Χθες το Βράδυ στην Αθήνα...

Ψιχάλιζε την ώρα που προχωρούσα στην Ερμού για να φτάσω στο Μοναστηράκι χθες το απόγευμα. Κατηφορίζοντας σκεφτόμουν πόσες πορείες έχουν «διαλύσει» οι βροχές και αναρωτιόμουν αν θα γίνει το ίδιο και στην πορεία που γινόταν στο πλαίσιο συμπαράστασης του καταδικασμένου για τη ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης, Νίκου Ρωμανού - ο οποίος βρίσκεται σε πολυήμερη απεργία πείνας (από 10 Νοεμβρίου), διεκδικώντας τις άδειες για την παρακολούθηση των μαθημάτων στη σχολή που πέρασε.

Φτάνοντας στο σημείο της συγκέντρωσης στην αρχή απογοητεύτηκα βλέποντας ότι ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί δεν ξεπερνούσε τα 100 άτομα. Μετά από λίγη ώρα όταν γύρισα για να ξανακοιτάξω η εικόνα είχε αλλάξει, καθώς είχε μαζευτεί ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων. Όχι μόνο ομάδες και συλλογικότητες του αναρχικού κινήματος. Άνθρωποι από τις περισσότερες αριστερές παρατάξεις, αλληλέγγυοι πολίτες, άνθρωποι μεγάλης ηλικίας και μικρά παιδιά όλοι μπερδεμένοι πίσω από τα τρυπημένα -για να μην τα σκίσει ο αέρας- πανό.

Η πορεία ξεκινάει στις 7.00, και το πλήθος που ξεπερνά τα 7.000 άτομα, κατευθύνεται προς την Ομόνοια και τη Σταδίου – όπου έκαναν την εμφάνιση τους και οι πρώτες δυνάμεις των ΜΑΤ. Σκοπός όλων είναι να περάσει η πορεία από το Σύνταγμα όπου βρίσκονται για 14η ημέρα οι Σύροι πρόσφυγες πολέμου, οι οποίοι ζητάνε από την Ελληνική Κυβέρνηση χορήγηση ασύλου και ταξιδιωτικά έγγραφα, κάνοντας απεργία πείνας από την προηγούμενη Δευτέρα: «Φοβάμαι μήπως πέσουν χημικά εκεί για εμάς και βρουν την ευκαιρία να διαλύσουν και αυτούς», μου λέει μια κοπέλα από το πρώτο μπλοκ αναρχικών στην κεφαλή της πορείας. «Έχει μικρά παιδιά και γυναίκες που δεν φταίνε να την πληρώσουν».

Όπως μας είπε η ρεπόρτερ του VICE, Βάνια Τέρνερ, η οποία βρισκόταν με τους πρόσφυγες στο Συνταγμα: «Στο πεζοδρόμιο απέναντι από το Κοινοβούλιο είναι συγκεντρωμένοι περίπου 150 Σύροι. Ανάμεσά τους υπάρχουν άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών, καθώς και μικρά παιδιά. Είναι η 13η ημέρα που βρίσκονται εδώ, ζητώντας να βρεθεί ένας νόμιμος τρόπος να φύγουν από την Ελλάδα. Ο Χαλδούν, ένας από τους ανθρώπους που έχει αναλάβει διοργανωτικό ρόλο κατά τη διάρκεια όλων αυτών των ημερών, ενημερώνει τους συμπατριώτες του ότι πρόκειται να γίνει μία πορεία συμπαράστασης, άσχετη με το ζήτημά τους και η οποία σύντομα θα περάσει μπροστά από την Βουλή. Χωρίς να χάσουν την ψυχραιμία τους, αρχίζουν να οργανώνονται. Δεν πανικοβάλλονται, ούτε φαίνεται να φοβούνται. "Δεν θα φύγουμε από εδώ, εκτός και εάν μας διώξει η αστυνομία με το ζόρι", λέει ο Χαλδούν.

