Ήταν πριν από λίγο καιρό, περίπου τρεις μήνες, όταν η φίλη μου έκανε τη μεγάλη ανακοίνωση: «Θα τρέξω στον Μαραθώνιο». Γρήγορα κατάλαβα ότι (και) για μένα. Βεβαια αυτός ο «εφιάλτης» είχε κι ένα καλό: θα τελείωνε κάποια στιγμή. Η αλήθεια είναι ότι όπως εκείνη περίμενε πως και πως την μέρα του μαραθωνίου, άλλο τόσο την περίμενα και εγώ. Ήθελα όσο τίποτα άλλο το ημερολόγιο να δείξει 8 Νοεμβρίου και το ρολόι 13.30, για να φωνάξω από μέσα μου «τελείωσε αυτή η τρέλα». Αλλά (ναι πάντα υπάρχει ένα «αλλά» σε όλα αυτά) δεν ήξερα την αλήθεια.η φάση «μαραθώνιος» θα είναι ένας μεγάλος εφιάλτης

Δεν ήξερα ότι με τον τερματισμό δεν έρχεται και το τέλος του εφιάλτη. Μετά τις προπονήσεις των τελευταίων ημερών, τους υδατάνθρακες και τις πρωτεϊνες, τα ξυπνητήρια στις 6 το πρωί, έπρεπε να περάσω και κάτι ακόμα: το 24ωρο μετά τον Μαραθώνιο. Και πίστεψέ με, αυτές οι ώρες είναι μια κόλαση για σένα που δεν έτρεξες.

Δυστυχώς, με όσους είχα μιλήσει για το τι παίζει μετά το τέλος των 42 χλμ., κανείς δεν μου είχε πει όσα έπρεπε να γνωρίζω. Όλοι με «ξεπετάξανε» με κλασικά πράγματα: «Τι να γίνει μωρέ μετά το τέλος; Ένα παγωμένο μπάνιο να κάνει, να ξεκουραστεί, να φάει, να…». Ναι, καλά. Μακάρι να ήταν αυτά.

Για αυτό άκουσε να δεις πως έχει το 24ωρο μετά τον Μαραθώνιο για να μην την πατήσεις και εσύ σαν ερασιτέχνης, όταν το έτερον ήμισυ ξυπνήσει ένα πρωί και σου ανακοινώσει: «Έχω μια ιδέα, θα τρέξω στον Μαραθώνιο».

Τα Αγόρια που Γουστάρουν τις «Κόντρες»

Δείτε ακόμα: Περάσαμε 48 Ώρες με τους Ζωντανούς Νεκρούς

Τα δύσκολα αρχίζουν με τον τερματισμό. Δεν το συζητάω καν, ότι πρέπει να είσαι εκεί. Πρέπει. Τέλος. Αλλά, το ότι πήγες στο στάδιο να δεις τον τερματισμό ενός αθλήματος που το βαριέσαι ακόμα και όταν το βάζεις στο fast forward στην τηλεόραση, δεν σημαίνει ότι έκανες το χρέος σου. Όταν θα τερματίσει και μέσα στη θολούρα της κούρασης, που την κάνει να μπερδεύει το Γουδί με την πλατεία Κάνιγγος, πρέπει να τρέξεις δίπλα της, να την πάρεις αγκαλιά, με το χαμόγελό σου να κάνει τα δόντια σου να πονούν. Αν μάλιστα φοράς και μπλούζα #perifanosgomenos, ακόμα καλύτερα.

Κοινώς όταν την πλησιάσεις μετά τον τερματισμό πρέπει να είσαι πιο χαρούμενος από την τύπισσα που γύρναγε κάποτε από τον Βερόπουλο. Και όχι η χαρά σου να θυμίζει αυτή του τύπου που είναι σε κώμα εδώ και 13 χρόνια - καλή ώρα. Γιατί μετά θα τα ακούσεις. Τι; Τα πάντα.

