Καταγράφοντας 25 Xρόνια Υποτιμημένης Αισιοδοξίας στην Κούβα

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US

Το παρακάτω είναι ένα απόσπασμα από το νέο φωτογραφικό λεύκωμα του φωτογράφου Manuello Paganelli με τίτλο Cuba: A Personal Journey 1989-2016 που κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο Daylight Books. Σε αυτό περιλαμβάνονται πάνω από 100 φωτογραφίες που τράβηξε ο Paganelli στη διάρκεια των περισσοτέρων από 60 επισκέψεων που έκανε στην Κούβα τα τελευταία 25 χρόνια.

Το πρότζεκτ άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του '80, όταν ο φωτογράφος ταξίδεψε στη χώρα για να βρει από καιρό χαμένους συγγενείς και συνεχίστηκε μέχρι την αποκατάσταση των αμερικανοκουβανικών διπλωματικών σχέσεων το 2015. Μετά τον πρόσφατο θάνατο του Φιντέλ Κάστρο, η δουλειά του έχει αποκτήσει ένα ακόμη επίπεδο πολυπλοκότητας.

Όλες οι φωτογραφίες είναι του Manuello Paganelli © 2016. Αυτή το θέμα δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο VICE US

Όταν ήμουν αγόρι, ρώτησα τη μαμά μου γιατί δεν κρατήσαμε επαφή με τους συγγενείς μας στην Κούβα. Μου έδωσε μια από εκείνες τις απαντήσεις που όλοι κατά καιρούς δίνουμε στα παιδιά, ελπίζοντας να πάψουν να ρωτούν. Σταμάτησα πράγματι να ρωτάω –για λίγο καιρό– αλλά ως ενήλικας συνειδητοποίησα ότι χρειαζόμουν απαντήσεις. Απαντήσεις, φυσικά, μπορούσαν να βρεθούν μόνο ταξιδεύοντας στην Κούβα. Έτσι το 1988 έκανα το πρώτο μου ταξίδι στο νησί. Μετά από εκείνη την πρώτη συναισθηματικά φορτισμένη επίσκεψη, έκανα περισσότερα από 60 ταξίδια στην Κούβα. Ταξιδεύοντας με φωτογραφικές μηχανές και ένα σημειωματάριο, διέσχισα το νησί, αποφασισμένος να καταγράψω τους αγώνες αυτών των παρεξηγημένων ανθρώπων και δεσμεύτηκα να καταγράψω το μαγικό κουβανικό πνεύμα.

Αξιοσημείωτο είναι πως η Κούβα ανοίγει πολύ γρηγορότερα από ότι είχα προβλέψει. Πολλά έχουν αλλάξει από τα πρώτα μου ταξίδια, όταν συχνά ήμουν ο μόνος τουρίστας που περπατούσε στους δρόμους, όταν το να έχεις λίγα αμερικανικά δολάρια ήταν έγκλημα κατά του Κράτους, κάτι που μπορούσε να σε στείλει φυλακή για πολλά χρόνια. Σήμερα, δεν βλέπω πια μεγάλες ουρές ανθρώπων για να πάρουν ψωμί. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι με τουρίστες. Τα ξενοδοχεία λειτουργούν σε μέγιστη πληρότητα.

Ωστόσο, άλλα πράγματα παραμένουν ίδια. Μαγευτική μουσική συνεχίζει να γεμίζει τους δρόμους. Χορευτές της σάλσα λικνίζονται αργά το βράδυ στους δρόμους. Τα τύμπανα χτυπούν, οι άνθρωποι συγκεντρώνονται στους δρόμους και ο κουβανικός λαός παραμένει έτοιμος και πρόθυμος να μιλήσει και να συμμετέχει. Πάνω απ' όλα, το ισχυρό κουβανικό πνεύμα παραμένει ζωντανό και άθικτο. Όπως οι παλιές, αξιόπιστες Σεβρολέτ του '57 που κυκλοφορούν στους δρόμους της Αβάνα, οι Κουβανοί εξακολουθούν να σέβονται το παρελθόν, ενώ δεν σταματούν να προχωρούν προς τα εμπρός, πρόσω ολοταχώς, με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα.

Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας ένα μικρό κομμάτι της όμορφης, ζωηρής Κούβας.

Το λεύκωμα Cuba: A Personal Journey 1989-2016 κυκλοφορεί ήδη. Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα Visit Daylight Books για περισσότερες πληροφορίες για τη δουλειά του Pagenelli.

Περισσότερα από το VICE

Συγκλίνοντας με τη Σπορά των Νικημένων του '45

Πόνος Χωρίς Γλέντι: Αναλύσαμε το πιο Δημοφιλές Μουσικό Βίντεο για Φέτος στην Ελλάδα

Τα Πορτρέτα των Ανθρώπων που Πίστευαν ότι το Κόμμα τους θα Κυβερνήσει τη Ρουμανία