Τo 12χρονο Κορίτσι που Δολοφόνησε την Οικογένειά της Ετοιμάζεται να Αποφυλακιστεί

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Φέτος θα τελείωνε το σχολείο.

Στις 23 Απριλίου του 2006, ένα αγόρι -το όνομα του οποίου δεν μας επιτρέπει ο νόμος να αποκαλύψουμε- δολοφονήθηκε στο κρεβάτι του. Το λαρύγγι του οκτάχρονου κόπηκε απ' τη μια άκρη ως την άλλη και τα παιχνίδια του πιτσιλίστηκαν με αίμα. Οι γονείς του δολοφονήθηκαν άγρια στο υπόγειο του σπιτιού τους, στο Medicine Hat της επαρχίας Αλμπέρτα του Καναδά.

Δεν επρόκειτο για ένα τυχαίο έγκλημα ή κάποια διάρρηξη που είχε άσχημη κατάληξη.

Ήταν ένα σχέδιο που κατέστρωσε η αδερφή του αγοριού και κόρη του ζευγαριού. Εκείνη ήταν 12. Το 23χρονο αγόρι της, έκανε τη βρόμικη δουλειά. Κανείς από τους δύο δεν παραδεχόταν ότι σκότωσε το μικρό αγόρι.

Ο επιθεωρητής Brent Secondiak, ένας λοχίας που υπηρετούσε στην αστυνομική υπηρεσία του Medicine Hat εκείνη την εποχή, θυμάται την κλήση που έλαβε από κάποιον και τον ενημέρωνε ότι του φάνηκε πως είδε πτώματα στο υπόγειο. Το ένστικτό του, του είπε ότι δεν ήταν εσφαλμένος συναγερμός. Πάρκαρε το αυτοκίνητό του στην ανάποδη μεριά του δρόμου και ξεπακέταρε τον εξοπλισμό του.

Κοίταξε μέσα από το παράθυρο του υπογείου και διέκρινε τουλάχιστον ένα άτομο μέσα. Ειδοποίησε και άλλους αστυνομικούς να μεταβούν στην περιοχή. Φαντάστηκε ότι θα μπορούσαν να σώσουν μια ζωή. Ήταν όλοι νεκροί στο σπίτι, όμως ένα μέλος της οικογένειας έλειπε από αυτό το λουτρό αίματος. Η κόρη.

«Πραγματικά, πίστευα ότι το συγκεκριμένο πρόσωπο αγνοούνταν και ότι κατά πάσα πιθανότητα είχε απαχθεί», είπε ο Secondiak. «Ούτε κατά διάνοια δεν θεώρησα ότι θα μπορούσε να κατηγορηθεί».

Τις πρώτες ώρες στάλθηκε σήμα μέσω Amber Alert για να βρεθεί το κορίτσι, όμως η αστυνομία ανακάλυψε στοιχεία -κάποια γράμματα και ζωγραφιές- στο δωμάτιο και στον σχολικό φωριαμό της, και συνειδητοποίησε ότι ήταν ύποπτη.

«Η εμπλοκή της ήταν μεγάλο σοκ, μιας και το έγκλημα ήταν τόσο φριχτό. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μια τόσο νέα κοπέλα μπορούσε να κάνει κάτι τόσο αποτρόπαιο», είπε ο Secondiak.

Το κορίτσι, που έγινε γνωστό ως J.R., μιας και ο νόμος απαγορεύει τη δημοσιοποίηση των στοιχείων νεαρών δραστών και το αγόρι της, Jeremy Steinke, συνελήφθησαν την επόμενη ημέρα μαζί με μια ακόμη γυναίκα, στο φορτηγό του Steinke, το οποίο εντοπίστηκε μερικά χιλιόμετρα ανατολικά της πόλης, στο Saskatchewan.

