Σε Μπουρδέλο για Πρώτη Φορά

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα τη λέξη "μπουρδέλα". Πρέπει να ήμουν επτά ή οκτώ ετών και ο πατέρας μου, μετά την καθιερωμένη Σαββατιάτικη βόλτα μας στη λαϊκή αγορά, με είχε πάρει μαζί του σε ένα καφενείο που σύχναζε εκείνη την εποχή, κάπου πίσω από τον Άγιο Λουκά στα Πατήσια. Σε κάποια από τις κουβέντες του, λοιπόν, χρησιμοποίησε τη συγκεκριμένη λέξη. Τον διέκοψα, θυμάμαι, για να τον ρωτήσω: "Τι είναι τα μπουρδέλα, πατέρα;". Αφού στην αρχή γέλασε μαζί με τους φίλους του λίγο αμήχανα, μου απάντησε πως θα μου εξηγήσει άλλη φορά. Τα χρόνια πέρασαν όμως και ο πατέρας μου δε μου εξήγησε ποτέ. Δεν ξέρω πότε και πώς τελικά έμαθα τι είναι τα μπουρδέλα, αλλά έφτασα είκοσι οκτώ χρονών μαντράχαλος και δεν είχα πάει ποτέ. Από επιλογή, σαφώς, αλλά κρίμα δεν ήταν; Να μην πάω; Να μην ξέρω;!

Σε αυτό το σημείο, οφείλω να πω ότι σκοπός μου δεν ήταν να πάω σε μπουρδέλο για να γαμήσω, αλλά για να δω πώς είναι, να μου φύγει η περιέργεια – όσο αφελές κι αν αυτό ακούγεται. Εξάλλου, δεν επρόκειτο να γράψω και μπουρδελοκριτική - μιας και αυτό είναι πολύ εύκολο να το βρεις σε ειδικά διαμορφωμένους ιστότοπους, σαν το www.bourdela.com ή το www.ierodoules.com όπου οι χρήστες βαθμολογούν τις υπαλλήλους και τις εγκαταστάσεις των εν λόγω επιχειρήσεων.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο τα υποκαταστήματα του είδους που μου προκαλούσαν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, είναι τα υποφαινόμενα ως STUDIO. Δεν ήθελα (ακόμα;) να πάω σε κάτι παγιωμένο όπως οι οίκοι της οδού Φυλής ή της οδού Ιάσωνος, δεν ένιωθα έτοιμος. Τα STUDIO, όμως, είναι αλλιώς (;). Μοιάζουν, τουλάχιστον απ' έξω, κάπως πιο…φιλικά, κάπως πιο "εξευγενισμένα". Έχουν και τις χαριτωμένες πινακίδες από φούξια νέον, πώς να το κάνουμε; Έχουν πλημμυρίσει την Αθήνα -καθώς και την υπόλοιπη Ελλάδα!- και μπορείς να βρεις κάποιο χωρίς πολύ κόπο, αν και αναμφίβολα οι περιοχές που έχουν παράδοση στο είδος ενδείκνυνται, όπως η Βικτώρια, το Μεταξουργείο και ο Κεραμεικός. Αποφάσισα να εστιάσω σε αυτά του Κεραμεικού, και πιο συγκεκριμένα σε αυτά που είναι στο Γκάζι, στην καρδιά της νυχτερινής ζωής, δίπλα σε club και εστιατόρια.

Ήταν Τετάρτη βράδυ γύρω στις δώδεκα και μισή όταν βρέθηκα έξω από ένα STUDIO, καπνίζοντας νευρικά. Είχα ρωτήσει κάνα δυο φίλους να με συνοδεύσουν, μιας και ήμουν αρκετά διστακτικός, μα κανένας δε μου έκανε το χατίρι. Όχι εσκεμμένα προφανώς, μα το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο – ήμουν μόνος, και αν ήθελα να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι τι εστί STUDIO έπρεπε να χτυπήσω το κουδούνι.

Ομολογουμένως, η πρώτη μου επίσκεψη ήταν και η πιο δύσκολη, σαν ξεπαρθένιασμα. Αφού μάζεψα ό, τι ανδρισμό είχα και δεν είχα, στάθηκα έξω από την πόρτα ασφαλείας του οικήματος, χτύπησα το κουδούνι και περίμενα να μου ανοίξουν. Με υποδέχτηκε μία μεσόκοπη μεσήλικη γυναίκα με έντονη ανατολικού μπλοκ προφορά. Αφού πέρασα μέσα, με οδήγησε στο σαλονάκι του STUDIO και χωρίς πολλά-πολλά μα ευγενικά με ενημέρωσε πως "το κορίτσι μας σήμερα είναι η Κλάουντια, έρχεται αμέσως…". Όταν ήρθε, φορώντας ένα σετ από πρόστυχα κόκκινα εσώρουχα, η Κλάουντια αμέσως κατάλαβε την εμφανή αμηχανία μου και πήγε πρόθυμα να με χαϊδέψει για να χαλαρώσω, μα όταν της είπα ότι "απλά κάνω βόλτα", φάνηκε να παρεξηγείται και σηκώθηκε και έφυγε!

