Η Βιομηχανία της Πώλησης Βρόμικων Εσωρούχων στο Τόκιο

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE New Zealand.

«Πόσο βρόμικα;», ήταν η πρώτη ερώτηση που μας έκαναν, όταν φτάσαμε σε ένα μικροσκοπικό μαγαζί που λέγεται ROPE στο κέντρο του Τόκιο. Βρισκόταν στον δεύτερο όροφο ενός αποπνικτικά μικρού κτιρίου, γεμάτο με κοριτσίστικες σχολικές στολές κρεμασμένες στον έναν τοίχο. Μόνο όταν περάσαμε στην άλλη πλευρά του καταστήματος, είδαμε το βουνό από εσώρουχα. Οι φίλες μου και εγώ είχαμε αποφασίσει να πουλήσουμε τα χρησιμοποιημένα μας εσώρουχα, για να βγάλουμε λίγο χαρτζιλίκι στο Τόκιο. Μάθαμε για αυτό μέσω ενός φίλου και θέλαμε να το κάνουμε και εμείς. Τα λεφτά ήταν ένας λόγος, όμως το βασικό μου κίνητρο ήταν η περιέργειά μου για τη βιομηχανία και τους πελάτες της.

Το Τόκιο είναι μια πόλη που δεν μιλάει για το σεξ, κάτι που δίνει την αίσθηση –σύμφωνα με πολλά άρθρα– ότι ο κόσμος δεν επιδίδεται και πολύ σε αυτό. Έχουν γραφτεί πολλά για τον τρόπο που τα υψηλά επίπεδα στρες στην επαγγελματική ζωή είναι επιζήμια για το σεξ και την κοινωνική ζωή των κατοίκων του Τόκιο, σε σημείο που αυτό επηρεάζει τους ρυθμούς αναπαραγωγής. Το σεξ γίνεται στα κρυφά και για να συνευρεθείς με έναν παρτενέρ, πριν από τον γάμο, σημαίνει γενικά ότι θα πληρώσεις τουλάχιστον 35 ευρώ για ένα τρίωρο σε ένα ροζ ξενοδοχείο. Διαφορετικά, το προγαμιαίο σεξ είναι ανύπαρκτο, εκτός και αν πας σε κάποιο sex shop ή κρατήσεις μυστική την εν λόγω δραστηριότητα. «Μυρίζουν πολύ;», ρώτησε μετά. «Μάλλον», απάντησα. Η όλη συζήτηση μου φαινόταν ταυτόχρονα άκυρη, αλλά και παραδόξως επαγγελματική. Ο μαγαζάτορας, ο οποίος φαινόταν να πλησιάζει τα 60, ξεκίνησε τα παζάρια, επιχειρώντας να διαπραγματευτεί για κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι έχει αξία. Όμως τα σκουπίδια του ενός, είναι θησαυρός του άλλου - και ποια ήμουν εγώ για να τους το αρνηθώ αυτό; Συμφωνήσαμε στα 25 ευρώ, αλλά εκ των υστέρων φαίνεται ότι πιάστηκα κορόιδο.

Κατά μήκος ενός τοίχου υπήρχαν σειρές από βρόμικα εσώρουχα κλεισμένα αεροστεγώς σε σακουλάκια, συνοδευόμενα από τη φωτογραφία της προηγούμενης ιδιοκτήτριας. Δεν υπήρχαν ονόματα και ηλικίες, μόνο χαμογελαστά πρόσωπα. Οι περισσότερες είχαν τη φούστα τους σηκωμένη, ενώ κάποιες ήταν γυμνές. Αναρωτήθηκα γιατί το έκαναν, πώς ξόδεψαν τα λεφτά και ποιος θα τα αγόραζε.

Ο μαγαζάτορας ζήτησε να μου βγάλει τη φωτογραφία που θα συνόδευε το εσώρουχό μου. Καθώς σήκωνα τη φούστα μου, για να βγω φωτογραφία, πέρασε στιγμιαία από το μυαλό μου μια φλασιά με το απογοητευμένο πρόσωπο των γονιών μου. Ένιωσα τη λάμψη της θηλυκότητάς μου και σκέφτηκα το πίσω μέρος του κεφαλιού του άνδρα που θα το αγόραζε, χρησιμοποιώντας το με όποιον τρόπο ήθελε.

Έπρεπε να βγάλουμε τα εσώρουχά μας μπροστά στον ιδιοκτήτη - αυτός ήταν ένας αυστηρός κανόνας. Επίσης, μπορούσες να δώσεις εσώρουχα μόνο μία φορά ανά κάποιους μήνες. Υπήρχαν στιγμές που δίστασα, στιγμές που αναρωτήθηκα αν θα το μετάνιωνα ή αν το εσώρουχό μου θα κατέληγε σε λάθος χέρια. Όμως το ίδιο το εσώρουχο θα ήταν εξίσου ανώνυμο με τον αγοραστή του και έτσι η αρχική μου ανατριχίλα σιγά-σιγά υποχώρησε. Το περιβάλλον ήταν ασφαλές και υπήρχε αλληλεγγύη ανάμεσα σε εμένα και τις φίλες μου.

Η επιχείρηση βασίζεται στο βίτσιο της ηδονοβλεψίας, στην απόλαυση του να πηγαίνεις σπίτι έχοντας δει έναν σέξι άγνωστο σε ένα τρένο γεμάτο κόσμο ή την ανάγκη για αυτό το επιπρόσθετο ανθρώπινο στοιχείο, χωρίς όμως την ανθρώπινη επαφή. Ο πελάτης θα έβγαινε κερδισμένος, το ίδιο και εγώ.

[VICE Video] Σεξουαλικά Βοηθήματα που Τρώγονται

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Οι ασφαλείς χώροι για την κατανάλωση και την εμπορευματοποίηση του σεξ είναι απαραίτητοι για την υγιή έκφραση της σεξουαλικότητας. Στη βιομηχανία του σεξ, βλέπω συνεχώς ανεξάρτητες γυναίκες που συναινούν στις πράξεις στις οποίες επιδίδονται να καταδικάζονται, επειδή βγάζουν κέρδος από τη σεξουαλικότητα, χωρίς να σκέφτεται κανείς ότι μπορεί να υπάρξει επανοικειοποίηση της σεξουαλικής ταυτότητας, αν τη δει κανείς μέσα από τα μάτια του καταναλωτή.

Πουλώντας το εσώρουχό μου, ήταν σαν να επαναδιεκδικούσα το αιδοίο μου. Έκανα μια συνειδητή επιλογή να πουλήσω κάτι, από το οποίο ήξερα ότι κάποιος θα αντλούσε απόλαυση σε προσωπικές στιγμές. Ποια ήμουν εγώ, που θα έκρινα το βίτσιο του άλλου;

Μετά από αυτό, φύγαμε και πήγαμε να κεράσουμε τους εαυτούς μας φαγητό, ελπίζοντας ότι είχαμε ικανοποιήσει και την όρεξη κάποιου άλλου στο μεταξύ.

Περισσότερα από το VICE

Η Μεγάλη και Αιματηρή Ιστορία των Ελλήνων Σατανιστών της Παλλήνης

Μια Γειτονιά στη Θεσσαλονίκη Φτιάχνει το Δικό της Πάρκο Τσέπης

Μπορείς Όντως να Επικοινωνήσεις με τη Φύση Όταν Παίρνεις LSD;