Περάσαμε Μια Μέρα στο Νέο Cartel με τον Βασίλη Μπισμπίκη και τους Ηθοποιούς του «Άνθρωποι και Ποντίκια»

Σε ένα βιομηχανικό σκηνικό, ανάμεσα σε εργοστάσια στην περιοχή του Ρέντη, βρίσκεται ο νέος χώρος που θα στεγάσει τα ανατρεπτικά καλλιτεχνικά σχέδια της ομάδας του Cartel Τεχνοχώρου, υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη και ηθοποιού Βασίλη Μπισμπίκη.

Δυσκολευόμαστε λίγο να το βρούμε, αλλά όπως μας λένε οι ηθοποιοί πριν την πρεμιέρα θα έχει μπει μια μεγάλη επιγραφή στην είσοδο του χώρου. Ένα παλιό μηχανουργείο 1.500 τ.μ, λοιπόν, που παραχωρήθηκε στην ομάδα από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, εδώ και έναν χρόνο, μετατρέπεται σε θέατρο από την ίδια τη θεατρική ομάδα.

Ο χώρος προσφέρει απίστευτες δυνατότητες. Ένας μακρόστενος διάδρομος διατρέχεις τις τρεις διαφορετικές σκηνές που έχουν δημιουργηθεί για να ανεβαίνουν έργα την ίδια χρονική περίοδο.

Οι ίδιοι ηθοποιοί που παίζουν στις παραστάσεις κόβουν σίδερα, κάνουν ηλεκτροκολλήσεις, περνάνε καλώδια για τα φώτα, φτιάχνουν τα σκηνικά, στήνουν τις παλέτες στην πλατεία για τους θεατές. Τους πετυχαίνουμε σε «οργασμό εργασιών», καθώς η πρεμιέρα της τρίτης σεζόν της παράστασης «Άνθρωποι και Ποντίκια» είναι μια ανάσα μακριά.

Εδώ δεν θα δεις τους τεχνικούς να στήνουν τον χώρο και τους ηθοποιούς να φτάνουν την ώρα που έχει οριστεί η πρόβα. Περάσαμε μια μέρα στο Cartel και είδαμε τους ηθοποιούς –κάποιους με φόρμες εργασίας– να εμπλέκονται σε όλα τα στάδια προετοιμασίας του χώρου και της παράστασης. Όπως μας είπαν, «όλα εδώ μέσα είναι χειροποίητα. Όλοι τα κάνουμε όλα». 

Το «Άνθρωποι και Ποντίκια» του Τζον Στάινμπεκ σε σκηνοθεσία και ελεύθερη απόδοση κειμένου από τον Βασίλη Μπισμπίκη, πριν ο ο COVID-19 διακόψει τα πάντα ήταν μόνιμα sold-out. Το «βρήκες εισιτήρια να δούμε Μπισμπίκη;» ακουγόταν πάρα πολύ, όχι μόνο στις κλασσικές παρέες θεατρόφιλων.

Ακόμη και άνθρωποι που είχαν χρόνια να δουν θέατρο, έψαχναν -και ψάχνουν για μια ακόμα χρονιά- μανιωδώς εισιτήριο για να δουν την παράσταση. Το «Άνθρωποι και Ποντίκια», σε μια δύσκολη χρονιά για τα θέατρα, είναι sold-out και φέτος μέχρι τέλος Νοεμβρίου.

Έχει αναπτυχθεί μια μυθολογία γύρω από το τι θα δει ο θεατής στο Cartel. Ο Βασίλης Μπισμπίκης επιδιώκει να συμβαίνουν τα πράγματα αληθινά πάνω στη σκηνή και οι ηθοποιοί να είναι απόλυτα ελεύθεροι να εκφραστούν. Γι’ αυτό λειτουργεί με τον ακραίο ρεαλισμό και μεταφέρει όλα τα έργα στο σήμερα.

Ο σκηνοθέτης του Cartel προσπαθεί να απευθυνθεί σε όλο τον κόσμο και δεν ενδιαφέρεται να παρακολουθήσει τη δουλειά του μόνο το κοινό, που κάθε χρόνο θα δει τις πιο πολυσυζητημένες παραστάσεις.

Το «Άνθρωποι και Ποντίκια» μεταφέρεται στο σήμερα και τοποθετείται σε μια μάντρα ανακύκλωσης, στην περιοχή του Ρέντη, δίπλα από hot spot μεταναστών και προσφύγων. Μέσα σε έναν σκληρό και απάνθρωπο κόσμο, οι ήρωες δουλεύουν σκληρά, συγκρούονται, παλεύουν, απογοητεύονται αλλά ταυτόχρονια δεν σταματούν να ελπίζουν.

