Οι Τολμηρές Αυτοπροσωπογραφίες μιας Υπέρβαρης Φωτογράφου

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο i-D.

Είτε μια φωτογραφία είναι selfie είτε πορτρέτο του Ryan McGinley, ο τρόπος που επιλέγουμε να τοποθετήσουμε το σώμα μας στο «κάδρο», αποκαλύπτει πράγματα τόσο για τον εσωτερικό όσο και τον εξωτερικό μας κόσμο. Αυτός είναι ο λόγος που η φωτογραφική σειρά της Caroline Fahey, Silver Lining (δηλαδή, Ουδέν Κακό Αμιγές Καλού), είναι σημαντική. Περιγράφοντας τον εαυτό της με υπερηφάνεια ως «plus size», η Fahey είχε την έμπνευση να εκθέσει το σώμα της μετά από μια εμπειρία που την έφερε κοντά στον θάνατο. Όταν ήταν δευτεροετής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, η φοιτήτρια του τμήματος φωτογραφίας Tisch ανακάλυψε ότι είχε έναν θρόμβο στον εγκέφαλο, ο οποίος προκλήθηκε λόγω «της παχυσαρκίας και της αντισύλληψης». Αυτή η τρομακτική στιγμή ήταν ένας καταλύτης για τη Fahey, ο οποίος την έκανε να εξερευνήσει τη σχέση της με το σώμα της.

Οι φωτογραφίες απεικονίζουν τους συλλογισμούς της Fahey κατά τα σκαμπανεβάσματα που όλοι βιώνουμε στη σχέση με το σώμα μας: τη μια μέρα έχουμε αυτοπεποίθηση και την άλλη ανασφάλεια, τη μια μέρα τα βγάζουμε όλα στη φόρα και την άλλη θέλουμε να κρυφτούμε. Όπως επιχειρεί να αποδείξει η Fahey με τα ειλικρινή της πλάνα, το παραπάνω κιλά δεν πρέπει να εξομοιώνονται με την ντροπή και την αρνητικότητα.

i-D: Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη φωτογραφία;
Caroline Fahey: Όταν ήμουν στην Α' Λυκείου πήρα το πρώτο μου μάθημα φωτογραφίας, στο οποίο φτιάξαμε τις δικές μας αυτοσχέδιες φωτογραφικές μηχανές. Η δική μου ήταν φτιαγμένη από ένα κουτί δημητριακών. Αργότερα, μεταφέρθηκα στο δημόσιο σχολείο της πόλης μου, όπου ζούσα στην κυριολεξία στον σκοτεινό θάλαμο και στο καλλιτεχνικό τμήμα – ειλικρινά, αρνούμουν να φάω στο κυλικείο.

Τι φωτογραφική μηχανή χρησιμοποιείς τώρα;
Τράβηξα τις αυτοπροσωπογραφίες ψηφιακά, με μια Canon Mark II και τις περισσότερες φορές χρησιμοποιούσα ασύρματο τηλεχειριστήριο. Επίσης χρησιμοποίησα πολλές φορές μια Nikon F100 και μια Pentax 6x7.

Πώς έχει αλλάξει με τον καιρό η σχέση σου με το λεγόμενο «body positivity», δηλαδή τη θετική αντιμετώπιση του σώματος;
Το body positivity είναι πολύπλοκο, ακόμη και αν η έννοια μοιάζει απλή. Το να αγαπάς και να δέχεσαι το σώμα σου, προσπαθώντας παράλληλα να έχεις έναν υγιεινό τρόπο ζωής, δεν είναι τόσο εύκολο, όταν τόσοι πολλοί άνθρωποι ντρέπονται υποσυνείδητα για λογαριασμό σου. Λέω «υποσυνείδητα», επειδή, με εξαίρεση τα άτομα που θέλουν να ρεζιλεύουν τους εύσωμους, δεν μου έχει τύχει ποτέ να μου πει κάποιος στα μούτρα, «Δεν μου αρέσεις, επειδή είσαι χοντρή». Από την άλλη, πολλές φίλες μου έχουν πει μπροστά μου, «Αίσχος, κοίτα πόσο χοντρή δείχνω» ή «Μα καλά, πώς τα έχει μαζί της, αφού είναι τόσο χοντρή;» ή «Caroline, μη στενοχωριέσαι, δεν είσαι χοντρή». Ο κόσμος δεν συνειδητοποιεί ότι προσβάλλει τους εύσωμους ανθρώπους, όταν βγαίνουν αυτά τα λόγια από το στόμα του, καθώς η παχυσαρκία έχει χαραχτεί με τόσο αρνητικό τρόπο στη σημερινή κουλτούρα που συχνά ταυτίζεται με την «ασχήμια» και την «τεμπελιά».