Και αμέσως, κάποιοι από αυτούς, άνδρες κυρίως, φορώντας κίτρινα γιλέκα, παίρνουν θέση ο ένας δίπλα στον άλλο. Κρατώντας τα χέρια, σχηματίζουν ένα πλαίσιο, μέσα στο οποίο κάθονται οι υπόλοιποι Σύροι που βρίσκονται εκεί. "Δεν φοβόμαστε", μου λέει ο Καλέντ, ο οποίος κάνει απεργία πείνας εδώ και 9 ημέρες. "Γνωρίζουμε ότι η πορεία είναι πορεία αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό. Μάθαμε την ιστορία του. Δεν καταλαβαίνουμε για ποιον λόγο δεν τον αφήνουν να πάει στο πανεπιστήμιο. Εμείς όμως είμαστε δίπλα του, είναι ζήτημα απλής ανθρωπιάς", συμπληρώνει. Η πορεία φτάνει στο Σύνταγμα. Διμοιρίες των ΜΑΤ, έχουν κλείσει τον δρόμο μπροστά από την Μεγάλη Βρετανία, ενώ στην Βασιλίσσης Αμαλίας, υπάρχουν 3 κλούβες που δεν επιτρέπουν την διέλευση οχημάτων. Οι διαδηλωτές φωνάζουν συνθήματα αλληλεγγύης στους Σύρους πρόσφυγες, ενώ εκείνοι αρχίζουν να τους χειροκροτούν. "Βλέπεις, μας υποστηρίζουν", μου λέει ο Καλέντ. Η κεφαλή της πορείας σταματά μπροστά στη Βασιλέως Γεωργίου. Προς στιγμή επικρατεί ένταση. Ακούγονται ειρωνικά σχόλια τύπου "κανένα νεράκι θέλετε παιδιά;" και "δεν πάτε να κλέψετε κανένα περίπτερο". Μετά από λίγα λεπτά, τα πεύματα ηρεμούν και η πορεία συνεχίζει στην Πανεπιστημίου», καταλήγει η Βάνια Τέρνερ.

Η πορεία συνεχίζει και τελειώνει τυπικά στα μισά της Πανεπιστημίου. Τα πανό μαζέυονται και αρκετοί αποχωρούν. Ο κόσμος μοιράζεται. Κάποια μπλοκ διαλύονται, αλλά αρκετός κόσμος συνεχίζει προς το Πολυτεχνείο που έχει κλείσει εδώ και δύο ημέρες από τη συνέλευση κατάληψης Πολυτεχνείου. Ο κόσμος φτάνει εκεί για να πραγματοποιήσει συνέλευση μεταξύ άλλων και για τον συντονισμό της πορείας που θα γίνει το Σάββατο 6 Δεκέμβρη στην επέτειο δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Τα επεισόδια ξεκινούν από τη Σόλωνος. Βλέπω εικόνες με αναποδογυρισμένα πολυτελή αυτοκίνητα, σπασμένες τράπεζες και φλεγόμενους κάδους. Κατεβαίνω τη Στουρνάρη και την ώρα που οι εντάσεις κλιμακώνονται έξω από το Πολυτεχνείο πολλοί μπαίνουμε μέσα. Οι πόρτες κλείνουν και επικρατεί πανικός γιατί όλοι ξέρουμε πως σε λίγο θα πέσουν χημικά και θα αρχίσει ο πετροπόλεμος.

Βρίσκομαι σε μια από τις πόρτες της Στουρνάρη την ώρα που τα ΜΑΤ εμφανίζονται. Μικρές ομάδες που βρίσκονται απ' έξω σταματούν ένα άδειο λεωφορείο. Ο οδηγός κατεβαίνει και σε λίγα λεπτά το λεωφορείο παίρνει φωτιά από τις Μολότοφ. Κάδοι καίγονται για να χρησιμοποιηθούν σαν οδοφράγματα που θα αποτρέψουν τις αστυνομικές δυνάμεις να πλησιάσουν και ένα δακρυγόνο πέφτει μέσα στο Πολυτεχνείο ένα μέτρο από το σημείο που βρίσκομαι.

