Για Χάρη του Έχει Παίξει Ξύλο η Μισή Ελλάδα

Τον Παπαναγιώτου δεν τον γνωρίζω. Έχω πάει εκεί με «κονέ» τον Δημητρίου, ο οποίος ετοιμάζει έναν αθλητή του για τους συγκεκριμένους αγώνες. Εγκυκλοπαιδικά, μόνο, γνωρίζω πως είναι ένας από τους κορυφαίους promoter και manager μαχητικών σπορ στην Ευρώπη και διοργανωτής αγώνων επί ελληνικού εδάφους, ο οποίος έχει τροφοδοτήσει πάνω από 85 Έλληνες fighters σε μερικά από τα κορυφαία event του κόσμου (Enfusion, Superkombat κ.λπ). Ο Δημητρίου μάς συστήνει και η αλήθεια είναι ότι τον πετυχαίνω σε αρκετά άσχημη φάση, καθώς οι κινητοποιήσεις των αγροτών και τα μπλόκα που έχουν στήσει, απειλούν να τινάξουν τη διοργάνωση στον αέρα. «Στο FFC, όλη η παραγωγή -ήχος, φώτα, ρινγκ-, εκτός από κάποια μικροπράγματα, φεύγουν από την Κροατία για οπουδήποτε γίνεται το event. Αν παρατηρήσεις, όλες οι διοργανώσεις FFC έχουν την ίδια εικόνα. Ακόμη και τα ring girls ή ο παρουσιαστής έρχονται από το εξωτερικό», λέει σχεδόν έναν χρόνο μετά ο Χρήστος Παπαναγιώτου, αφού όλο αυτό έχει περάσει και το event έχει κυριολεκτικά σκίσει (Οι δέκα από τους 12 αγώνες τελείωσαν με νοκ άουτ ή με υποταγή).

Μέσα σε αυτόν τον έναν χρόνο, μεσολάβησε κι ένα αναπάντεχο ταξίδι στο εξωτερικό με τον Χρήστο. Τον Ιούνιο του '16, μου πρότεινε ξαφνικά να τον ακολουθήσω στο Superkombat, στη Ρουμανία, διοργάνωση στην οποία κατάφερε να εξασφαλίσει για πρώτη φορά τη συμμετοχή τεσσάρων αθλητών από την Ελλάδα. «Θέλω να δεις με τα μάτια σου πώς είναι ένα τέτοιο ταξίδι», θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μου είχε πει.

Σήμερα, είναι 7 Μάρτη και σε τέσσερις ημέρες το FFC επιστρέφει στην Ελλάδα υπό τον τίτλο «Greece VS Rest of World», δηλαδή η Ελλάδα εναντίον του υπόλοιπου κόσμου. «Έρχεται για δεύτερη φορά, επειδή κάναμε καλή δουλειά στο πρώτο. Άρα, ίσως είναι καλύτερα να μιλήσουμε για το πώς έγινε το πρώτο event», λέει ο Χρήστος Παπαναγιώτου όταν τον ρωτώ για τη δυσκολία να φέρεις μια ξένη διοργάνωση στην Ελλάδα, πόσο μάλλον στον έβδομο χρόνο κρίσης που περνά η χώρα. «Το ζήτημα είναι να σε εμπιστευτούν ότι δεν θα τους κλέψεις οικονομικά και πως δεν θα χαλάσεις το προϊόν τους. Από εκεί και πέρα, το matchmaking σε αυτό το επίπεδο είναι πιο εύκολο σε σχέση με το matchmaking που θα γινόταν για μια αμιγώς ελληνική διοργάνωση. Διότι, απλώς βρίσκεις μερικούς από τους κορυφαίους Έλληνες (συγκεκριμένα) μαχητές ανά κατηγορία και τους ματσάρεις με τους ξένους».