Ο Βασίλης Μπισμπίκης και η ομάδα του Cartel έχουν προτείνει εδώ και χρόνια στο κοινό της Αθήνας έναν άλλο θεατρικό τρόπο και οι θεατές γρήγορα αναγνώρισαν ότι πρόκειται για κάτι αυθεντικά διαφορετικό.

Δύο μέρες πριν την πρεμιέρα τού «Άνθρωποι και Ποντίκια», πήγαμε στο νέο Cartel και συνομιλήσαμε με τον Βασίλη Μπισμπίκη και τη Φαίη Τζήμα -τα δύο ιδρυτικά μέλη της ομάδας που δημιουργήθηκε το 2013- αλλά και με κάποιους από τους ηθοποιούς που πρωταγωνιστούν στο «Άνθρωποι και Ποντίκια».  

«Την πρώτη φορά που μπήκα στον χώρο, σκέφτηκα ότι είναι ο ιδανικός για το νέο Cartel. Αμέσως, φαντάστηκα ποιες είναι οι δυνατότητες σε έναν χώρο 1.500 τ.μ. – από 150 τ.μ. που είχαμε πριν, βρεθήκαμε εδώ. Αμέσως, έσκαγαν ιδέες για έργα μέσα στο μυαλό μου. Έλεγα «πω, ρε φίλε, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, να μπουν φορτηγά μέσα, έχει ράμπες, ό,τι ήθελα και δεν μπορούσα να το κάνω στο παλιό Cartel, θα το κάνω εδώ», λέει στο VICE ο Βασίλης Μπισμπίκης.

Ο ενθουσιασμός του ίδιου και των συνεργατών του για αυτά που πρόκειται να συμβούν στο νέο Cartel δεν κρύβεται. Όλα τα μέλη της ομάδας εμπλέκονται τόσο πολύ σε όλα τα στάδια της δημιουργικής διαδικασίας –από την κατασκευή των κοστουμιών και των σκηνικών μέχρι τον υποκριτικό αυτοσχεδιασμό– που νιώθουν τον χώρο σπίτι τους και την παράσταση δική τους.

«Είμαστε συνδημιουργοί όλοι μαζί. Επιλέγουμε ένα έργο -από μια ανάγκη δική μου ή της ομάδας- σκεπτόμενοι ένα θέμα για το οποίο θέλουμε να μιλήσουμε, εκείνη τη στιγμή. Για παράδειγμα, στα “Κόκκινα Φανάρια” μιλάμε για τη διαφορετικότητα, αλλά δεν μένει το κείμενο όπως είχε γραφτεί αρχικά».

»Αρχίζουν και μπαίνουν μέσα τα προσωπικά βιώματα των ηθοποιών. Οι ηθοποιοί που δουλεύουν εδώ φτιάχνουν μόνοι τους το κείμενό τους και τα σκηνικά, τα κοστούμια τους  - πάντα με τη φροντίδα ενός σκηνογράφου κι ενός ενδυματολόγου. Ό,τι γουστάρουν για να νιώθουν ευτυχισμένοι πάνω στη σκηνή και από την άλλη να εξυπηρετούν το γενικό σύνολο και το όραμα το δικό μου».

Στα «Κόκκινα Φανάρια» που θα ανέβουν τον Δεκέμβριο, τον ρόλο της Μαντάμ Παρί κρατάει η Μπέττυ Βακαλίδου, από τις πιο γνωστές τρανσέξουαλ ακτιβίστριες. Η επιλογή αυτή του Βασίλη Μπισμπίκη ήταν απόλυτα συνειδητή, όπως λέει.

«Ήταν να τον παίξω εγώ τον ρόλο, αλλά είπα από μέσα μου ότι δεν θα μπορούσα να είμαι από ιδιοσυγκρασία τόσο πραγματικός, πάνω στη σκηνή. Με έναν τρόπο, θα ήταν ο Μπισμπίκης που κάνει τη Μαντάμ Παρί. Έχω πάρει κι αυτήν τη δημοσιότητα με τις “Άγριες Μέλισσες”. Αν είχε σβήσει όλο αυτό, μετά από δύο-τρία χρόνια, μπορεί να το έκανα.

