Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο i-DΟ Richard Avedon ήταν ο άνθρωπος που γνώρισε τον Nick Waplington στον Isaac Mizrahi. Ο Avedon είχε εντοπίσει τη δουλειά του τότε 22χρονου Βρετανού φωτογράφου, όταν ο Waplington ήταν ακόμα φοιτητής στο Royal College of Art, με τον Nick να θυμάται πως, «αποφάσισε ότι εγώ και ο Isaac έπρεπε να συνεργαστούμε, επειδή ήμασταν και οι δύο αρκετά νεαροί». Η κεντρική ιδέα ήταν να καταγράφει o Waplington ό,τι συνέβαινε μέσα στο στούντιο του Mizrahi, καθώς ο ανερχόμενος σχεδιαστής ετοιμαζόταν για την εβδομάδα μόδας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Φωτογραφίες:
Σχεδόν 20 χρόνια μετά, ο Waplington δημοσίευσε τις εικόνες αυτές σε ένα νέο βιβλίο, το TheIsaacMizrahiPictures:NewYorkCity1989-1993 (εκδ. Damiani), ώστε να συμπέσουν με μια ρετροσπεκτίβα στη δουλειά του Mizrahi, η οποία παρουσιάστηκε στο Εβραϊκό Μουσείο. Αν και το brand του Isaac έχει αλλάξει πολλές μορφές, οι εικόνες του Waplington αποτυπώνουν τα στοιχεία της έμπνευσης που το χαρακτήρισαν, όταν έκανε την πρώτη του εμφάνιση στη σκηνή της μόδας της Νέας Υόρκης: τα εκπληκτικά χρώματα, την ατρόμητη φύση του και τη φοβερή του θεατρικότητα. Αποτυπώνουν επίσης την ενέργεια και την οικειότητα του στούντιο του Mizrahi σε μια εποχή, που από τον χώρο εκείνον περνούσαν ο Michael Hutchence με την Helena Christensen, ο Spike Lee με τη Veronica Webb ή ο Andre Leon Talley με τη Sandra Bernhard.
«Δεν είχα βρεθεί ποτέ στις πρόβες των ρούχων που θα έβαζαν τα μοντέλα στην πασαρέλα», μου εξηγεί ο Nick, κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής μας συνομιλίας. «Όταν ξεκίνησα, με περνούσαν από ένα είδος τεστ, επειδή ανησυχούσαν για την παρουσία ενός στρέιτ τύπου σε ένα δωμάτιο γεμάτο από γυμνά μοντέλα. Αλλά πέρασα το τεστ, επειδή δεν ήμουν γλίτσας. Ήμουν ήρεμος και όλος ο κόσμος ήταν εξίσου ήρεμος μαζί μου».
Ανάμεσα σε στιγμές ξέφρενης ενέργειας –με τα μοντέλα να τρέχουν ολόγυρα και τα βουνά του μεταξιού να κόβονται και να τρυπιούνται με ψαλίδια και καρφίτσες– υπήρχαν πολλές στιγμές αναμονής και βραδινού ντελίριο, κάτι απόλυτα φυσιολογικό, όταν δουλεύεις πολλές ώρες προσπαθώντας να προλάβεις προθεσμίες. «Έπαιζε πολύ μουσική, θυμάμαι πολλά αστεία να ακούγονται. Όμως υπήρχαν και οι σοβαρές στιγμές. Μιλάμε για πολλές ώρες δουλειάς κάθε μέρα, όταν πλέον έμενε μόλις μια εβδομάδα για την εβδομάδα μόδας. Αυτό είχε ενδιαφέρον: η προετοιμασία και η βαβούρα, τα τρεξίματα, αλλά και οι μεγάλες αναμονές. Μιλάμε για μια εποχή πολύ πριν από τα smartphone, οπότε διάβαζα όσο μπορούσα».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ανακατεμένες με τις εντυπωσιακές του φωτογραφίες από τον κόσμο της μόδας βλέπει κανείς και τις εικόνες που αποτυπώνουν την άλλη του φωτογραφική ενασχόληση, στις αρχές της δεκαετίας του '90: τη house και techno σκηνή της Νέας Υόρκης. «Ήταν μια ενδιαφέρουσα περίοδος τότε, στη Νέα Υόρκη. Ήταν προτού ο δήμαρχος Giuliani καθαρίσει τα πάντα και το Μανχάταν δεν ήταν ακόμη το άντρο των πλουσίων που είναι πλέον», εξηγεί ο Waplington. «Ήθελα να φτιάξω ένα βιβλίο για τη Νέα Υόρκη αυτής της εποχής και όχι απλώς για τη δουλειά μου με τον Isaac. Πιστεύω ότι η δυναμική των δύο σετ φωτογραφιών λειτουργεί πολύ καλά. Δημιουργεί ένα ιστορικό ντοκουμέντο μιας πολύ καλής περιόδου για την πόλη».
