Στα τέλη των 70's, ένας κοντός για τα δεδομένα του μπάσκετ (1,83 μ.) πιτσιρικάς από το Νιού Τζέρσεϊ, ο (πρώην) Νικόλαος Γεωργαλής με καταγωγή από τη Ρόδο, γνωστός ως Νικ Γκάλης, ο γιος ενός τσαγκάρη, παίκτη του μποξ και μετέπειτα ιδιοκτήτη diner, προσπαθεί να αποδείξει πως ξέρει μπάσκετ. Ξέρει μποξ -«πήρα μαθήματα από τον πατέρα μου» –, έπαιξε λίγο αμερικανικό ποδόσφαιρο και χόκεϊ, κατέληξε όμως στο μπάσκετ γιατί «αυτό ένιωθα να ξέρω καλύτερα».Είχε δίκιο. Παίζει λίγο στο Σίτον Χολ με τα εύσημα του πρώτου σκόρερ του NCAA. Θέλει να παίξει στο ΝΒΑ, αλλά δεν τα καταφέρνει. Ο ίδιος έχει διηγηθεί: «Σε ένα τουρνουά στο Λας Βέγκας έπαιξα με τον Λάρι Μπερντ. Βγήκα πρώτος στις ασίστ. Μετά, ακολούθησε άλλο ένα τουρνουά, στη Χονολουλού. Και πάλι τα πήγα καλά. Με επέλεξαν οι Σέλτικς, αλλά ήμουν κάτω από τον Λάρι Μπερντ. Διάλεξαν αυτόν. Ο μάνατζέρ μου τότε ήταν ο Μπιλ Μάντεν. Ηταν ο καλύτερος στην πιάτσα και -γι' αυτό- εξαιρετικά πολυάσχολος. Εκείνη την εποχή είχε αναλάβει την Ντόνα Σάμερ και προσπαθούσε να κλείσει συναυλίες σε όλον τον κόσμο. Δεν με πρόσεξε. Πιστεύω πως αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα θα είχα μείνει στο ΝΒΑ και δεν θα έπαιζα ποτέ στην Ελλάδα».Ο Νίκος Γκάλης είχε πάντα απωθημένο να παίξει στο ΝΒΑ. Σπάνια δήλωνε θαυμαστής του αμερικανικού πρωταθλήματος, αν και οι φήμες λένε πως έχει κρατήσει μια φωτογραφία δίπλα από τον πιτσιρικά Μάικλ Τζόρνταν που είχε εμφανιστεί σχεδόν άγνωστος το 1983 στη Θεσσαλονίκη για το τουρνουά «Δημήτρια». Ο Γκάλης φοράει τζιν, ο Τζόρνταν φόρμα και ο Έλληνας χαμογελάει σαν να νιώθει πως είναι το αφεντικό. Δίπλα τους, σε νεαρή ηλικία, είναι ο δημοσιογράφος Βασίλης Σκουντής.
Πριν από λίγα χρόνια ο Γκάλης έλεγε: «Δεν με ενθουσιάζει ιδιαίτερα ο Τζόρνταν».Ολα αυτά είναι δείγματα γραφής της περίεργης προσωπικότητας του σημαντικότερου έλληνα αθλητή. Του ανθρώπου που το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε έζησε την μεγαλύτερη διάκριση της καριέρας του – μέχρι την επόμενη; Το «Naismith Memorial Basketball Hall of Fame», ανακοίνωσε πως καλωσορίζει τον Νίκο Γκάλη στο υπέρτατο Hall of Fame. Η τελετή θα πραγματοποιηθεί το τριήμερο 7-9 Σεπτεμβρίου, στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης.Η αποθέωση ήταν μεγάλη. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έγραψε «Συγχαρητήρια στον τεράστιο Νίκο Γκάλη που πλέον ανήκει στο Naismith Hall of Fame! Μακάρι μια μέρα να τον φτάσουμε»
Σε ένα ασφυκτικά γεμάτο στούντιο της ΕΡΤ, όλη η ομάδα χαμογελάει αμήχανα καθώς προσπαθούν να εξηγήσουν πώς νιώθουν. Ο Γκάλης από την αρχή του τουρνουά δεν μιλάει σε κανέναν. Σε εκείνη τη συνέντευξη, με τυπικά λόγια που με το ζόρι βγαίνουν από το στόμα του, ιδρωμένος αλλά ακούνητος, προσπαθεί να εξηγήσει τη σημασία της ομάδας, πως δεν νιώθει ξεχωριστός και άλλα τέτοια κλισέ. Είναι ήρωας, το ξέρει, αλλά δεν θέλει να ξεχωρίσει. Είναι φανερό πως νιώθει άβολα. Τελειώνει τη συνέντευξη και όπως θυμούνται όσοι ήταν εκεί, παραμένει αμίλητος για ώρα. Ο Νίκος Γκάλης ποτέ δεν ήθελε να μιλάει πολύ. Ακόμη και τη στιγμή που όλοι παραμιλούσαν με τα κατορθώματά του.