Tο Μαρτύριο του να Είσαι Οπαδός της Άρσεναλ

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Δεν υπάρχει δράμα. Όχι, πραγματικά. Αυτές τις μέρες, η κορυφή του αγγλικού ποδοσφαίρου είναι κάτι που κατά βάση συμβαίνει στη φαντασία και όχι σε κάτι περιοριστικό, όπως η σφαίρα του πραγματικού. Δεν είναι και τόσο ένα πρωτάθλημα με 20 ομάδες που υποστηρίζονται από τον κόσμο τους, αλλά πιο πολύ μια ασταμάτητη επίδειξη πυροτεχνημάτων κουτσομπολιού, σεναρίων, οικονομικής πίστωσης, κακεντρέχειας, δόγματος και τρελών φυλετικών αντιλήψεων. Ναι, η Premier League μοιάζει να είναι έτσι τόσο καιρό, που είναι εύκολο να εντοπίσουμε τις νότες αμφιβολίας στον κομπασμό, τον δισταγμό στην υπερβολή. Η ήττα της Άρσεναλ από τη Γουότφορντ έδωσε εύκολα τη συνηθισμένη αφορμή, για να ακουστούν τα γνωστά σχόλια: οι χωρίς θέληση παίχτες της Άρσεναλ χάνουν από μια ομάδα με λιγότερο ταλέντο, αλλά περισσότερο τσαγανό – περισσότερα κότσια και «cojones», όπως το έθεσε σε μια συνέντευξη στο BT Sport, μετά τον αγώνα, ο αναπληρωματικός αρχηγός της Γουότφορντ και καταλύτης αλλαγής, Troy Deeney. Ακολούθησαν νίκες επί της Εβερτον, της Νόριτς και της Σουόνσι, αλλά η πίκρα της ήττας είναι μια ρουτίνα.

Αλλά αυτή είναι μια αφήγηση τόσο πολυφορεμένη, που δεν βλέπουμε πώς μπορεί να προκύψει καινούριο δράμα. Αν εξεπλάγης που στον αγώνα με την Γουότφορντ ενώ η Άρσεναλ ήταν μπροστά στο σκορ και σε θέση φαινομενικά πλεονεκτική, κατάφερε να ταπεινωθεί και να χάσει τη νίκη 2-1, τότε η υπνωτιστική δύναμη της Premier League ποτέ δεν έπιασε σε σένα. Αυτό που παρουσιάστηκε στα μεθεόρτια του αγώνα ως σοκαριστική ανατροπή είναι κατά βάθος αυτό ακριβώς που όλοι πίστευαν ότι θα συνέβαινε. Δεν υπάρχει δράμα. Όχι, πραγματικά. Όχι με την Άρσεναλ. Υπάρχουν αρκετά ψέματα στον πυρήνα της ιστορίας της Premier League που λέγονται, ξανά και ξανά, στο TalkSport και στο Sky TV, σε εφημερίδες και σε τηλέφωνα, σε παμπ την Παρασκευή και σε κουζίνες γραφείων τη Δευτέρα – για την Άρσεναλ μετά το 2005, μετά τον Patrick Vieira. Το πρώτο ψέμα είναι ότι υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος να χάσει έναν αγώνα, ο τρόπος που θεωρείται το μοναδικό, ιδιοσυγκρασιακό στιλ της Άρσεναλ να χάνει αγώνες που τους έχει, όπως το φεγγάρι έχει τροχιά και ο άνθρωπος ψυχή. Η αλήθεια όμως είναι άλλη: ο Arsene Wenger, ο άνθρωπος του οποίου η ταυτότητα κυριαρχεί στην ομάδα, είναι επικεφαλής για τόσον καιρό, που η Άρσεναλ έχει καταφέρει να τελειοποιήσει κάθε ήττα που υπάρχει, από την τραγική ήττα λόγω έλλειψης δύναμης στο Βίκαρεϊτζ Ρόουντ (που στο παρελθόν είχαμε δει στο Μπόλτον το 2011, στο Γουέμπλεϊ το 2011, στο Σεντ Μέρις το 2015, στο Σέλχερστ Παρκ το 2017 κ.ο.κ), μέχρι τον τρομακτικό ευνουχισμό στον μεγάλο αγώνα στο Άνφιλντ τον Αύγουστο (Όλντ Τράφορντ 2011, Στάμφορντ Μπριτζ 2014, Άνφιλντ 2014, κ.ο.κ). Η Άρσεναλ έχει τελειοποιήσει τη χωρίς αντίκρισμα νίκη στο επαναληπτικό παιχνίδι ενάντια σε έναν ευρωπαϊκό γίγαντα, αλλά και την ισοπέδωση στο επαναληπτικό παιχνίδι από έναν ευρωπαϊκό γίγαντα. Οι ήττες της Άρσεναλ μπορούν να αποδοθούν σε εφησυχασμό ή νεύρα, φόβο ή θυμό, νεανική αφέλεια ή γνώριμα ελαττώματα, αλλά κάθε φορά η Άρσεναλ εμφανίζεται να χάνει έναν αγώνα μόνο με τον τρόπο που ξέρει. Κι αν αυτό προξενεί σύγχυση, είναι αναπόφευκτο: είναι η κατάρα της μακροβιότητας, για την οποία ο Wenger είναι αποκλειστικά υπεύθυνος. Αλλά ας μην προσποιούμαστε ότι η ομάδα χάνει με τον ίδιο τρόπο κάθε φορά.