Ο Steinke, όντας υπό την επήρεια αλκοόλ, ecstasy, κοκαΐνης και μαριχουάνας, είχε μπει στο σπίτι από ένα παράθυρο του υπογείου. Το πρώτο του θύμα ήταν η μητέρα. Η συμπλοκή τους ξύπνησε τον πατέρα, ο οποίος πάλεψε με τον Steinke για να υπερασπιστεί την οικογένειά του. Χτύπησε τον δράστη στο μάτι, όμως αυτό δεν ήταν αρκετό, μπροστά στο μαχαίρι του Steinke.

«Πάλεψε μέχρι τέλους», είπε ο επικεφαλής του αστυνομικού τμήματος του Medicine Hat, ο Andy McGrogan. «Ήταν μαχητής. Απλώς δεν είχε τον ίδιο εξοπλισμό με τον Steinke».

Αφήνοντας την τελευταία του πνοή, ο πατέρας ρώτησε τον Steinke για ποιον λόγο το έκανε όλο αυτό, για να πάρει την ανατριχιαστική απάντηση: «Αυτό θέλησε η κόρη σου».

Το μικρό αγόρι πέθανε τελευταίο.

Φέτος την άνοιξη, η J.R, ολοκληρώνει την ποινή της. Τον Μάιο θα εμφανιστεί για τελευταία φορά ενώπιον του δικαστηρίου -αυτοπροσώπως, στο Medicine Hat- και στη συνέχεια θα είναι μια ελεύθερη πολίτης. Αν δεν τελέσει κάποιο έγκλημα για πέντε χρόνια, οι φόνοι θα διαγραφούν από το ποινικό της μητρώο.

Η αντίδραση του McGrogan, ενός επιθεωρητή που υπηρετούσε όταν έλαβαν χώρα οι δολοφονίες, καθώς ανακαλεί την υπόθεση, δεν προκαλεί έκπληξη.

«Σκέφτομαι τις φωτογραφίες με το αγοράκι που του κόπηκε το λαρύγγι από τη μια άκρη ως την άλλη».

Ο Secondiak θυμάται το συναίσθημα που είχε νιώσει λέγοντας: «Έχω δει πολλές άσχημες σκηνές και πολλά πτώματα, όμως ελάχιστα από αυτά ήταν παιδιά· πόσω μάλλον δε σε αυτήν την κατάσταση», είπε.

Είναι μια εικόνα που στοιχειώνει όσους είχαν ήρθαν σε επαφή με τις συγκεκριμένες δολοφονίες. Εμένα πάντως με στοιχειώνει.

Ήμουν στο Medicine Hat για περίπου οκτώ εβδομάδες όταν έγιναν οι φόνοι. Είχα μετακομίσει στην πόλη για να γίνω δημοσιογράφος, συντάκτης και υπεύθυνος του τυπογραφικού σχεδιασμού της εφημερίδας Medicine Hat News. Δεν ήξερα τι να περιμένω, όμως σίγουρα δεν φανταζόμουν ότι θα κάλυπτα ένα θέμα που θα με ακολουθούσε σε όλη μου την καριέρα.

Κανονικά δεν δούλευα τις Κυριακές, όμως είχα περάσει από τα γραφεία για να ελέγξω κάτι στην εφημερίδα της Δευτέρας. Όταν έφτασα, ένας συνάδελφός μου με ενημέρωσε πως υπήρχαν πληροφορίες ότι είχε λάβει χώρα ένα φονικό-αυτοκτονία και ότι τρεις άνθρωποι ήταν νεκροί. Η κατάσταση φαινόταν να είναι υπό έλεγχο κι έτσι γύρισα σπίτι. Αυτή είναι μία από τις λίγες αποφάσεις στην καριέρα μου που μετανιώνω.

Τις επόμενες μέρες, η εφημερίδα έστειλε δημοσιογράφους για να μάθουν ό,τι μπορούσαν. Μιλούσαμε με γείτονες και προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε μέλη της οικογένειας. Ένας ρεπόρτερ και ένας φωτογράφος έστησαν σκηνή έξω από το σπίτι μέσα σ' ένα βράδυ. Εγώ ήμουν υπεύθυνος του γραφείου. Δεχόμουν τηλεφωνήματα από άπειρους ανθρώπους που δήλωναν φίλοι της J.R. και του Steinke. Οι περισσότεροι έπαιρναν για να πουν ότι δεν το πίστευαν. Κάποιοι ισχυρίζονταν ότι ο Steinke ήταν αθώος.

