Eurovision: Σαν να Μην Έχει Περάσει μια Μέρα από Πάνω της

H γιορτή του κιτς που ακούει στο όνομα Eurovision ξεκίνησε και επίσημα -για 63η φορά- χθες στη Λισαβόνα. Εδώ και λίγα χρόνια πραγματοποιούνται δύο ημιτελικοί πριν τη μεγάλη βραδιά, ώστε να γίνει ένα σχετικό ξεσκαρτάρισμα, μιας και πλέον συμμετέχουν πολλές χώρες - πέρσι είδαμε/ακούσαμε τραγούδι από την Αυστραλία. Για κάποιο μαζοχιστικά περίεργο λόγο παρακολουθώ κάθε χρόνο τον εν λόγω διαγωνισμό, που έχει περισσότερο μικροπολιτικό ενδιαφέρον κατά τη διάρκεια των βαθμολογιών, απ' ό,τι στο διαγωνιστικό σκέλος. Θυμάμαι εποχές που όλη η χώρα πωρωνόταν και ούρλιαζε για την Eurovision, μέχρι που έγινε -κάπου στις αρχές προς τα μέσα των 00's- αναπάντεχα trash. Τόσο πολύ, που μέχρι και το ελληνικό mainstream κοινό -το οποίο, όλοι γνωρίζουμε πόσο αγαπάει το trash- της γύρισε την πλάτη. Η αλήθεια είναι ότι πέρσι ο διαγωνισμός είχε μια μικρή ποιοτική αναλαμπή και έναν νικητή που ήταν πραγματικός καλλιτέχνης, ο οποίος ερμήνευσε στη γλώσσα του, ένα πραγματικά καλό κομμάτι. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να έχουμε φέτος πολλές συμμετοχές με τραγούδι με στίχους στη μητρική γλώσσα του εκάστοτε καλλιτέχνη.

Τέλος πάντων, μόλις το ρολόι έδειξε δέκα, άνοιξα τη σκονισμένη τηλεόρασή μου και παρακολούθησα λεπτό προς λεπτό το πρώτο σκέλος του -επίσης σκονισμένου- διαγωνισμού. Προς έκπληξη και απογοήτευσή μου, δεν άκουσα τη φωνή του Γιώργου Καπουτζίδη, αλλά δύο άγνωστων προς εμένα ανθρώπων, οι οποίοι είχαν τόσο κακή χημεία μεταξύ τους, που νομίζω ότι προς το τέλος τσακώθηκαν και λίγο. Όπως ήταν αναμενόμενο, η ελληνική συμμετοχή αποκλείστηκε, ενώ η Ελένη Φουρέιρα για την Κύπρο, με το «Fuego», πραγματοποίησε μια δυναμική εμφάνιση και πήρε το πολυπόθητο «εισιτήριο» για τον τελικό. Επειδή είμαι σίγουρος πως είχατε πολύ καλύτερα πράγματα να κάνετε χθες από το να παρακολουθήσετε την Eurovision, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις που έκανα καθώς παρακολουθούσα την εκάστοτε εμφάνιση. Έτσι, για τη φάση.

Λίγο Celine Dion, μια δόση από Cher και ελάχιστα από Dana International και το γλυκό έδεσε. Η φετινή Eurovision ξεκίνησε αδιάφορα, άνοστα και χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας. Θα έπρεπε να βάλουν το συγκεκριμένο τραγούδι προς τη μέση της βραδιάς για να μπορεί ο κόσμος να πάει για κατούρημα.

Δεύτερο κομμάτι και ήδη ντρέπομαι για τους ήχους που βγαίνουν από το σπίτι μου. Ελπίζω να μην περνάει κάποιος γείτονας έξω από την πόρτα μου. Ωραία φωνή πάντως.

Ο τύπος που προκάλεσε αντιδράσεις μαζί με την Ελένη Φουρέιρα, σχηματίζοντας πριν από λίγες μέρες με τα χέρια τους τον αλβανικό αετό, εμφανίστηκε τρίτος. Στα 80's το κομμάτι του θα ήταν ένα χιτάκι της σειράς, από αυτά που ακούγονται ευχάριστα. Σήμερα, απλώς θα ξεχαστεί με το πέρας του διαγωνισμού. Αν έκλεινες τα μάτια σου, ανά στιγμές θα πίστευες ότι ακούς μια ξεχασμένη rock μπάντα, της οποίας ο τραγουδιστής βάζει κάλτσες στο μπροστά μέρος του παντελονιού του. Η πρώτη «ok» στιγμή της βραδιάς.

Το κομμάτι του Βελγίου έγραψε ένα μέλος των Hooverphonic και αυτό από μόνο του είναι μια όμορφη λεπτομέρεια. Οι παρουσιαστές μάς ενημέρωσαν ότι η τραγουδίστρια είναι υπάλληλος σε εταιρία με έπιπλα. Ωραίο κομματάκι, μπορώ να το φανταστώ να παίζει αργά το βράδυ στον «Εν Λευκώ», όπως και πολλά κομμάτια των Hooverphonic.

Τηλεφώνησε το 2007 και ζήτησε πίσω τα ρούχα του. Ωστόσο, δεν είναι άσχημη φάση. Άρτια pop φωνητικά, λίγο old school rap και ωραία «moves». Θα μπορούσε να είναι μια συνεργασία μεταξύ του Justin Timberlake και του Will Smith. Θα τον ψήφιζα επειδή έχει συμπαθητική φάτσα.

Η πάντα λάθος επιλογή της βαρετής μπαλάντας. Την επιλέγουν οι χώρες που δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά τη διοργάνωση και προσπαθούν να μην την κερδίσουν - βλέπε Ελλάδα. Βρίσκομαι στο δεύτερο κουπλέ και αν δεν σκάσει κάποιο άκυρο dubstep μπάσο να γίνει πανικός θα με πάρει ο ύπνος. Κατάσταση: «Κλαίει η μάνα μου στο μνήμα υπό τους ήχους early 90's μπαλάντας».

