Οι Καθρέφτες στα Δοκιμαστήρια σε Κάνουν να Φαίνεσαι Καλύτερη για να (την) Ψωνίσεις

Το άρθρο αρχικά δημοσιεύτηκε στο VICE Spain.

Είμαι μια χαρά με το σώμα μου. Ο σωματότυπός μου είναι στον μέσο όρο, συνήθως μεσαίου μεγέθους. Πρίν από λίγο καιρό, διάβασα ένα άρθρο στην ισπανική εφημερίδα La Vanguardia στο οποία μια Ρωσίδα δημοσιογράφος είχε βγάλει selfies σε αλυσίδες καταστημάτων ένδυσης και κατέληξε ότι πολλά καταστήματα χρησιμοποιούν καθρέφτες που έχουν φτιαχτεί ώστε να κάνουν τους αγοραστές να φαίνονται λεπτότεροι. Από τότε που το διάβασα, είμαι καχύποπτη με κάθε καθρέφτη. Ήμουν πράγματι εγώ στην αντανάκλαση ή μια πιο λεπτή, ομορφότερη εκδοχή μου; Ομόρφυνα ή με δουλεύουν; Υπάρχει αλήθεια μια πραγματική εκδοχή του σώματός μου εάν αντανακλάται σε μένα με διαφορετικούς τρόπους; Μπορώ να γνωρίζω πραγματικά τον εαυτό μου εάν δεν ξέρω πώς μοιάζει το σώμα μου; Ποια πραγματικά είμαι εγώ;Πολύ σοβαρά θέματα.

Μου φαινόταν παράλογο να σκεφτώ πως με κορόιδευαν εδώ και 27 χρόνια και ποτέ δεν το κατάλαβα. Μπορώ να θεωρήσω υπόλογες τις μεγάλες μάρκες; Μπορώ να ζητήσω αποζημίωση για εκείνα τα παντελόνια που δοκίμασα, τα οποία τη στιγμή της δοκιμής φαινόταν να μου ταιριάζουν τέλεια αλλά όταν έφτασα στο σπίτι έκαναν τα πόδια μου να φαίνονται σαν λουκάνικα; Αλλά, κι αν δεν ήταν αλήθεια; Κι αν η δημοσιογράφος είχε στήσει το ρεπορτάζ; Τα μαλλιά της φαίνονταν 8 εκ. πιο μακριά στις φωτογραφίες από τα δοκιμαστήρια, το πρόσωπό της φαινόταν περασμένο με Perfect365 και έμοιαζε να ζυγίζει περίπου ένα κιλό λιγότερο. Σε αυτήν τη φάση, ένα πράγμα γνώριζα μόνο – να μην εμπιστεύομαι κανέναν.

Για να αποκτήσω μια ιδέα, ήρθα σε επαφή με τον Carles Casas, ειδικό στο πολυαισθητικό μάνατζμεντ ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά τον κόσμο του λιανεμπορίου. Σύμφωνα με αυτόν, βασικός στόχος δεν είναι να κάνεις τους πελάτες να αγοράζουν περισσότερο αλλά να αγοράζουν καλύτερα. «Εστιάζουμε στην πολυαισθητική εμπειρία κατά τη διαδικασία της αγοράς στο σύνολό της. Το δοκιμαστήριο είναι μια στιγμή σε αυτήν τη διαδικασία, που μπορεί να την επηρεάσει θετικά ή αρνητικά σε δραματικό βαθμό. Σε αισθητηριακό επίπεδο, η εμπειρία του καταναλωτή στο δοκιμαστήριο εξαρτάται από τον φωτισμό, τη θερμοκρασία, τον ήχο της μουσικής ή ακόμα και το άρωμα στην αίθουσα. Εργαζόμαστε για να εντοπίσουμε όλες τις λεπτομέρειες που μπορεί να επηρεάσουν αυτή την εμπειρία και προσπαθούμε να τις βελτιώσουμε».