Επειδή το πρόβλημα δεν είναι ότι η Άρσεναλ έχει μόνο έναν τρόπο να χάνει, αλλά ότι πλέον είναι ικανή μόνο για έναν τύπο νίκης, που να μετράει τη νίκη που απομακρύνει την αλλαγή, που παρατείνει τη στασιμότητα. Κατάρρευση, καταστροφή, κρίση: όλα αυτά είναι πράγματα που μοιάζουν να συμβαίνουν διαρκώς στην Άρσεναλ, τουλάχιστον σε κάποιο περιφερειακό επίπεδο, σε σημείο που για πρώτη φορά αυτή τη σεζόν έχουν γίνει –για μένα- παραδόξως ανεκτά. Δεν αντλείται πλέον μεγάλος ενθουσιασμός από το να είσαι οπαδός της Άρσεναλ. Ακόμη και η αγωνία –που πίσω από όλη τη χαρά, την ελπίδα την προσμονή, τον ενθουσιασμό, την αυταρέσκεια και τον πόνο, είναι το βασικό συναίσθημα στο οποίο στηρίζεται η όλη εμπειρία του να είσαι οπαδός- έχει εν πολλοίς εξαφανιστεί, εξαιτίας μιας ομάδας με άσβεστη δίψα για ένα είδος παραχαϊδεμένης, ελιτίστικης στασιμότητας που έχει καταφέρει με κάποιον τρόπο να κάνει την Premier League βαρετή. Το να υποστηρίζεις πλέον την Άρσεναλ είναι σαν να είσαι παγιδευμένος στο «Tom's Diner» ή να υποστηρίζεις μια ομάδα που ελέγχεται από τον υπολογιστή σε ένα τουρνουά FIFA: Η ζωή συνεχίζεται γύρω σου.

Αν με ρωτούσες πού πήγαν ο ενθουσιασμός και η αγωνία, θα σου έλεγα εκεί που πήγε η πίστη ότι κάτι μπορεί να αλλάξει ποτέ με τον Wenger, επειδή τελικά το ποδόσφαιρο δεν έχει να κάνει με τη σταθερότητα, έχει να κάνει με την ελπίδα και τη ρευστότητα, ακόμη κι αν αυτά τα πράγματα στο τέλος σε πληγώνουν. Δεν είναι μόνο ο προπονητής. Είναι μια στασιμότητα που διαπνέει όλη την ομάδα, από την αίθουσα συσκέψεων και τον μεγαλομέτοχο Stan Kroenke –που έχει δηλώσει την επιθυμία του να παραμείνει η οικογένειά του (έστω και κοιμισμένη) στο τιμόνι της Άρσεναλ για γενιές- μέχρι τους οπαδούς που έχουν μειώσει αισθητά την παρουσία τους στο Emirates αυτήν τη σεζόν. Οι παίχτες έρχονται και φεύγουν αδιάφοροι. Υπάρχει μια αυξανόμενη πεποίθηση πλέον ότι όποιοι κι αν είναι οι παίχτες, ο προπονητής έχει χάσει την ικανότητα να τους προετοιμάσει, με τρόπο που θα μπορούσε να αλλάξει καταλυτικά την πορεία της ομάδας. Ανάμεσα στις αποτυχίες και τις λίστες παικτών που αλλάζουν, ο Wenger είναι η μόνη σταθερά, αλλά είναι δύσκολο να καταλάβουμε τι άλλο κάνει, εκτός από να ηγείται ενός αποτυχημένου οργανισμού, για την αποτυχία του οποίου ευθύνεται αποκλειστικά ο ίδιος, με τους αντιπαραγωγικούς μισθούς, τα στατιστικά δεδομένα που παράτησε, τη δέσμευση σε κανόνες οικονομικού fair play που έσπασε και την άσχετη ομάδα scouting.

