Stop alsjeblieft met vragen wat Eefje de Visser nou eigenlijk bedoelt

Bar Au Club in Ledeberg, een deelgemeente van Gent, heeft alles wat je verlangt van een Vlaams café. De temperatuur schommelt tussen behaaglijk en oncomfortabel warm en aan de muren wordt in neonletters uitgelegd welk bier er uit de tap stroomt. Op het moment dat Eefje de Visser en ik het café binnen komen lopen – enkele minuten voor het middaguur – zitten er drie mannen op hun gemak te keuvelen boven een groot glas Duvel.

De kroeg is een stilleven, en zeker het omrijden waard, maar ik ben niet enkel voor een fijn gevoel naar Gent gekomen. Eefje de Visser woont hier namelijk alweer een tijdje. We zouden eigenlijk afspreken bij haar thuis, maar omdat haar woonkamer ook een studio en een oefenruimte is, kan het nog weleens voorkomen dat er een andere band daar gebruik van maakt.

Ze heeft Bitterzoet, haar nieuwe album, ook in die huiskamerstudio gemaakt. Met een nieuwe show staat ze dit jaar op zowel Noorderslag als Eurosonic. Een mooie reden om ons onder te dompelen in het Vlaamse kroegleven en het daarover te hebben.

VICE: Heeft de liefde je naar Gent gebracht?
Eefje de Visser: Ja, absoluut. Ik heb hem leren kennen door te spelen in België, maar al snel kwam ik erachter dat een LAT-relatie ongelofelijk onhandig is. Reizen is fijn, maar het creëert ook onrust. Als muzikant moet je al vaak genoeg op verschillende plekken zijn, dus het is fijn dat mijn leven zich nu vooral hier afspeelt.

Al denk ik wel dat Nederlanders soepel zijn in verhuizen, ze zien plekken snel als opties. Belgen zijn honkvast; ik heb het idee dat ze minder individualistisch zijn. Vriendengroepen zijn hier ook heel hecht en blijven lang bestaan. Familiebanden lijken ook hechter, omdat studenten bijvoorbeeld veel afhankelijker zijn van hun ouders om een studie te kunnen betalen. Je bent hier op je achttiende niet ineens een zelfstandig individu. Het gevoel van elkaar nodig mogen hebben is hier sterker.

Zorgt dat niet voor een nare sociale controle?
Ik denk het niet, omdat ik het gevoel heb dat Belgen confrontaties liever uit de weg gaan, of onnodig vinden. Het leven en de mensen zijn hier mild. Zeker vergeleken met Nederlanders. Het lijkt alsof wij constant willen botsen.

Moest je je aanpassen?
Ik voelde me vaak een olifant in een porseleinkast, ja. Belgen zeggen vaak dat wij de Amerikanen van Europa zijn. Luid, en misschien een beetje oppervlakkig.

Heb je het gevoel dat je echt een internationale artiest bent nu je hier woont?
Ja. Ik blijf natuurlijk Nederlander, maar sinds ik hier woon heb ik al wel Europese supportshows gedaan. Misschien komt het ook omdat Belgische muzikanten zich over het algemeen meer focussen op het buitenland. Balthazar, Soulwax, Tamino, Stromae, Angèle; het lukt ze gewoon. Misschien heeft het calvinisme een te grote stempel gedrukt op Nederland, al doen bands als De Staat en My Baby het ook goed. In België durven muzikanten meer op zoek te gaan naar stijlen die nog niet echt bestaan.

Maar het is ook een mentaliteitskwestie. Omdat alles hier vaag is, en er minder duidelijk gecommuniceerd wordt, denk ik dat iedereen vanaf jongs af aan geleerd wordt om zelf uit te zoeken wat er bedoeld wordt. Misschien zorgt dat voor meer nuance in muziek en kunst. Onduidelijkheid wordt hier omarmd, terwijl Nederlanders altijd willen weten waar het nou eigenlijk over gaat allemaal. Misschien ligt het ook aan de taal: Radiohead verkoopt zalen uit in Nederland, maar niemand zal ooit aan Thom Yorke vragen wat-ie nou eigenlijk bedoelt. Dat vind ik oneerlijk.

Weet jij zelf precies wat je wil maken?
Nou, ik wil in elk geval niet in een hokje geduwd worden. Je bent of singer-songwriter, of je zit in het genre ‘elektronisch’. Waarom altijd die ‘of’? In de beste bands loopt alles door elkaar. Ik hou erg van muziek die niet in een genre te vangen is, maar meerdere gezichten heeft. Ik hoop dat zelf te kunnen maken. Uiteindelijk ligt het ook bij de luisteraar: sommige mensen horen hele lichte, zonnige dingen in m’n muziek, terwijl andere mensen het zien als melancholisch. Ik ben blij dat het er allebei in zit.

Denk je veel na over hoe je muziek ontvangen gaat worden tijdens het maken?
Nee. Ik denk er sowieso niet te veel over na. Totdat het af is, want dan moet ik interviews geven, en een beetje weten wat het nou eigenlijk is wat ik heb gemaakt.

Is een interview dan een soort evaluatiegesprek voor jou?
Sowieso. Het is ook ontzettend moeilijk, omdat muziek over het algemeen zo intuïtief is. Muziek is een manier om dingen te uiten die je op geen andere manier kan delen. Het is moeilijk om dat uit te pluizen en erover te vertellen.

Ja, ik kan me voorstellen dat je soms denkt: weet ik veel waarom ik dit heb gemaakt.

Dingen te veel analyseren is nooit goed. Ik hoorde Bon Iver laatst in een interview zeggen ‘I really want the record to speak for itself.’ Toen dacht ik: waarom zeg ik dat nooit? Maar goed, hij zit ook in een luxepositie omdat hij een wereldberoemde artiest is. Als ik een interview geef wil ik het liefst over m’n muziek zelf praten, niet over allerlei randzaken.

Ik vond het best wel gek dat je geboekt bent op Noorderslag, ik heb toch het idee dat jij jezelf niet meer hoeft te bewijzen.
Maar ik wil wel heel graag m’n nieuwe show aan iedereen laten zien, en zoveel mogelijk kunnen spelen volgend jaar. Ik voel me soms nog steeds een beginnende artiest, omdat ik steeds probeer nieuwe stappen te zetten.

Wat zijn dan die stappen op je nieuwe album bijvoorbeeld?
Er zijn bijna geen gitaren meer, en ook geen akoestische drums – dat is een groot ding. Meer synths, meer piano. Ik heb een stijl in songwriting waarin ik vooral veel fladder, maar ik merkte dat ik mezelf daarin wel aan het herhalen was. Ik kijk op naar artiesten die met weinig akkoorden iets heel moois kunnen maken en alleen de essentiële dingen gebruiken. Ik probeer m’n muziek minder ingewikkeld te maken . Wel excentriek zijn, maar dan met minder middelen.

Zijn dat keuzes die je maakt omdat je bang bent dat je muziek te pretentieus was?
Nee, m’n eerdere muziek was ingewikkelder omdat ik bang was om saai te zijn. Ik was bang dat een liedje met vijf akkoorden automatisch saai zou zijn. Op dit album heb ik dat wel gedaan, en hopelijk vinden mensen het niet saai.

De eerste clip is allesbehalve saai, waarin je een ontzettend overtuigende moordenaar neerzet. Fantaseer je weleens over hoe het is om iemand om te brengen?
Nee.

Zou je het kunnen, denk je?
Nu? Nee. Maar je weet niet wat een oerinstinct als overlevingsdrang met een mens doet.