Τα Ρούχα των Γονιών μας που Έχουν Πρωταγωνιστική Θέση στην Γκαρνταρόμπα μας

Κάποτε το φορούσε η μητέρα σου ή ο πατέρας σου, σε μια άλλη εποχή, που εσύ ως παιδί τότε, ίσως σκεφτόσουν «Μα καλά, πώς τα φοράνε αυτά τα πράγματα;». Πέρασαν τα χρόνια και αυτή η απόλυτη άποψή σου όλο και μαλάκωνε, μέχρι που φτάσαμε στο σήμερα. Και να 'σαι, φοράς το ίδιο ρούχο που ενδεχομένως «έκραζες». Δεν είναι μόνο η επέλαση του vintage που μπορεί να σε έχει επηρεάσει. Είναι, επίσης, ότι μεγαλώνεις και αποκτάς μια πιο κλασική οπτική για τη μόδα. Ακόμη, μαθαίνεις να εκτιμάς το παλιό, ειδικά όταν έχουν περάσει τόσα χρόνια και διατηρείται ακόμα άψογα. Σημαίνει ότι έχει αξία.

Συζητώντας μια μέρα μεταξύ μας στο γραφείο, συνειδητοποιήσαμε ότι όλοι έχουμε τέτοια παλιά κομμάτια στις ντουλάπες μας, είτε από τη μητέρα μας είτε από τον πατέρα μας, ή από τους παππούδες μας ακόμη. Έτσι, τα μαζέψαμε και αποφασίσαμε να μιλήσουμε για αυτά.

Όταν φοράω ένα παλιό ρούχο νιώθω ξεχωριστή. Όπως όταν φοράω αυτήν τη μαύρη καπαρντίνα. Είναι λες και είμαι ένας θηλυκός Μπάτμαν (πείτε με υπερβολική), μου δίνει έναν άλλο αέρα και ας μη φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία - όχι τίποτα άλλο, αλλά έχω κάνει και χάλια matching. Λοιπόν, έτσι όπως το βλέπω εγώ, δεν είναι απλώς ένα κομμάτι πανί που καλύπτει το σώμα μου. Νιώθω ότι κουβαλάω μαζί μου ένα κομμάτι από το παρελθόν, κάτι που δημιουργήθηκε σε μία άλλη εποχή, ένας άνθρωπος το απέκτησε, το αγάπησε και δημιούργησε αναμνήσεις μαζί του. Αυτό το ρούχο ανήκε στη μητέρα μου, το είχε για 25 χρόνια σχεδόν στην γκαρνταρόμπα της - έχει δηλαδή σχεδόν την ίδια ηλικία με μένα (εντάξει, της ρίχνω τρία χρονάκια). Είναι διαχρονική, μαλακή και κατάλληλη για τις μεταβατικές ημέρες της Άνοιξης, όταν δηλαδή δεν έχει πολύ κρύο αλλά ούτε και ζέστη. Και η αλήθεια είναι πως πάντα θα μου θυμίζει τη μητέρα μου και τη φροντίδα της.
- Ναυσικά Μαυρομούστακου

Από μικρή είχα την τάση να φοράω ρούχα των γονιών μου. Και όχι μόνο. Ακόμα θυμάμαι τη γιαγιά μου να μου φωνάζει πως έχω πάρει όλα τα φανελάκια του παππού μου και πως δεν έχει να βάλει κανένα. Η αλήθεια είναι πως κάνω πολύ συχνά εξορμήσεις στην ντουλάπα των δικών μου, για να προσθέσω καινούρια κομμάτια στη δική μου συλλογή. Από τα καλύτερα ρούχα που έχω ανακαλύψει ψάχνοντας στο σπίτι, είναι ένα γκρι-γαλάζιο πουκάμισο που φορούσε ο μπαμπάς μου κάπου στα 25 του κι ένα μπεζ ανδρικό παντελόνι το οποίο μου κάθεται ψηλόμεσο.

Στην ντουλάπα μου έχει προστεθεί επίσης ένα πουλόβερ το οποίο ήταν του παππού μου - θυμάμαι την ημέρα που το πήρα, με τους δικούς μου να με «κράζουν» για το εκατοχρονίτικο, όπως έλεγαν, πουλόβερ, που ήθελα να πάρω. Το φορούσε αρκετά συχνά ο παππούς μου και πλέον είναι το αγαπημένο μου. Επίσης, ένα άλλο συναισθηματικής αξίας κομμάτι που έχω, είναι τα oldschool γυαλιά ηλίου της γιαγιάς μου, τα οποία κράτησε η μαμά μου μετά τον θάνατό της και μου τα έδωσε εμένα μετά από αρκετά χρόνια «για να θυμάμαι τη γιαγιά Κατερίνα», όπως μου είχε πει.
- Δέσποινα Φραντζή

