δεν μου έλειψε κάτι. Ο πατέρας μου έκανε δύο δουλειές για να έχω στο ψυγείο ένα συγκεκριμένο ζαμπόν που μου άρεσε να τρώω, για παράδειγμα. Δυστυχώς, όμως, τον έχασα νωρίς, γύρω στα 14 μου. Οι αλητείες, που λες, ακολούθησαν μετά τον θάνατο του πατέρα μου», για τον οποίο έχει βγάλει κιόλας τραγούδι. «Ωστόσο, δεν έζησα εφηβεία. Την εφηβεία μου την έβγαλα στα 27 με τα Ημισκούμπρια κι αυτή είναι η πιο μεγάλη μου αλητεία», προσθέτει.

Στην οικογένεια του Μεντζέλου δεν υπήρχε καλλιτεχνική φλέβα, με την έννοια ότι κάποιος έπαιζε ή ασχολούνταν περαιτέρω με τη μουσική. Ωστόσο, στο σπίτι του πάντα έπαιζε μουσική, κυρίως παλιά λαϊκά, για παράδειγμα Μπιθικώτσης, τον οποίο ακούει ως και σήμερα ο Δημήτρης. Βέβαια, είχε και την κουλτούρα της Αιγυπτιώτισσας [Ελληνίδα που έμενε στην Αίγυπτο] μητέρας του, η οποία άκουγε Beatles, Elvis Presley – γενικά rock n roll. «Τα πρώτα μου βινύλια τα αγόρασα στην Ε΄ δημοτικού. Το ένα ήταν το soundtrack του Γρανίτα από Λεμόνι και το άλλο το Μινόρε της Αυγής», λέει. «Αυτά τα βινύλια ήταν που σε τσίγκλησαν και ασχολήθηκες αργότερα με τη μουσική;» «Όχι ακριβώς. Από μικρός μάζευα δίσκους. Συγκεκριμένα, στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου είχα έναν συμμαθητή ο οποίος άκουγε ροκ μουσική, στιλ Nick Cave, Smiths κ.λπ., εγώ άκουγα Michael Jackson, και τον είδα κάπως ανταγωνιστικά, για να τον κοντράρω. Εγώ γούσταρα heavy metal τότε – και ακόμα γουστάρω, απλώς δεν με εκφράζει σήμερα όπως τότε», λέει. «Κάπως έτσι ξεκίνησε».

Το hip hop ήρθε αργότερα στη ζωή του, στο λύκειο, όταν δύο Ελληνοαμερικανοί του έδωσαν δύο κασέτες: το Raising Hell των Run-DMC και το Licensed to Ill των Beastie Boys. «Αυτοί ήταν κι οι δυο καταλυτικοί παράγοντες που με έκαναν να αφήσω το metal λίγο στην άκρη και να πάω στο hip hop», θυμάται.