Τότε κατάλαβα πως όσα STUDIO και να επισκεπτόμουν δεν θα άλλαζαν πολλά, εφόσον εγώ δεν ήμουν διατεθειμένος να κάνω σεξ ή να πληρώσω -έστω- για λίγες έξτρα πληροφορίες. Δεν το έβαλα κάτω όμως και, αφού είχα πάρει το βάπτισμα του πυρός, αποφάσισα να συνεχίσω αυτή την ακαθόριστης φύσης μοναχική μπουρδελότσαρκα και να επισκεφτώ άλλα δύο STUDIO, για να διαμορφώσω -αν μη τι άλλο- μία πιο εμπεριστατωμένη άποψη.

Η δεύτερη στάση μου έγινε σε ένα αρκετά μεγαλύτερο STUDIO, όπου με υποδέχτηκε ένας μεγαλόσωμος μεσήλικος άνδρας (!) και με οδήγησε στο αισθησιακά φωτισμένο σαλονάκι από κόκκινο βελούδο, στο οποίο αντηχούσαν βογκητά από τις τσόντες που έπαιζαν στις τηλεοράσεις επί των τοίχων. Ο εν λόγω "τσάτσος" (;) ήταν πολύ πιο cool από την προηγούμενη κυρία που με υποδέχτηκε και αφού έκατσα αναπαυτικά στον καναπέ, με ρώτησε αν είχα ξαναέρθει και ξέρω "το μενού" ή αν θέλω να με ενημέρωσει. Αφού του απάντησα καταφατικά, άρχισε να μου απαριθμεί τις επιλογές του μενού του STUDIO σα γκαρσόνι σε ταβέρνα που έχει βαρεθεί να παίρνει παραγγελίες. Αφού μου ανέλυσε τις προσφερόμενες υπηρεσίες, μου παρουσίασε τη Φαίη, την αποψινή οικοδέσποινα. Η Φαίη εμφανίστηκε μόνο με το βρακί, αφήνοντας το αληθινό βυζί της να παίρνει αέρα. Μα όσο υπέροχο κι αν ήταν, η ιστορία είχε πολύ σύντομα την ίδια κατάληξη, και μόλις ενημέρωσα τη Φαίη ότι δεν ενδιαφέρομαι "να πάμε μέσα" μία έντονη ανησυχία δημιουργήθηκε στο νεαρό πρόσωπό της. Αλλά αυτή τη φορά ήταν ο "τσάτσος" που μου την είπε και με επέπληξε ότι "δεν είναι σωστό να έρχομαι να κοιτάω και να φεύγω…και τα κορίτσια έχουν ψυχή… πληγώνονται".

Διέσχισα γρήγορα την εξώπορτα με την ουρά στα σκέλια και μπήκα στο μπουρδέλο next door – τον τελευταίο μου σταθμό για απόψε. Εκεί μου άνοιξε μία κυρία που έμοιαζε να είναι η χαμένη αδερφή της Λιάνας και της Νάνσυ Κανέλλη και με πληροφόρησε ότι σήμερα η κοπέλα του μαγαζιού είναι η Έμιλυ, μία ομορφούλα Τσιγγάνα που έκρυβε το μικρό της στήθος με τα μακρυά, βαμμένα κόκκινα μαλλιά της. Εδώ η κατάσταση ήταν λίγο πιο λιτή κι απέριττη μιας και -κατά δήλωσιν- "το κατάστημα λειτουργεί κάτω από καινούρια διεύθυνση, μόλις ανοίξαμε – 18 ημερών!". Ούτε βελούδινο σαλονάκι, ούτε τηλεοράσεις plasma. Μόνο η Έμιλυ, που όταν τη ρώτησα αν μπορώ να της κάνω μερικές ερωτήσεις μου απάντησε "Μπα! Δε με ενδιαφέρουν εμένα αυτά" και έφυγε, τουρλώνοντας και κουνώντας τον κώλο της περιφρονητικά…

Πιστεύω πως ακόμα και να συνέχιζα τη βόλτα μου και να επισκεπτόμουν όλα τα STUDIO της Αθήνας εκείνο το βράδυ, το αποτέλεσμα ή η άποψη που είχα σχηματίσει, δεν θα άλλαζε. Ο στόχος μου όμως είχε επιτευχθεί. Μπορώ πλέον να βάλω "check" στη "μπουρδελότσαρκα". Τα δε STUDIO, που λογικά είναι όλα πανομοιότυπα μεταξύ τους, σαν franchise, δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα παραπάνω από πορνεία αφελώς κεκαλυμμένα πίσω από τον λατινικό όρο για τη λέξη "μελετώ".

Περισσότερα από το VICE

Τι θα Συνέβαινε στις ΗΠΑ αν ο Κιμ Πατούσε Τελικά το Κουμπί

Αυτά Είναι τα Αγαπημένα Ελληνικά Τραγούδια του 2016

Τα Είπαμε με τον «Ύπo»