Κράτα τους Φίλους σου Κοντά Αλλά το Άγχος σου Ακόμα πιο Κοντά

Κάτι περίεργο συνέβη πριν από λίγο καιρό. Ρώτησα τον εκδότη μου εάν θα μπορούσα να γράψω ακόμα μία στήλη για τις κρίσεις πανικού, μια και δεν ξέρω πόσες στήλες με αυτό το θέμα επιτρέπεται να γράψω. Ενώ δούλευα το τελευταίο μου άρθρο, δεν υπέφερα από κρίσεις σε πλήρη εξέλιξη. Αλλά τώρα που το τέλειωσα, είμαι πάλι στα ίδια. Υποθέτω ότι δεν έχω γίνει καλά. Ίσως να πρέπει να γράφω για το άγχος για πάντα.

Ο εκδότης είπε ότι δεν υπήρχε πρόβλημα να γράψω. Επίσης είπε πως λυπόταν που άκουγε ότι πάθαινα ακόμα κρίσεις πανικού.

Ήταν περίεργο που άκουγα κάποιον να εκφράζει τη συμπάθειά του για μια ψυχική νόσο με τον τρόπο που το κάνουν για τις σωματικές νόσους. Εννοώ, γνωρίζω ότι η διαταραχή πανικού από την οποία πάσχω είναι ασθένεια. Παίρνω φάρμακο για αυτό (ένα αντικαταθλιπτικό SSRI). Βλέπω γιατρούς: κάθε μήνα τον ψυχίατρο και κάθε εβδομάδα τον ψυχολόγο. Τα συμπτώματα είναι προφανή. Ως άνθρωπος που ζω με χρόνιο πόνο, βλέπω κάθε πτυχή της ζωής μου μέσω του φίλτρου του φρικιαστικού άγχους. Από την αίσθηση της ασφυξίας στη ζάλη και τον αποχωρισμό, εμπλέκεται ολόκληρο το νευρικό μου σύστημα, συμπεριλαμβανομένων των επινεφριδίων. Επιστημονικά αυτή η μαλακία είναι πραγματική.

Ωστόσο υπάρχει κάτι σχετικό με την ταξινόμηση της διαταραχής πανικού ως ψυχικής κατάστασης και όχι καθαρά σωματικής, που με αποτρέπει από το να επεκτείνω τη συμπόνια και στον εαυτό μου. Εάν ήταν μόνο σωματική, μπορεί να συμπεριφερόμουν καλύτερα σε μένα. Θα μπορούσα πράγματι να έχω κάποιου είδους αυτο-αγάπης.

Αντί αυτού παίζω την κασέτα «είσαι τόσο χάλια». Μασάω και σε κάποιες απαρχαιωμένες αντιλήψεις γύρω από την ψυχική ασθένεια που είναι «όλα στο κεφάλι μου» ή ότι «το φαντάζομαι».

Λοιπόν, κι αν όλα ήταν στο κεφάλι μου; Και πάλι θα υπέφερα. Δεν αξίζω συμπόνοια και αυτο-αγάπη; Διανοητικά λέω «ναι». Αλλά συναισθηματικά, λέω «δεν υπάρχει περίπτωση». Γίνε πιο χαρούμενη κορίτσι.

Ακόμα και το ό,τι γράφω τη λέξη «αυτο-αγάπη» με κάνει να νιώθω ηλίθια. Υπάρχει μεγαλύτερη μαλακία από την έννοια της αυτο-αγάπης; «Να είσαι ευγενική με τον εαυτό σου, το αξίζεις». Το αξίζω αλήθεια;

Τα συναισθήματα ντροπής γύρω από την κατάσταση δημιουργούν μέσα μου μια επιθυμία για υπερπροσπάθεια, υπερ-επίτευξη στόχων και να μην φαίνομαι ποτέ ευάλωτη. Αυτά, στη συνέχεια χρησιμεύουν ως καταλύτης για την κατάσταση.

Πιέζω τον εαυτό μου να λειτουργώ και να αποδίδω σαν ένα εντελώς υγιές άτομο, μην τυχόν και οι άλλοι ανακαλύψουν ότι «δεν είμαι ΟΚ». Δεν παίρνω μέρες ασθένειας. Φοβάμαι την κατάστασή μου και τις επιπλοκές της στη ζωή μου. Συνήθως σκέφτομαι «κάτι πάει πολύ λάθος με μένα» και έπειτα ξανασκέφτομαι «τι στο διάβολο πάει λάθος με μένα και νιώθω ότι κάτι πάει λάθος με μένα;». Κανένα από αυτά δεν είναι καλό για το νευρικό σύστημα.