Γενικά μου αρέσει να φοράω παλιά ρούχα. Ανά διαστήματα με πιάνει κάτι και σαρώνω τα second hand μαγαζιά με σκοπό να εμπλουτίσω την γκαρνταρόμπα μου με ρούχα που δεν έχει κανένας άλλος εκεί έξω. Πολλές φορές, μάλιστα, ψάχνω και τις ντουλάπες των δικών μου και πάντα ανακαλύπτω κάποιο ξεχασμένο t-shirt από τα '80s ή τα '90s. Αυτό συνέβη με το εν λόγω μπλουζάκι. Η μητέρα μου είναι από τον Καναδά και κάποια στιγμή, της το είχε χαρίσει μια ξαδέρφη της. Μετά από πολλά χρόνια έπεσε στα χέρια μου και το έχω αγαπήσει. Ωστόσο, δεν έχω μάθει ακόμα τι στο καλό είναι η «παγκόσμια πρεμιέρα της Melissa» που έλαβε χώρα στις 13 Μαΐου του 1989» και με τρώει η περιέργεια. Όσο και να έχω ψάξει δεν έχω βρει κάποια '80s ταινία με αυτό το όνομα, οπότε έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για αναμνηστικό μπλουζάκι από γέννηση. Έχω χρόνια να μιλήσω στη θεία μου, αλλά όταν την ξαναδώ θα τη ρωτήσω σχετικά με την προέλευση αυτού του γαμάτου t-shirt. Όπως και να 'χει, ελπίζω η Melissa να είναι καλά.
- Αντώνης Κωνσταντάρας

Σιχαίνομαι τα ρολόγια, δεν αντέχω το τικ τακ και με αγχώνουν επειδή πάντα μου θυμίζουν πως δεν έχουμε αρκετό χρόνο για να κάνουμε όσα θέλουμε. Στο σπίτι μου δεν έχω κανένα ρολόι, όμως παραδόξως το συγκεκριμένο αντικείμενο νομίζω ότι είναι το πιο αγαπημένα πράγματα που έχω στην κατοχή μου. Ήταν του παππού μου, που με μεγάλωσε από μικρή και δυστυχώς δεν ζει πια, οπότε έχει αρκετή συναισθηματική αξία. Κάποιες φορές, όταν το κοιτάω τον θυμάμαι να το βγάζει από την μικρή τσέπη του γιλέκου του και να μου λέει «θα αργήσεις στο σχολείο», άλλες φορές απλώς δημιουργεί στο μυαλό μου εικόνες από κάποιο βιβλίο του Márquez. Συνήθως το παίρνω μαζί μου σε σημαντικές στιγμές μου, όχι επειδή πιστεύω πως μου φέρνει τύχη αλλά γιατί νιώθω πως κουβαλάω μαζί μου κάτι από ένα πολύ δικό μου άνθρωπο. Αν και πιστεύω πως η «ύλη» δεν έχει κάποια αξία, παρά μόνο αυτήν που της δίνουμε, στο συγκεκριμένο έχω φορτώσει τις αναμνήσεις εκείνες που καταφέρνουν να με ηρεμούν. Είναι μάλλον το μοναδικό αντικείμενο που κάνει τικ τακ και όταν το κοιτάω δεν σκέφτομαι το χρόνο που φεύγει, αλλά την ανεμελιά της παιδικής μου ηλικίας.

Το ίδιο μου έχει συμβεί και με το συγκεκριμένο φόρεμα που δεν είναι κάτι που θα φορούσα ή που θα μπορούσα να υποστηρίξω. Έχει αρκετή ιστορία πίσω του για να γίνει κάτι αγαπημένο. Ήταν της μητέρας μου, το φορούσε κάπου στα 26 της όταν έβγαινε στα πρώτα ραντεβού με τον μπαμπά μου και είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που κράτησε από τότε. Το έχω βάλει μια-δυο φορές σε πολύ ξεχωριστές περιστάσεις, όμως το κρατάω και το προσέχω επειδή κρύβει στις ραφές του την αθωώτητα των πρώτων ραντεβού και την αρχή μιας ιστορίας που γράφεται μεταξύ των γονιών μου μέχρι σήμερα, 35 χρόνια μετά.
- Άννα Νίνη

Από μικρή λάτρευα τα vintage πράγματα και δεν με ενθουσίαζαν ιδιαίτερα τα μοντέρνα. Μεγάλωσα μέχρι τα έξι μου με τη γιαγιά μου και έβλεπα όλες τις ελληνικές ταινίες, η Βουγιουκλάκη ήταν το είδωλό μου και σε ό,τι αφορά τη μόδα και τη μουσική, πάντα με συνέπαιρνε o charleston ρυθμός των '20s η swing κουλτούρα των '30s-'40s, η πιο σοβαρή αλλά κομψή εποχή των '50s, η bohemian κουλτούρα των '60s και η άγρια ομορφιά των '70s-'80s. Επηρεασμένη από όλα αυτά πήγαινα στην τουαλέτα -το έπιπλο- της γιαγιάς μου και έβαζα τα clip-on σκουλαρίκια της, άνοιγα τις ντουλάπες τις όποτε έλειπε και φορούσα τα ταγιέρ της και ό,τι δαντελένιο μπορούσα να βρω.