»Απ’ την άλλη, η Μπέττυ θα είναι χίλιες φορές καλύτερη από μένα, όσο καλά και να έπαιζα εγώ αυτόν τον ρόλο, γιατί το έχει ζήσει, το έχει ως βίωμα. Είναι αριστούργημα, είναι αυτή. Εγώ δεν θα μπορούσα να είμαι αυτή. Ίσως θα μπορούσα να παίξω πολύ καλά τον ρόλο, δεν θα μπορούσα να είμαι», καταλήγει ο Β. Μπισμπίκης.

Μιλώντας με αρκετούς από τους ηθοποιούς που βρίσκονται από μήνες μέχρι χρόνια στο Cartel, καταλαβαίνει κανείς ότι ο Βασίλης Μπισμπίκης δίνει προτεραιότητα στην ελεύθερη έκφραση των ηθοποιών και των συνεργατών του πάνω και κάτω απ’ τη σκηνή. Με δικά του λόγια «η φιλοσοφία του Cartel Τεχνοχώρου ήταν να φτιάξουμε μια ομάδα με έναν κοινό υποκριτικό κώδικα για να μπορούμε να συνεννοούμαστε γρήγορα, να είναι κοινά τα θέλω μας, ώστε να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε παραστάσεις με υψηλή καλλιτεχνική αξία και μεγάλη επίδραση».

»Θέλαμε να φτιάξουμε μια κολεκτίβα που θα είναι ισότιμα όλα τα μέλη της, που θα φτιάχνουμε μόνοι μας τα πάντα και θα λειτουργούμε μέσα από την ανακύκλωση», λέει στο VICE o Βασίλης Μπισμπίκης. «Υπάρχει ένας πυρήνας ανθρώπων με κοινό καλλιτεχνικό κώδικα. Οι όροι συνεργασίας έχουν να κάνουν πρωτίστως με την αποδοχή ότι είμαστε μέλη αυτής της ομάδας, με ό,τι συνεπάγεται αυτό», σημειώνει η Φαίη Τζήμα.

Στον πυρήνα της, η ομάδα του Cartel έχει συνοχή και κοινό όραμα. Φυσικά, όπως λέει ο Βασίλης Μπισμπίκης, «μπαίνουν καινούρια άτομα κάθε χρόνο, κάποιοι μένουν, κάποιοι φεύγουν. Δεν είναι όλοι γι’ αυτό. Άλλοι έχουν άλλα θέλω, δεν θέλουν να ενταχθούν σε μια ομάδα και να παίζουν συνέχεια στο Cartel. Προτιμούν να πειραματιστούν αλλού - το καταλαβαίνω.

»Άλλοι δεν ταιριάζουν από ιδιοσυγκρασία στην ομάδα. Πάντως τώρα έχει φτιαχτεί ένας πυρήνας τουλάχιστον 15 ηθοποιών. Τα δέκα άτομα περίπου είναι ένας πυρήνας που έχει κρατήσει αρκετά χρόνια. Η ομάδα είναι πολύ δεμένη».

Ο Στέλιος Τυριακίδης είναι ηθοποιός και μέλος της ομάδας σχεδόν από την αρχή, από τον Αύγουστο του 2013 και όπως λέει χαρακτηριστικά, «η κούραση και η χαρά προκύπτουν απ’ το ίδιο πράγμα. Η λειτουργία ολόκληρου του χώρου εξαρτάται από μας. Αυτό είναι πρακτικά δύσκολο, απ’ την άλλη όμως αυτό είναι το γοητευτικό και το ωραίο. Στο τέλος της ημέρας, όταν έρχεται ο κόσμος και επικοινωνεί με την παράσταση, χαιρόμαστε πιο πολύ, γιατί είναι όλο δικό μας, το έχουμε δημιουργήσει εξ ολοκλήρου εμείς», λέει στο VICE o ηθοποιός.

Ρωτώντας τον Βασίλη Μπισμπίκη αν η παραχώρηση του χώρου από το Ίδρυμα Ωνάση ήταν μια δικαίωση μετά από τόσα χρόνια δουλειάς στην underground θεατρική σκηνή της Αθήνας, λέει ότι «η δικαίωση είχε έρθει από τη στιγμή που οι παραστάσεις που κάναμε, είχαν τόσο μεγάλη επίδραση στο κοινό. Το ότι η Στέγη μας παραχώρησε τον χώρο και εκτίμησε τη δουλειά μας μέχρι τώρα, μας έδωσε την τόλμη να κάνουμε ακόμα πιο μεγάλα πράγματα».