Επικρατεί ένταση και ξεκινάει ο πετροπόλεμος και από τις δύο πλευρές. Οι περισσότεροι που βρίσκονται μέσα από την πόρτα δεν φορούν κράνη ή μάσκες. Όλοι δακρύζουν και βήχουν από τα δακρυγόνα που πέφτουν. Κρατούν τα κεφάλια τους για να μην χτυπήσουν, ενώ απομακρύνονται από την είσοδο μέχρι να βρουν τις δυνάμεις να απαντήσουν στα ΜΑΤ. Η κατάσταση αρχίζει να γίνεται αποπνικτική, το Πολυτεχνείο περικυκλώνεται από ΜΑΤ και αστυνομικούς της Ομάδας Δέλτα με τις εντάσεις συνεχίζονται μέχρι τις 10 που η συνέλευση ξεκινά. Μετά από λίγο πιάνει φωτιά και σε ένα αυτοκίνητο που βρίσκεται απ' έξω. Γίνονται αναφορές για ξυλοδαρμούς, προσαγωγές και συλλήψεις. Τα επεισόδια περιορίζονται στην περιοχή των Εξαρχείων και στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο.

Μπαίνοντας μέσα στο αμφιθέατρο για να παρακολουθήσω τη συνέλευση, ακούω τον πατέρα του Νίκου Ρωμανού να μιλά: «Η εισήγηση του εισαγγελέα ήταν απορριπτική», ενημερώνει. «Θα περιμένουμε μέχρι αύριο για να δούμε αν θα υπάρξει τελικά κάποια νομοθετική ρύθμιση». «Ο ίδιος τι σκοπεύει να κάνει»; Τον ρωτά ένας φοιτητής που βρισκόταν στην αίθουσα. «Ο Νίκος είναι αποφασισμένος να φτάσει μέχρι το τέλος αν δεν ικανοποιηθεί το αίτημα του να σπουδάσει. Οι εισαγγελικές αρχές εξετάζουν το ενδεχόμενο να τοποθετηθεί "βραχιολάκι" για να μπορεί να πηγαίνει στη σχολή ή να πραγματοποιείται τηλεδιάσκεψη για να παρακολουθεί τα μαθήματα μέσα από τη φυλακή», του απαντά. «Αυτό θα πάρει χρόνο όμως. Θα αντέξει ο Νίκος;» τον ξαναρωτά ο ίδιος φοιτητής. «Δεν είμαι δικηγόρος και δεν ξέρω πόσος χρόνος χρειάζεται για μια νομοθετική ρύθμιση. Αυτό όμως που ξέρω είναι ότι με τέτοιες ρυθμίσεις πέρασαν με ταχύτατες διαδικασίες και το μνημόνιο», απάντησε ο πατέρας. Η απόφαση που εκδόθηκε σήμερα Τετάρτη, από το δικαστικό συμβούλιο απορρίπτει και επίσημα το αιτήμα του Ρωμανού, επιβεβαιώνοντας τα λόγια του πατέρα του.

Η συνέλευση συνέχισε με τους καταληψίες να λένε πως: «Η κατάληψη του Πολυτεχνείου έγινε με σκοπό ο αγώνας αυτός να αποκτήσει έδαφος για να επεκταθεί. Όχι για να γίνουν μπάχαλα. Στην πορεία συμμετείχε πλήθος κόσμου, κάτι που δίνει κουράγιο και ώθηση στο κίνημα που γέννησε ο Δεκέμβρης του 2008. Ξέραμε ότι η απόφαση για τον Νίκο θα είναι αρνητική. Εδώ βρίσκεται το δίλημμα για το αν θα συνεχίσουμε ή θα σταματήσουμε αυτό που ξεκινήσαμε. Καλούμαστε όλοι συνειδητά να δούμε τι θα κάνουμε», λέει κάποιος από το ακροατήριο.

