Όλα αυτά, συνέβησαν το 1894: «Την πρώτη Σεπτεμβρίου μετακομίσαμε στο νέο σπίτι. Ανήκε σε έναν έμπορο ξυλείας, που αναγκάστηκε να μας νοικιάσει το μισό, επειδή οι δουλειές του δεν πήγαιναν καλά. Ήταν στο τέλος της οδού Κανάρη και είχε δύο φάτσες, μία προς την πλατεία της Φιλικής Εταιρείας και την άλλη στην Κανάρη […] Η γειτονιά ήταν ευάερη και από τότε το Κολωνάκι εθεωρείτο η πιο υγιεινή και αριστοκρατική συνοικία, μολονότι κανένα επίσημο πρόσωπο δεν καθόταν (εκεί). Τα σπίτια του ήταν παλιά και οι δρόμοι του δεν ήταν από τους καλύτερους της Αθήνας, με τις λακκούβες τους, τη σκόνη τους, που όταν έβρεχε γινόταν λάσπη, τα αίματα του απέναντι χασάπικου του Κανδρή που χύνονταν στο ρείθρο της οδού Κανάρη κάθε βράδυ που έσφαζαν τα ζώα».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η παραπάνω αφήγηση ανήκει στον επτανήσιο ναύαρχο Γιάννο Γιαννικώστα, που το 1894, σε ηλικία 14 ετών, εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στο Κολωνάκι, μετά από τη μετάθεση του στρατιωτικού πατέρα του στην Αθήνα. Αργότερα, ο ναύαρχος αποτύπωσε στο χαρτί τις εντυπώσεις που του άφησε η αθηναϊκή συνοικία, όταν ήταν παιδί, τις οποίες σήμερα διατηρεί ανέκδοτες ο εγγονός του, Στέφανος Ζάννος, ένας από τους παλαιότερους Κολωνακιώτες της εποχής μας.«Στις αρχές του 20ού αιώνα, πρόβατα και κατσίκια έβοσκαν στην περιοχή της Πλατείας Δεξαμενής και πάνω από το νοσοκομείο ΝΙΜΤΣ»
Από τα πρόβατα στα αστικά αρχοντικά
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Την ίδια εποχή, Αθηναίοι αστοί που έμεναν στις κεντρικές λεωφόρους της Αθήνας έχτιζαν μικρά και φτωχά σπίτια στη γύρω περιοχή, όπου έμεναν οι αμαξάδες, οι κηπουροί και όλοι όσοι εργάζονταν στα νεοκλασικά των πλούσιων αθηναϊκών οικογενειών. Κάποια από αυτά τα φτωχόσπιτα -που είχαν κοινή αυλή και κοινόχρηστη τουαλέτα- χτίζονταν στις παρυφές του Κολωνακίου.
Τα βουτυρόπαιδα
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τα στέκια
Παρά την αίγλη του, «το Κολωνάκι διατήρησε τον χαρακτήρα γειτονιάς, περίπου μέχρι τη δεκαετία του ’70», λέει ο κ. Βατόπουλος. «Δεν ήταν υπερτοπικό σημείο προσέλκυσης κόσμου. Αυτό το βλέπει κανείς μέχρι σε ορισμένα σημεία, όπως τις οδούς Αλωπεκής, Καρνεάδου, Λουκιανού, Πλουτάρχου και Ξενοκράτους. Μέχρι τότε, υπήρχε μια οργάνωση με τα μικροκαταστήματα εξυπηρέτησης των κατοίκων, ανάμεσα στα οποία ήταν τα μπακάλικα, τα καθαριστήρια, οι φούρνοι και τα ηλεκτρολογεία». Η εικόνα άλλαξε σταδιακά από τη δεκαετία του ’50 και η κοσμική κίνηση στο Κολωνάκι απογειώθηκε από τη Μεταπολίτευση και μετά, αυτό ωστόσο δεν του στέρησε την αστική του διάσταση. Μάλιστα, ο αστικός μύθος λέει ότι μέλη του ΠΑΣΟΚ, λίγο πριν από τις εκλογές του ’81 έκαναν πικετοφορία σε δρόμους του Κολωνακίου -σε στιλ «ερχόμαστε»-, για να πικάρουν τους Κολωνακιώτες, οι οποίοι έκλειναν τις πόρτες και τα παράθυρά τους στο άκουσμά τους.Ο αστικός μύθος λέει ότι μέλη του ΠΑΣΟΚ, λίγο πριν από τις εκλογές του ’81, έκαναν πορεία σε δρόμους του Κολωνακίου -σε στιλ «ερχόμαστε»-, για να πικάρουν τους Κολωνακιώτες.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η αστικότητα που παλεύει την κρίση
