Πείτε ότι θέλετε εκείνους που «χτυπάνε» τατουάζ στο δέρμα τους, αλλά βαθιά μέσα σας ζηλεύετε την αφοσίωση και την δέσμευσή τους. Έχουν τα κότσια να σημαδέψουν τους εαυτούς τους με κάτι χαζό για το υπόλοιπο της ζωής τους, όταν άτομα σαν κι έμενα δεν μπορούν καν να δεσμευτούν σε μια τρίμηνη συνδρομή γυμναστηρίου. Για αυτό και αποφάσισα να μην χάσω την έκθεση History of Symbols: The Tattoo in Romania που έλαβε χώρα στο Sutu Palace του Βουουρεστίου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
H έκθεση περιλαμβάνει μερικά από τα πιο παλιά τατουάζ της χώρας, πάνω στα κομμάτια νεκρού δέρματος στα οποία σχεδιάστηκαν. Και ναι, μερικά από αυτά έχουν τρίχες επάνω τους, κάνοντας το όλο πράγμα αηδιαστικό και ταυτόχρονα συναρπαστικό.Τα τατουάζ ανήκουν στην ιδιωτική συλλογή του Nicolae Minovici (1868-1941), ενός ιατροδικαστή, που υπήρξε για κάποιο διάστημα ο επικεφαλής της Ρουμανικής ανθρωπομετρικής υπηρεσίας. Ο Minovici έγραψε μια έκθεση με θέμα τα Ρουμανικά τατουάζ, σε μια εποχή που αυτά υπήρχαν μόνο στο δέρμα των ανθρώπων που βρίσκονταν στον πάτο της κοινωνικής κλίμακας, δηλαδή σε ιερόδουλες και ναύτες. Υπήρξε ουσιαστικά και ο άνθρωπος που θέσπισε το νεκροτομείο και το νοσοκομειακό στην Ρουμανία, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Τα γραπτά του Nicolae Minovici με θέμα τα τατουάζ
Τα περισσότερα από τα τατουάζ που συνέλεξε ο Minovici άνηκαν σε αμόρφωτους νεαρούς παραβάτες, εκ των οποίων οι μισοί ήταν Ρουμάνοι και οι άλλοι ξένοι. Οι περισσότεροι ακολούθησαν την ασφαλή συνταγή του να κάνουν τατουάζ με το όνομα της κοπέλας τους στο στήθος ή τα χέρια τους, αλλά η συλλογή περιλαμβάνει και μερικά αρκετά ακραία σχέδια.Στην έκθεσή του, ο Minovici αναφέρεται και σε 11 σχέδια πάνω σε πέη τα οποία συνάντησε στο Παρίσι και τρεις περιπτώσεις τατουάζ στην Ρουμανία που αποκάλεσε «άρρωστα». Σε ένα από αυτά, «το γυμνό σώμα της ερωμένης του άντρα, έρχεται σε αντίθεση με το νεκρό σώμα του γιού του». Το πιο γνωστό τατουάζ πέους στην Ρουμανία, ήταν αυτό το οποίο άνηκε σε έναν ληστή που λεγόταν Terente και το οποίο έγραφε «πηδάω καλά και έχω βαρύ κεφάλι».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Υπήρχαν και επαγγελματίες τατουατζήδες στο Βουκουρέστι τότε, αλλά οι περισσότεροι ήταν Έλληνες, πράγμα που σημαίνει ότι ήταν κυρίως μια ξενόφερτη μόδα. Οι περισσότεροι έφτιαχναν δικά τους τατουάζ, χρησιμοποιώντας μια απαίσια μέθοδο κατά τη οποία έμπλεκαν καυτό λάδι με στάχτη και ούρα.
Θέλοντας να μάθω περισσότερα για τον Minovici και τη κουλτούρα των τατουάζ στην Ρουμανία, μίλησα με τον καθηγητή Octavian Buda, ο οποίος είναι ψυχίατρος στο Institute for Forensic Medicine και συγγραφέας πολλών άρθρων και βιβλίων σχετικά με τα τατουάζ. Μου είπε ότι αυτή η συλλογή ήταν ιδιαίτερη, γιατί εκείνη την περίοδο, τα τατουάζ ήταν σπάνια. Του είπα ότι μου έκανε εντύπωση το ότι δεν υπήρχε έστω ένα δείγμα από άτομο υψηλότερης κοινωνικής τάξης, αλλά μου εξήγησε πως «ήταν δύσκολη η πρόσβαση σε τέτοια άτομα, γιατί λόγω τάξης, θάβονταν με καλύτερο τρόπο», πράγμα που σήμαινε ότι δεν κατέληγαν για μελέτη στο νεκροτομείο.Ο Minovici φωτογράφιζε τα τατουάζ και τα έδειχνε στους μαθητές του στην ιατροδικαστική. Η φωτογραφία ήταν κι αυτή σπάνια εκείνη τη εποχή, αλλά χρησιμοποιούνταν εκτενώς στην ιατροδικαστική.
Ο καθηγητής Buda θεωρεί πως το ενδιαφέρον του Minovici με τα τατουάζ, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «καλλιτεχνικό μόνο ως μέσο έκφρασης. Εννοώ δηλαδή πως ήθελε να εκφράσει το σκεπτικό το εγκληματία και το ψυχολογικό σύμπαν μέσα στο οποίο δρούσε. O Minovici θεωρείται από τους πρώτους που ασχολήθηκε με το σκοτεινό κομμάτι της κοινωνίας, ένα θέμα που συνάρπαζε τον τοπικό αλλά και τον διεθνή τύπο της εποχής».
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
