Το «Μπλε Υγρό» Έχει Καταλάβει τους Έλληνες Millennial της Κρίσης

«Δεν αντέχω άλλο! Θέλω να περπατάμε χέρι-χέρι, να κοιτιόμαστε μες στο πλήθος, να σε φιλάω Κυριακή μεσημέρι στον δρόμο από Θησείο για Γκάζι. Μόλις πηγαίνω να σε αγγίξω στον λαιμό σου, εκεί που μυρίζεις και είσαι μαλακός, αρχίζει να κυλάει το μπλε υγρό και μου θυμίζει ότι θα πεθάνω και τότε μου ’ρχεται να σε δαγκώσω, αλλά τελικά κρατιέμαι, και σε φιλάω και η ένταση φεύγει, επειδή φυσάω όλο τον αέρα μες στο στόμα σου κι συ κάθεσαι εκεί και τον εισπνέεις. Απίστευτο τι αφήνουν οι άνθρωποι να τους κάνεις, αν σε θέλουν πολύ εκείνη την ώρα».

Το παραπάνω απόσπασμα δεν είναι κάποιος μονόλογος του Dev προς την Ιταλίδα ηρωίδα Francesca από τo Master of None, τη σειρά στην οποία βλέπουμε Αμερικανούς millennial να προσπαθούν να καταλάβουν τι στον διάολο συμβαίνει με την προσωπική και επαγγελματική τους ζωή. Αντίθετα, πρόκειται για απόσπασμα από το νέο βιβλίο της Βίβιαν Στεργίου με τίτλο Μπλε Υγρό (εκδ. Πόλις), μία συλλογή 16 διηγημάτων, στα οποία νεαροί Έλληνες προσπαθούν να καταλάβουν τι στον διάολο συμβαίνει με την προσωπική και επαγγελματική τους ζωή, όχι στη λαμπερή Νέα Υόρκη, αλλά στην Αθήνα του σήμερα.

Το Μπλε Υγρό αντλεί τη δύναμή του από το γεγονός ότι μία νεαρή συγγραφέας διηγείται ιστορίες συνομηλίκων της που προσπαθούν να την παλέψουν στη σημερινή Ελλάδα. Δεν κυκλοφορούν εκεί έξω πολλά βιβλία γραμμένα από μια συγγραφέα 25 ετών, που αφιέρωσε τα βράδια της μετά τη δουλειά όχι στο να ποστάρει στα social media, αλλά στο να αποτυπώσει τα βιώματα της γενιάς που έρχεται τώρα στο προσκήνιο. Το Μπλε Υγρό είναι μία από τις πρώτες συγγραφικές προσπάθειες που διηγείται τη ζωή όσων γεννήθηκαν γύρω στα 1990, μεγάλωσαν με υψηλές προσδοκίες που σκότωσε η κρίση και τώρα πασχίζουν να βρουν το προσωπικό αφήγημά τους σε μία χώρα που βιώνει τη μεγαλύτερη αλλαγή που έχει περάσει ποτέ σε καιρό ειρήνης.

Γιατί αξίζει να μιλήσουμε για τους σημερινούς νέους που βρίσκονται μεταξύ των 20 και των 30; Πρόκειται για την πρώτη μεταπολεμικά γενιά που -τουλάχιστον από οικονομική άποψη- θα κληθεί να ζήσει με χειρότερους όρους σε σχέση με τους γονείς της. Τριτοβάθμια εκπαίδευση, μεταπτυχιακά και διδακτορικά δεν σημαίνουν απαραιτήτως πολλά λεφτά στην εποχή που η μεσαία τάξη όλο και συρρικνώνεται. Μια από τις αντιδράσεις σε αυτήν τη ματαίωση είναι η πνευματική δημιουργία, που ίσως βοηθήσει στην αναζήτηση ενός νέου μοντέλου ζωής, ενός καινούριου «Νεοέλληνα». Από μια προσπάθεια εσωτερικής αναζήτησης και αντίδρασης σε ό,τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία ξεκίνησε και η συγγραφή του Μπλε Υγρού: «Έγραψα αυτές τις ιστορίες καθημερινότητας, επειδή ένιωθα ότι διαφορετικά θα έσκαγα. Ήταν μια επιθυμία και ανάγκη απέναντι στη συρρίκνωση ευκαιριών. Μέσω των ιστοριών, είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω την πραγματικότητα των άλλων και να αποφορτιστώ, επειδή με αυτόν τον τρόπο κατάλαβα ότι όλοι έχουμε τους ίδιους φόβους και τις ίδιες αγωνίες. Ήταν απελευθερωτικό», λέει η Βίβιαν Στεργίου στο VICE.

Κάποια από τα διηγήματα του βιβλίου αποτελούν πραγματικές ιστορίες, ενώ κάποια άλλα είναι εμπνευσμένα από πραγματικά γεγονότα, μπολιασμένα παράλληλα με φανταστικά στοιχεία. Το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι οι ήρωες έχουν γήινες αγωνίες, όπως το πώς θα πληρώσουν το νοίκι, πώς θα τα βγάλουν πέρα με τον πενιχρό μισθό που παίρνουν, πώς θα βρουν ελεύθερο χρόνο, όταν δουλεύουν μερόνυχτα, πώς θα αντιμετωπίσουν τον κοινωνικό ρατσισμό. Το ίδιο γήινες είναι και οι παρηγοριές τους: αναζητούν ικανοποίηση και ολοκλήρωση στον έρωτα, το διάβασμα, τους φίλους, το κρασί, τους περιπάτους στην Αθήνα. Οι φόβοι και οι χαρές τους συχνά διατρέχονται από ζητήματα που σήμερα αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία, όπως τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚ κοινότητας. Τα συναισθήματα και οι επιδιώξεις των ηρώων είναι τόσο ανθρώπινα, που δεν έχουν ως αυτοσκοπό να συγκινήσουν, αλλά να αποτυπώσουν ρεαλιστικά και με γλώσσα απλή τον σύγχρονο τρόπο ζωής μας, τα ανεβοκατεβάσματα του οποίου είναι αρκετά για να συγκινήσουν.