Η ομάδα του Cartel θέλει, πάνω απ’ όλα, οι θεατές της παράστασης να μη φύγουν όπως ήρθαν, αλλά να βιώσουν μια εμπειρία που θα μετακινήσει κάτι μέσα τους. «Θέλουμε να ξεβολέψουμε το κοινό, να το ενεργοποιήσουμε και να το πάρουμε μαζί μας σε ακραίους, υπαρκτούς κόσμους που έχουν ξεπεράσει τα όρια», λέει στο VICE η Φαίη Τζήμα. Για τον Βασίλη Μπισμπίκη φαίνεται ότι το να βάλει ένα καθρέφτη απέναντι από το κοινό είναι ένα από τα βασικότερα καλλιτεχνικά ζητούμενα.

Δείχνοντας ωμά και ρεαλιστικά ακραίες καταστάσεις επιδιώκει να πει στον θεατή ότι ακόμα και αν παριστάνει ότι ο κόσμος του περιθωρίου δεν υπάρχει, οι άνθρωποι που ζουν εκτός του κοινωνικού ιστού είναι δίπλα μας. Ο Βασίλης Μπισμπίκης θυμάται τις αντιδράσεις ορισμένων θεατών στον ακραίο ρεαλισμό της παράστασης «Άνθρωποι και Ποντίκια».

«Κάποιοι έλεγαν “εγώ δεν τον ξέρω αυτόν τον κόσμο του περιθωρίου”. Το θέμα δεν είναι αν τον ξέρεις, το θέμα είναι αν τον βλέπεις και τι μπορείς να κάνεις γι’ αυτό. Ορισμένοι αρνούνται μια κατάσταση που υπάρχει, επειδή απλώς οι ίδιοι δεν την έχουν δει.

»Λειτουργώ με τον ακραίο ρεαλισμό. Ας πούμε στον “Πατέρα” του Στρίντμπεργκ, όπου το ζευγάρι αλληλοσπαράσσεται, ήθελα να δείξω τις πολύ ακραίες καταστάσεις. Θέλω να κάνω τον θεατή να σιχαθεί τον άνθρωπο μ’ αυτά που βλέπει, να σιχαθεί την ανθρώπινη φύση. Ο εγωισμός μάς κάνει να γινόμαστε γελοία ανθρωπάκια. Ο θεατής, σε μικρότερη κλίμακα, θα πει “βλέπω τον εαυτό μου εκεί μέσα”. Κάποιοι το δέχονται και μπορεί να τους συμβεί μια μεταστροφή. Κάποιοι το απωθούν και λένε “δεν αφορά εμένα αυτό”», λέει στο VICE o Βασίλης Μπισμπίκης.

Ο ίδιος και η ομάδα του Cartel επιλέγουν συνειδητά να μεταφέρουν όλα τα κείμενα στο σήμερα, για να μην αφήσουν το περιθώριο στον θεατή να σκεφτεί ότι αυτό που συμβαίνει πάνω στη σκηνή δεν τον αφορά:

 «Όλα τα έργα τα φέρνουμε στο τώρα. Το “Άνθρωποι και Ποντίκια” είναι ένα κλασικό κείμενο του 1937. Εμείς έπρεπε να βρούμε αντιστοιχίες με τη σημερινή εποχή, έτσι ώστε να μην υπάρχει απόσταση από τον θεατή και το έργο. Δεν θέλω να αφήσω το περιθώριο στον θεατή να νιώσει ότι αυτό το έργο δεν αφορά το τώρα, εκατό τοις εκατό. Για αυτό τον λόγο, αλλάζουμε διαλόγους και πράγματα που ίσως έχουν ξεπεραστεί, για να έχει μεγαλύτερη επίδραση στο κοινό», σημειώνει ο Βασίλης Μπισμπίκης.

Ο ηθοποιός Δημήτρης Δρόσος ανήκει εδώ και τρία χρόνια στην ομάδα του Cartel, καθώς παίζει στο «Άνθρωποι και Ποντίκια» από το πρώτο ανέβασμα. Ο ίδιος μιλάει για «ένα πολύ ωραίο ταξίδι, όπου μπαίνεις στη δημιουργική διαδικασία από το μηδέν. Έτσι αυτό, που συμβαίνει σε αφορά πολύ περισσότερο. Στο μέτρο του δυνατού, ως ηθοποιοί θα επέμβουμε στα πράγματα», λέει στο VICE, o ηθοποιός και συμπληρώνει ότι αυτός ο τρόπος δουλειάς είναι πολύ διαφορετικός απ’ ό,τι γνώριζε πριν.