Αργότερα, το 1990-91, ακούγοντας τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς εκείνης της εποχής (Μιχάλης Τσαουσόπουλος, Γιάννης Πετρίδης και λοιποί), ο Μεντζέλος θέλησε να κάνει ραδιοφωνική εκπομπή. Έπαιρνε ένα κασετοφωνάκι και έφτιαχνε δικά του demo. Ώσπου, έτυχε να έχει κάποιο γνωστό στον Space FM, έναν ραδιοφωνικό σταθμό στο Χαλάνδρι που «είχε μαζέψει όλα τα φιντανάκια της εποχής – ροκάδες, μεταλάδες, τρανσάδες. Τους έλειπε κάποιος από το hip hop και έτσι έκατσε. Δεν περίμενα να με ακούει κανείς, ωστόσο είχα αρκετούς ακροατές. Γύρω στους 100», λέει. «Εκεί ξεκίνησαν όλα», προσθέτει και φυσικά αναφέρεται σε κάτι που γενικά είναι γνωστό. Δηλαδή, στο γεγονός ότι οι μετέπειτα φίλοι και συνεργάτες του, ο Μιθριδάτης και ο Πρύτανης, ήταν ακροατές του και η γνωριμία τους έγινε ουσιαστικά μέσω του Space FM. «Ο καθένας έφτιαχνε κομμάτια σπίτι του, ντροπαλά. Να μη στα πολυλογώ, μας κάθισε στο κεφάλι ότι θέλαμε να βγάλουμε ένα δίσκο. Φτιάξαμε μουσική και μπήκαμε στο στούντιο. Θέλαμε να έχουμε ένα στίχο σε στιλ Active Member, FFC κ.λπ., αλλά δεν πείθαμε κανέναν. Οπότε, φτιάξαμε κομμάτια στο στιλ που όλοι αναγνωρίζουν σήμερα ως Ημισκούμπρια. Ο παραγωγός του στούντιο μας είχε πει τότε χαρακτηριστικά: "Παιδιά, δεν μπορώ να τα βγάλω αυτά. Καλά θα κάνετε να γράψετε κάνα στίχο της προκοπής. Δεν πάτε πουθενά έτσι". Έπρεπε να τον είχα ηχογραφήσει, να βάζω τα λόγια του intro σε κάθε κομμάτι», αναφέρει ο Δημήτρης. «Αργότερα, γνωρίζοντας τον Νίκο Βουρλιώτη, μπήκαμε στην FM Records, υπογράψαμε συμβόλαιο για τρεις δίσκους, ο πρώτος που βγάλαμε έγινε χρυσός και όλα πήραν την πορεία τους», καταλήγει σε ό,τι αφορά τα πρώτα βήματα των Ημισκουμπρίων και της καριέρας του.

«Είσαι χορτάτος επαγγελματικά;» τον ρωτώ εντελώς ειλικρινά. Εντελώς ειλικρινά απαντάει κιόλας: «Χορτάτος δεν είσαι ποτέ. Συνέχεια θες να κάνεις πράγματα. Αν είσαι καλλιτέχνης και σταματήσεις να κάνεις αυτό που κάνεις, θα πεθάνεις. Στην παρούσα φάση, το μέλημά μου είναι να αφήσω μια κληρονομιά στο παιδί μου – όχι λεφτά, αυτό δεν γίνεται που να χτυπιέται. Να του αφήσω παρακαταθήκη τα τραγούδια μου, να έχει να θυμάται τον πατέρα του». «Από αυτά που λες, καταλαβαίνω ότι δεν θα είχες πρόβλημα να γίνει ράπερ κι ο γιος σου», λέω. «Δεν θα είχα πρόβλημα. Ήδη τον έχω βάλει στο τριπάκι και γράφουμε μαζί στίχους. Έχει λύσσα με το Star Wars τώρα, οπότε γράφει στιχάκια σχετικά με την ταινία».

Φτάνοντας σε ένα κομβικό σημείο της συζήτησής μας, αυτό δηλαδή που θέλω να τον ρωτήσω για την ιδιαίτερη γλώσσα και τα slungs που χρησιμοποιούν τα Ημίζ στα τραγούδια τους, ο Μεντζέλος λέει πως «ήταν η γλώσσα που μιλούσαμε με τον Μιθριδάτη όποτε συζητούσαμε. Είναι κι αυτός ιδιαίτερος άνθρωπος, τελειόφοιτος Καλών Τεχνών και πιο "προχώ" από εμένα – κι ο Πρύτανης είναι πιο "προχώ" από εμένα. Έτσι, ο ένας συμπλήρωνε την τρέλα και, αντίστοιχα, τη συντηρητικότητα του άλλου, οδηγώντας μας στη γλώσσα που μας χαρακτηρίζει, ας πούμε. Βγήκε εντελώς φυσικά. Η μεγάλη πλάκα δε, είναι ότι μετά από τόσα χρόνια ακούω ανθρώπους στον δρόμο να χρησιμοποιούν στην καθημερινότητά τους ατάκες και λέξεις από τα τραγούδια μας. Είναι τρομακτικό αυτό».