Τον ρώτησα σε ποιο βαθμό οι εταιρείες μάς χειραγωγούν με όλες αυτές τις διαφορετικές τεχνικές. «Είναι όλα απολύτως νόμιμα και ρυθμισμένα. Αλλά οι μεγαλύτεροι ρυθμιστές είναι οι ίδιοι οι αγοραστές. Οι μάρκες δεν προσπαθούν ενεργά να ξεγελάσουν ή να χειραγωγήσουν το ευρύ κοινό, διότι γνωρίζουν πως –πέρα από ζητήματα δεοντολογίας– βραχυπρόθεσμα είναι κακό για τη μάρκα τους και κακό για τις πωλήσεις. Ο κόσμος δεν είναι ηλίθιος. Και δεν συγχωρεί! Εάν πιστεύεις ότι μια μάρκα σε έχει κοροϊδέψει, θα την τιμωρήσεις. Όχι μόνο επειδή δεν θα επιστρέψεις, αλλά γιατί μπορεί να μην επιστρέψουν ούτε οι άνθρωποι γύρω σου».

Για να δω εάν τα ισπανικά καταστήματα εξαπατούν τους καταναλωτές τους με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν τα ρωσικά στο άρθρο που διάβασα, πέρασα τέσσερις ώρες στο κέντρο της Βαρκελώνης, πηγαίνοντας από κατάστημα σε κατάστημα.

Άρχισα από ένα κατάστημα -ας το πούμε Α- που στην Ισπανία είναι περισσότερο γνωστό για την ασταμάτητη μουσική που παίζει στη διαπασών, παρά για το εμπόρευμά του. Ο φωτισμός στα δοκιμαστήρια ήταν αρκετά κίτρινος, αλλά υπήρχαν τόσο πολλές σκιές που στο τέλος έμοιαζα με κάτι που είχε βγει από πίνακα του Caravaggio.

Ο φωτισμός στο ντεκολτέ μου δημιουργούσε σκιές πάνω από την κοιλιά μου και έκανε τη μέση μου να δείχνει μικρότερη. Τα πόδια μου φαίνονταν πιο λεπτά και το κεφάλι μου μεγαλύτερο. Θεωρητικά τα παραπάνω θα με έκαναν να μοιάζω με πριγκίπισσα της Disney, αλλά δεν ήταν αυτή η πραγματικότητα του δοκιμαστηρίου.

Δεύτερη στάση σε ένα άλλο ισπανικό, πολυτελές κατάστημα, το -ας το πούμε- Β. Το δοκιμαστήριο είχε κόκκινες κουρτίνες, που του έδιναν κατά κάποιο τρόπο σοφιστικέ και περίεργα αισθησιακή ατμόσφαιρα.

Θα μπορούσα να αποκαλέσω το δοκιμαστήριο αριστοκρατικό, σαν «μπουντουάρ» ή κάτι ανάλογο, εάν α) δεν ήμουν σε ένα θορυβώδες και ζεστό δοκιμαστήριο σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους εμπορικούς δρόμους της Βαρκελώνης και β) ο φωτισμός δεν έδειχνε όλες τις ζάρες στο παντελόνι μου και δεν έκανε τα ρούχα μου να φαίνονται φαρδιά. Έδειχνε κάθε ατέλεια στο ντύσιμό μου και τα χέρια μου έδειχναν σαν τα νύχια ενός γέρικου πουλιού. Δεν έχω γαμψά νύχια στην πραγματικότητα, το υπόσχομαι.

Το άρωμα στον επόμενο προορισμό, το κατάστημα Γ, ήταν ακατανίκητο – γέμιζε όλο τον χώρο των δοκιμαστηρίων. Όπως έκανε και το ξαφνικά τεράστιο στέρνο μου – στον καθρέφτη τουλάχιστον. Υπήρχε κυριολεκτικά ένας προβολέας στο στέρνο μου. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, κατάλαβα πώς πρέπει να νιώθουν οι άνθρωποι με μεγάλο στήθος και μικρούς μηρούς.