Τους μήνες που ακολούθησαν, άρχισα να έχω ενεργότερο ρόλο στην υπόθεση. Κάλυψα την προκαταρκτική εξέταση του Steinke και την αρχή της δίκης της J.R., την οποία είχε αναλάβει ο συγκάτοικός μου. Κάλυψα την απολογία της κοπέλας και της γυναίκας που κατηγορήθηκε μετά το έγκλημα.

Σαν να μην ήταν αρκετή η βαρβαρότητα των εγκλημάτων, η ιστορία έγινε ακόμα πιο περίεργη όταν οι δημοσιογράφοι άρχισαν να ανακαλύπτουν κι άλλα στοιχεία για την J.R. και τον Steinke. Οι δυο τους ήταν μέλη της ιστοσελίδας VampireFreaks.com και συζητούσαν για το πώς έπιναν αίμα. Ο Steinke έλεγε στον κόσμο ότι ήταν ένας λυκάνθρωπος τριακοσίων ετών. Υπήρχε, επίσης, μια φωτογραφία της J.R. στο ίντερνετ, που την έδειχνε να ποζάρει έντονα μακιγιαρισμένη, κρατώντας ένα ακριβές αντίγραφο περιστρόφου.

Οι δυο τους ανήκαν στην τοπική punk/metal/goth κοινότητα. Είχαν γνωριστεί σε μια punk συναυλία. Όταν η J.R. «μεταμορφωνόταν» στη σκοτεινή της περσόνα, σίγουρα δεν έδειχνε δώδεκα.

Οι γονείς της δεν ενέκριναν τη σχέση της με έναν τόσο μεγαλύτερο άνδρα. Από κάθε άποψη, είχαν χειριστεί την κατάσταση λάθος. Επέτρεπαν στη J.R. να πηγαίνει σε συναυλίες, όμως ένας από τους δυο γονείς της έπρεπε να τη συνοδεύει.

Καθώς εξελισσόταν η απαγορευμένη σχέση, το ζευγάρι άρχισε να ανταλλάσσει e-mail στα οποία η J.R. έλεγε πράγματα όπως, «Έχω ένα σχέδιο. Ξεκινά με τη δολοφονία των γονιών μου από εμένα και τελειώνει με τους δυο μας να ζούμε μαζί».

Ο Steinke απάντησε, «Λατρεύω το σχέδιό σου, όμως πρέπει να γίνουμε λίγο πιο δημιουργικοί όσον αφορά τις λεπτομέρειες».

Το ζευγάρι θαύμαζε πολύ την ταινία του 1994, Γεννημένοι Δολοφόνοι του Oliver Stone, την οποία είχε παρακολουθήσει το βράδυ πριν από τους φόνους.

Πολλές από αυτές τις πληροφορίες ήρθαν στο φως της δημοσιότητας μετά τις ξεχωριστές τους δίκες.

Όταν ξεκίνησε η δίκη της J.R. τον Ιούνιο του 2007, εκείνη είχε πάψει να μοιάζει με το σκληρό κορίτσι με τη σκοτεινή πλευρά. Έμοιαζε περισσότερο με ένα κορίτσι που θα συναντούσες σε πικ-νικ που διοργανώνει η εκκλησία, παρά σε punk συναυλία. Φορούσε ένα λιλά πουκάμισο με γιακά και χακί παντελόνι. Τα καστανά μαλλιά της ήταν πιασμένα σε μια όμορφη κοτσίδα που κρεμόταν μέχρι τη μέση της.

Όταν δήλωσε «αθώα», η φωνή της ήταν σχεδόν ψιθυριστή.

Η J.R. ανέβηκε στο βήμα για να καταθέσει και είπε ότι όταν έλεγε ότι θέλει να σκοτώσει τους γονείς της «αστειευόταν», και δεν περίμενε ότι ο Steinke θα το έκανε.

