Μόνοι τη Νύχτα στην Άδεια Πόλη, Λες και Είναι Δεκαπενταύγουστος

Η Νίκος και η Σοφία κανονίζουν να βρεθούν στον κήπο του Αρχαιολογικού Μουσείου, στις 19.30 μμ. Είναι η πρώτη φορά που θα δουν ζωντανά ο ένας τον άλλο. Δεν έχει σημασία σε ποια πλατφόρμα γνωρίστηκαν. Κοίταξαν ο ένας τον άλλο στην οθόνη, μίλησαν λίγο και αποφάσισαν να κάνουν μια πράξη επαναστατική, να βρεθούν από κοντά κάποιο Σάββατο, σε μια προσπάθεια να κάνουν το Σάββατο, Σάββατο.

Ο Νίκος μπερδεύει τα μουσεία, έχει να πάει απ’ το σχολείο, δεν της το λέει πριν συναντηθούν, ίσως ούτε μετά. Πηγαίνει στο Βυζαντινό της Βασιλίσσης Σοφίας, αντί για το Αρχαιολογικό. Αγχώνεται, απολογείται, κατηγορεί τον εαυτό του για τη χαζομάρα του, πριν προλάβει να το κάνει εκείνη. Η Σοφία του ξαναστέλνει μήνυμα να βρεθούν στο μουσείο δίπλα στο Πολυτεχνείο. Δεν θυμώνει, δεν περιμένει άλλωστε και πολλά.

Καβαλάει το ποδήλατό του και σκέφτεται ότι, μάλλον, όταν φτάσει το κορίτσι δεν θα είναι εκεί. Φτάνει στον σωστό Κήπο αργοπορημένος, μια ώρα πριν την απαγόρευση κυκλοφορίας. Σκέφτεται ότι δεν του φτάνει ο χρόνος, η διαδικασία να τη μάθει και να τον μάθει θα σταματήσει απότομα σε όποιο σημείο βρίσκεται σε μια ώρα. Ίσως κλέψουν κι ένα τέταρτο.

«Δεν μπορεί, δεν παίζει να μας γράψουν πριν τις 21.30 μμ», σκέφτονται και οι δύο.

Ο αριθμός των ερωτικών ραντεβού που διακόπηκαν βίαια σαν να μην άρχισαν ποτέ στο Πεδίον του Άρεως, στον Εθνικό Κήπο, στο Πάρκο Ελευθερίας παραμένει άγνωστος. Αυτή είναι μια απώλεια προσωπική, μετράει αλλιώς για τον καθένα, αλλά επηρεάζει το κοινωνικό σύνολο με τρόπο υπόγειο. Αν σταματήσεις μια στιγμή, πριν φύγεις βιαστικά να πάρεις το μετρό, θα ακούσεις τα πάρκα της πόλης να κατεβάζουν ρολά.

Οι δύο νέοι, πριν από λίγο άγνωστοι, έχουν αλλάξει σκηνικό. Άφησαν την ερημιά του Κήπου και ταξίδεψαν στην Αθήνα, με πόδια και ποδήλατο. Ανεβαίνουν την ανηφόρα και ψάχνουν το ιδανικό για απόψε σημείο, να πιουν τις μπίρες που έχουν αγοράσει εδώ και ώρα. Το Πάρκο Ελευθερίας, σπλαχνικό, δεν έχει πολλά φώτα. Βλέπουν φιγούρες, χωρίς να ξεχωρίζουν πρόσωπα, ηλικίες, φύλα και ό,τι δεν βλέπεις δεν το φοβάσαι. Τους άλλους δεν τους διακρίνουν καλά-καλά, κάθονται απόμερα, δεν κινδυνεύουν να κολλήσουν τον ιό απ’ τους «θαμώνες» του πάρκου.

Αυτά σκέφτεται η Σοφία όταν κάθεται στο χώμα κάτω από το δέντρο που διάλεξαν για απόψε και θυμώνει με τον εαυτό της που αυτό το βράδυ σκέφτεται όπως οι κυρίες των ειδήσεων. Ο Νίκος ή Κώστας, Γιάννης, Γιώργος, απόψε θα έχει όλα τα ανδρικά ονόματα, αφήνει κάτω το ποδήλατο και κάθεται δίπλα της.

Ένα άλλο βράδυ θα κοίταζαν το κινητό τους και θα έλεγαν αυτόματα, σαν να ήταν από πάντα έτσι ο κόσμος:

Όχι απόψε.

Απόψε δεν λένε τίποτα, τα μάτια τους λάμπουν σαν τρελά στο σκοτάδι, ξέρουν ότι δεν φεύγουν. Κοιτάζουν τον ουρανό. Μπορεί να βρέξει. Δεν τολμούν να το ξεστομίσουν. Αν βρέξει; Αν βρέξει θα κρυφτούν κάτω απ’ το δέντρο. Πάντως δεν φεύγουν.

Αν ζούσαν το 1999, θα κατέβαιναν τη Βασιλίσσης Σοφίας, θα έβλεπαν από ψηλά την Πλατεία Συντάγματος θα έπιαναν τον καταρράκτη της Πανεπιστημίου που «σκάει» Ομόνοια. Θα της πρότεινε να ακολουθήσουν τη διαδρομή της αγαπημένης του ταινίας που εκείνο τον καιρό θα παιζόταν σε άδεια σινεμά, θα της έλεγε ότι καπνίζει φθηνά τσιγάρα, για να την εντυπωσιάσει θα αγόραζε Σέρτικα Λαμίας, όπως ο Νίκος της ταινίας, 22 καλοκαίρια πριν.

Δεν έχει έρθει ακόμα καλοκαίρι.

Δεν περπατάμε ξημερώματα στην πόλη.

Η εποχή είναι λυπημένη. Οι δυο τους όμως τι να κάνουν, γνωρίστηκαν. Για απόψε τους φτάνει αυτό, τους φτάνει που κάθονται κάτω απ’ το δέντρο, βλέπουν μπροστά λίγο Υμηττό, πίνουν και συζητάνε. Μόνοι τη νύχτα στην άδεια πόλη. Λες κι είναι Δεκαπενταύγουστος.

* Τα «Φτηνά Τσιγάρα» (2000) είναι ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη.

Περισσότερα από το VICE

Ο 23χρονος Δημήτρης Λαδόπουλος Κέρδισε τους Grandmasters στο Σκάκι και Βγήκε Δεύτερος στον Κόσμο

Η Marseaux θα Ήθελε να Δει Περισσότερους Συνομήλικούς της να Ψηφίζουν

Όλοι οι Διαφορετικοί Τρόποι που Χρησιμοποίησε η Μαμά μου για να με Αρρωστήσει

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.