Selfies με Πτώματα και Χαμένα Πέη: Η Ζωή Ενός Φοιτητή Ιατρικής

Οι συνεντεύξεις δεν είναι από ΄Ελληνες φοιτητές της Ιατρικής.Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Romania.

Τον τελευταίο καιρό, σκέπτομαι όλο και περισσότερο για τον θάνατο και το πώς είναι να πεθαίνεις. Το ξέρω, δεν είναι και η πιο όμορφη σκέψη. Άλλωστε ποιος θέλει να σκέφτεται για τον θάνατό του; Η κοινωνία περνάει τα άτομα που πεθαίνουν σε καραντίνα, περιορίζοντας τους σε νοσοκομεία και ιδρύματα, μετατρέποντας τον θάνατο σε κάτι σχεδόν άσεμνο. Όλοι ξέρουμε ότι υπάρχει, ότι μας περιμένει, αλλά ας μην μιλάμε για αυτό. Κάπως έτσι.

Μίλησα για αυτό το θέμα με κάποιους φοιτητές της ιατρικής, μιας και ήθελα να μάθω το πώς νιώθουν που πρέπει να αντιμετωπίζουν τον θάνατο σε καθημερινή βάση. Η παράδοση των φοιτητών της ιατρικής να μιλούν διαρκώς για τον θάνατο, σε συνδυασμό με την ικανότητα που έχουν να βρίσκουν χιούμορ στις πιο μακάβριες στιγμές έχει γεννήσει μια ολόκληρη επαγγελματική μυθολογία.

Είναι ένα μάθημα ζωής που πρέπει να παρακολουθήσεις, το πώς το ανθρώπινο σώμα είναι μια απείρως πολύπλοκη μηχανή και πως αργά ή γρήγορα χαλάει. Να σας πω την αλήθεια μου, μετά από όλα αυτά, νιώθω ότι πρέπει να δωρίσω το σώμα μου στην επιστήμη μετά τον θάνατό μου, αν και πλέον ξέρω ότι κατά πάσα πιθανότητα θα έκρυβαν κανέναν στυλό στα φορμολιασμένα μου άντερα, έτσι για την πλάκα.

«Συνήθως τα πτώματα έχουν τα μάτια τους κλειστά. Πιστεύω όμως ότι δεν πρέπει να υπάρχουν φοιτητές που δεν έχουν σηκώσει λίγο ένα βλέφαρο, έτσι από περιέργεια. Δεν έχω δει ποτέ χοντρά πτώματα σε τραπέζι ανατομής. Το ανθρώπινο σώμα περνάει από διάφορα στάδια μετά τον θάνατο, ένα από τα οποία είναι και η σαπωνοποίηση συγκεκριμένων λιπαρών ιστών. Τα πτώματα είναι πολύ παλιά, αφυδατωμένα, στεγνά. Βγάζουν μια απαίσια μυρωδιά όταν έχει ζέστη.

Τα περισσότερα έχουν ήδη τεμαχιστεί. Έστω κι έτσι, έχω κερδίσει πολλά από το να ψάχνω ένα πτώμα, μιας και υπάρχει τεράστια διαφορά από αυτό που βλέπεις στον πολύχρωμο χάρτη ανατομίας και από αυτό που βιώνεις όταν έχεις μπροστά σου το πραγματικό ανθρώπινο σώμα. Έχω δει συναδέλφους μου να λιποθυμούν, ακόμα και σε απλές επεμβάσεις όπως η παρακέντηση.

Σκέφτομαι συχνά τον θάνατο. Αρχικά για τον θάνατο των αγαπημένων μου προσώπων, αλλά τελευταία σκέπτομαι συχνά τον δικό μου θάνατο. Ο θάνατος είναι μια ανακούφιση σε εκείνες τις περιπτώσεις που δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Είναι μια εμπειρία που θα ζήσουμε όλοι, άλλοι πιο σκληρά και άλλοι πιο ομαλά.

Τον περασμένο χειμώνα, είδα ένα φορτηγό να χτυπάει θανάσιμα έναν συμφοιτητή μου. Με έκανε να καταλάβω πως είμαστε πολύ επιφανειακοί και ότι δεν προσέχουμε αυτούς που είναι ακριβώς δίπλα μας. Μας έμαθαν από την αρχή να κάνουμε πλάκα και να τρώμε δίπλα σε πτώματα και πολλές φορές νιώθω ότι έχουμε γίνει το ίδιο ψυχροί με εκείνα». – Adelina, τριτοετής.