VICE Video: Γιορτάσαμε με τα Ημισκούμπρια την Επέτειο των 20 Χρόνων από τον Πρώτο τους Δίσκο

Οι ιδιωματισμοί των Ημισκουμπρίων και γενικά το στιλ τους ήταν κι ένας λόγος που τους κατέκριναν αρκετά τα πρώτα χρόνια οι έτεροι της hip hop «κοινότητας». «Τους γράψαμε στα παλιά μας τα παπούτσια και συνεχίσαμε. Αυτό γουστάραμε να κάνουμε και δεν μας έκοβε κανένας. Αλλά αυτό συνέβαινε μόνο τα πρώτα χρόνια», τονίζει. Μιλώντας για εκείνα τα πρώτα χρόνια, φυσικά δεν υπήρχε μόνο η αρνητική πλευρά –το «κράξιμο»–, αλλά και η θετική. Δηλαδή οι δημόσιες σχέσεις. «Είχε πλάκα. Ήμασταν τρία παιδιά που από το πουθενά ουσιαστικά γνωρίζαμε κόσμο, celebrities που ήδη ξέραμε από την τηλεόραση, οι οποίοι μας αντιμετώπιζαν ως ίσους. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη Ρίτα Σακελλαρίου σε ένα πάρτι ραδιοφωνικού σταθμού να κάθεται σε ένα "θρόνο" και να μας λέει: "Για ελάτε εδώ κοντά παλικάρια, να σας δω" και μας έδινε συμβουλές. Respect! Μας καλούσαν στα μπουζούκια και τέτοια ωραία πράγματα. Το ζήσαμε γενικά. Είχαμε αλωνίσει όλες τις τηλεοπτικές εκπομπές, από τις πιο άθλιες μέχρι τις καλύτερες. Έτσι μας έμαθε μέχρι και η κυρά Μαρίκα, που λέμε. Συγκεκριμένα, όμως, δύο εκπομπές μάς ανέδειξαν. Το Μπράβο Καλωσήρθατε της Ρούλας Κορομηλά το '97, όπου τραγουδήσαμε το "Βουκολικό". Θυμάμαι ότι η Ρούλα επέμενε να βγούμε στην εκπομπή της, αλλά οι συνεργάτες της διαφωνούσαν. Τελικά, βγήκαμε και μας έμαθε η μισή Ελλάδα. Αργότερα, στο Comfuzio Show Fuckin' What, με τους Κανάκη, Καλυβάτση, Παραρά, μας έμαθε κι η υπόλοιπη μισή Ελλάδα», αναπολεί ο Δέλτα Μι. Πιο μετά, ακολούθησε κι ένα δικό τους τηλεοπτικό πείραμα, αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, η εκπομπή , στο Star. «Ήταν δύσκολα, διότι το concept απαιτούσε παραγωγή την οποία δεν είχαμε. Προσπαθήσαμε να κάνουμε ψαγμένο χιούμορ, στιλ Monty Python, αλλά δεν… Μας το είχε πει ο Κανάκης, ότι "αν ξεκινήσετε κάτι τέτοιο, η ζωή σας έχει τελειώσει". Είχε δίκιο. Τρέχαμε από το πρωί ως το βράδυ για να γράψουμε το σενάριο, να βρούμε τα ρούχα που θα φορέσουμε και χίλια δυο. Κάπως έτσι, τελείωσε», λέει. Αναρωτιέμαι αν τους πέρασε ξανά από το μυαλό κάτι αντίστοιχο αργότερα, με αφορμή και την άνοδο του stand-up comedy, αλλά «η τηλεόραση παρήκμασε και δεν μας ενδιαφέρει καν πλέον. Δεν υπάρχει τηλεόραση. Υπάρχει YouTube, υπάρχουν sites – νέες λέξεις», προσθέτει ο Μεντζέλος, ο οποίος θεωρώ πως άργησε να βγάλει προσωπικό δίσκο. Και του το λέω ευθέως.

«Μόλις είχε γεννηθεί ο γιος μου τότε. Δεν του ρίχνω ευθύνη. Απλώς ήθελα να τον ζήσω, να τον φροντίσω. Θεωρώ, επίσης, πως αυτός ο μικρούλης μού έδωσε την έμπνευση να καθίσω και να γράψω στίχους, μεταξύ 3-5 τα ξημερώματα που κοιμόταν. Έτσι, σιγά-σιγά, "χτίστηκε" ο "Ράπερ της Χρονιάς", που τελικά δεν ήταν αυτό που είχα στο μυαλό μου. Δεν έμεινα ευχαριστημένος από αυτό τον δίσκο», λέει. «Μετά, τελείωσαν οι δίσκοι», συμπληρώνει.