[VICE Video] Ο Νίκος Παππάς τα Λέει Χύμα Μέχρι την Κόρνα της Λήξης

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Δεν είναι δύσκολο να μαντέψουμε πότε ξεκίνησε αυτή η αργή κατάρρευση, για έναν άνδρα που υπήρξε πραγματικά πρωτοπόρος. Είναι γνωστό ότι ο Wenger έπαιξε τεράστιο ρόλο, όχι μόνο στο να σχεδιάσει τη μετακίνηση στο καινούριο γήπεδο, αλλά και στο πώς το Emirates κατέληξε έτσι αισθητικά και εργονομικά. Είναι συνετό για έναν άνθρωπο να αναλάβει έναν μεγάλης κλίμακας εσωτερικό σχεδιασμό και ένα κατασκευαστικό project, ενώ προσπαθεί να φτιάξει μια ομάδα ικανή για το Champions League, με ένα τρομερά μειωμένο budget; Δεν μπορώ να το πω εγώ αυτό, αλλά φαίνεται πιθανό σε κάποια φάση ο Wenger να ξεκίνησε να φοβάται και να αναλογίζεται την ευρύτερη πλευρά της διαχείρισης της ομάδας, ενώ δεν έβλεπε τις λεπτομέρειες που μετρούσαν: πράγματα, όπως ο καθημερινός χειρισμός των παιχτών, την εμψύχωσή τους και τη στρατηγική. Η γενική εντύπωση είναι ότι ο Wenger θέλει τόσο απελπισμένα να επιβλέπει τόσες πολλές πλευρές της ομάδας, που καταλήγει να μην ελέγχει καμία. Έτσι προκύπτει μια νωθρότητα από την υπερδραστηριότητα. «Όταν εξετάζεις τι κάναμε λάθος, δεν νομίζω ότι μπορείς να αμφισβητήσεις τον χαρακτήρα μας», είπε ο Jack Wilshere ως απάντηση στα σχόλια του Deenye, πριν από την ισοπαλία με τον Ερυθρό Αστέρα στο Europa League - η παρουσία της Άρσεναλ εκεί είναι το μόνο που διαφοροποιεί αυτήν τη σεζόν από οποιαδήποτε άλλη την προηγούμενη δεκαετία. «Θα συνεχίσουμε», είπε, «έχουμε αγώνα αύριο και άλλον έναν μεγάλο την Κυριακή (με την Έβερτον) και οι παίκτες μπορούν να ανακάμψουν, τους έχουμε δει να το κάνουν».