«Κάποια στιγμή ο καθηγητής μου της ανατομίας μου είχε πει πως τα πτώματα μένουν βυθισμένα για πολύ καιρό στην φορμόλη. Ουσιαστικά τα κρεμάνε μέσα στην φορμόλη. Πρέπει να είναι φοβερό θέαμα. Θέλαμε να πάμε να δούμε, αλλά δεν μας πήγε.

Τα πτώματα βέβαια δεν είναι πάντα σωστά διατηρημένα στην φορμόλη. Μια φορά νιώσαμε κάπως άβολα, μιας και ένα από τα πτώματα είχε κομμένο πέος. Τέλος πάντων, κατά την διάρκεια μιας εξέτασης, κανείς δεν ασχολείται με το να βάλει ετικέτες πάνω στο πέος, ή στο αιδοίο, ή σε άλλα σημεία του σώματος. Κάποια στιγμή δεν μπορούσα να φάω ρύζι για έναν χρόνο, γιατί είδα τα λίπη που είχε στην μασχάλη ένα πτώμα και επειδή ήταν κίτρινα, μου θύμιζαν λίγο ρύζι στην όψη» - Alin, τριτοετής.

«Οι γονείς μου πάντα εκπλήσσονται όταν τους μιλάω για αυτά τα πράγματα, δεν μπορούν να καταλάβουν πως τα συζητάω τόσο άνετα. Καμιά φορά αποκτάς κάποια είδους σχέση με ένα συγκεκριμένο πτώμα, από την άποψη ότι το έχεις δει τόσες φορές κατά την διάρκεια ενός εξαμήνου που ελπίζεις ότι θα το πετύχεις στις εξετάσεις σου.

Το πρώτο μου πτώμα ήταν ενός άντρα. Τα πτώματα είχαν ονόματα, όπως Johnny ή George. Το μόνο γυναικείο πτώμα που έχω πετύχει ήταν ήδη τεμαχισμένο. Κάποια από τα πτώματα είχαν τα μάτια τους ανοιχτά, αλλά δεν μοιάζουν με μάτια όταν φτάνουν σε αυτό το σημείο.

Τα πτώματα προσωπικά μου μοιάζουν με σταφίδες. Κάποια από τους φίλους μου ρωτούν να μάθουν την πραγματική τους ταυτότητα. Η ζωή είναι κάτι πολύ εύθραυστο. Όταν πεθάνεις, μάλλον δεν υπάρχει κάτι άλλο μετά». – Alina, τεταρτοετής.

«Κάποια άτομα δεν αντέχουν και απλά τα παρατάνε. Στην ανατομία μαθαίνεις για πρώτη φορά ποιος είναι φτιαγμένος για να γίνει γιατρός και ποιος όχι. Τα πτώματα είναι βυθισμένα στην φορμόλη και συνήθως κρατιούνται βυθισμένα από ένα βάρος που έχουν δεμένο είτε στο πόδι, είτε στον λαιμό.

Θυμάμαι την πρώτη μου ανατομία σαν να ήταν χθες. Υπήρχαν πολλοί αποπροσανατολισμένοι φοιτητές και ένας-ένας, έκοβαν εν μέρει τα εξωτερικά στρώματα του σώματος. Όλοι ήθελαν να πάρουν στα χέρια τους το νυστέρι και να κόψουν λίγο κρέας. Μου έκανε φοβερή εντύπωση το πόσο ανθεκτικό ήταν το δέρμα.

Το νυστέρι είναι η μαγεία. Η ποιότητα της λεπίδας παίζει μεγάλο ρόλο. Δεν μπορείς καν να σκουπίσεις τα δάκρυά σου, μιας και τα χέρια σου είναι και τα δύο μέσα στο πτώμα. Συνήθως ζητάς από κάποιον που έχει καθαρά χέρια να σε βοηθήσει». – Andreea, τριτοετής.