Το matchmaking είναι ουσιαστικά το ταίριασμα των αθλητών, δηλαδή ποιος θα παίξει με ποιον. Κοιτώντας προς το παρελθόν και συνολικά τις διοργανώσεις που έχει στήσει, θαρρείς πως αυτό είναι το ταλέντο του: να βγάζει «σέντρα» αθλητές που πάντα ήθελες να δεις να αγωνίζονται πάνω σε ένα ρινγκ - βλέπε Στέλιος Παπαδόπουλος VS Γιάννης Μιχαλόπουλος, Αλέξανδρος Χατζηχρόνογλου VS Clyde Brunswijk και η λίστα μπορεί να συνεχιστεί κι άλλο. «Σκέφτομαι ως θεατής ποιους θα 'θελα να δω να παίζουν ξύλο, είτε επειδή είναι ισάξιοι είτε επειδή έχουν μια κόντρα, ή επειδή απλώς πιστεύω πως αυτή η μάχη ενδιαφέρει το κοινό. Δεν υπάρχει μαγική συνταγή. Δεν κοιτάς απαραίτητα την ποιότητα των παικτών, αλλά τους ταιριάζεις έτσι ώστε το κοινό να ευχαριστηθεί το παιχνίδι. Πολλές φορές, χτίζω κιόλας. Δηλαδή, ψάχνω την έκπληξη. Μου αρέσει να δημιουργώ νέους ήρωες. Δεν με νοιάζει μόνο να έχω τους καλύτερους αλλά να φτιάχνω κιόλας επαγγελματίες αθλητές με μέλλον. Αξίζει όλο το event για να βγάλεις έστω έναν ήρωα, έναν μαχητή-αουτσάιντερ που θα επικρατήσει ενός ξένου και μετά θα του προταθεί να παίξει σε μια μεγάλη διοργάνωση του εξωτερικού, επειδή θα έχει κάνει αίσθηση η νίκη του. Μιας και μιλάμε με αφορμή το FFC, θυμάμαι ότι πολλοί μου έλεγαν "πας τους Έλληνες για σκότωμα" πέρυσι κι όμως στα περισσότερα παιχνίδια κέρδισαν οι Έλληνες». Τον ρωτώ αν μπορεί να προβλέψει την έκβαση ενός ματς. «Μπορώ να προβλέψω πώς θα κινηθεί ο αγώνας και πώς θα τα πάει στο περίπου ο δικός μου μαχητής», απαντά.

Ξέρω ότι κάθε χρόνο πραγματοποιεί 20-30 ταξίδια στο εξωτερικό, είτε για αγώνες είτε για να συσφίξει τις σχέσεις του με διοργανωτές από άλλες χώρες. Αναρωτιέμαι ποιο ήταν το πρώτο ταξίδι που πήγε με αθλητή από την Ελλάδα. Του παίρνει λίγα δευτερόλεπτα να σκεφτεί. «Με τον Στοφορίδη, στο Superkombat στη Ρουμανία. Ήταν η πρώτη φορά στη μετά Ζαμπίδη εποχή που κάποιος Έλληνας πήγαινε να παίξει στο εξωτερικό. Είχαμε χάσει εκείνο το παιχνίδι αλλά τα είχε πάει πολύ καλά ο Γιάννης. Έτσι ξεκίνησα τη συνεργασία μου με το εξωτερικό. Εντωμεταξύ, ήμουν πάντα οικονομικός και last minute man, δηλαδή πάντα θα τους έβρισκα έναν αθλητή ακόμη και μια μέρα πριν το event. Οπότε, έκαναν κι αυτοί πιο εύκολα τη δουλειά τους». Του ζητώ να επιχειρηματολογήσει σε ό,τι αφορά τη δήλωσή του περί «last minute man» και μου διηγείται την παρακάτω χορταστική ιστορία.

«Γινόταν η διοργάνωση Κ1 στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας και θα έπαιζε ο Γιάννης Σοφοκλέους. Ήταν η τελευταία μεγάλη διοργάνωση Κ1, με ονόματα όπως Badr Hari, Cro Cop, Hesdy Gerges, και ο νικητής κέρδιζε 1.000.000 δολάρια. Εμείς δεν παίζαμε στην οκτάδα για το χρηματικό έπαθλο, αλλά superfight με Κροάτη. Ήταν πολύ σημαντικό παιχνίδι. Ο Γιάννης Σοφοκλέους, όμως, πήγε να επιβιβαστεί στο αεροπλάνο με την πυροσβεστική του ταυτότητα, χωρίς να έχει επάνω του διαβατήριο ή αστυνομική ταυτότητα.

