«Στείλε τη Φωτογραφία του Τάφου μου σε Πέντε Άτομα» - Τι θα Έγραφε η Ταφόπλακά σου

Ο θάνατος είναι παντού γύρω μας. Μπορεί να ακούγεται ζοφερό. Αλλά στο τέλος, ό,τι ζει κάποια μέρα θα πεθάνει. Είναι η μόνη βεβαιότητα που έχουμε από τη στιγμή που γεννιόμαστε και ίσως το μόνο πράγμα που νοηματοδοτεί την ύπαρξη μας.

Αλλά οι περισσότεροι νιώθουμε τρομερά άβολα όταν σκεφτόμαστε το τέλος της ζωής μας. Κάποιοι νιώθουν μέχρι και φόβο ή άγχος. Όποια κι αν είναι η σχέση σου με τον θάνατο, κάποια στιγμή σίγουρα θα έρθεις αντιμέτωπος ή αντιμέτωπη με ένα θεμελιώδες ερώτημα: σε έναν κόσμο όπου τίποτα δεν έχει σημασία, τι θέλεις να αφήσεις πίσω σου;

Για να το διερευνήσω περισσότερο, μίλησα με μερικούς φίλους για τη σχέση τους με τον θάνατο και τους ρώτησα πώς θα ήθελαν να τους μνημονεύουν στις ταφόπλακές τους. Ανακάλυψα ένα μίγμα άρνησης, αφελούς απογοήτευσης και καταθλιπτικών συμπερασμάτων για τη ζωή. Να ‘στε καλά, φίλοι.

«Τα πάντα μπορεί να καταρρεύσουν»

Πάντα σκεφτόμουν ιδέες για την ταφόπλακά μου. Μόλις μου ερχόταν μια καλή τη σημείωνα. Για ένα διάστημα τις έβαζα και στο Twitter, αλλά το έσβησα. Η καλύτερή μου είναι «Τα πάντα μπορεί να καταρρεύσουν». Θα ήταν ωραία ειρωνεία να ήταν γραμμένη με διαμάντια, γιατί το σώμα μου τελικά θα αποσυντεθεί όταν πεθάνω, ενώ τα διαμάντια όχι.

Στα εννιά μού διέγνωσαν χρόνια κατάθλιψη, στα 11 ιδεψυχαναγκαστική διαταραχή. Επίσης αποπειράθηκα να αυτοκτονήσω στα 14. Ευτυχώς μετά από αυτό έζησα τη ζωή μου στο φουλ. Πριν από μερικά χρόνια είχα ένα πολύ άσχημο ατύχημα, αλλά πάλι επιβίωσα. Τώρα είμαι πολύ ευγνώμων για τη ζωή και τη σέβομαι.

Δεν πιστεύω στον θεό. Αλλά γεννήθηκα στη Νουμέα (πρωτεύουσα της Νέας Καληδονίας), πέταξαν τον ομφάλιο λώρο μου στον ωκεανό ώστε να είμαι ελεύθερη και παντού να είναι πατρίδα μου. Θα ήταν λογικό να σκορπιστούν εκεί οι στάχτες μου.

Προέρχομαι από γηγενείς που έχουν υποστεί γενοκτονία, πράγμα που οδήγησε σε πατρογονικό τραύμα. Σήμερα θεωρώ αποστολή μου να βεβαιωθώ ότι το DNA μας θα επιβιώσει, πέρα από τα όρια του θανάτου.
- An-Josefien, 31 ετών

“Lorem ipsum”

Ίσως λόγω της ηλικίας μου δυσκολεύομαι να φανταστώ τον θάνατο. Δεν έχω βιώσει τον θάνατο κάποιου αγαπημένου έτσι ακόμα για μένα είναι αφηρημένη έννοια - εξού και το lorem ipsum. Το μόνο που σκέφτομαι μερικές φορές είναι πώς θα αντιδρούσαν οι φίλοι και η οικογένειά μου αν πέθαινα αύριο. Ποιος θα ερχόταν στην κηδεία μου; Ποιος θα στενοχωριόνταν πιο πολύ; Αλλά αυτό είναι απλώς εγωισμός.

Δεν φοβάμαι ιδιαίτερα τον θάνατο αλλά με τρομάζουν τα γηρατειά. Οι παππούδες μου είναι γύρω στα 80 και μερικές φορές μου λένε ότι έκαναν όσα ήθελαν — λένε ότι είναι έτοιμοι να φύγουν. Έχω την αίσθηση ότι μετά τα 80 έχω την αίσθηση η ζωή είναι απλώς μια μάχη κόντρα στον θάνατο.

Μετά τον θάνατο νομίζω ότι ζούμε στη μνήμη των άλλων και αυτό είναι όλο. Ούτε παράδεισος, ούτε κόλαση, ούτε μετεμψύχωση, μόνο μια ανάμνηση. Στο τέλος, αυτό θα ήθελα να αφήσω πίσω. Θα ήθελα να κάνω τους άλλους να χαμογελούν όταν σκέφτονται όσα ζήσαμε μαζί».
– Céleste Renard, 21

«Γι’ αυτό φρίκαρα τόσο;»

Απ’ όταν ήμουν μικρός φοβόμουν τρελά τον θάνατο. Όλα τα άλλα παιδιά ανυπομονούσαν να μεγαλώσουν αλλά εγώ όχι. Σήμερα έχω διαπιστώσει ότι  όντως είναι χάλια να είσαι ενήλικας — το ήξερα γαμώτο!