Μπορείς να μου πεις τι ήταν αυτό που σε ώθησε να κάνεις το Silver Lining;
Τον Οκτώβριο του 2013, όταν ήμουν δευτεροετής φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιου της Νέας Υόρκης, σχηματίστηκε ένας θρόμβος στον εγκέφαλό μου λόγω της παχυσαρκίας και της αντισυλληπτικής αγωγής που ακολουθώ. Στη διάρκεια της εβδομάδας που ήμουν στο νοσοκομείο, η μητέρα μου, μου έλεγε συνεχώς, αναφερόμενη στον θρόμβο, «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Αρνούμουν να την πιστέψω, καθώς υπέφερα πολύ, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά, για τους επόμενους έξι με οκτώ μήνες. Μου ήταν απίστευτα δύσκολο να είμαι αισιόδοξη και να γίνω και πάλι ο χαρούμενος εαυτός μου, όταν έμαθα ότι παραλίγο να ευθυνόμουν για τον ίδιο μου τον θάνατο. Όταν κινδυνεύεις να πεθάνεις, τρομάζεις πολύ, όμως ταυτόχρονα σου ανοίγουν τα μάτια. Ο θρόμβος ήταν ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί ποτέ. Έπρεπε να βάλω σε προτεραιότητα την υγεία μου και αυτό έκανα. Οι αυτοπροσωπογραφίες έγιναν ένας τρόπος να ξεκινήσω να εκπαιδεύω τον εαυτό μου και να μαθαίνω για τη σχέση που έχω με το σώμα, την υγεία και την ευεξία μου. Μέσα από αυτό, έμαθα να αγαπώ τον εαυτό μου και το σώμα μου, γι' αυτό και τώρα μπορώ να πω και εγώ, «ουδέν κακόν αμιγές καλού».

Τι ελπίζεις να κερδίσει ο κόσμος από τις φωτογραφίες του Silver Lining;
Ελπίζω να δουν τη δουλειά μου και να εμπνευστούν, ώστε να μιλήσουν σε άλλους για το δικό τους σώμα και τις εμπειρίες τους. Σε τελική ανάλυση, αυτό που θέλω είναι η 13χρονη αδερφή μου, Ella και οι φίλες της να μεγαλώσουν έχοντας αυτοπεποίθηση και νιώθοντας όμορφες. Όσο πιο πολύ μιλάμε, τόσο πιο πολλά μαθαίνουμε για τον εαυτό μας και για τους άλλους.

Μίνα Ορφανού: «Ταμπέλες Έχουν Μόνο τα Μαγαζιά»

Ποιες είναι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα άτομα με τον δικό σου σωματότυπο;
Πριν από λίγες εβδομάδες, στη διάρκεια επισκόπησης του φωτογραφικού μου portfolio, η πρώτη ερώτηση που μου έκαναν ήταν, «Είσαι ικανοποιημένη με το σώμα σου;». Εγώ απάντησα, «Κάθε μέρα νιώθω διαφορετικά». Κάποιες μέρες λατρεύω τη φουσκωτή μου κοιλιά και άλλες εύχομαι να μπορούσε να εξαφανιστεί. Νομίζω ότι αυτό είναι αποδεκτό και φυσιολογικό, από τη στιγμή που έχεις συναίσθηση της κατάστασης. Η προσωπική μου σχέση με το body positivity έχει γίνει καλύτερη και έμαθα να αγαπώ τον εαυτό μου και το σώμα μου πολύ περισσότερο από ό,τι στο παρελθόν. Ένας βασικός λόγος γι' αυτό είναι το ότι ανάγκασα τον εαυτό μου να μιλάει για αυτό και έκανα συζητήσεις με φίλους και συμμαθητές για το μέγεθός μου, κάτι που παλιότερα ντρεπόμουν να κάνω. Οι αυτοπροσωπογραφίες είναι ένας τρόπος να εκφράζω οπτικά μεγάλο μέρος του πόνου που έχω εσωτερικεύσει σε όλη μου τη ζωή, πράγμα το οποίο με έκανε τελικά να αγαπήσω τον εαυτό μου.

Το να μοιραζόμαστε τα σώματά μας με τον κόσμο δημιουργεί μεγάλη οικειότητα. Ο τρόπος που επιλέγουμε να τα βάλουμε στο κάδρο, να τα φωτίσουμε και να «κροπάρουμε» την εικόνα λέει πολλά για τον εσωτερικό μας κόσμο. Είχες επιφυλάξεις προτού μοιραστείς το Silver Lining με τον κόσμο;
Όσον αφορά τις επιφυλάξεις, δεν είχα ούτε και έχω καμία. Δεν θα είχε νόημα το Silver Lining, αν δεν υπήρχε κάποιος, για να μοιραστώ αυτές τις εικόνες μαζί του. Μέρος της δουλειάς μου είναι να κάνω τους ανθρώπους που νιώθουν άβολα, να ξεκινήσουν να νιώθουν άνετα. Δεν είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε σώματα σαν το δικό μου σε αυτό το πλαίσιο και ήρθε επιτέλους η ώρα να το κάνουμε.

Τι άλλα θέματα θέλεις να θίξεις με τη δουλειά σου;
Βρίσκομαι στα αρχικά στάδια ενός project για τη βουλιμική κατανάλωση φαγητού. Είμαι πολύ ενθουσιασμένη, επειδή είναι ένα ζήτημα που πρέπει να συζητηθεί περισσότερο και με το οποίο δίνω την προσωπική μου μάχη.

Περισσότερα από το VICE

Άνθρωποι που Έχασαν Δεκάδες Κιλά Λένε πώς τα Κατάφεραν

Ιστορίες από τις Χειρότερες Εμπειρίες που Έχουν Συμβεί Ποτέ στο Σεξ

Όσα Έζησα στο Ματωμένο Πανθεσσαλικό Στάδιο: Απόπειρες Δολοφονίας και Λίγο Ποδόσφαιρο