Σε λίγη ώρα ξεκινάει η πρόβα. Οι ηθοποιοί τελειώνουν σιγά-σιγά τις πρακτικές δουλειές για σήμερα και ετοιμάζονται.

Πηγαίνουμε στα καμαρίνια και συναντάμε την ηθοποιό Μαίρη Μηνά που ξεκίνησε πρόβες πέρσι για τον γυναικείο πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση, αλλά προέκυψε το lockdown. Η νεαρή ηθοποιός, μια από τις καλύτερες της γενιάς της, είναι η πιο καινούρια προσθήκη στον θίασο αλλά ήδη αισθάνεται ενεργό μέλος.

«Είναι πολύ διαφορετικό αυτό που γίνεται εδώ, γιατί υπάρχει πολύ έντονα η αίσθηση της ομάδας. Φυσικά υπάρχει και μια ιεραρχία, αλλά όλα συμβαίνουν μέσα από το σύνολο και υπάρχει μια κοινοβιακή διάθεση. Ο Βασίλης θέλει να αποτυπωθεί ένα κομμάτι της ίδιας της ζωής μέσα στα έργα που φτιάχνει, εφόσον ο ίδιος πατάει σε ακραίο ρεαλισμό. Θέλει να βγαίνει προς τα έξω μια φέτα ζωής», λέει στο VICE η Μαίρη Μηνά και συμπληρώνει ότι αυτόν τον τρόπο δουλειάς δεν τον συναντάς εύκολα.

Ηθοποιοί που ανήκουν στην πολύ νέα γενιά έρχονται στο Cartel και έρχονται σε επαφή με την υποκριτική μέθοδο που ακολουθεί η ομάδα. Δύο από τα νεότερα μέλη της κολλεκτίβας, οι ηθοποιοί Ερατώ Αγγουράκη και Διονύσης Κοκκοτάκης έχουν τρελή όρεξη και δημιουργία και σκληρή δουλειά – αυτά τα δύο πάνε μαζί στο Cartel.

Η Ερατώ θυμάται όταν πρωτομπήκε στον χώρο έναν χρόνο πριν, όταν ήταν ενιαίος και άδειος. «Είχε παλιοσίδερα, παλιά πράγματα, δεν άναβε κανένα φως. Όλοι μαζί, με την καθοδήγηση του Βασίλη μπήκαμε στη διαδικασία να τον αλλάξουμε, σεβόμενοι και τις προδιαγραφές του χώρου. Έγινε βήμα-βήμα.

»Δεν είναι εδώ τα πράγματα αναγκαστικά, ερχόμαστε γιατί γουστάρουμε να έρθουμε και να στήσουμε τον χώρο. Εγώ ξέρω και είμαι βοηθός ηλεκτρολόγου. Περνάω γραμμές, καλώδια, δεν υπήρχε ούτε πρίζα πριν. Μετά απ’ όλα αυτά, ξεκινάει η πρόβα», λέει η 25χρονη ηθοποιός.

Ο Διονύσης Κοκκοτάκης γνώρισε τον Βασίλη Μπισμπίκη ως δάσκαλο στη δραματική σχολή. Εκεί είδε έναν άνθρωπο που όπως λέει «μίλαγε στον πυρήνα του πώς θα ήθελα να ασχοληθώ με την υποκριτική. Στο Cartel υπάρχει μια θεατρική μέθοδος, την οποία γνώρισα πρώτη φορά στη σχολή. Ήθελα να την ακολουθήσω στη ζωή μου, γιατί είναι ένας τρόπος να είσαι ειλικρινής πάνω στη σκηνή».

Ο Διονύσης, 24 ετών, δουλεύοντας μέσα στην ομάδα, καταφέρνει να βλέπει σφαιρικά τη θεατρική διαδικασία και να νιώθει πιο ωραία μέσα απ’ αυτό.

«Είναι σαν να είναι σπίτι το θέατρο. Με ερεθίζει το γεγονός ότι φτιάχνω το σκηνικό που θα παίξω μετά - πώς είναι οι γλύπτες που πιάνουν την πρώτη ύλη με τα χέρια τους. Έτσι, συνδέομαι περισσότερο με την παράσταση. Ερχόμαστε πολύ νωρίτερα από την πρόβα, καθόμαστε και μετά. Είμαστε κολεκτίβα, ομάδα, οικογένεια».

