Όσο πιο Ιστορική Είναι μια Πολιτική Στιγμή, Τόσο​ Λιγότερο να Μιλάς για Αυτήν σε Ένα Μπαρ

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Munchies.

Όταν είσαι νέος και πιάνεις την πρώτη σου δουλειά πίσω από το μπαρ, αν είσαι αρκετά τυχερός και περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους που έχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι και ανθρώπους που απολαμβάνουν τα κοκτέιλ σου με ένα πονηρό χαμόγελο, πολύ γρήγορα θα εφοδιαστείς με ένα μείγμα μπαρόβιων μυστικών και κλισέ. Όσο μαθαίνεις πώς να ανοίγεις ένα βαρέλι μπίρας και να σκουπίζεις ποτήρια, την ίδια στιγμή αποκτάς γνώσεις πάνω στην αισθητική των νοτισμένων από το αλκοόλ χαρτονομισμάτων και την τέχνη της τοποθέτησης μονού αριθμού φρούτων και γαρνιτούρας στα κοκτέιλ. Κάποιοι από τους άγραφους κανόνες του μπαρ ξεχωρίζουν, λόγω της θέρμης με την οποία μεταδόθηκαν και της ασυνήθιστης νηφαλιότητας με την οποία αντιμετωπίστηκαν.

«Ήταν πραγματικά από εκείνους τους αυστηρούς και απαραβίαστους κανόνες», λέει ο Tyson Buhler, επικεφαλής μπάρμαν στον ναό των κοκτέιλ του Μανχάταν, το Death & Co. «Δεν μιλάμε για πολιτική και θρησκεία πίσω από το μπαρ. Πάντα μου έλεγαν ότι οι πολιτικές πεποιθήσεις κάποιου αφορούν μόνο τον ίδιο».

Αυτό ήταν ένα αξίωμα που είχα ακούσει πριν από την πρώτη μου δουλειά. Το αναγνώριζα από ταινίες και από την τηλεόραση και είναι κάτι που ούτως ή άλλως υποψιαζόμουν, έχοντας ακούσει τους συγγενείς μου που δούλευαν ή είχαν μπαρ να εκφράζουν την ίδια πεποίθηση. Το άκουγα ξανά και ξανά, όταν με προσέλαβαν, στην αρχή της θαυμαστής καριέρας μου ως νεαρός μπάρμαν.

Από ό,τι φαίνεται, όμως, δεν έχουν όλοι την ίδια εμπειρία με εμένα.

«Όχι, δεν το έχω ακούσει ποτέ», λέει ο Giuseppe Gonzalez, ιδιοκτήτης του Suffolk Arms στο Λόουερ Ιστ Σάιντ. «Ο μπαμπάς μου ήταν ιδιοκτήτης μπαρ. Τότε υπήρχαν εκείνα τα παλιά πορτορικάνικα μπαρ. Τα “ανδρικά” αστεία του Trump θα ήταν απολύτως αποδεκτά εκεί. Ήταν σαν μια μικρή φούσκα. Όλοι συμφωνούσαν μεταξύ τους ή τουλάχιστον υπήρχε μια κοινή κατανόηση».

[VICE Video] Εξομολογήσεις Eνός Μπάρμαν

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Οπωσδήποτε, η ιδέα ότι οι πολιτικές κουβέντες πρέπει να αποφεύγονται με το ποτό δεν είναι διαχρονική. Η Αμερικανική Επανάσταση καταστρώθηκε σε παμπ. Στην προβιομηχανική κοινωνία της εποχής, οι χώροι αυτοί ήταν κέντρα πολιτικής δραστηριότητας, όπου η κοινότητα λάμβανε την αλληλογραφία της και έκανε φιλοσοφικές συζητήσεις. Οι Ελευθεροτέκτονες και το Ναυτικό Σώμα ιδρύθηκαν στο ίδιο καπηλειό της Φιλαδέλφεια, τον 18ο αιώνα.

Μέσα στα επόμενα χρόνια, αναδύθηκε μια νέα φιλοσοφία σε ορισμένους χώρους – ότι τα μπαρ πρέπει να μην έχουν καμία σχέση με τις καθημερινές δουλειές της κοινωνίας.

«Είναι δύσκολο να δώσεις στον κόσμο να καταλάβει ότι το μπαρ είναι μια απόδραση από την πραγματικότητα. Ότι οι μπάρμαν προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν ότι οι πελάτες θα νιώσουν πως βρίσκονται όλοι στο ίδιο μήκος κύματος, ό,τι κι αν γίνει», λέει η Pam Wiznitzer, Εθνική Πρόεδρος της Αμερικανικής Συντεχνίας Μπάρμαν και δημιουργική διευθύντρια του Seamstress στο Άπερ Ιστ Σάιντ. «Δεν με νοιάζει αν είσαι υπέρ ή κατά του Προέδρου. Εγώ θα σε εξυπηρετήσω, όμως πρέπει να βεβαιωθώ ότι ο κόσμος γύρω θα νιώθει ότι είναι ασφαλής και δεν απειλείται. Αν σε οποιαδήποτε στιγμή αισθανθεί κάποιος ότι απειλείται η θέση του, πρέπει να παρέμβω».

