Η Τρελή Ζωή του Φωτογράφου που Φυλακίστηκε Από τους Ναζί Επειδή Ήταν Γκέι

Ο Albrecht Becker έζησε ώστε να τα αφηγηθεί. Το 1935, ο φωτογράφος φυλακίστηκε από τους Ναζί επειδή ήταν γκέι, ένα έγκλημα που τιμωρείτο με θάνατο στη χιτλερική Γερμανία. Όμως περισσότερα από 60 χρόνια αργότερα, συμμετείχε στο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους της Rosa von Praunheim, Liebe und Leid (Αγάπη και Πόνος), χαμογελαστός, για να πει στο κοινό πώς ήταν να είσαι γκέι άντρας στο ναζιστικό καθεστώς.

Κάποια από τα πορτρέτα του Becker μοιάζουν με φωτοσοπαρισμένες εικόνες από το παρακλάδι του Ίντερνετ, που προσπαθεί να φανταστεί πώς θα είναι οι άνθρωποι με τατουάζ σε όλο το σώμα όταν θα έχουν γεράσει. Ο Becker ήταν περήφανος για τη σεξουαλικότητά του, το σώμα του και τα πειράματά του, ακόμη και όσα απέτυχαν – όπως ένα που άφησε το πέος του με μόνιμη παραμόρφωση. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που ο κόσμος της τέχνης ανακάλυψε εκ νέου το έργο του. Από τις 7 ως τις 10 Μαρτίου του 2019, οι φωτογραφίες του Becker παρουσιάστηκαν στο Independent Art Fair στη Νέα Υόρκη.

Όταν πέθανε, το 2002, είχε αφήσει αρκετές συνεντεύξεις, την αυτοβιογραφία του, και αφηγήσεις από αυτόπτες μάρτυρες που μας λένε για τη ζωή του και τα κίνητρα για το έργο του.

Στο Liebe und Leid, ο Becker εξηγεί ότι δεν ήταν πρόβλημα να είσαι γκέι στην αρχή του ναζισμού στη Γερμανία. Το άρθρο 175 απαγόρευε το σεξ μεταξύ αντρών, αλλά κανείς δεν νοιαζόταν στο Βούρτσμπουργκ, όπου ζούσε ο Becker τη δεκαετία του ‘30. Μαζί με τον εραστή του, έναν καθηγητή 20 χρόνια μεγαλύτερό του, κοιμόντουσαν μαζί χωρίς να καταβάλλουν ιδιαίτερη προσπάθεια να το κρύψουν. Λέει ότι οι Ναζί δεν ενδιαφέρονταν για εκείνον και πολιτικά δεν ενδιαφερόταν ούτε εκείνος γι’ αυτούς.

Όμως όλα αυτά άλλαξαν τον Ιούλιο του 1934, μετά τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών και τη δολοφονία του διοικητή της SA Ernst Röhm. Με τον αφανισμό του Röhm, η εξουσία του Hitler παγιώθηκε. Η δίωξη όσων δεν ταίριαζαν στην εθνικοσοσιαλιστική κοσμοθεωρία ξεκίνησε. Λίγο μετά τα Χριστούγεννα, η Γκεστάπο κάλεσε τον Becker και τον εραστή του. «Πήγαμε έχοντας άγνοια και επιστρέψαμε σπίτι τρία χρόνια αργότερα», λέει ο Becker στο ντοκιμαντέρ.

«Είμαι γκέι και όλοι το ξέρουν», είπε στον ανακριτή της Γκεστάπο. Ακόμα και τότε ο Bekcer ήταν σίγουρος για τον εαυτό του, αλλά η σιγουριά του είχε μια αφέλεια. «Δυστυχώς έδωσα ονόματα φίλων με τους οποίους είχα κοιμηθεί». Δεν θεώρησε ότι σήμαινε κάτι τότε.

Η Μέρα των Νεκρών στην Αθήνα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ο Becker στάθηκε τυχερός και καταδικάστηκε σε τρία χρόνια, σε φυλακή στη Νυρεμβέργη, μάλλον επειδή δεν αρνήθηκε την ενοχή του και επειδή κατέδωσε και άλλους. «Αν πήγαιναν έναν γκέι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου, ήταν η τελευταία φορά που τον έβλεπες», είπε στο USC Shoa Foundation σε μια συνέντευξη για τον διωγμό των γκέι από τους Ναζί.

