«Το Breaking Είναι η Πρώτη μου Αγάπη» - Μια Παρέα Μεταναστών στη Θεσσαλονίκη Κοντράρει τους Νόμους της Φύσης

Όταν ο ήλιος πέφτει, στην είσοδο του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης, ανάμεσα στις δύο σαρκοφάγους και κάτω από τα βλέμματα των Μαγεμένων, στο γυαλιστερό μάρμαρο, οργανώνεται το street show της πόλης. Ο Ανιέβ (Γιάννης), ο Ζάζα, ο Χάντι και ο Αμπολφάζλ (Ντάνιελ) στήνουν το πρόγραμμά τους - που μπορεί να βρεθεί σε παραστάσεις από το πλακόστρωτο του Λευκού Πύργου, μέχρι την παραλία Κατερίνης και τη Χαλκιδική. Οι τρεις είναι b-boys και ο τέταρτος σφηνώνει με flexing και popping. Όλοι τους είναι παιδιά μεταναστών διαφορετικών γενιών.

Βρεθήκαμε πρώτα με τον Γιάννη, την ψυχή της παρέας. Κατάγεται από την Αλβανία και ανακάλυψε τον εαυτό του μέσα στο breaking στην Αγριά Βόλου, όπου ζούσε με τους γονείς του. Στα 27 του χρόνια, παραδέχεται ότι έχουν ένα ζήτημα με την οργάνωση της ομάδας τους, εξηγώντας την καθυστέρηση στη συνάντηση. Μας δείχνει ένα μπλοκάκι. «Αυτή είναι η οργάνωση, βλέπεις; Άδειο, δεν έχουμε γράψει τίποτα», γελάει. Το ανοιχτό του χαμόγελο είναι χαρακτηριστικό του προσώπου του.

Φτάνει στο μουσείο, χαιρετάει δύο κορίτσια που τους περίμεναν και αρχίζει να στήνει το σκηνικό. Είναι η «προπόνηση», όπως λένε μεταξύ τους οι χορευτές του δρόμου. Εμφανίζεται μαζί με τον Ζάζα, ένα 24χρονο παιδί Γεωργιανών μεταναστών. «Το παιδί-λάστιχο», όπως τον αποκαλεί ο Γιάννης. Μέχρι να συμπληρωθεί η παρέα, το πλακόστρωτο μπροστά από την είσοδο του μουσείου έχει γεμίσει νεολαία. Στη βόρεια πλευρά μία ομάδα κοριτσιών και ενός αγοριού που προπονούνται σε κόλπα ζογκλέρ, και στη νότια οι χορευτές του δρόμου. Πλησιάζει ο Μαρκ, χαιρετιούνται, διευκρινίζει ότι χορεύει hip hop, ξεκινά την προπόνηση και μιλάει για την ιστορία των χορών του δρόμου. Τα στιλ, τις τάσεις, πώς διαμορφώθηκαν. Διδάσκει χορό, όπως λέει. Δεν είναι της ίδιας παρέας, όμως θα μπορούσε να δέσει. Άλλωστε εκεί είναι όλοι φίλοι. Παραπέρα, ένας ακόμη επιμένει να κάνει ρομποτικές κινήσεις.

Ο Γιάννης περπατάει γύρω από τον χώρο, περιμένει τους άλλους δύο. Ανοίγει γρήγορα την καρδιά του. «Το street show είναι η ψυχική μου υγεία. Δεν το κάνω για τα λεφτά. Αντί να πιούμε έναν καφέ χορεύουμε στον δρόμο. Δείχνουμε ότι στη Θεσσαλονίκη υπάρχει breaking». Κάνουν εμφανίσεις σε παραλιακές περιοχές, όπου υπάρχει κόσμος. «Υπάρχει μία διστακτικότητα λόγω της πανδημίας, όμως το ξεπερνούν», συμπληρώνει ο Ζάζα. Ρωτάμε τον Γιάννη πώς βρέθηκαν και χόρεψαν όλοι μαζί.

Είχε πάει σε ένα τμήμα χορού στον Βόλο - hip hop και latin. «Με έβαλε να χορέψω το “Μπορείς απόψε να βγεις μ’ όλες τις τσούλες της γης” κι εγώ έκανα πρώτη φορά τη σκούπα», λέει ξαφνιάζοντάς μας. Στα 17 του είδε έναν διαγωνισμό breaking στο Βόλο. «“Αυτό θέλω”, σκέφτηκα» και πήρε την απόφαση. Ακολούθησε η Θεσσαλονίκη. Σπουδές ως οδοντοτεχνίτης, χτυπάει και tattoo, αλλά αγαπάει περισσότερο τον χορό. «Το breaking έχει όλα τα στοιχεία μέσα του. Αυτά που χορεύονται κάτω, στο έδαφος, δεν υπάρχουν αλλού».

Τη σκηνή στην προπόνηση ανοίγει ο Ζάζα. Είναι σε άδεια απόλυσης από τον Ελληνικό Στρατό. Αρχίζει να τυλίγει και να ξετυλίγει τα χέρια του. Επιβεβαιώνει τον τίτλο που του έδωσε ο φίλος του. Ψηλός και αδύνατος, έχει κι αυτός ένα πλατύ χαμόγελο. Αλλάζει την μπλούζα του και οι μύες διαγράφονται στο κορμί του. Γίνεται ένα με το έδαφος, σηκώνει τον κορμό του, αφήνει το κεφάλι του. Μπερδεύει τους λίγους θεατές, για το πού βρίσκεται το σώμα του.