Τι συμβαίνει στην εισαγωγή; Προς στιγμήν πίστεψα πως έπαθα εγκεφαλικό, ή πως χτύπησε την ερμηνεύτρια το ρεύμα. Μιλάμε για το «Scatman» του 2018. Ωστόσο, η θεματική του έχει να κάνει με φεμινιστικά ζητήματα, οπότε, υπάρχει και ένα θετικό στην όλη φάση. Το μουσικό κομμάτι είναι για πέταμα, πάντως.

Λευκό πουκάμισο, κόκκινα τριαντάφυλλα, μπαλάντα. Προσπαθώ να δω πού στο καλό έχουν κρύψει τη χρονοκάψουλα. Michael Bolton, βγες από το σώμα του νεαρού σε παρακαλώ. Ο τραγουδιστής είναι τίγκα αγχωμένος και τρέμει ολόκληρος. Μάλλον, έχει jet lag από το ταξίδι στον χρόνο.

Οι τύποι έδωσαν 65.000 ευρώ για το φόρεμα της κοπελιάς. Μπορώ να τους φανταστώ σε κάποιο συμβούλιο να σκέφτονται: «Να δώσουμε αυτό το μπάτζετ για να ταΐσουμε άπορες οικογένειες για έναν χρόνο ή για να βγούμε δέκατοι στη Eurovision με το κλασικό μοτίβο της σοπράνο που δεν πιάνει ποτέ; Ηλία ρίχ'το Eurovision, ακούγεται πιο λογικό».

Καθόλου άσχημο, φοβερές φωνές και αν κρίνω από τις αντιδράσεις του κοινού, μάλλον θα πάει καλά.

Το συγκεκριμένο τραγούδι έχει τόσες απότομες αλλαγές, που νόμιζα ότι θα πάθω κρίση επιληψίας. Αλήθεια τώρα; Reggae πέρασμα;

VICE Video: Σπάσ´ τα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Δεν είναι άσχημο, έχει μια εσάνς από soundtrack ταινίας James Bond, όμως νιώθω την ανάγκη να σηκωθώ να πάρω κάτι απ' το ψυγείο. Περισσότερο λόγω βαρεμάρας και όχι λιγούρας.

Συμπαθητικός τυπάς, σύγχρονο pop κομματάκια με γκόσπελ φωνητικά στο background. Καθόλου άσχημα, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο. Μου βγαίνει πιο πολύ να τον πάρω τηλέφωνο για καφεδάκι, παρά να τον ψηφίσω.

Η Γιάννα Τερζή, κόρη του Πασχάλη Τερζή, κατέβηκε στον διαγωνισμό με μια μπαλάντα, το «Όνειρό μου», οι στίχοι της οποίας, λέει, αποτελούν μια συζήτηση μεταξύ της ίδιας και των Ελλήνων. Ωραίες φωνές, ωστόσο το κομμάτι είναι σαν κακό b-side της Enya. Γιατί την έντυσαν σαν να συμμετέχει σε τελετή αφής της ολυμπιακής φλόγας; Μας περίσσεψαν ρούχα από το 2004; Μια απογοήτευση με εξαίρεση τις γραφικές ατάκες μετά τον αποκλεισμό, που περιμένουμε πώς και πώς κάθε χρόνο.

Καλό τραγουδάκι, αλλά δεν μπορούσα να μη σκέφτομαι τον Γιώργο Πολυχρονίου και τον «Τροχό της Τύχης». Αν δείτε τη χορογραφία, θα καταλάβετε τι εννοώ.

Αυτό το κομμάτι είναι τόσο κακό, που αν το μεταφράσεις στα ελληνικά με τίτλο «Κανείς» και το τραγουδήσει ο Πάνος Κιάμος ή ο Θάνος Πετρέλης, δεν θα έχει καμία διαφορά.

Το συγκρότημα ZiBBZ μάς ταξίδεψε ηχητικά και στιλιστικά στο 2003. Αισθάνομαι ότι θα έπρεπε να προσληφθεί η Δάφνη Μπόκοτα μόνο και μόνο για να τους προλογίσει και να φύγει.

Μια από τις ιδιαίτερες συμμετοχές του φετινού διαγωνισμού. Ένα πολύ καλό pop τραγούδι, που ερμηνεύτηκε από έναν εξίσου καλό τραγουδιστή - μοιάζει εμφανισιακά με τον Sufjan Stevens ή είναι ιδέα μου; Respect για την επιλογή της αποστολής να βασίσει το χορευτικό που συνόδευε τον φίλο μας, σε έναν έρωτα μεταξύ δύο ανδρών.

Αν ο Βασίλης Κουτσιανικούλης είναι «ο Messi των φτωχών», τότε η Ελένη Φουρέιρα είναι το αντίστοιχο της Beyoncé. Το «Fuego» ξεσήκωσε το κοινό, γεγονός που με κάνει να πιστεύω ότι, ίσως, φέτος να κερδίσει η Κύπρος.

Περισσότερα από το VICE

Έτσι Ήταν η Ελλάδα και ο Κόσμος το 1994, την Τελευταία Φορά που η ΑΕΚ Έπαιρνε Πρωτάθλημα

Η Φρικιαστική Ιστορία της Γιαγιάς που Τεμάχισε και Έβρασε το Εγγόνι της στον Πειραιά

Πάρτι, Φεστιβάλ ή Μπουζούκια: Οι Φοιτητικές Παρατάξεις και η Κουλτούρα της Διασκέδασης