Όταν ήμουν έφηβος έδιωξα πολλά από τα άγχη μου, ή έτσι νόμιζα. Πριν από έξι μήνες, άρχισα να παθαίνω κρίσεις πανικού λόγω ακραίας κόπωσης και μη υγιεινού τρόπου ζωής. Για να ξεφύγω απ’ όλο αυτό έπρεπε να μάθω τα πάντα από την αρχή. Σε αυτό το πλαίσιο προσπαθώ να ερευνήσω το θέμα του γιατί φοβάμαι τόσο τον θάνατο — μια από τις λίγες βεβαιότητες που έχω.

Δεν υπάρχει απλή απάντηση αλλά το πιο σημαντικό που έχω αναγνωρίσει είναι η υπαρξιακή ενοχή που επιβάλλουμε στον εαυτό μας να ζούμε τη ζωή στο φάουλ. Κανείς δεν θέλει να πεθάνει νιώθοντας ότι δεν έχει απολαύσει τη ζωή. Η πίεση είναι τεράστια και ποτέ δεν απολαμβάνουμε τα πράγματα τη στιγμή που γίνονται — ή για πολύ τουλάχιστον.

Τους τελευταίους έξι μήνες προσπαθώ να δεχτώ και να εκτιμήσω τα πράγματα όπως είναι μέσω του διαλογισμού, του ημερολογίου και της συμπεριφορικής ψυχοθεραπείας. Έχω ακόμα FOMO αλλά αντί να το σκέφτομαι συνέχεια το δέχομαι και του δίνω μια συγκεκριμένη θέση στη ζωή μου. Παθαίνω λιγότερες κρίσεις πανικού και είμαι πιο ήρεμος.

Δεν νομίζω ότι ο κόσμος συνειδητοποιεί πως η ευτυχία δεν είναι κάτι που μπορείς να επιδιώξεις. Μερικές φορές όλα είναι καλά στη ζωή μας και για κάποιον ανεξήγητο λόγο ακόμα νιώθουμε άγχος και κατάθλιψη. Όταν συμβαίνει αυτό προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν θα έπρεπε να νιώθεις άσχημα κι έτσι νιώθεις ακόμα χειρότερα.

Έχω σταματήσει να εστιάζω σε ορόσημα. Σκέφτομαι πράγματα που δεν με πιέζουν, όπως να περνάω χρόνο με ανθρώπους που αγαπώ, να γνωρίζω ανθρώπους που με εμπνέουν και να συνεχίζω να εξελίσσω τις δημιουργικές δεξιότητες που μου δίνουν κίνητρα. Φυσικά  έχω μεγάλα όνειρα και λέω πράγματα του στυλ, «Γαμώτο, δεν έχω πάει σε όλες τις χώρες του πλανήτη ακόμα». Αλλά αυτές οι σκέψεις δεν με αγχώνουν πια τόσο.
- Matthias, 31

«Αν το διαβάσεις αυτό, το φάντασμά μου θα σε στοιχειώσει - εκτός αν στείλεις τη φωτογραφία του τάφου μου σε πέντε άτομα ως τα μεσάνυχτα»

Συνέχεια σκεφτόμουν το μέλλον, με την έννοια ότι ήθελα να κάνω οικονομίες και να βάζω θεμέλια. Πίστευα πως έπρεπε να περιμένω τη σωστή στιγμή για να κάνω κάτι αλλά συνειδητοποίησα ότι η σωστή στιγμή είναι τώρα. Προσπαθώ να ζω το παρόν, να απολαμβάνω τα πάντα και να γελάω όσο περισσότερο μπορώ. Ίσως ακούγεται ανώριμο, αλλά δεν είναι, το αντίθετο.

Σχεδιάζω άφυλα ρούχα και πάντα ονειρευόμουν να γίνω αστέρι στο χώρο της μόδας. Ήθελα να το πετύχω πάση θυσία. Συχνά θυσίαζα την υγεία μου, την κοινωνική μου ζωή για το πρότζεκτ. Τώρα που μεγάλωσα βάζω τα πράγμα περισσότερο στη σωστή τους διάσταση - το δουλεύω κάθε μέρα και απολαμβάνω τη ζωή.

Θέλω να αφήσω το αποτύπωμά μου στη ζωή των άλλων - αυτό συμβολίζει η ταφόπλακα μου. Ακόμα και μετά τον θάνατο μου ελπίζω να έχω επικοινωνία με του άλλους. Αν τριγυρνάς στο νεκροταφείο και σε κάνω να γελάσεις από τα βάθη της μετά θάνατον ζωής μου, τότε η αποστολή μου πέτυχε.

Άλλωστε, συχνά με έχουν εμπνεύσει καλλιτέχνες όταν ανακάλυψα τη ζωή τους μετά θάνατο. Όταν νιώθεις το συναίσθημα ενός τραγουδιού, μιας φωτογραφίες, ενός γλυπτού, θεωρώ ότι συνδέεσαι με τον καλλιτέχνη — περισσότερο απ’ ό,τι με τη δουλειά του.
- Assia, 33

Περισσότερα από το VICE

Οι Fans του Kanye West Μιλούν για τα Tατουάζ τους και Δεν τον Υπερασπίζονται

Η Μαριάννα Κάνει Podcast για Εγκλήματα που Δεν Υπάρχουν στο Διαδίκτυο

«Τα Χρόνια στις Πιάτσες Ήμουν σε Νo Man's Land» - Γιατί Πεθαίνουν Τόσοι Χρήστες Ναρκωτικών στην Ελλάδα

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.