Την ώρα που ενημερώσεις απ' έξω έρχονται με τηλέφωνα και μηνύματα, όλοι ακούμε πως το Πολυτεχνείο έχει περικυκλωθεί εντονότερα από δυνάμεις των ΜΑΤ και κλούβες την ώρα που ένας άλλος φοιτητής παίρνει το λόγο: «Έχουμε μπροστά μας μια αδύναμη κυβέρνηση, και ακριβώς επειδή είναι αδύναμη μπορεί να κάνει τα πάντα γιατί δεν έχει κάτι άλλο να χάσει. Πολιτικά δεν μπορούν να κάνουν πίσω ακόμη κι αν το θέλουν, ενώ τρέμουν την ελάχιστη κοινωνική έκρηξη. Αυτό που πρέπει όλοι να σκεφτούμε είναι ότι το κίνημα που έχει δημιουργηθεί ή θα οδηγήσει σε καινούρια βήματα ή θα σημάνει την ηθική καταστροφή μας. Γιατί αν δεν δικαιωθούμε δεν θα μπορέσουμε να σηκώσουμε τη ρετσινιά σαν γενιά».

«Όποιος σκέφτηκε σήμερα ότι μπορεί να συλληφθεί θα πρέπει να σταματήσει να φοβάται. Το μεγαλύτερο μέρος της βαλλόμενης - από τα μνημόνια και την εξαθλίωση- κοινωνίας είναι μαζί μας. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πια για να χαθεί», συμπλήρωσε κάποιος και όλοι φάνηκαν αποφασισμένοι να συνεχίσουν στον αρχικό τους στόχο και να κρατήσουν την κατάληψη μέχρι το Σάββατο που θα πραγματοποιηθεί η πορεία για τη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου λέγοντας πως: «Δεν είναι μόνο ο Αλέξης νεκρός. Είναι μια ολόκληρη κοινωνία που δεν μπορεί να ζήσει και να αναπνεύσει νεκρή», ενώ κάνουν κάλεσμα προς όλους τους πολίτες να ενισχύσουν τη δράση τους με όποιο τρόπο μπορούν, εντός και εκτός Πολυτεχνείου.

Βγαίνοντας έξω από το αμφιθέατρο βλέπω πως η κατάσταση έχει ηρεμήσει. Οι κάδοι και τα ξερά φύλλα συνεχίζουν να καίγονται και η μυρωδιά του αέρα με κάνει να νιώθω συνεχώς πως ένα δακρυγόνο έχει σκάσει δίπλα μου ακόμη κι αν έχει περάσει αρκετή ώρα που «έσκασε» το τελευταίο. Η πυροσβεστική προσπαθεί να σβήσει τις φωτιές έξω από το Πολυτεχνείο. Όσοι επιθυμούν να φύγουν δεν το επιχειρούν φοβούμενοι πως με την έξοδο τους θα συλληφθούν ενώ κάποιοι φοιτητές μου λένε πως το Σάββατο θα ζήσουμε ξανά το "Χημείο του 85" και το "Πολυτεχνείο του 95".

Περιμένω να περάσει η ώρα για να αποχωρήσω και στέκομαι στο γλυπτό του Αγαμέμνωνα Μακρή -την κεφαλή που βρίσκεται στο προαύλιο του Πολυτεχνείου. Αναρρωτιέμαι πώς θα εξελιχθεί η ιστορία του Ρωμανού. Θυμάμαι τους Ιρλανδούς πολιτικούς κρατούμενους, που η Μάργκαρετ Θάτσερ άφησε να πεθάνουν το 1981 μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας. Ο Bobby Sands, ο πρώτος που είχε αρνηθεί την τροφή τότε είχε γράψει στο ημερολόγιο του: «Κάποιος θα πρέπει να γράψει ένα ποίημα για τα βάσανα των απεργών πείνας. Θα 'θελα να το γράψω εγώ, αλλά πώς να το τελειώσω;».

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.