«Η μυρωδιά της φορμόλης πάντα μου ανοίγει την όρεξη. Αν δεν είσαι αρκετά κοντά στο πτώμα, όπου η μυρωδιά είναι πολύ έντονη, τότε υπάρχει μια γεύση στον αέρα. Επιπλέον τα πτώματα πασπαλίζονται με αλάτι από κάποιο σημείο σήψης και μετά, ώστε να μην σαπίσουν τελείως, γιατί τότε βρωμάνε πραγματικά. Όλο αυτό το αλάτι και η φορμόλη λοιπόν δημιουργούν μια μυρωδιά που θυμίζει φαγητό.

Στο δεύτερο έτος των εργαστηριών της νευροανατομίας, χρειάστηκε να ανοίξω ένα κρανίο ενός πτώματος με ένα πριόνι. Κατά την διάρκεια της διαδικασίας, η υπολειπόμενη φορμόλη φεύγει από το κρανίο. Τα οστά τελικά σπάνε, με έναν αρκετά δυνατό ήχο.

Φοβάμαι τον θάνατο, αλλά όλοι στο τέλος θα σαπίσουμε. Πάντα θυμάμαι πόσο πολύπλοκο είναι το ανθρώπινο σώμα. Είμαι απλά ευγνώμων που μου δόθηκε η ευκαιρία να μάθω τόσα πολλά, αυτό με κρατάει». – Andrei, τεταρτοετής.

«Μας στέλνουν ελάχιστα φρέσκα πτώματα. Τα πτώματα με τα οποία δουλεύουμε, έχουν αφεθεί στον ήλιο για πολύ καιρό. Ουσιαστικά σε λιγότερο από έναν χρόνο έχουν γίνει μούμιες. Όταν ήμουν στην Ολλανδία, τα φύλαγαν σε έναν κρύο δωμάτιο χωρίς παράθυρα, με υψηλά ποσοστά υγρασίας. Είχα κάνει υπομονή έναν χρόνο για να δω ένα πτώμα από κοντά και να το αναλύσω.

Θέλω να κάνω ένα PhD στην ιατροδικαστική. Μου αρέσουν τα πτώματα, γιατί σε αντίθεση με τους ζωντανούς, δεν μιλάνε.

[VICE Video] Οι Επαγγελματίες Υγείας στην Ελλάδα Βρίσκονται στα Όρια της Εξάντλησης

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Έχω δουλέψει πάνω σε πτώματα τα οποία ήταν τόσο παλιά που σκεπτόμουν ότι «κανονικά εδώ πρέπει να υπάρχει μια αρτηρία, αλλά αυτές πρέπει να έχουν κάνει φτερά από εδώ πριν χρόνια». Μαζί με έναν φίλο μου, μας είχαν βάλει να ανοίγουμε κρανία. Πήρα λοιπόν ένα πριόνι από το σπίτι και πήγα να κόψω κρανία, μιας και έτσι δεν χρειαζόταν να παρακολουθήσω τα μαθήματα. Άνοιξα περίπου τρία κρανία και όλο το εργαστήριο μύριζε σαν τηγανητές πατάτες.

Ήμουν στο εργαστήριο ανατομίας, όταν ένας συμφοιτητής μου με προκάλεσε να κάνω ένα πτώμα να χαμογελάσει, οπότε άρχισα να τραβάω τα μάγουλα ενός πτώματος για να δημιουργήσω ένα χαμόγελο, ενώ ο συμφοιτητής μου, πήρε το χέρι του πτώματος και το κουνούσε λες και αυνανιζόταν. Είχε πλάκα, γελούσε μέχρι και ο καθηγητής μας». - Cristian, τριτοετής.

«Μια φορά κατά την διάρκεια του δεύτερου έτους, ήθελαν να ανοίξω ένα κρανίο με έναν γωνιακό τροχό. Δύο βοηθοί διδασκαλίας δυσκολεύονταν να αφαιρέσουν τον εγκέφαλο από το κρανίο και μου ζήτησαν να τους βοηθήσω. Μετά από μισή ώρα με τον γωνιακό τροχό και ένα σκαρπέλο, τα καταφέραμε. Πιστέψτε με, είναι απαίσιο να ακούς τον ήχο ενός κρανίου που σπάει στα χέρια σου, με την φορμόλη να χύνεται από μέσα του». - George, τεταρτοετής.

«Ήταν γύρω στα Χριστούγεννα και κάποιοι μαθητές αποφάσισαν να ντύσουν ένα πτώμα σαν τον Άγιο Βασίλη. Του φόρεσαν κόκκινο σκουφί και ένα κασκόλ για να μην κρυώνει.

