Πώς Περάσαμε από το «Δεν Βλέπω πια Τηλεόραση» στα 70άρια του Survivor

«Τα post που αφορούν το Survivor είναι τα πιο δημοφιλή απ' όλα…», μου εκμυστηρεύτηκε πρόσφατα ένας συνάδελφος που εργάζεται σε μεγάλο αθλητικό site. «Σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνούν σε επισκεψιμότητα ακόμα και σημαντικές αθλητικές ειδήσεις», κατέληξε γραπώνοντας αμήχανα το σβέρκο του. Δεν εξεπλάγην ούτε στο ελάχιστο από την «αποκάλυψη» -μια πρόχειρη ματιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αρκεί για να αντιληφθεί κανείς πως το reality επιβίωσης του ΣΚΑΪ επαναπροσδιόρισε ποικιλοτρόπως την κουρασμένη σχέση του Έλληνα με την τηλεόρασή του. Έστω κι αν τα τελευταία χρόνια, η επωδός που συνόδευε ολοένα και περισσότερους ανθρώπους ήταν «δεν βλέπω πια τηλεόραση». Οι λόγοι προφανείς: η πληθώρα καλαίσθητων ευρωπαϊκών και αμερικανικών σειρών, οι αχανείς λεωφόροι του internet, όπου μπορεί να βρει κανείς ό,τι λαχταρά η καρδιά του, η εύκολη και δωρεάν πρόσβαση στη βιομηχανία του κινηματογράφου μέσω του παράνομου downloading, είχαν ανοίξει διάπλατα ένα δρόμο χωρίς επιστροφή για την τηλεόραση, η οποία φάνταζε πια αδιάφορη, παρωχημένη στις νεότερες γενιές.

Μέχρι που άξαφνα, πλήθη τηλεθεατών, έστρεψαν μαζικά το βλέμμα τους προς Άγιο Δομίνικο μεριά -μια αμμουδερή αλάνα εμποδίων, δυο ντουζίνες καλοσχηματισμένα κορμιά και ο κυνισμός της πείνας ήταν αρκετά για να συνθέσουν ένα παζλ τηλεοπτικής επιτυχίας που έμοιαζε να έχει εκλείψει οριστικά. Όσο για την ανθρωπογεωγραφία εκείνων που παρακολουθούν μετά μανίας τις περιπέτειες «Διάσημων» και «Μαχητών» στα μαρμαρένια αλώνια της Καραϊβικής; Αυτή, ομολογουμένως, παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, καθώς όπως παρατηρείται στις εξόχως υψηλές τηλεθεάσεις, άνθρωποι από απ' όλους τους ορόφους της κοινωνικής διαστρωμάτωσης στήνονται μπροστά στην TV καθημερινά για να πάρουν τζούρες από Ευριδίκη Βαλαβάνη, Λάμπρο Χούτο και Γιάννη Σπαλιάρα.

«Το Survivor είναι όπως η μπάλα, αλλά για ζευγάρια…», μου έλεγε πρόσφατα ένας φίλος στο γραφείο, σε μια προσπάθεια να εξηγήσει τη δημοφιλία του προγράμματος τόσο σε γυναίκες όσο και σε άντρες. Η αλήθεια είναι πως το ενδιαφέρον φέρεται να μοιράζεται από κοινού στα δύο φύλα, έστω κι αν το έπαθλο στα αγωνίσματα δεν είναι η Κούπα του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά μια γαβάθα κεφτέδες. Επί της ουσίας, το «Survivor», έχει καταφέρει να πετύχει μια ανεξήγητη διείσδυση στην ελληνική κοινωνία, γεγονός που το έχει αναδείξει στο πλέον πετυχημένο, εμπορικά, τηλεοπτικό προϊόν των τελευταίων ετών. Δεν είναι καθόλου παράξενο, λοιπόν, που το ελληνικό internet βοά από εκατοντάδες post που αφορούν το παιχνίδι -οτιδήποτε σχετικό με το Survivor καταναλώνεται άμεσα και μαζικά. Εξ ου και από μικρά blog μέχρι μεγάλες ειδησεογραφικές ιστοσελίδες ασχολούνται -άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο- με τη νέα τηλεοπτική ψύχωση της χώρας. Η επιτυχία είναι τέτοια μάλιστα που φέρεται να έχει ανοίξει μέχρι και κουβέντα στην τηλεοπτική αγορά σχετικά με τις αξιολογήσεις της Nielsen, της αρμόδιας αρχής για τις μετρήσεις τηλεθέασης, όπως έγραφε τις προάλλες η έγκυρη μιντιακή στήλη typologies.

Από τον ορμητικό χορό του Survivor δεν λείπουν ασφαλώς και κάθε λογής αναλύσεις. Διατροφολόγοι, ψυχολόγοι, γιατροί, γυμναστές έχουν επιστρατευτεί για να συνδράμουν στη θεωρητικοποίηση της τηλεοπτικής επιβίωσης με επιστημονικούρες της κακιάς ώρας περί «φτωχοποιημένης κοινωνίας που ανακουφίζεται βλέποντας ανθρώπους να πεινούν». Την ίδια ώρα, όπως ο Μάρτης, έτσι και οι «δημόσιοι κατήγοροι», παρελαύνουν από την τηλεοπτική Σαρακοστή. Αναλύουν βαρύγδουπα την «αρρώστια της κοινωνίας», περιφρονούν και στηλιτεύουν τα χαμηλότερα των ενστίκτων που κορδώνονται, χωρίς αξιοπρέπεια, μπρος στο θίασο των πεινασμένων διαγωνιζόμενων. Στην πραγματικότητα, βέβαια, γυρεύουν και εκείνοι, ελαφρώς νευρωτικά, λίγους πόντους «τηλεθέασης» στις καθημερινές δοκιμασίες των κοινωνικών δικτύων -διότι αν κάτι είναι φθηνό και αδιάφορο, απλώς δεν ασχολείσαι. Κοιτάζεις τα λασπόνερα να ξεμακραίνουν και εσύ αραχτός χαϊδεύεις την κοιλιά σου μακριά από την καούρες της prime time ζώνης. Ειδάλλως, όταν βρέχει, βρέχεσαι.

Περισσότερα από το VICE

Τι Σημαίνει να είσαι Agender και Νon Βinary Άτομο στην Ελλάδα του 2017;

Aπό τον Ντάισελμπλουμ στον Τραμπ ένα Τσιγάρο Δρόμος

Το Μεγάλο Ρωσικό Πλυντήριο των 21 δισ. Δολαρίων και η Ελλάδα