Όπως για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή φοβάμαι ότι δεν είμαι αστεία σε αυτό το άρθρο. Δεν φοράω τη μάσκα μου, εκείνη που σου επιτρέπει να ξέρεις ότι όλο αυτό είναι χάλια αλλά ακόμα υπό έλεγχο. Η μάσκα λέει: δεν πρέπει να ανησυχείς για μένα. Ακόμα το μυαλό μου είναι κατά κάποιο τρόπο σε θέση να ξεπεράσει το άγχος και να είμαι αστεία. Είμαι ασφαλής.

Προσφάτως, μια γυναίκα είπε ότι της αρέσει ο τρόπος που γράφω επειδή δεν είμαι μια κλαψιάρα καριόλα. Νομίζω ότι εννοεί πώς της αρέσει η αστεία μάσκα μου. Αλλά τώρα, οι κρίσεις πανικού μου αφαιρούν τη δυνατότητα να μην είμαι μια κλαψιάρα καριόλα. Θέλω να έχω τον έλεγχο του πόσο κλαψιάρα καριόλα είμαι! Εάν πρόκειται να σε αποξενώσω, θέλω να επιμεληθώ αυτής της αποξένωσης. Θέλω να δημιουργήσω το πρόσωπο που σε απωθεί. Δεν θέλω η αληθινή εγώ, τα τρωτά σημεία μου και η ανθρωπιά μου να ξεχυθούν προς τα έξω και να σε κάνουν να πάρεις δρόμο. Δεν θέλω να έχω ανάγκες.

Κι αν ανακαλύψεις ότι στην πραγματικότητα δεν είμαι ΟΚ; Κι αν γνώριζες πως υποφέρω από πολλά αυτή τη στιγμή και είμαι πραγματικά φοβισμένη; Θα έφευγες; Δεν θέλω να το μάθω. Οπότε εκτρέπω την ευαλωτότητά μου προς την κατεύθυνση του χιούμορ ή των «σοφών κοινοτοπιών».

Αυτό ακριβώς έκανα όταν ο εκδότης μου είπε τα καλά του λόγια. Απάντησα «Ω, λοιπόν, οι κατάρες μας είναι και οι ευλογίες μας. Εάν δεν έπασχα από κρίση πανικού, δεν θα υπήρχε η So Sad Today».

Αυτό κατά κάποιο τρόπο είναι αλήθεια. εννοώ, η So Sad Today δεν θα υπήρχε εάν δεν υπέφερα ποτέ. Και μου αρέσει που η So Sad Today υπάρχει. Αλλά είναι επίσης λυπητερό ότι φοβάμαι να πω απλά ευχαριστώ, ως άνθρωπος προς άνθρωπο, όταν κάποιος εκφράζει συμπάθεια. Λες και το να δεχθώ συμπόνοια σημαίνει ότι είμαι αδύναμη. Και είμαι τρομοκρατημένη με τη σκέψη ότι θα είμαι αδύναμη. Είμαι επίσης τρομοκρατημένη με το τι θα πουν οι άλλοι άνθρωποι. Δεν θέλω να με βλέπουν ως άνθρωπο που καταρρέω. Δηλαδή, ενώ δεν υπάρχει πρόβλημα που με φοβάμαι, το πρόβλημα γίνεται πιο τρομακτικό όταν με φοβούνται οι άλλοι. Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζω σε ποιο βαθμό μου επιτρέπεται να καταρρεύσω. Δε νομίζω ότι θέλω να μάθω.

Την ίδια στιγμή, κατά κάποιο τρόπο θέλω να μάθω. Έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια συντήρησης της βιτρίνας μου στην καθημερινότητα, κουράστηκα πια. Πιθανώς θα ήταν πραγματική ανακούφιση η κατάρρευσή μου. Εύχομαι να μπορούσα να εμπιστευτώ το σύμπαν ότι θα με φροντίσει και έτσι να αφεθώ. Ή ακόμα κι αν δεν μπορώ να εμπιστευτώ ότι το σύμπαν θα με φροντίσει (που δεν μπορώ), θα ήταν ανακούφιση απλά να παραδοθώ. Νομίζω ότι ο μεγαλύτερος φόβος μου και η βαθιά επιθυμία μου είναι να παραδοθώ.