Τα πρωινά, ο Waplington περπατούσε από το διαμέρισμά του στην 5η Λεωφόρο, περνώντας μέσα από το Ουάσιγνκτον Παρκ, για να φτάσει στο στούντιο του Isaac, στο Σόχο («το Apple store που υπάρχει εκεί τώρα, ήταν τότε ένα απλό ταχυδρομείο»), ενώ, όταν τελείωνε η δουλειά του εκεί αργά το βράδυ, συνήθως συνέχιζε για το Sound Factory ή το Save the Robots, «ένα περίεργο μέρος με ροκανίδια στο πάτωμα».
«Το Sound Factory ήταν ένα γκέι after club που άνοιγε μόνο την Κυριακή το πρωί. Την υπόλοιπη εβδομάδα ήταν κλειστό. Ο DJ Junior Vasquez, έπαιζε μόνο εκεί. Ήταν το καλύτερο. Ήταν τρελό και τόσο φοβερό», λέει ο Nick. «Μιλάμε για μια εποχή που ακόμη μπορούσες να καπνίσεις μέσα σε κτίρια, οπότε αυτά τα κλαμπ είχαν ένα παχύ στρώμα καπνού από μαριχουάνα ό,τι ώρα και να πήγαινες». Τα βράδια της Πέμπτης, το Save the Robots λειτουργούσε, μέχρι να ξεκινήσει ένα άλλο πάρτι στο Port Authority Bus Terminal, το οποίο συνέχιζε, μέχρι την ώρα που μπορούσες να πας στο Boy Bar. «Μετά βέβαια, πήγαινα και στο Limelight και στο The Tunnel».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Παπούτσια πλατφόρμες φτιαγμένα στο σπίτι και τόσο ψηλά που έπρεπε να φοράς επιγονατίδες, drag queen βουτηγμένες στις πούλιες και στα λαμέ και μια συλλογική και ιδρωμένη έλλειψη αναστολών αποτυπώνονται στις φωτογραφίες του Waplington, ο οποίος κατέγραφε τα ρούχα του Mizrahi, καθώς έπαιρναν τη θέση τους σε μια ιστορική εποχή του νεοϋορκέζικου downtown που ήδη αποτελεί θέμα μανιώδους νοσταλγίας. Μπορεί ο Isaac να μην ήταν θαμώνας του Sound Factory –«αυτό ήταν δική μου φάση», τονίζει ο Waplington–, όμως τα σχέδιά του απεικονίζουν τη διάθεση για τρελή διασκέδαση και πειραματισμό που συναντούσες σε μια βραδιά στο Jackie 60, ας πούμε.
Όταν η Chanel αγόρασε ένα σημαντικό κομμάτι του brand του Isaac Mizrahi το 1993, o Waplington ολοκλήρωσε το project του. «Νομίζω πως ήθελαν κάτι πιο γκλαμουράτο», εξηγεί. Αλλά δεν εγκατέλειψε εντελώς τον κόσμο της μόδας. Το επόμενό του project, με το οποίο απαθανάτισε τη δουλειά του Alexander McQueen, έχει πάρει πια τη θέση του ως ένα από τα πιο σημαντικά έργα κατέγραψαν την κληρονομία του μεγάλου αυτού σχεδιαστή.
Το να φωτογραφίζεις σχεδιαστές μόδας την ώρα που εργάζονται είναι σαν να τρέχεις έναν αγώνα αντοχής, λέει ο Waplington: «Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι τελείως σκατά, αλλά αν αφιερώσεις τις ώρες που χρειάζονται, στο τέλος θα καταλήξεις με ένα συνολικό έργο που είναι φανταστικό».Το «The Isaac Mizrahi Pictures: New York City 1989-1993» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Damiani.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