Έχω ακούσει για τις ιστορίες που λένε κάποιοι πως όταν η γυναίκα είναι έγκυος, οι ορμόνες τη βαράνε κόκκινο και οι αντιδράσεις της είναι κάπως περίεργες. Αλλά δεν το έχω δει - η μοναδική έγκυος γυναίκα που έχω ζήσει από κοντά ήταν η αδερφή μου και μου φάνηκε πολύ cool. Αλλά υποθέτω πως οι τρελαμένες ορμόνες μοιάζουν ιδιαίτερα με αυτές μιας γυναίκας που μόλις ολοκλήρωσε τα 42 χλμ.

Για παράδειγμα, η κολλητή της ποστάρει στο Facebook ένα σούπερ χαρούμενο μήνυμα -σίγουρα πιο χαρούμενο από τη δική σου αντίδραση όταν την είδες- και εκεί που όλα μοιάζουν χαλαρά, ξαφνικά πατάει τα κλάματα. Έτσι, απλά κλαίει. Μην φρικάρεις. Πάρ' την μια αγκαλιά. Κανονική, όχι φάση «πατ-πατ» στην πλατούλα. Αυτό θα την εξοργίσει περισσότερο.

Είναι καλό να μην μπεις σε κόντρες αυτές τις πρώτες 24 ώρες. Έστω κι αν δεν καταλαβαίνεις ή δεν συμφωνείς με κάποια πράγματα. Για παράδειγμα εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος είναι τόσο χαρούμενος ενώ είναι κουρέλι από την κούραση. Δεν λέω, σέβομαι αυτό που κάνει, ιδιαίτερα από την ώρα που εγώ νιώθω να πεθαίνω στα 100 μέτρα. Αλλά και πάλι, δεν καταλαβαίνω. Δεν έχει σημασία όμως.

Άρα όταν η συζήτηση πάει -που θα πάει 100%- στην «ανθρώπινη υπέρβαση» μην αρχίσεις να κουνάς το κεφαλάκι σου ειρωνικά. Ούτε να πεις ένα «έλα μωρέ, ΟΚ έτρεξες 42 χλμ., δεν έσωσες και τον κόσμο». Και φυσικά μην συγκρίνεις αυτόν τον μαραθώνιο με τη δική σου βραδιά και τα 30 σερί ποτά που ήπιες «αλλά εμένα τότε δεν μου έδωσες συγχαρητήρια, μου τα έχωνες. Δεν κατάλαβα δηλαδή; Το να πιεις 30 ποτά δεν είναι ανθρώπινη υπέρβαση;». Όχι, μην τα πεις.

Το κομμάτι «Ότι θες εσύ» από τα Ξύλινα Σπαθιά το θυμάσαι; Καλύτερα να το ξεχάσεις αυτές τις 24 ώρες. Πάρε πρωτοβουλίες, με βάση εκείνη. Ναι, ξέρω όταν θα πετάει τις ερωτήσεις τύπου «τι να φάμε;», «τι να δούμε;», «τι να κάνουμε;» εσύ πετάς ένα «ότι θες εσύ» με τη λογική ότι εκείνη έτρεξε 42 χλμ., εκείνη κουράστηκε, άρα εκείνη καλύτερα να διαλέξει. Δεν είναι όμως έτσι.

Το κακό είναι ότι εκείνη με το ζόρι σκέφτεται τέτοια ώρα. Άρα πάρε πρωτοβουλίες που δεν την κάνουν να νιώθει ότι κουράζεται περισσότερο. Btw μέσα σε αυτές τις πρωτοβουλίες δεν είναι το «baby, θα βγάλεις τον σκύλο βόλτα;». Όχι, δεν είναι.

Καλύτερα να μην βάλεις στο repeat αυτό το βίντεο. Όχι εκείνη τη μέρα τουλάχιστον. Τι δεν καταλαβαίνεις;

Περισσότερα από το VICE

Ο Μοναχικός Δρόμος του Πρωταθλητή

[Η Φεμινιστική και Σέξι Απάντηση στο Ημερολόγιο της Pirelli](Η Φεμινιστική και Σέξι Απάντηση στο Ημερολόγιο της Pirelli)

Αυτά Είναι τα πιο «Πειραγμένα» Αυτοκίνητα της Αθήνας