Όταν βγήκε από τη φυλακή επέστρεψε στον παλιό τρόπο ζωής του. Ως διακοσμητής έβαλε λίγο χρώμα στις βιτρίνες της ναζιστικής Γερμανίας και μετά αγόρασε μια Λάικα για να φωτογραφίζει τους φίλους του. Αλλά το 1940 τον έστειλαν στη Ρωσία έξω από το Στάλινγκραντ. Ο Becker αστειεύεται στην αυτοβιογραφία του ότι τουλάχιστον ανυπομονούσε να περιβάλλεται ξανά από νεαρούς όταν θα έφτανε στο μέτωπο.

Έμεινε στη Ρωσία μέχρι το καλοκαίρι του 1944, αλλά λέει ότι ποτέ δεν πολέμησε στο μέτωπο. Επίσης δεν βρήκε εραστές στον στρατό. Παρόλα αυτά εξερεύνησε τη μαζοχιστική του πλευρά όσο ήταν εκεί.

Ο Becker είπε ότι κατά διάρκεια του πολέμου συνειδητοποίησε γρήγορα ότι δεν μπορούσε να αποκαλύψει τον σεξουαλικό του προσανατολισμό για να μην τον σκοτώσουν ή τον στείλουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Με άλλα λόγια, δεν έκανε σεξ τέσσερα χρόνια, κάτι που τον έκανε σεξουαλικό εξερευνητή. Σε ένα οχυρό έκανε τατουάζ στον εαυτό του για πρώτη φορά. Φλόγες στο πουλί του. Χρησιμοποίησε τρεις βελόνες ραπτικής, μάλλινη κλωστή, ένα μολύβι και μαύρο μελάνι.

Τράβηξε μια κουρτίνα μπροστά στο ράντζο του για να μην τον βλέπουν και συνειδητοποίησε πόσο τον διέγειρε το να κάνει τατουάζ. «Ήμουν ξαπλωμένος και έκανα τατουάζ στον εαυτό μου και μετά τελείωσα. Οι άλλοι έπαιζαν χαρτιά, το βρήκα παραδόξως αστείο», εξήγησε ο Becker. Από τότε έπαθε εμμονή με τα τατουάζ.

Ο Becker σχεδίασε δεκάδες σκηνικά για ταινίες με τον Kirchhoff και κέρδισαν δυο φορές το βραβείο γερμανικής ταινίας. Αυτό είναι ένα γνωστό γεγονός της ζωής του. Η άλλη της πλευρά διαδραματιζόταν στα τατουατζίδικα και στην queer καλλιτεχνική σκηνή του Αμβούργου. Ο Becker μετακόμισε εκεί τη δεκαετία του ‘50 και έπεσε με τα μούτρα στον κόσμο του σαδομαζοχισμού.

Ο καμβάς που ήταν το σώμα του καλύφθηκε σιγά-σιγά με σχέδια που τα εξέθετε ως τέχνη. Τα φωτογράφιζε, μερικές φορές με στολές, πιο συχνά γυμνά και μερικές φορές κατά τη διάρκεια του σεξ.

Η Γερμανία τότε ήταν διασπασμένη, το τοίχος του Βερολίνου υψωνόταν και ο κόσμος συνερχόταν από τον καταστροφικό πόλεμο. Ο Becker έφτιαξε έναν δικό του κόσμο. Είχε διαβάσει για μια φυλή στο Βόρνεο που τελετουργικά τρυπούσαν την άκρη του πέους τους και φορούσαν κοσμήματα στις τρύπες και τον γοήτευσε η ιδέα. Του πήρε δυο χρόνια να μάθει να μπορεί να διαχειριστεί τον πόνο και μια ώρα να βρει το κουράγιο να σπρώξει τελικά την καυτή βελόνα στην άκρη του πέους του. Πέρασε ένα χειρουργικό νήμα από την τρύπα και την άνοιξε δυόμιση πόντους. Όταν γέρασε, ήταν από τις αγαπημένες ιστορίες του.