Η ιδέα τού μπαρ ως μια απόδραση δεν είναι διαμετρικά αντίθετη με την ιδέα του μπαρ ως ενός τόπου συνάντησης, όμως υπάρχει μια διαφορά.

«Έμαθα τη δουλειά του μπάρμαν στην Ουάσιγκτον και εκεί δεν μπορείς να αποφύγεις αυτές τις καταστάσεις», λέει ο Jacob Grier, freelancer συγγραφέας και μπάρμαν στο Wayfinder Beer του Πόρτλαντ. «Το να ζητάς στον κόσμο να μη μιλάει για πολιτική στο μπαρ, είναι σαν να του ζητάς να μη μιλάει για αθλητικά ή για μια δύσκολη μέρα στη δουλειά. Είναι ένα από τα πράγματα που μου λείπουν από την Ουάσιγκτον: Η πολιτική είναι απαίσια από κάθε άποψη, όμως στην Ουάσιγκτον περιβάλλεσαι από έξυπνους, δραστήριους ανθρώπους και αυτό αντικατοπτρίζεται και στις συζητήσεις».

Όπως συμβαίνει με όλα, οι μεθυσμένες κουβέντες είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το πλαίσιο στο οποίο λαμβάνουν χώρα. Αυτό μπορεί να ισοδυναμεί με τη γεωγραφική και κοινωνική απόσταση μεταξύ των μπαρ στο Μπρονξ και την Ουάσιγκτον, όμως μπορεί και να αφορά και δύο μπαρ που απέχουν μόλις μισό τετράγωνο μεταξύ τους.

«Πιστεύω ότι υπάρχει μια γκρίζα ζώνη σε ό,τι αφορά αυτόν τον κανόνα και αυτό έχει να κάνει με τον χώρο στον οποίο βρίσκεσαι», λέει ο Buhler. «Όταν βρίσκεσαι σε ένα καταγώγι, απόγευμα, πίνοντας ουίσκι, νιώθεις ότι επιτρέπεται να μιλήσεις για την επικαιρότητα. Υπάρχει ένας αέρας εμπιστοσύνης σε αυτούς τους χώρους. Σε πολλά μέρη του κόσμου, τα μπαρ, τα καπηλειά και οι παμπ είναι μέρη όπου μπορείς να θίξεις αυτά τα θέματα. Στα πιο επίσημα κοκτέιλ μπαρ ή στα καλά εστιατόρια, νιώθεις ότι δεν είναι σωστό να το κάνεις, μιας και ο κόσμος που βρίσκεται εκεί πηγαίνει για να απολαύσει το ποτό και το φαγητό του και να βιώσει μια εμπειρία που τον κάνει να ξεφεύγει από την καθημερινότητά του».

Όπου και αν βρεθεί ένας μπάρμαν ή μια μπαργούμαν, από τη στιγμή που υπάρχουν πελάτες, υπάρχει και η πιθανότητα να πάρει άσχημη τροπή μια πολιτική κουβέντα. Είναι μέρος της δουλειάς τους να εντοπίζουν έγκαιρα ένα πρόβλημα, έτσι ώστε να διαφυλάξουν τον χώρο των πελατών τους. Όλοι οι μπάρμαν με τους οποίους μίλησα, συμφώνησαν ότι υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ μιας παθιασμένης συζήτησης και αγένειας.

«Δεν συμμετέχω πάντα στη συζήτηση, όμως μερικές φορές εκφράζω σύντομα την άποψή μου – “Πιστεύω αυτό”. Πάντα, όμως, είμαι ανοιχτή σε διαφορετικές φιλοσοφίες και απόψεις, επειδή πιστεύω ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να κατανοήσεις τον κόσμο γύρω σου», λέει η Wizntizer. «Νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο να τραβήξεις μια διαχωριστική γραμμή. Η εξασφάλιση της προστασίας, της ασφάλειας, της ψυχικής υγείας και της ευημερίας των πελατών μας είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της δουλειάς ενός μπάρμαν».

Φυσικά, όλες αυτές οι διαχωριστικές γραμμές που βάζει ένας μπάρμαν στη διάρκεια μιας βάρδιας, εξαρτώνται από την προσωπική του πολιτική ιδεολογία, η οποία γενικά θα πρέπει να μην εκφράζεται, όταν στέκεται πίσω από τη μπάρα.

