Hoe black metal zich aansloot bij de disfunctionele Roadburn-familie

"This isn't black metal. This is hipster poser bullshit." Nuance is in de reacties onder een willekeurige youtube-video van Deafheaven ver te zoeken, hun hybride van black metal, shoegaze en postrock valt niet overal in goede aarde. In een wereldwijd circuit van blackmetalpuristen lijken de haardracht en kledingkeuze van de band minstens zo aanstootgevend te worden gevonden als de manier waarop ze zich eigenschappen van het oorspronkelijke jaren-negentig-geluid hebben toegeëigend. Maar trve of niet, dit jaar zijn ze één van de headliners van Roadburn en mogen ze op het hoofdpodium van 013 optreden voor een publiek van 3000 mensen.

Zes jaar na het minstens zo verguisde Liturgy heeft opnieuw een atypische blackmetalband een prominente plek op het affiche. Ze zijn niet de enige; in de loop der jaren is het aandeel experimentele black metal op Roadburn enorm gegroeid. Deze bands zijn niet per se geliefd bij de traditionele achterban van het genre, maar tegelijkertijd grijpen ze terug op muzikale voorbeelden die in hun individualisme en agressie lijnrecht tegenover de aaibare hippies en groepsgezinde bikers lijken te staan waar Roadburn groot mee is geworden. Wat maakt nu dat juist dit soort groepen toch zo goed passen binnen het overkoepelende gevoelsconcept dat Roadburn voor ogen heeft? Wat verbindt zulke uitersten volgens de man die ze bij elkaar brengt?

Lees verder op Noisey.