Με έκανε να νιώθω ότι ήθελα να αγοράσω κάθε πράγμα στο κατάστημα, οπότε είμαι τυχερή που δεν έχω τεράστια βυζιά και μικρούς μηρούς στην πραγματική ζωή, γιατί θα ήμουν άφραγκη.

Ύστερα πήγα στο μυστικό των γυναικών – ένα κατάστημα εσωρούχων, το Δ. Ο ζεστός φωτισμός ήταν ωραίος αλλά δεν βοήθησε την εικόνα μου. Το πορτοκαλί πλαίσιο γύρω από τον τεράστιο καθρέφτη με έκανε να νιώθω στην αρχή αρκετά ψηλή, αλλά όταν ξανακοίταξα, ξαφνικά ήμουν κοντόχοντρη – σαν τα οπίσθιά μου να είχαν κοπεί και η μέση μου να ήταν πολύ ψηλότερη απ' ό,τι θα έπρεπε. Ήταν παράξενο.

Σε ένα άλλο κατάστημα, το Ε, με εσώρουχα και μαγιό, ανακάλυψα πως με τον κατάλληλο φωτισμό, το πρόσωπό μου μπορεί αμυδρά να θυμίζει τον Michael Jackson – στα θλιβερά τελευταία χρόνια του.

Στο επόμενο κατάστημα, το Ζ, ο χαμηλός φωτισμός έκανε το πρόσωπό μου να φαίνεται σαν πορσελάνινης κούκλας, που πάντα είναι θετικό. Υπήρχαν καθρέφτες σε κάθε γωνία του δοκιμαστηρίου, που όλοι με έκαναν να φαίνομαι λεπτότερη. Ωστόσο στεκόμουν όρθια και έριξα μια καλή ματιά στην αδύνατη εκδοχή του εαυτού μου.

Ένιωσα εξαπατημένη και ευτυχισμένη που με εξαπάτησαν – ο μικρός χώρος του δοκιμαστηρίου ξαφνικά με έκανε να νιώθω πολύ άνετα.

Στο Η πήγαν ένα βήμα πιο πέρα, κάνοντάς σε πιο ανοιχτόχρωμη και αυτό είχε το ίδιο αποτέλεσμα. Ένιωθα αψεγάδιαστη – ένας βιομηχανικός ανεμιστήρας και ένα μηχάνημα καπνού και θα ήμουν ένα βήμα από το να γίνω το πρόσωπο διαφήμισης αρώματος. Και η κοιλιά μου είχε εξαφανιστεί εντελώς. Πού είχε πάει η κοιλιά μου;

Επόμενη στάση μου το Θ. Χρειάζομαι αυτό τον καθρέφτη στην κρεβατοκάμαρά μου. Ακόμα καλύτερα: έπρεπε να κάνω αυτό το δοκιμαστήριο κρεβατοκάμαρά μου. Όχι μόνο το φως ήταν τόσο τέλειο που έκρυβε όλες τις ατέλειες στο πρόσωπό μου, έκανε επίσης το στέρνο μου και τα πόδια μου να φαίνονται πιο δυνατά. Το δέρμα μου έμοιαζε προεφηβικό και ήταν άψογο. Δεν ήθελα με τίποτα να φύγω.

Υπήρχαν πολλοί καθρέφτες στο δοκιμαστήριο στο Ι, έτσι δεν ήξερα πού να κοιτάξω, αλλά μου άρεσε αυτό που είδα. Το δέρμα μου φαινόταν υπέροχο και αφύσικα γλυκά μαυρισμένο.

Η πιο συμβατικά ελκυστική και υγιής δίδυμη αδελφή μου με κοίταξε. Δεν ήταν πραγματικό, δεν ήταν πραγματικό. Ήταν απλώς ο φωτισμός. Όμως, τεχνικά, ήμουν και πάλι εγώ.