Έχει και δίκιο και άδικο: τους έχουμε δει να ανακάμπτουν αμέτρητες φορές, αλλά το να «προχωρήσουν» είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Μετά από ένα καλοκαίρι υποσχέσεων –ότι η ομάδα θα φτιαχνόταν ξανά, ότι θα έκλειναν εγκαίρως όλα τα θέματα, ότι δεν θα μας κρατούσαν όμηρους σταρ που όλο λένε ότι θα φύγουν, ότι τα πράγματα επιτέλους θα άλλαζαν–, όταν ξεκίνησε η σεζόν, η Άρσεναλ 2017/18 έμοιαζε ύποπτα με τις προηγούμενες εκδοχές της ομάδας, που την τελευταία δεκαετία δημιουργούσαν περισσότερο ερωτήματα, παρά έδιναν απαντήσεις. Ερωτήματα όπως: θα υπογράψει κανείς παίχτης που πραγματικά θέλει η Άρσεναλ καινούριο συμβόλαιο, τα επόμενα τρία χρόνια; Ο Arsene Wenger θα μείνει κι άλλο, όταν λήξει το συμβόλαιό του; Οι Mesut Özil και Granit Xhaka –δυο από τους πιο διαβόητα εκκεντρικούς και αδύναμους δημιουργούς παιχνιδιού του κόσμου- θα συνεχίσουν να παλεύουν ο ένας πλάι στον άλλον στο πιο ζόρικο και δυναμικό πρωτάθλημα του πλανήτη, σαν ξιφομάχοι που τους ζήτησες να πάρουν μέρος σε πόλεμο με drones; Τι απέγιναν οι στόχοι και η ταυτότητά μας; Τι είναι η Άρσεναλ το 2017, εκτός από μια ομάδα που με το ζόρι μαζεύει βαθμούς, ενώ παρέχει διασκέδαση το σαββατόβραδο στους μίζερους των social media; Το παιχνίδι «φεύγει ο Wenger-μένει ο Wenger» είναι κάτι που παίζει ακόμη πολύ στο Ίντερνετ, αλλά σ' αυτήν τη φάση είναι ψευδοδίλημμα. Δεν μπορεί να υπάρχει λογικός άνθρωπος που να πιστεύει ότι ο Wenger έχει τα προσόντα να κερδίσει το πρωτάθλημα ή το Champions League αυτήν τη σεζόν ή την επόμενη. Τώρα, οι οπαδοί έχουν χωριστεί ανάμεσα σε αυτούς που προτιμούν να φύγει αμέσως και εκείνους που είναι ευγνώμονες για ό,τι έκανε –και είναι πολλά, να μην το ξεχνάμε-, που είναι πρόθυμοι να του δώσουν τον χρόνο που χρειάζεται, για να αποτύχει με τους δικούς του όρους, προτού λήξει το συμβόλαιό του το καλοκαίρι του 2019.

Πιστεύω ότι για την πλειοψηφία –και ιδίως για τους οπαδούς ομάδων με φρικτούς ιδιοκτήτες και αβέβαιο μέλλον, όπως οι Μπλάκμπερν, Τσάρλτον, Κόβεντρι και Μπλάκπουλ – αυτό που λέω θα ακούγεται τελείως παράλογο, μετά από τρία Κύπελλα Αγγλίας σε τέσσερις σεζόν, μετά από τα εκατομμύρια που δόθηκαν απλόχερα σε παίχτες, ένα γήπεδο 60.000 θέσεων και μια θέση ανάμεσα στις σημαντικότερες ομάδες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου για το μεγαλύτερο μέρος δυο δεκαετιών. Όμως όλα είναι σχετικά και η μακροβιότητα του προπονητή και η δύναμή του καθιστούν την Άρσεναλ παράξενη, πιθανόν μοναδική περίπτωση ομάδας. Αν καταλαβαίνω σωστά, αυτό που θέλουν οι περισσότεροι οπαδοί της Άρσεναλ δεν είναι κάτι παραπάνω, είναι απλώς κάτι άλλο. Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι – εκτός από τον στενό μου οικογενειακό κύκλο, ο προπονητής αυτός είναι η πιο μακρά σταθερή παρουσία στη ζωή μου, κάποιος που διαχειρίζεται την ομάδα τα δύο τρίτα της ζωής μου, μια άγκυρα στην πραγματικότητα, σε έναν κόσμο που είναι πολύ γρήγορος και παράξενος. Αλλά καθώς άλλες πλευρές του κόσμου αγωνίζονται και βιάζονται να σαρώσουν τα όρια των δυνατοτήτων τους, συνειδητοποιώ ότι μου λείπει η αίσθηση του να μην ξέρω πώς θα πάνε τα πράγματα. Μου λείπει η δύναμη που έχει το ποδόσφαιρο να φέρει καινούριες μέρες και πεπρωμένα. Περισσότερα από το VICE

Οι Πρωταγωνιστές του «Geordie Shore» Μάλλον Πίνουν Σφηνάκια Νερού κι Όχι Βότκας

Ο Brian Molko Κατουρούσε το Δάχτυλό του Πριν από τις Συναντήσεις με Fans

Τα Χειρότερα Πράγματα που Μπορείς να Κάνεις στο Σεξ