«Η πρώτη μου δουλειά ως μπάρμαν στο Πόρτλαντ ήταν στους εορτασμούς της εκλογικής νίκης του Δημοκρατικού Κόμματος του Όρεγκον, το 2008, τη νύχτα που ο Barack Obama κέρδισε την προεδρία», λέει ο Grier. «Ήμουν περιτριγυρισμένος από εκστασιασμένους ανθρώπους οι οποίοι θωρούσαν δεδομένο ότι ήμουν εξίσου ενθουσιασμένος με εκείνους για τη νίκη, ενώ εγώ ήμουν σε φάση που σκεφτόμουν, “Πιστεύετε ότι η αθέτηση της υπόσχεσης να αντιταχθεί στην ασυλία των εταιρειών τηλεπικοινωνίας είναι κάτι καλό για τα δικαιώματα του πολίτη;”. Αυτό ήταν ενδεικτικό των επόμενων οκτώ χρόνων. Ο κόσμος έκανε χαλαρές συζητήσεις στο μπαρ για το πόσο υπέροχος είναι ο Obama, όμως αν ανέφερες τις αεροπορικές επιδρομές και την εγχώρια παρακολούθηση, όλοι θα ανασήκωναν αδιάφορα τους ώμους τους. Τους ήταν πολύ εύκολο να αγνοήσουν αυτού του είδους την κατάχρηση εξουσίας, διώχνοντας αυτές τις σκέψεις από την καθημερινότητά τους».

Τι σήμαιναν όλα αυτά το 2017; Στη διάρκεια της ασταθούς εκλογικής περιόδου, τα όρια αυτά γίνονταν όλο και πιο δυσδιάκριτα. Παρόλο που όλοι οι μπάρμαν με τους οποίους μίλησα συμφώνησαν ότι η εξασφάλιση της άνεσης των πελατών ήταν υψίστης σημασίας, αν η ίδια η πολιτική παραβιάζει αυτήν την άνεση, πώς αποφασίζει ένας μπάρμαν πότε να σταματήσει τη συζήτηση;

Για παράδειγμα, αν πιστεύεις ότι οι πολιτικές μηχανορραφίες έχουν θέσει σε κίνδυνο τα δικαιώματα ενός πελάτη, οι συζητήσεις επί του θέματος από ανθρώπους που δεν πιστεύουν το ίδιο, φαντάζουν τοξικές. Αν ένας μπάρμαν ζητήσει από τους πελάτες να αποφύγουν τη συζήτηση αυτών των πολιτικών αποφάσεων, όσοι διαφωνούν μπορεί να κατηγορήσουν τον μπάρμαν ότι φορτίζει πολιτικά την κατάσταση ή ότι παίρνει θέση χωρίς να είναι δουλειά του, ακόμη και αν το βασικό του κίνητρο είναι η διαφύλαξη της άνεσης των υπόλοιπων πελατών. Όποιος έχει δουλέψει Σάββατο βράδυ ξέρει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να κάνουν ήρεμες συζητήσεις, ούτε καν όταν το θέμα τους είναι το ουίσκι και η pop μουσική, πόσο μάλλον πιο ευαίσθητα θέματα που αναμφίβολα θα επηρεάσουν γενεές.

«Το όριο της ανοχής έχει μικρύνει σημαντικά. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι σιγά-σιγά αντιλαμβάνονται αυτές τις αδικίες, οι οποίες συνέβαιναν πάντα. Η διαφορά είναι ότι πλέον συζητούν για αυτές», λέει ο Gonzalez. «Ο κόσμος είναι πιο ευαίσθητος, αλλά και πιο προσβλητικός. Δεν απαγορεύω καμία συζήτηση, απλώς έχω τον νου μου σε περίπτωση που ξεφύγουν τα πράγματα. Όταν είσαι μπάρμαν ή ιδιοκτήτης, είσαι ο οικοδεσπότης του πάρτι. Ζω στη φούσκα μου στη Νέα Υόρκη και το σκαρί μας είναι διαφορετικό εδώ. Μιλάμε με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Είμαστε συνηθισμένοι στις διαφωνίες».

Αυτό ήταν πάντα η πρόκληση αυτής της δουλειάς. Ο οικοδεσπότης του πάρτι πρέπει πάντα να σκέφτεται γρήγορα και να αυτοσχεδιάζει, να επεμβαίνει, όταν παραβιάζονται οι κοινωνικές νόρμες και να καθοδηγεί τους μεθυσμένους που βαδίζουν μέσα σε πολιτικά ναρκοπέδια. Φαίνεται ότι για τους επαγγελματίες της νύχτας, όσο πιο ιστορική είναι μια πολιτική στιγμή, τόσο μεγαλύτερη επιδεξιότητα απαιτείται, για να βγάλουν τα προς το ζην.

Περισσότερα από το VICE

Mιλήσαμε με τον Καρδιτσιώτη που Έγραψε Βιβλίο για τις Παγανιστικές Δοξασίες στον Θεσσαλικό Κάμπο

Προσπαθούμε να Καταλάβουμε τι Συμβαίνει με Αυτήν τη Metal Σκηνή από μια 80's Ελληνική Ταινία

Στο Σχολείο Δεν μας Έμαθαν Γιατί ο Μεταξάς Είπε «Όχι»