VICE Video: The Hip Hop Battles

Του αρέσει το street show. «Είναι μία παράσταση, αλλά έχει διαφορά με το θέατρο. Σε μας δεν υποχρεώνεται κανείς να μείνει, να πληρώσει, να χειροκροτήσει. Εμάς που μας χειροκροτούν, σημαίνει ότι πάμε πολύ καλά», διευκρινίζει. «Στο θέατρο έχεις πληρώσει, δύσκολα να σηκωθείς και να φύγεις». Την κουβέντα κόβει ο Γιάννης. Φοράει μία μπλούζα που γράφει “today is a hot day”, αλλά δεν τον ενδιαφέρουν οι υψηλές θερμοκρασίες. Ούτε τα κουνούπια που έχουν κατακλύσει το πλακόστρωτο. «Το 2012 ήρθε μία ομάδα από την Αθήνα. Μας άφησαν ένα ασύρματο ηχείο. Με εκείνο γίναμε ομάδα», περιγράφει και μπαίνει στη σκηνή. Γίνεται ένα με το έδαφος κι αυτός. Αφήνει το κεφάλι κάτω, πλάγια και σηκώνει τα πόδια ψηλά. Παραβιάζει τους κανόνες της φυσικής. Το κάνει ξανά και ξανά. Βρίσκεται απέναντι στην παράσταση με τη μάχη των Ελλήνων με τις Αμαζόνες. Μία ανάσα από την πέτρινη σκαρκοφάγο. Πετάγεται από την άλλη και συνεχίζει.

Είναι η ίδια στιγμή που φτάνουν ο Χάντι και ο Ντάνιελ. Ιρανοαφγανός μετανάστης 19 χρονών ο ένας, 32χρονος Ιρανός ο άλλος. Ο πρώτος μένει σε ένα καμπ προσφύγων και ο δεύτερος σε διαμερίσματα φίλων. Και οι δύο περιμένουν να φύγουν από την Ελλάδα. Ο Χάντι για να βρει την οικογένειά του στη Γερμανία και ο Ντάνιελ, τη σύζυγό του στην Πορτογαλία. Έχουν πολλά κοινά, μα κυρίως το breakdance. «Δεν μπορώ να περιγράψω τι συνέβη όταν χόρεψα ξανά. Μου έδωσαν μία νέα ζωή», λέει στο VICE. Το πρόσωπό του σκληρό. Δείχνει ότι έχει περάσει πολλά - παρότι μόλις 19 χρόνων. Στο κορμί του απλωμένο είναι ένα μεγάλο tattoo. Ξεκινάει με δύο παλάμες να καλύπτουν ένα μυαλό, μια καρδιά ματωμένη και δύο χέρια να την περιμένουν. Από πάνω ως κάτω. «Το breaking είναι η ζωή μου. Στη χώρα μου, όποτε χόρευα κατέληγα σε ένα κέντρο κράτησης. Δεν έφτανα στη φυλακή επειδή ήμουν ανήλικος».

Ο Ντάνιελ δείχνει να αισθάνεται καλύτερα. «Το breakdance είναι η πρώτη μου αγάπη». Φαίνεται ότι βρήκε έναν τρόπο να κερδίζει ελάχιστα χρήματα για να ζήσει, περιμένοντας την έκδοση του διαβατηρίου του. Λέει ότι έχει πάρει άσυλο, περιμένει να φύγει για να βρει τη γυναίκα του. Στο Ιράν, θυμάται και μεταφέρει, «το breakdance θεωρείται ότι παραβιάζει τον ισλαμικό νόμο. Πήγα στη φυλακή, τιμωρήθηκα με εκατό βουρδουλιές. Δίδασκα breaking σε κορίτσια μέσα στο σπίτι μου». Δεν ήταν μόνο αυτό που τον έβαλε στα «ρουθούνια» του θεοκρατικού καθεστώτος. «Απελευθέρωνα, επίσης, ζώα από τα κλουβιά τους. Είμαι ακτιβιστής».

Τα λόγια σταματούν. Όλοι έχουν μπει στη σκηνή του πλακόστρωτου στο μουσείο. Ο ένας μετά τον άλλον πετούν πάνω από το έδαφος. Κάνουν με τα σώματά τους τραμπάλες. Σηκώνουν μία πυραμίδα, ο ένας πάνω στον άλλον. Η χορογραφία γράφεται στην προπόνηση. Με ένα ασύρματο ηχείο, που κάθε τόσο σταματά για να αλλάξει το κομμάτι από το κινητό που συνδέθηκε με bluetooth. Παραδίπλα ο Μαρκ κάνει τη δική του προπόνηση. Και πιο πέρα ο νεαρός με τις κινήσεις ρομπότ. Είναι εκεί που γεννιέται το street show της πόλης.

Στο Pride της Ουκρανίας Φέτος Στήθηκε το πιο Ξέφρενο Rave Party

Ένα Ελληνικό Sci-Fi Αριστούργημα Εξιστορεί μία Μελλοντική Δυστοπία Χωρίς Επιστροφή

Την Αστρολογία μου Μέσα

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.