Σε όλα τα διηγήματα πρωταγωνιστούν οι γειτονιές της Αθήνας, που περιγράφονται χωρίς ωραιοποιήσεις. Η πρωτεύουσα γίνεται ο χώρος πολλών νέων που -είτε από θέληση είτε από ανάγκη- δεν ακολούθησαν το μισό εκατομμύριο Ελλήνων που έφυγε στο εξωτερικό. «Στα διηγήματα υπάρχουν ήρωες που έχουν εγκαταλείψει την προοπτική του εξωτερικού, για να μείνουν στην Αθήνα. Το κάνουν, επειδή τους αρέσει, επειδή δεν είναι πανάκεια ο καλύτερος μισθός που προσφέρουν άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Πράγματι, αυτές οι μητροπόλεις προσφέρουν περισσότερα από οικονομική άποψη. Ωστόσο, οι συνοικίες του κέντρου της Αθήνας προσφέρουν οικειότητα, εδώ βρίσκονται οι άνθρωποί μας. Τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα καταστράφηκαν πολλά πράγματα που θεωρούνταν δεδομένα. Αυτό είναι ένδειξη ότι το νέο που γεννιέται είναι πιο ειλικρινές και αυθεντικό. Εδώ δεν αισθάνεσαι ντροπή για το πώς θα ντυθείς, εδώ δεν σε κατηγοριοποιούν ανάλογα με την οικιστική ζώνη στην οποία μένεις, όπως συμβαίνει στο Λονδίνο. Αν και η Αθήνα δεν έχει τις υποδομές για να γίνει ούτε Βερολίνο, ούτε Κοπεγχάγη, έχει μία μοναδική συντροφικότητα και γοητεία. Πρόσφατα ήμουν στα Εξάρχεια, όπου γινόταν ένα κρητικό γλέντι και κόσμος βγήκε να χορέψει στον δρόμο, με τα ΜΑΤ να βρίσκονται από πίσω, με τα όπλα στα χέρια. Αυτήν τη σουρεάλ εικόνα δεν τη βρίσκεις αλλού, είναι Ευρώπη και Βαλκάνια μαζί. Αν δούμε την Αθήνα έτσι, χωρίς το κόμπλεξ που τη θέλει σώνει και καλά μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα σκανδιναβικού επιπέδου, θα την καταλάβουμε καλύτερα και θα την αγαπήσουμε περισσότερο. Η αστική παρακμή της Αθήνας την κάνει ένα ζόμπι που αρνείται να πεθάνει και αυτό της δίνει κάτι».

[VICE Video] ANDI: Ένα Ταξίδι Πίσω στην Αλβανία με τον Ηθοποιό Νίκο Γκέλια

Οι χαρακτήρες από το Μπλε Υγρό δίνουν μια διαρκή μάχη με τις ψευδαισθήσεις. Δεν πιστεύουν ότι θα τους σώσει η οικονομία, σε μια χώρα με τη βιαιότερη μείωση ΑΕΠ σε καιρό ειρήνης. Δεν πιστεύουν ότι θα τους σώσει η πολιτική, καθώς έχει παρέλθει η εποχή κατά την οποία οι νέοι ήθελαν με μεγαλομανία να εμπνεύσουν τις μάζες. Αντίθετα, αναζητούν την ευτυχία τους σε έναν πιο προσωπικό δρόμο. Η Βίβιαν Στεργίου λέει ότι αυτό δεν αποτελεί απαραίτητα μια σύγχρονη μορφή μικροαστισμού. «Δεν συμβιβάζεσαι, όταν δεν αναζητάς τα πολλά λεφτά μέσα από μία επιχείρηση ή δεν πιστεύεις ότι θα αλλάξεις τον κόσμο μέσω ενός πολιτικού συστήματος με στεγανά, που αποτρέπει τους νέους από τη συμμετοχή τους στην πολιτική. Έχοντας φάει μια συλλογική σφαλιάρα, θα ήμασταν συμβιβασμένοι μικροαστοί, αν κλαίγαμε συνεχώς τη μοίρα μας και αν ήμασταν μίζεροι απέναντι σε όσα μας περιβάλλουν. Το Μπλε Υγρό θέλει να δείξει ότι υπάρχει κάτι παραπάνω από τον συμβιβασμό στη μιζέρια».

Ακολουθήστε τον Θοδωρή Χονδρόγιαννο στο Facebook, στο Twitter και στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

Ο Φώτης Σεργουλόπουλος Θεωρεί Ρατσιστική την Ατάκα «Δεν με Ενδιαφέρει τι Κάνεις στο Κρεβάτι σου, Αρκεί να μην Προκαλείς»

Ο Αλβανός Γόης της Στυλίδας και ο Αφόρητος Τηλεοπτικός Ρατσισμός των 90s

H Άνοδος και η Πτώση του Nokia 3310, του πιο Διασκεδαστικού Τηλεφώνου που Έχει Υπάρξει