Κάποτε μου είχε τύχει ένα εξαιρετικό πτώμα με φαινοτυπικά χαρακτηριστικά που με έκανε να φανταστώ ότι είχε γεννηθεί σε έναν άλλο τόπο και ότι είχε καταλήξει εδώ λόγω κάποιου ατυχήματος. Μετά σκέφτηκα ότι μπορεί να είχε και μια οικογένεια, χιλιάδες μίλια από το εργαστήριο που βρισκόμουν και ότι ίσως ποτέ δεν γύρισε στους δικούς του. Ξεκόλλησα όμως γρήγορα από το Χολιγουντιανό σενάριο. Δεν έχει νόημα. Τα πτώματα είναι εκ της συμβάσεως, ανώνυμα.

Η πρώτη εξέταση είναι και η πιο δύσκολη. Πρέπει να αναγνωρίσεις σωστά διάφορα ανατομικά στοιχεία του πτώματος. Είναι ένας αγώνας ενάντια στον χρόνο, μιας και έχεις μόνο δύο λεπτά. Αν αποτύχεις χάνεις την χρονιά σου, τελειώνει η ζωή σου, τέτοια. Οπότε χαλαρά. Εύκολα πράγματα, καθόλου πίεση.

Λόγω του χιονιού, οι συγκοινωνίες είχαν πρόβλημα και είχα αργήσει. Έβαλα την ιατρική μου ρόμπα καθώς έτρεχα στον δρόμο, έβγαλα την λαβίδα μου από την τσέπη και μπήκα μανιασμένος στο εργαστήριο. Κατάφερα να φτάσω στην εξέταση, αλλά εκεί κατάλαβα ότι δεν είχα γάντια. Έπρεπε να πάρω μια απόφαση: ή να την κάνω χωρίς γάντια και να ακουμπάω το πτώμα με γυμνά χέρια ή να τα παρατήσω. Μέχρι και σήμερα, ακόμα θυμάμαι αυτήν την συγκεκριμένη υφή που δεν είχα βιώσει ποτέ ξανά. Και δεν θέλω να βιώσω ποτέ ξανά.

Τα χοντροκομμένα αστεία στην ιατρική σχολή είναι συνήθως πολύ μακάβρια και σκατένια. Δεν είναι και ο κατάλληλος χώρος για να είσαι πολιτικά ορθός. Δεν έχω δει ποτέ όμως κάποιον να ενοχλείται από αυτά, ή κάποιον που δεν εκτιμά μια ευκαιρία να γελάσει με την ψυχή του. Ξέρεις αυτό το παιχνίδι που κρύβεις κάτι που ανήκει σε άλλον, έναν στυλό για παράδειγμα και ενώ εκείνος το ψάχνει, του λες «κρύο-ζεστό», όσο το πλησιάζει ή απομακρύνεται από αυτό; Το έχω κάνει αυτό με το στυλό ενός φίλου και ένα πτώμα». – Bogdan, φοιτητής στο έκτο έτος.

«Έχω ακούσει έναν αστικό μύθο, που λέει πως κάπου στο υπόγειο του πανεπιστημίου, υπάρχει μια πισίνα με φορμόλη, όπου κρατάνε τα πτώματα. Λένε ότι είναι δεμένα στην άκρη της πισίνας. Πολλά από τα πτώματα, όντως έχουν σημάδια από δέσιμο. Είναι πιο σκούρα από τα ζωντανά σώματα, ενώ είναι και μικρότερα, λίγο σαν σταφίδες. Όταν τελειώσουμε μαζί τους, τα βρέχουμε με νερό, τα πασπαλίζουμε με αλάτι και τα καλύπτουμε με ένα σεντόνι. Στην συνέχεια τα βάζουμε σε ειδικές μαύρες σακούλες με φερμουάρ.