»Χωρίς δεύτερη σκέψη, φεύγουμε με αυτοκίνητο για να πάμε οδικώς στην Κροατία. Στα σύνορα με τα Σκόπια, για τον ίδιο λόγο ακριβώς, δεν τον αφήνουν να περάσει. Τηλεφωνώ τότε στον Orsad, τον διοργανωτή, και του λέω πώς έχουν τα πράγματα. Δεν μπορώ να σου περιγράψω τι άκουσα και γενικά πώς ένιωσα. Το θέμα ήταν πως έπρεπε να βρω κάποιον αθλητή να παίξει αυτό το παιχνίδι. Παίρνω τηλέφωνο λοιπόν τον Πάρη Βασιλικό και μου βρίσκει έναν μποξέρ (ο αγώνας μας ήταν kickboxing) από τη Θεσσαλονίκη, τον Έντι Παλτατζή. Δεν τον ήξερα καν, δεν είχα ιδέα περί τίνος πρόκειται αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Στο μεταξύ, η κατηγορία στην οποία είχαμε κλείσει το ματς ήταν τα 80 κιλά και ο Έντι ζύγιζε 86 κιλά.

»Τελικά, ήρθε ο Έντι στα σύνορα και φύγαμε για Ζάγκρεμπ. Ήταν όλο το ταξίδι μια κωμικοτραγική εμπειρία. Χιόνιζε απίστευτα και θυμάμαι χαρακτηριστικά να μου ζητούν από τη διοργάνωση, ενώ είμαστε στον δρόμο, να στείλω φωτογραφία του αθλητή ώστε αν τη βάλουν στο video wall για την είσοδό του στο ρινγκ. Τότε, λοιπόν, σταματήσαμε σε ένα fast food και βγάλαμε φωτογραφία τον Έντι στην τουαλέτα (για να έχει ουδέτερο φόντο, όπως μας είχαν ζητήσει), αλλά τελικά μας είχε ξεφύγει ένα πόμολο το οποίο φάνηκε έπειτα στη γιγαντοοθόνη. Αν δεν με πιστεύεις, όλα αυτά είναι τραβηγμένα σε βίντεο από τον δημοσιογράφο-παρουσιαστή Πέτρο Πολυχρονίδη που είχε ακολουθήσει αυτό το οδοιπορικό. Σε όλο τον δρόμο, είχαμε τον Έντι ντυμένο σαν κρεμμύδι για να χάσει κιλά και έπειτα από 20 ώρες ταξιδιού έπρεπε να σκεφτούμε και το ματς. Ο Έντι δεν είχε παίξει ξανά kickboxing επαγγελματικά. Θυμάμαι να του λέω "Μπες, δώσε ό,τι έχεις για μερικά δευτερόλεπτα και κάνε ότι χτύπησες για να διακοπεί ο αγώνας". Παρά το γεγονός ότι έσκισε το καλάμι του, έπαιξε και τα πήγε πολύ καλά».

«Αυτό είναι ό,τι πιο τρελό έχεις ζήσει σε ταξίδι;», τον ρωτώ. Αμέσως απαντά «όχι» και μου λέει, σχεδόν κουρασμένος, για τότε που τους είχαν κρατήσει 48 ώρες στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, ταξιδεύοντας για Δουβλίνο, και αναγκάστηκαν να επιστρατεύσουν την Ελληνική Πρεσβεία ώστε να ξεμπλέξουν από ένα άνευ λόγου μπέρδεμα. «Πήγαμε στο στάδιο να παίξουμε κατευθείαν από το αεροδρόμιο και ο Μπέλλος, 16 χρονών τότε, έπαιξε χωρίς καν να κάνει ζέσταμα, αλλά έδωσε νοκ άουτ. Ήταν ένα ταξίδι που τα είχε όλα. Πολύ συναίσθημα, πολλή ταλαπωρία…».

Πάνω στην κουβέντα, αναπολεί κι εκείνο το παιχνίδι που τον έχει συναρπάσει πιο πολύ απ' όλα, αυτά τα χρόνια. «Ένα παιχνίδι του Κακουμπάβα, στην Αγγλία, στην Ο2 Αrena, για τη διοργάνωση Enfusion. Μεγάλο παιχνίδι. Θα αντιμετωπίζαμε τον Σαλάχ Αμπντελσαλάμ, που είχε ένα αήτηττο σερί 38-0. Ο Μελέτης τού έδωσε απίστευτο ξύλο. Κέρδισε με νοκ άουτ στον τέταρτο γύρο και πήρε ευρωπαϊκό τίτλο. Ήταν απ' τις λίγες στιγμές που βούρκωσα κατακτώντας με αθλητή μου έναν τίτλο. Διότι, καταφέραμε το ακατόρθωτο. Διότι, όταν πας σε ξένη χώρα για να παίξεις, ξέρεις ότι σε καλούν για να σε διαλύσουν και ξέρεις πως αν δεν ρίξεις τον άλλον νοκ άουτ, δύσκολα θα κερδίσεις τον αγώνα. Αφού τα έχεις ζήσει», μου λέει και γνέφω το κεφάλι μου καταφατικά ενώ θυμάμαι τον αγώνα του Αλέξανδρου Παπαδημητρίου στη Ρουμανία.