Αφού συζητάμε για λίγο για κάποιους δίσκους των Ημίζ και λέει πως δεν ξεχωρίζει κάποιον αλλά αναγνωρίζει πως καταλυτικό άλμπουμ ήταν το Ο Δίσκος που Διαφημίζετε, «μιας και βγήκαν τρελές επιτυχίες από αυτόν», για παράδειγμα η «Ντισκοτέκ» ή ο «Κύρης του Σπιτιού», καταλήγουμε να μιλάμε για το hip hop σήμερα και –δεν ξέρω πώς– η κουβέντα φθάνει στον Αγάθωνα που ακούει Metallica και τον οποίο χρησιμοποιεί ως παράδειγμα για να μου πει πως δεν πρέπει να έχουμε παρωπίδες σε ό,τι αφορά τη μουσική.

Ενώ η ώρα κοντεύει 11 μ.μ., μαθαίνω πως ο Δημήτρης Μεντζέλος δεν ασχολείται με το σύγχρονο hip hop, με ελάχιστες εξαιρέσεις (Yelawolf, Kendrick Lamar, Nicki Minaj). «Αυτό το πράμα το αργόμπιτο [σ.σ. εννοεί αργό beat], το χωρίς νόημα, το "βαριέμαι να ραπάρω", που είναι το νέο στιλ του αμερικανικού hip hop, δεν το μπορώ. Δεν το κατακρίνω, απλώς δεν μου αρέσει», αναφέρει και καταλήγει, δίνοντας μια συμβουλή (αν και απεχθάνεται να δίνει συμβουλές) στους νέους/ες που πειραματίζονται με το hip hop σήμερα. «Να γράψουν καλό στίχο, αυτό είναι το μεγαλύτερο όπλο ενός ράπερ. Αν δεν γράφεις καλά, θα είσαι μια ζωή μπούρδας, ακόμα κι αν έχεις από πίσω σου τον καλύτερο μουσικό παραγωγό. Να γράψουν στίχο που τους εκφράζει. Δεν γίνεται, για παράδειγμα, να είσαι 15 χρονών και να μιλάς για την κοινωνία την καταραμένη. Για να γράψεις γι' αυτή την κοινωνία πρέπει να έχεις φάει σκατό, να χρωστάς ΕΝΦΙΑ, ενοίκια κ.λπ. Εκτός κι αν όντως είσαι ο ένας στους χίλιους, στο ένα εκατομμύριο ξέρω γω, που όντως δουλεύει από 15 χρονών και τα ζει όλα αυτά. Γράψε όμως για τον φιλαράκο σου που σε πούλησε, γράψε για τη δασκάλα που γουστάρεις ή για τον συμμαθητή που σου κάνει bullying. Δεν την μπορώ όλη αυτή την επιθετικότητα που ακούω, λες και ζεις στο Bronx –το τότε Bronx– και βγάζεις τα γκάνια [σ.σ. όπλα] κάθε μέρα, ενώ μετά θα πας στο σπίτι που θα σε περιμένει το παστίτσιο της μαμάς».

«Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαΐ, μιας και είπες παστίτσιο;».

«Μπριζόλες με πατάτες. Και φαλάφελ, λόγω της μητέρας μου. Από κει και πέρα, ψάχνουμε γεύσεις. Είμεθα (και) γκουρμέ», λέει ο Δημήτρης Μεντζέλος.

Περισσότερα από το VICE

Τι Έμαθα ως Σωματοφύλακας Πρωτοκλασάτων Διασημοτήτων\

Τι Γνώμη Έχουμε για την Ελληνική Αστυνομία;

Ένας Διοργανωτής Πολυτελών Οργίων Μιλάει για τα Βίτσια των πιο Πλούσιων Ανθρώπων του Κόσμου