Τα πτώματα είναι απαραίτητα στην ιατρική. Δεν θα μπορούσαν να αντικατασταθούν με κάτι άλλο, με ένα ολόγραμμα ή με κούκλες. Μαθαίνεις από τα βιβλία, κοιτάζεις του χάρτες ανατομίας, αλλά από τα πτώματα μαθαίνεις την ουσία. Το τραπέζι ανατομίας έχει ένα λούκι στο πλάι του, το οποίο είναι γεμάτο από ένα κίτρινο υγρό, που είναι οι λιπώδεις ιστοί και η φορμόλη και καμιά φορά βρέχεται η ιατρική σου ρόμπα με αυτά. Κάποια στιγμή είχε ακούσει πως κάτι συμφοιτητές μου είχαν ρίξει μια μεγάλη ποσότητα από λιπώδεις ιστούς στο πάτωμα και έπρεπε να τους μαζέψουν με τα χέρια. Φορούσαν γάντια βέβαια, αλλά και πάλι. Η μυρωδιά είναι απαίσια. Τα μάτια σου δακρύζουν πιο πολύ και από όταν κόβεις κρεμμύδια.

Ένας από τους καθηγητές μας, μας είπε πως πριν από μερικά χρόνια, εξαφανίστηκε το πέος ενός πτώματος. Κάποιος το έκοψε και το πήρε μαζί του. Κάπως έτσι δημιουργούνται τα άφθονα αστεία περί νεκροφιλίας στον κύκλο μας. Τύπου «αν διψάς για σεξ, έχει πολύ καλά κομμάτια στο εργαστήριο».

Καμιά φορά δεν μπορείς παρά να βλέπεις κάποιες ομοιότητες μεταξύ των πτωμάτων και του κοτόπουλου ή του τόνου για παράδειγμα. Στην τελική, όλα κρέας είναι». – Cirpian, πρωτοετής.

«Το πρώτο μου πτώμα ήταν ο Fellow. Είχε μια ετικέτα κολλημένη στο κούτελο που έλεγε το όνομά του και τα στοιχεία κοινωνικής του ασφάλισης. Μετά είχα μια Puffy, μια Mirabella και έναν Jimmy. Κατά την διάρκεια του δεύτερου έτους, μας φέρανε τον Steaky. Ο Steaky είχε ένα κομμένο πόδι, το οποίο είχε χάσει από διαβητική γάγγραινα. Φυσικά και τους θυμόμουν όλους, πάνω σε αυτούς έμαθα ανατομία επί δύο χρόνια». – Irina, τριτοετής

«Έπιασα ένα κομμάτι δέρματος με μια λαβίδα και το έκοψα με το νυστέρι. Το δέρμα ήταν πιο ελαστικό και πιο ανθεκτικό από όσο περίμενα. Στην συνέχεια χρησιμοποιώντας την λαβίδα, τράβηξα το δέρμα, όπως θα έκανες αν έγδερνες ένα ζώο. Έφτασα στους λιπώδεις ιστούς, είχαν μια καφέ απόχρωση και συνέχισα να κάνω το ίδιο σε κάθε στρώμα ιστών, μέχρι που δεν μπορούσα να το κάνω άλλο, γιατί τα μάτια μου είχαν γεμίσει δάκρυα εξαιτίας της φορμόλης. Δεν την ξεχνάς ποτέ αυτήν την μυρωδιά. Και δεν την συνηθίζεις.

Είχα τεμαχίσει το πρόσωπο μιας γυναίκας και μετά νόμιζα ότι την είδα στο τραίνο. Είχε περάσει περίπου μια εβδομάδα από την άσκηση, πήγαινα στην σχολή και η γυναίκα που καθόταν στην θέση ακριβώς μπροστά μου, ήταν ίδια με την γυναίκα της οποίας είχα τεμαχίσει το πρόσωπο. Ήταν ολόιδιες. Την κοίταξα για λίγο. Δεν φοβήθηκα ή κάτι τέτοιο, δεν φοβάμαι με τέτοια πράγματα. Το ξέρω ότι ήταν όλα στην φαντασία μου, αλλά λίγο με ταρακούνησε η αλήθεια είναι. Σκέφτηκα λίγο για όλη την διαδικασία του να πεθαίνεις, το πώς το σώμα αποσυντίθεται και διαλύεται». - Paula, τριτοετής.

Περισσότερα από το VICE

Ακροδεξιά και Εξέδρα: Η Περίπτωση του Ολυμπιακού

Η Αθήνα από Ψηλά Είναι πιο Όμορφη

Πώς Τέσσερα Αγόρια από το Δυτικό Λονδίνο Έγιναν οι «Beatles» του ISIS