Στα μέσα της δεκαετίας του ‘60, ο Becker ήταν πεπεισμένος ότι οι όρχεις του ήταν πολύ μικροί. «Τους εισήγαγα παραφίνη», λέει στο ντοκιμαντέρ. Είχε ακούσει ότι οι γιατροί χρησιμοποιούσαν υγρή παραφίνη για αισθητικές επεμβάσεις αλλά δεν είχε ακούσει ότι η παραφίνη απλώνεται σε όλο το σώμα. Μέσα σε αρκετά χρόνια έβαλε τέσσερα λίτρα, ώσπου στο τέλος συγκεντρώθηκε στο πέος του σχηματίζοντας, όπως το έθεσε ο Becker, μια δεύτερη κοιλιά. Δεν μπορούσε πια να κάνει κανονικά σεξ ή να έχει κανονική στύση. Ήταν σαν το πέος του να είχε εξαφανιστεί σε ένα μεγάλο εξόγκωμα από παραφίνη.

«Το πέος μου ήταν 18 εκατοστά αλλά στο τέλος ήταν μόνο 6», αναφέρει στο ντοκιμαντέρ. Κάποτε ζήτησε από έναν γιατρό να αφαιρέσει το εξόγκωμα αλλά ήταν πολύ αργά – η παραφίνη είχε απορροφηθεί στον ιστό. Αντί να προσπαθήσει να το κρύψει, άρχισε να τραβάει περισσότερες φωτογραφίες. Ο ντοκιμενταρίστας Hervé Joseph Lebrun, πού δούλεψε με τον Becker για τέσσερα χρόνια ισχυρίζεται ότι τότε ο Becker έγινε πραγματικά καλλιτέχνης.

Ο Becker δεν έκρυψε την παραμόρφωσή του ούτε φαινόταν να τον νοιάζει η γνώμη των άλλων. Είχε τεράστιο «εγώ» ακόμα και στα 92 όταν τον γνώρισε ο Lebrun. To 1998 o Becker τηλεφώνησε στον Lebrun, που ζούσε στο Παρίσι τότε. Είχε δει δουλειά του και τον κάλεσε στο Αμβούργο.

«Μετά το πρώτο μας τηλεφώνημα, μου έστειλε πολλές φωτογραφίες του σε σαδομαζοχιστικές καταστάσεις», λέει ο Lebrun. «Αυτή ήταν η πρώτη μου εντύπωση για τον Albrecth. Ήταν καταπληκτική». Έτσι ταξίδεψε στο Αμβούργο για να τον δει.

«Ο Albrecth ζούσε σε ένα υπέροχο σπίτι με κήπο», λέει ο Lebrun για την πρώτη τους συνάντηση. Το σπίτι ήταν γεμάτο βιβλία για τα τατουάζ. Ο Becker μετά άνοιξε ένα μεγάλο ντουλάπι για να του δείξει την εντυπωσιακή συλλογή του από δονητές. Μίλησα για φωτογραφία, σεξ και πόλεμο. «Άκουγα τις ιστορίες που έλεγε αυτό το καλόκαρδο άτομο και τον θαύμασα», είπε ο Lebrun.

Με τον Becker έβγαζαν φωτογραφίες κάθε μέρα. «Κάθε πρωί όταν ξυπνούσε ήθελε να δημιουργήσει κάτι καινούργιο». Συνεργάστηκαν για τα επόμενα τέσσερα χρόνια μέχρι τον θάνατο του Becker στις 22 Απριλίου 2002.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο VICE Germany.

Περισσότερα από το VICE

«Φοβόμαστε για τα Παιδιά μας» - Ιθαγενείς της Αλάσκας Μιλούν για την Κλιματική Αλλαγή

O Μιχαήλ-Άγγελος Είναι ο Πρώτος Άφυλος Χαρακτήρας Pro Wrestling στην Ελλάδα

Τα Smoking Areas του Τόκιο Είναι μια Δυστοπική Εικόνα Από το Άμεσο Μέλλον