Προς μεγάλη μου λύπη, έφυγα και κατευθύνθηκα στο δοκιμαστήριο που ανήκει στο Κ – τη μεγαλύτερη αλυσίδα εμπορικών κέντρων στην Ευρώπη. Φαινόμουν απίστευτα λεπτότερη και εκεί.

Παρόλο που το δοκιμαστήριο ήταν το πιο κακοφτιαγμένο από όσα επισκέφτηκα, ο καθρέφτης έκανε προφανές ότι κάποιου είδους κόλπο παιζόταν εκεί πέρα. Είμαι απολύτως βέβαιη ότι δεν είναι έτσι η ανατομία του σώματός μου.

Στο Λ, το τζιν μου φάνηκε να μου ταιριάζει πολύ καλύτερα απ' ό,τι πραγματικά μου ταιριάζει. Το ήπιο φως που ερχόταν από πάνω υπογράμμιζε τις γραμμές του μετώπου και των ζυγωματικών μου. Τα ανοιχτά χρώματα ήταν τονισμένα και ξεχώριζαν από τα ψυχρά χρώματα που φαίνονταν πιο σκούρα.

Τέλος, πήγα σε ένα κατάστημα στη γειτονιά μου, το οποίο λέγεται Μ. Το αυτοσχέδιο δοκιμαστήριο ήταν απλώς το μπάνιο χωρίς την τουαλέτα. Μια κουρτίνα χώριζε το κατάστημα από το δοκιμαστήριο και ένα καλάθι πάνω στον νιπτήρα υποδήλωνε ότι δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί.

Αλλά το κατάστημα παρείχε πετσέτα στην περίπτωση που δεν μπορούσα να αντισταθώ και έπρεπε οπωσδήποτε να πλύνω τα χέρια μου. Ήταν τόσο σκοτεινά στο πίσω μέρος του δωματίου, που έπρεπε να πάω πολύ κοντά στον καθρέφτη για να είμαι σε θέση να με δω καλά.

Λοιπόν, έκανα λάθος. Δεν είχα ποτέ προσέξει τις τεράστιες διαφορές μεταξύ των δοκιμαστηρίων και ένιωσα λιγάκι εξαπατημένη. Τηλεφώνησα στον Raimon Margalef, νομικό εκπρόσωπο της Ένωσης Καταναλωτών της Καταλονίας, για να μάθω εάν οι καταναλωτές μπορούν να κάνουν κάτι γι' αυτό. «Μπορείς να πεις ότι χρησιμοποιούν εν γνώσει τους καλύτερο φωτισμό, κάτι που θα αποτελούσε βάση για επίσημη καταγγελία στην Υπηρεσία Καταναλωτών Καταλονίας. Αλλά ακόμα κι αν το κάνεις, δεν θα αποζημιωθείς. Η αναφερόμενη εταιρεία θα έπρεπε να πληρώσει πρόστιμο για την παράβαση, που θα πήγαινε απευθείας στην Υπηρεσία Καταναλωτών Καταλονίας. Υπάρχει επίσης η δυνατότητα να ακολουθήσεις τη νομική οδό, εάν μπορείς να βρεις έναν ειδικό που να υποστηρίζει ότι ο καθρέφτης προκάλεσε ηθική βλάβη», εξήγησε.

Εφόσον αυτό είναι τόσο δύσκολο να το αποδείξεις όσο και δαπανηρό, είναι απίθανο να το κυνηγήσουν πολλοί καταναλωτές. Αντ' αυτού, θα εξακολουθήσουν να αισθάνονται λιγάκι απογοητευμένοι όταν πηγαίνουν σπίτι και βλέπουν τον εαυτό τους με διαφορετικό φωτισμό.

Περισσότερα από το VICE

Ορίστε ένας Παγκόσμιος Θερμικός Χάρτης με Άτομα που Έχουν το Επώνυμό σας

Έτσι Γιόρτασε η Αθήνα το Halloween

Ο Τάκι Τσαν μάς Λέει τις Ιστορίες Πίσω από τα Κορυφαία του Τραγούδια