Εδώ και λίγο καιρό, φαίνεται να νιώθει πιο άνετα. «Ο πατέρας μου, μου έλεγε πως πεθαίνοντας, το μόνο που μένει πίσω μας είναι η εντύπωση του κόσμου για εμάς και τίποτε άλλο», είχε πει. Ισως γι' αυτό αποδίδει σημασία σε διακρίσεις και τιμές. Όμως ο Νίκος Γκάλης είναι πολύ περισσότερα από βραβεύσεις και τιμές. Είναι ο αθλητής που θυμίζει την πιο εξωστρεφή εκδοχή της Ελλάδας. Το πρόσωπο που έφερε τον επαγγελματισμό στον επαρχιωτικό αθλητικό χώρο. Ενας περφεξιονιστής σε μια χώρα προχειρότητας. Ο Νίκος Γκάλης είναι μια ιστορία που όσο και να φαίνεται πως τελείωσε άδοξα, στην πραγματικότητα δεν θα τελειώσει ποτέ.Περισσότερα από το VICEΈνα Απόγευμα στις Κερκίδες με τους Φιλάθλους και τη Γυναικεία Ομάδα του Αστέρα ΕξαρχείωνΗ Μέρα που οι Κραυγές Ενός Ζώου με Έκαναν ΧορτοφάγοΦόνοι, Ναρκωτικά, Γυναίκες: Οι Έλληνες Ρεμπέτες Ήταν Πολύ Σκληροί για να Πεθάνουν
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο Γκάλης απάντησε οτι ο Γιάννης είναι «very big magkas».Εδώ και λίγο καιρό ο Νίκος Γκάλης μιλάει περισσότερο. Υπήρξε μια περίοδος, πριν λίγα χρόνια, μετά την αποχώρησή του από τον Παναθηναϊκό και πριν δυο γήπεδα στην Ελλάδα πάρουν το όνομα του, που ήταν πιο λιγομίλητος. Υπάρχει μια σκηνή από το καλοκαίρι του 1987 που περιγράφει τον Νίκο Γκάλη περισσότερο από ποτέ. Η Ελλάδα είναι στους δρόμους, το Ευρωμπάσκετ έχει κατακτηθεί, η Μελίνα Μερκούρη είναι στην Ομόνοια και ο Γκάλης εμφανίζεται στην τηλεόραση για πρώτη φορά από την έναρξη του τουρνουά.
Σε ένα ασφυκτικά γεμάτο στούντιο της ΕΡΤ, όλη η ομάδα χαμογελάει αμήχανα καθώς προσπαθούν να εξηγήσουν πώς νιώθουν. Ο Γκάλης από την αρχή του τουρνουά δεν μιλάει σε κανέναν. Σε εκείνη τη συνέντευξη, με τυπικά λόγια που με το ζόρι βγαίνουν από το στόμα του, ιδρωμένος αλλά ακούνητος, προσπαθεί να εξηγήσει τη σημασία της ομάδας, πως δεν νιώθει ξεχωριστός και άλλα τέτοια κλισέ. Είναι ήρωας, το ξέρει, αλλά δεν θέλει να ξεχωρίσει. Είναι φανερό πως νιώθει άβολα. Τελειώνει τη συνέντευξη και όπως θυμούνται όσοι ήταν εκεί, παραμένει αμίλητος για ώρα. Ο Νίκος Γκάλης ποτέ δεν ήθελε να μιλάει πολύ. Ακόμη και τη στιγμή που όλοι παραμιλούσαν με τα κατορθώματά του.Εδώ και λίγο καιρό, φαίνεται να νιώθει πιο άνετα. «Ο πατέρας μου, μου έλεγε πως πεθαίνοντας, το μόνο που μένει πίσω μας είναι η εντύπωση του κόσμου για εμάς και τίποτε άλλο», είχε πει. Ισως γι' αυτό αποδίδει σημασία σε διακρίσεις και τιμές. Όμως ο Νίκος Γκάλης είναι πολύ περισσότερα από βραβεύσεις και τιμές. Είναι ο αθλητής που θυμίζει την πιο εξωστρεφή εκδοχή της Ελλάδας. Το πρόσωπο που έφερε τον επαγγελματισμό στον επαρχιωτικό αθλητικό χώρο. Ενας περφεξιονιστής σε μια χώρα προχειρότητας. Ο Νίκος Γκάλης είναι μια ιστορία που όσο και να φαίνεται πως τελείωσε άδοξα, στην πραγματικότητα δεν θα τελειώσει ποτέ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