Τίποτα από όλα αυτά, όμως, δεν έπεισε τους δικαστές ότι ήταν ένα απλό πιόνι στο σχέδιο του Steinke. Μετά από μια δίκη που κράτησε έναν μήνα, κρίθηκε ένοχη για τρεις φόνους πρώτου βαθμού.

Της επιβλήθηκε η μεγαλύτερη ποινή για κάποιον ανήλικο· δέκα χρόνια μοιρασμένα μεταξύ κάθειρξης και αποφυλάκισης με περιοριστικούς όρους. Από τα δέκα χρόνια αφαιρέθηκε, επίσης, το 18μηνο το οποίο πέρασε προφυλακιστέα.

Έναν χρόνο αργότερα, ο Steinke καταδικάστηκε -επίσης- για τρεις φόνους πρώτου βαθμού. Του επιβλήθηκε ποινή ισόβιας κάθειρξης με 25αετή αναστολή.

Η ποινή που επιβλήθηκε στη J.R, ήταν στο πλαίσιο του προγράμματος Εντατικού Σωφρονισμού μέσω Εγκλεισμού και Επίβλεψης (IRCS), το οποίο δημιουργήθηκε για νεαρούς παραβάτες που καταδικάζονται για σοβαρά εγκλήματα και ταυτόχρονα πάσχουν από κάποια ψυχική ασθένεια.

Δεν δημοσιοποιήθηκαν πολλές λεπτομέρειες σχετικά με την ψυχιατρική αξιολόγηση της J.R., πέρα από το ότι διαγνώστηκε με διαταραχή διαγωγής και εναντιωματική προκλητική διαταραχή.

«Αυτές οι δύο διαταραχές είναι τρομερά συχνές μεταξύ των νεαρών παραβατών, ιδιαίτερα αυτών που έχουν κατηγορηθεί για σοβαρά εγκλήματα», δήλωσε ο Evan McCuish, διευθυντής του προγράμματος μελέτης πάνω στους «φυλακισμένους νεαρούς για την τέλεση σοβαρών και βίαιων εγκλημάτων» και υποψήφιος διδάκτωρ του τμήματος εγκληματολογίας του πανεπιστημίου Simon Fraser.

«Όμως, αυτές οι δύο διαταραχές από μόνες τους δεν είναι λόγος για να επιβληθεί η ποινή "IRCS" από τους δικαστές.» Όπως είπε, «η συγκεκριμένη ποινή επιβάλλεται σε νέους που χρήζουν εντατικής θεραπείας».

Ο McCuish είπε ότι ο στόχος για τους νεαρούς παραβάτες είναι η επανένταξη και ότι η φυλάκισή τους είναι η τελευταία επιλογή. «Τα παιδιά που καταλήγουν στα κέντρα κράτησης του Καναδά έχουν τελέσει τα σοβαρότερα και βιαιότερα εγκλήματα», είπε.

Ο Secondiak λέει ότι δεν είχε συνειδητοποιήσει τι είχε δει μέσα στο σπίτι της οδού Cameron Road, μέχρι που μπήκε στο αυτοκίνητό του και άρχισε να κατευθύνεται πίσω στο τμήμα, για δώσει αναφορά στους ανωτέρους του. Τότε είναι που ξέσπασε σε κλάματα.

Παρόλα αυτά, δεν πήρε άδεια από τη δουλειά.

«Κάποιες εικόνες δεν τις βγάζεις ποτέ από το μυαλό σου. Πλέον έχω συμβιβαστεί με αυτό».

Ο McGrogran λέει ότι οι φόνοι «σημάδεψαν» τους αστυνομικούς.

«Αν δεν συμμετείχες στην υπόθεση, δεν μπορείς να καταλάβεις», είπε. «Δεν με ενδιαφέρει σε ποιο τμήμα υπηρετείς. Είναι πολύ σπάνιο να συναντήσεις ένα τόσο ειδεχθές έγκλημα στη δουλειά σου».