Ο Κακουμπάβας, κατά τη γνώμη του, είναι ο κορυφαίος Έλληνας kickboxer αυτήν τη στιγμή. «Πιστεύω πολλούς αθλητές, όχι μόνο τον Μελέτη. Θέλουν, όμως, κι άλλο χτίσιμο. Είναι πολλοί οι Έλληνες μαχητές που έχουν τη στόφα για να γίνουν σπουδαίοι, αλλά το επαγγελματικό επίπεδο είναι κάτι άλλο. Τώρα, σιγά-σιγά, ξεκινούν οι αθλητές στην Ελλάδα και έχουν τον δάσκαλό τους, τον φυσικοθεραπευτή τους, τον ψυχολόγο τους, τον διατροφολόγο τους, τον μάνατζέρ τους και πάει λέγοντας. Μέχρι πρότινος, ακόμη και σήμερα σε αρκετές περιπτώσεις, όλα αυτά τα έκανε/κάνει ο δάσκαλος. Επίσης, ο αθλητισμός είναι showbiz. Θέλει διαφήμιση, πρέπει να χρησιμοποιείς τα social media, να έχεις τους top συνεργάτες και να σε μάθει ο κόσμος, να αποκτήσεις fans για να γίνεις pro fighter. Δεν αρκεί να βγεις στο ρινγκ ντυμένος Σπαρτιάτης. Είναι κι αυτό ένα κομμάτι του image σου αλλά είναι ένα πακέτο πραγμάτων αυτό που σε διαμορφώνει ως επαγγελματία. Πάντως, έχουμε σκληρούς μαχητές στην Ελλάδα».

Το όνειρό του, όπως λέει, το πραγματοποίησε πέρυσι, φέρνοντας μια διεθνή διοργάνωση, το FFC, στην Αθήνα και «κάνοντας το καλύτερο σόου στην Ελλάδα». «Από εκεί και πέρα, θέλω να κάνω Glory, UFC, ξανά FFC. Πιστεύω πως όλα θα έρθουν. Στόχος μου, αν θες, είναι να ξεκινήσουν αυτές οι διοργανώσεις να ζητούν συνέχεια Έλληνες αθλητές για τα event τους. Αυτό θέλω».

Δεν θα τον ρωτήσω πώς ξεκίνησε να καταπιάνεται με το promotion και το management αγώνων και αθλητών, καθώς η ενασχόλησή του με τις πολεμικές τέχνες από την ηλικία των 12 ετών, σε αγωνιστικό επίπεδο, μου αρκεί ως εξήγηση. Θα τον ρωτήσω, όμως, για την άλλη του δουλειά. Ξέρω ότι είναι επιστημονικός υπεύθυνος σε κέντρο αποκατάστασης για παιδιά με αναπηρίες και αυτισμό. «Και οι δύο μου δουλειές έχουν να κάνουν με το μεγαλείο της ψυχής του ανθρώπου», λέει χαρακτηριστικά. «Και στα δύο αντιμετωπίζω μαχητές, απλώς διαφορετικού τύπου και με διαφορετικές ανάγκες. Δουλειά μου είναι να είμαι εκεί και να τους δείχνω ότι μέσα από το κλάμα, τη στεναχώρια, την αποτυχία ή την αδικία, πρέπει να συνεχίζουμε για το καλύτερο, να δίνουμε εμείς οι ίδιοι το παράδειγμα στον εαυτό μας και στον μαχητή που κρύβουμε μέσα μας. Αυτά τα παιδάκια και οι αθλητές μου, μου έμαθαν ότι όλα στη ζωή ή σε έναν αγώνα δεν είναι τι θα καταφέρεις τελικά, αλλά πόση ψυχή θα βγάλεις κάνοντας το οτιδήποτε».

Περισσότερα από το VICE

Πόσο Πιθανό Είναι να Πάμε σε Πόλεμο με την Τουρκία;

Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα: Κάνε το Κουίζ του VICE και Μάθε Πόσο Καλά Γνωρίζεις τα Ελληνικά 80's

Δέκα Ερωτήσεις που Πάντα Ήθελες να Κάνεις σε Έναν Αντιφασίστα