Η μαμά μου, από την άλλη, προσπαθούσε πάντα να το παίξει πιο μοντέρνα και το παράκανε λίγο με τα στρας. Παρόλα αυτά, στη σοφίτα μας, υπάρχει μια ντουλάπα γεμάτη vintage ρούχα από τα '80s-ealry '90s, η οποία για μένα είναι κάτι σαν τη Νάρνια της μόδας. Μπαίνεις μέσα και χάνεσοαι στα πλιέ, τα βελούδα και τα έντονα pattern. Δυστυχώς ο σωματότυπός μου ειναι πολύ διαφορετικός από αυτόν της μαμάς μου και έτσι τα αμπιγέ της ρούχα δεν μου κάνουν. Υπάρχουν όμως κάποια φορέματα, φούστες και σακάκια απο τα 20 της, που πλέον μπορώ να φορέσω και είναι τα πιο κουλ κομμάτια που έχω στην ντουλάπα μου.
- Μυρσίνη Κοτσώνη

Λατρεύω τον διχασμό που προκαλεί αυτό το κίτρινο μπουφάν στον κόσμο: Κάποιοι το μισούν, άλλοι το λατρεύουν. Είναι ένα ρούχο που ανακάλυψα τυχαία σε μια ντουλάπα του πατρικού μου σπιτιού πριν περίπου τρία χρόνια. Είχα να το δω χρόνια πριν από αυτό. Αν και δεν είμαι 100% σίγουρος, νομίζω πως ήταν της μητέρας μου, καθώς τη θυμάμαι σε αρκετές φωτογραφίες να το φοράει. Ωστόσο, έχω δει και τον πατέρα μου να το φοράει και η αλήθεια είναι ότι το μέγεθός του είναι αρκετά μεγάλο για τη μητέρα μου, αλλά καθόλου δεν με απασχολεί σε ποιον «ανήκε». Το είδα και κόλλησα με τη μία. Η τραγική ειρωνεία είναι πως, παλιότερα, σχεδόν το σιχαινόμουν - «μα κίτρινο μπουφάν;». Πλέον είναι από τα αγαπημένα μου ρούχα. Έχει τύπο, συναισθηματική αξία, δεν είναι συνηθισμένο και σίγουρα, δεν περνάει απαρατήρητο.
- Παύλος Τουμπέκης

Tην μπλούζα αυτή, την είχε αγοράσει η μαμά μου δώρο στον μπαμπά μου το '86 από κάτι διακοπές της στην Ρόδο. Τότε ακόμα ήταν ελεύθερο ζευγάρι κι εγώ δεν υπήρχα καν, ούτε σαν σκέψη. Όπως μου είπε η μαμά μου, ο μπαμπάς μου ντυνόταν πολύ χύμα και ήθελε να κάνει παρεμβάσεις στο στιλ του. Βασικά, αυτό που μου είπε ήταν ότι «ντυνόταν χάλια και με αυτήν την μπλούζα ξεκίνησα να του φτιάχνω γκαρνταρόμπα». Όταν ρώτησα τον μπαμπά μου αν του άρεσε, μου είπε πως «δεν είχα επιλογή να μην τη φορέσω, τι με ρωτάς;». Με τα χρόνια, η μαμά μου την κράτησε σε περίπτωση που έκαναν αγόρι και την ήθελε. Εμένα ποτέ δεν μου άρεσε και νομίζω ούτε στον αδελφό μου, αλλά πριν κάνα χρόνο που πήγα σπίτι τους και την είδα, την πήρα κι από τότε τη φοράω το καλοκαίρι όταν έχει ψύχρα αλλά και τον χειμώνα μέσα στο σπίτι, επειδή είναι ζεστή.
- Μελπομένη Μαραγκίδου

Περισσότερα από το VICE

Έλληνες Πρώην Emo Θυμούνται τις Εποχές που Άραζαν στα Σκαλάκια του Συντάγματος

Φραπέ, Che Guevara και Εφοριακοί: Φωτογραφίες που Περιγράφουν την Αναμονή στα Δημόσια Κτίρια

Ένας Χρήσιμος Οδηγός για το Ποια Συμπληρώματα Διατροφής Λειτουργούν Τελικά