Φέτος, θα είναι η πρώτη σεζόν του Cartel στον καινούριο χώρο και τα σχέδια για το μέλλον είναι πολλά και καινοτόμα για τα ελληνικά δεδομένα. Ο Βασίλης Μπισμπίκης φιλοδοξεί μελλοντικά στο Cartel να μπορούν «να φιλοξενούνται ομάδες από το εξωτερικό, να γίνονται ανταλλαγές, να βγει η δουλειά μας προς τα έξω. Θα ήθελα να ακουμπήσουμε λίγο αυτό που έχει κάνει η Αριάν Μνουσκίν στη Γαλλία με το «Θέατρο του Ήλιου», που οι ηθοποιοί μένουν σ’ αυτούς τους χώρους».

Οι παραστάσεις του νέου Cartel ξεκινούν σε μια νέα θεατρική πραγματικότητα –ευτυχώς– μετά το κύμα του #MeToo που έφερε στο φως κακοποιητικές συμπεριφορές, για τις οποίες πολλοί ήξεραν αλλά δεν τολμούσαν να μιλήσουν. Ο Βασίλης Μπισμπίκης έχει μακρά πορεία στη σκηνοθεσία και του ζητώ να κάνει μια αυτοκριτική, υπό το φως αυτών των αποκαλύψεων.

«Σίγουρα, έχουν υπάρξει φορές που ήμουν παραπάνω σκληρός απ’ ό,τι χρειαζόταν - κι ακόμα σε μερικές στιγμές. Απλά με ξέρουν τα παιδιά και ξέρουν ότι κάποιες στιγμές μπορεί να είμαι νευρικός, να βρίσω, αλλά όχι να κακοποιήσω με τον οποιοδήποτε τρόπο, να χτυπήσω, να αποπλανήσω. Το να φωνάξω μπορεί να συμβεί, αλλά δεν γίνεται με κακία, υπάρχει αγάπη».

Περνώντας μια μέρα στο Cartel, είναι ξεκάθαρο ότι η ομάδα έχει αναπτύξει τους δικούς της κώδικες. Ζητώντας από τον Βασίλη Μπισμπίκη μια ευχή για την επόμενη δεκαετία, αυτή είναι να νιώθουν τα μέλη της ομάδας όλο και πιο ελεύθερα, σε ανθρώπινο και καλλιτεχνικό επίπεδο. «Θέλω να μη φοβόμαστε να εκτεθούμε, να μην έχουμε την αγωνία της αποδοχής ούτε από τους θεατές, ούτε από το συνάφι», λέει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης.

Η Φαίη Τζήμα συμφωνεί. «Η πιο σημαντική καλλιτεχνική μας στιγμή ήταν αυτή που συνειδητοποιήσαμε ότι δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε ή να αποδείξουμε», λέει η ίδια και συμπληρώνει ο Βασίλης Μπισμπίκης.

«Το θέλω να είμαι ελεύθερος/η συγκρούεται με το “αντι-θέλω” της αποδοχής. Δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος και να τα έχω καλά με όλους. Ελπίζω τα επόμενα δέκα χρόνια να είμαστε ακόμα πιο αιχμηροί, όχι στρογγυλοί».

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες από το Cartel και τους ηθοποιούς παρακάτω:

* O Cartel Τεχνοχώρος βρίσκεται στην οδό Λέγακη 7, Αγ. Ιωάννης Ρέντης.

Η παράσταση «Άνθρωποι και Ποντίκια» θα παίζεται μέχρι τις τις 21 Νοεμβρίου και τα εισιτήρια έχουν εξαντληθεί.

Ο μονόλογος «Άρης» της Σοφίας Αδαμίδου, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη θα παίζεται μέχρι τις 21 Νοεμβρίου. Για να κλείσετε εισιτήρια, πατήστε εδώ.

Ακολουθήστε την Ντιάννα Βασιλείου στο Instagram.

Το «Κομάντα και Δράκοι» Δεν Είναι το Ελληνικό "Stranger Things" - και Αυτό Είναι Καλό

Τι Παρίσια, τι Πατήσια: Η Παράνοια της Αναζήτησης Σπιτιού στην Αθήνα

Τα Εντυπωσιακά Σπίτια-Καρφιά Μες στη Μέση των Δρόμων στην Κίνα

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.