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Παρόλα αυτά, η συνοικία δεν έμεινε ανεπηρέαστη από την κρίση, ούτε ζει τις παλιές δόξες της. «Κάποια στιγμή το Κολωνάκι είχε ξεκινήσει να γίνεται πολύ καταθλιπτικό, ειδικά τα πρώτα χρόνια της κρίσης. Κλειστά μαγαζιά, σπασμένα τζάμια, εξυπνακίστικα συνθήματα -“Ξύπνα, έχεις να ταΐσεις τις τράπεζες”-, νέκρα τα βράδια, λίγο Mad Max φάση. Τώρα, παρατηρώ την αντίστροφη τάση. Επιστροφή του νεοπλουτισμού, πούρα το πρωί στα καφενεία, κατάληψη των πεζοδρομίων από τραπεζοκαθίσματα, μαυροντυμένοι μπράβοι, σκυλάδικα αργά το βράδυ ή νωρίς τα ξημερώματα. Αυτό που κατά τη γνώμη μου λείπει, είναι ένα μικρό, υπόγειο μπαρ, στο οποίο μπορείς να πεταχτείς το απόγευμα, να πιεις ένα τζιν τόνικ, να πεις τον πόνο σου στον/στην bartender, να ακούσεις λίγο καλή μουσική και να πας για ύπνο νωρίς. Ήταν το Poco a Poco κάπως έτσι, στην οδό Λουκιανού, αλλά έκλεισε, δυστυχώς. Οι γκαρσόνες-φίλες μου, μου λείπουν ήδη», λέει η Ξένια Κουναλάκη.Από την πλευρά του, ο Δημήτρης Μανιάτης, δημοσιογράφος που συχνάζει από έφηβος στο Κολωνάκι, λέει πως «παρότι δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς εννοούμε με τον όρο “αστισμός” σε μια χώρα με αστική τάξη που διαχρονικά δεν περιγράφεται με τους ίδιους όρους που περιγράφεται σε χώρες της Δύσης, το Κολωνάκι σίγουρα αποτελεί και αποτέλεσε πεδίο παρασκηνιακών και προσκηνιακών ζυμώσεων, ως σημείο όπου περιτριγυρίζεται από κτίρια-σύμβολα εξουσίας και δημοκρατίας, από πρεσβείες, προξενεία και σπίτια δυνατών παιχτών».Στο Κολωνάκι κάποτε συμμορίες μαζεύονταν στη Δεξαμενή, για να παίξουν ξύλο, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο Νίκος Αλέφαντος.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το Κολωνάκι έχει μία θέση για όλους
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
[VICE Video] Είναι η Αθήνα το Νέο Βερολίνο;
«Αυτό που μου αρέσει στο Κολωνάκι είναι ότι αν θες να δεις κάποιον γνωστό, μπορείς να ανηφορίσεις ή να κατηφορίσεις την Πατριάρχου Ιωακείμ δυο-τρεις φορές και να χαιρετάς κόσμο σαν βλαχοδήμαρχος, ενώ αν είσαι στις κλειστές σου, μπορείς να κάνεις σλάλομ στα δεντράκια της Ξενοκράτους και το πολύ-πολύ να πέσεις πάνω στον Κωνσταντίνο Τζούμα που πάει στο Φίλιον ή στου Φιλίππου. Δεν θεωρώ ότι είναι μοναδική ωραία συνοικία. Έτυχε και μένω στο Κολωνάκι. Μου αρέσει εξίσου το Παγκράτι, η Καισαριανή και τα Εξάρχεια, μόνο όμως το κέντρο της πόλης. Αν κάτι συμβολίζει το κέντρο της Αθήνας και ίσως λίγο παραπάνω το Κολωνάκι είναι μια ελληνική εκδοχή του melting pot, ένα κοινωνικό χωνευτήρι», λέει η Ξένια Κουναλάκη και ο Δημήτρης Μανιάτης συμπληρώνει: «Το Κολωνάκι υπήρξε επικράτεια πολλών ταυτοτήτων. Ελπίζω να παραμείνει για πάντα έτσι».Περισσότερες φωτογραφίες παρακάτω.
Ακολουθήστε τον Θοδωρή Χονδρόγιαννο στο Facebook, στο Twitter και στο Instagram.Περισσότερα από το VICEΟ Φώτης Σεργουλόπουλος Θεωρεί Ρατσιστική την Ατάκα «Δεν με Ενδιαφέρει τι Κάνεις στο Κρεβάτι σου, Αρκεί να μην Προκαλείς»Έτσι (Αφόρητη) Είναι Αναλυτικά η Ζωή με τον Κατώτατο Μισθό στην ΕλλάδαH Άνοδος και η Πτώση του Nokia 3310, του πιο Διασκεδαστικού Τηλεφώνου που Έχει Υπάρξει