Για παράδειγμα, θα μου άρεσε πάρα πολύ να σηκωθώ σε μια σύσκεψη εν ώρα εργασίας και να πω «Γεια, λυπάμαι, δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Νομίζω ότι πεθαίνω αυτή τη στιγμή. Ο λαιμός μου έχει κλείσει και νιώθω στενάχωρα στο στήθος μου. Πρέπει να φύγω. Δεν θέλω να πεθάνω εδώ».

Θα μου άρεσε να πω σε έναν φίλο «έχω περισσότερες κρίσεις πανικού όταν είμαι μαζί σου από ότι με οποιονδήποτε άλλον. Υποτίθεται ότι πρέπει να νιώθω άνετα μαζί σου και το γεγονός ότι υποτίθεται πρέπει να νιώθω άνετα προσθέτει επιπλέον ντροπή στην ντροπή μου επειδή δεν είμαι άνετη. Αυτό με αγχώνει. Νομίζω ότι πρέπει απλώς να στέλνουμε μηνύματα ο ένας στον άλλο, για το υπόλοιπο της φιλίας μας. Ευχαριστώ».

Θα μου άρεσε να πω σε έναν εραστή «οι κρίσεις πανικού που έχω όταν είμαι μαζί σου είναι πιο οδυνηρές από εκείνες που έχω με οποιονδήποτε άλλον. Κι αυτό επειδή υποτίθεται πρέπει να νιώθω οικεία μαζί σου. Η πίεση να νιώθω κοντά σου, ενώ έχω κρίση πανικού, με κάνει να νιώθω πλήρως και εντελώς μόνη μου».

Ίσως είναι καλό που δεν λέω αυτά τα πράγματα στον κόσμο. Είναι ίσως καλό που εξακολουθώ να πιέζω τον εαυτό μου να φύγω από το σπίτι και να διατηρήσω τα κοινωνικά προσωπεία μου, εκείνα της ικανότητας, της δέσμευσης και της άνεσης. Όμως τι θα γινόταν εάν έλεγα στους ανθρώπους τι ακριβώς συνέβαινε; Τι θα γινόταν εάν αξιολογούσα την ειρήνη του μυαλού μου περισσότερο από το τι σκέφτονται οι άλλοι για μένα; Θα κατέληγα άνεργη, χωρίς φίλους και χωρίς αγάπη; Θα εξαφανιζόμουν εντελώς;

Μια φορά είδα τη συνέντευξη μιας γυναίκας μουσικού, την οποία θαυμάζω πολύ, που είναι γνωστό ότι υποφέρει από ψυχική νόσο. Είναι εξαιρετικά ταλαντούχα και με την πάροδο των χρόνων έχει εμφανίσει εκκεντρική συμπεριφορά, ενώ έχει καταρρεύσει αρκετές φορές δημοσίως. Έχει ταλέντο και τρέλα μαζί.

Ο δημοσιογράφος την ρώτησε για μια συνηθισμένη μέρα της. «Ξυπνάτε και φτιάχνετε πρωινό; Φτιάχνετε αυγά;» Τον κοίταξε ψυχρά και απάντησε «Δεν τρώω αυγά».

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι η μόνη ερώτηση που θα ήθελα να την ρωτήσω, η μόνη ερώτηση που για μένα αξίζει να ρωτήσεις θα ήταν «το ταλέντο αξίζει την τρέλα;»

Αλλά δεν γνωρίζω εάν θα μπορούσε να απαντήσει. Κι αν θέλει να έχει το ταλέντο της και επίσης να είναι απαλλαγμένη από το ταλέντο της; Κι αν δεν θέλει να πρέπει να επιλέξει; Νομίζω ότι είναι ΟΚ απλά να θέλεις οι ευλογίες σου να είναι ευλογίες. Κι είναι ΟΚ να μην είσαι ευγνώμων για τις κατάρες σου.

Το So Sad Today είναι μια ατέρμονη υπαρξιακή κρίση που περιγράφεται σε 140 χαρακτήρες ή λιγότερο. Η ανώνυμη συντάκτριά του έχει παλέψει με τη συνείδηση πολύ πριν τη δημιουργία του Twitter το 2012 και αποφάσισε επιτέλους ότι ήρθε η ώρα να προβάλει τις ανησυχίες της σε μεγαλύτερη οθόνη, με τη μορφή μιας 15νθήμερης στήλης σε αυτό τον ιστότοπο.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.