Οι τέσσερις αστυνομικοί που κατέφτασαν πρώτοι στη σκηνή ήρθαν πιο κοντά ο ένας με τον άλλον, σύμφωνα με τον Secondiak. Είπε ότι ένας συγκεκριμένος αστυνομικός θα πήγαινε στο γραφείο του για να μιλήσουν για τους φόνους.

«Τουλάχιστον έχουμε κάποιον να μιλήσουμε».

Η δικηγόρος της J.R., Katherin Beyak, και η εισαγγελέας, Ramona Robins, δεν ανταποκρίθηκαν στο αίτημά μου να σχολιάσουν το θέμα.

Μιλώντας για την δεκαετή ποινή της J.R., ο Secondiak λέει ότι πέρασε από πολλά στάδια. «Σε κάποια στιγμή ήμουν θυμωμένος. Θύμωσα που δεν αντιμετωπίστηκε ως ενήλικας. Έχω νιώσει όμως και αντίθετα συναισθήματα, και τη λυπήθηκα», είπε.

Πλέον λέει ότι εμπιστεύεται το σύστημα.

«Σε κάποια στιγμή, ήθελα να την κλείσουν μέσα για πάντα. Δεν το θέλω πια αυτό. Ελπίζω να προχωρήσει στη ζωή της και να γίνει ένα παραγωγικό μέλος της κοινωνίας», είπε. «Κι αυτό είναι κάτι που δεν μου ήταν εύκολο να πω. Αν με ρωτούσες πριν από πέντε χρόνια, θα σου είχα δώσει διαφορετική απάντηση».

Όπως και ο Secondiak, έχω αλλάξει και εγώ πολλές απόψεις όσον αφορά την ποινή της. Η απάντησή μου αλλάζει καθημερινά.

Μου είναι δύσκολο να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι η βιαιότητά της και η δολοφονία της οικογένειάς της, της επέφεραν μια δεκαετή ποινή κάθειρξης. Συχνά, μου είναι δύσκολο να χωνέψω το ότι θα διατηρήσει την ανωνυμία της.

Ελπίζω τουλάχιστον να ζήσει μια γεμάτη και καλή ζωή, και να κάνει όλα όσα δεν είχε την ευκαιρία να κάνει ο αδερφός της.

Τα τελευταία χρόνια, άρθηκαν κάποιοι από τους περιορισμούς που είχαν επιβληθεί στη J.R. Πλέον, δεν της απαγορεύεται η κυκλοφορία μετά από κάποια ώρα και έχει εγγραφεί στο πανεπιστήμιο Mount Royal του Calgary.

«Οι αποφάσεις αυτές δεν παίρνονται αυθαίρετα», είπε ο McCuish, εξηγώντας ότι αυτές είναι ένα σημάδι ότι η J.R. έχει κάνει πρόοδο. «Το πρόγραμμα στο οποίο συμμετείχε και οι στρατηγικές που ακολουθήθηκαν στη θεραπεία της, τη βοήθησαν να κάνει βήματα προς τον σωφρονισμό της».

Σύμφωνα με έναν από τους δικηγόρους της, η ίδια έχει γίνει εμβληματική φιγούρα του σωφρονισμού.

Η έρευνα του McCuish δείχνει ότι τα περισσότερα νεαρά άτομα που διαπράττουν δολοφονίες, δεν τελούν παρόμοια εγκλήματα αφού ενηλικιωθούν.

Όσο φριχτά κι αν ήταν τα εγκλήματά της, ο Secondiak υποστηρίζει ότι η J.R. έχει ελπίδες.

«Δεν νομίζω ότι είναι πραγματικά σατανική. Έχω γνωρίσει άτομα που είναι διαβολικά μέχρι το μεδούλι, όμως αυτή δεν είναι μία από αυτά».

Περισσότερα από το VICE

Άσχημα τα Νέα για Όσους τους Αρέσει το Μπέικον και το Αλκοόλ

Έτσι Είναι ο Επιτάφιος στη Νέα Ορλεάνη του Βορρά

H Ζωή μου ως Διακινητής Ecstasy στα Κλαμπ των 90s