FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Dit is Walter Hoeijmakers

De zachtaardigste man van Nederland leidt het belangrijkste stonerfestival ter wereld.

Roadburn, wereldwijd het meest toonaangevende festival voor stonerrock, doommetal en donkere psychedelica, wordt elk jaar gehouden in Tilburg. Het merendeel van de bezoekers komt ervoor vanuit het buitenland naar Nederland toe, en niet omdat ze toch al van plan waren om Amsterdam of de Keukenhof te bezoeken. Het is voor hen het belangrijkste festival van het jaar. Aan het hoofd van het festival – dat wordt gedomineerd door lange haren, tattoo’s en serieuze baarden – staat de zachtaardigste man ter wereld: Walter Hoeijmakers (48). Roadburn is voor hem een spirituele trip, en het is vooral dankzij zijn toewijding en liefde dat Roadburn heeft kunnen uitgroeien tot een alom gerespecteerd festival. Ik sprak met hem vlak na de laatste editie in april dit jaar, over hoe bijzonder Roadburn ook voor hem is en naar welke festivals hij zelf graag toegaat.

Advertentie

VICE: Ha Walter, hoe gaat het met je? Walter Hoeijmakers: Ik ben moe, ik heb de afgelopen dagen alleen maar geslapen, vaak zo’n twaalf of dertien uur achter elkaar. Hoe was Roadburn dit jaar voor jou?

Walter: Dit was een heel speciale editie. Ik kan het moeilijk in woorden vatten, maar het lijkt wel of er een nieuwe laag werd aangeboord die er eerder niet was. Er is altijd al een speciale band geweest tussen de bands, het publiek, 013 en de industrie. Een gevoel van saamhorigheid, maar dat was nu sterker aanwezig dan voorheen. Er waren veel emotionele momenten. Mensen vielen elkaar in de armen. Het was sterker voelbaar dan ooit dat we daar met en voor elkaar zijn. Het was eerder een samenkomst van vrienden dan een festival. Roadburn is een soort gathering. Dat zie je niet zo veel meer. Het is meer dan muziek alleen, het is ook een afspiegeling van een levensstijl en de persoonlijkheid van mensen en hoe ze in het leven staan. Ik wil niet al te veel als een hippie overkomen, maar het is bijna spiritueel.

Hoe is dat voor jou zodra Roadburn is afgelopen?

Het klinkt heel apart, maar vaak ben ik nog een paar dagen met de administratie bezig en daarna val ik in een enorm zwart gat. Dan is een jaar hard werken voorbij. In één klap heb ik niets, dat is ook het moment waar ik het bangst voor ben. Ik weet dan niet helemaal wat ik moet doen. Het moment komt ook altijd harder aan dan ik verwacht. Wanneer is het voor jou tijd om aan de volgende editie te beginnen?

Advertentie

Wanneer mijn gevoel dat weer toelaat, dat zal wel over een paar weken zijn. Ik moet eerst afstand nemen, even alles goed laten bezinken voordat ik weer verder kan. Is er een festival dat je heeft geïnspireerd om Roadburn te beginnen? Als ik terugkijk op de begindagen dan denk ik dat Dynamo Open Air wel een grote rol heeft gespeeld. Ik ben daar altijd naartoe gegaan, ik heb geen editie gemist. In feite zijn wij ook klein begonnen, als een fandingetje, en dat is het nog steeds. Dus ja, ik denk wel dat Dynamo voor mij een grote inspiratiebron is geweest.

Samen met je kompaan Jurgen ben je Roadburn begonnen. Hoe kwamen jullie op het idee?

Ik en Jurgen schreven al veel over stonerrock en doom voor Meltdown en later Watt, totdat Watt ophield te bestaan. Er lagen nog veel mooie artikelen op de plank waar niets mee zou gebeuren. Totdat een vriend van ons, Peter, een website bouwde om de artikelen te kunnen publiceren. Dat werd Roadburn. In 1999 besloten we om het gevoel van de site naar het podium te vertalen. Het was in eerste instantie een rondreizend festival, we organiseerden het in Amsterdam, Sneek en Tilburg. Hoe zijn jullie in Tilburg terechtgekomen?
In 2005 zou Roadburn voor de tiende keer zijn, 013 nodigde ons toen uit om die editie daar te organiseren. We hadden al een paar keer in Tilburg gestaan. Het idee was om tien bands te boeken, maar het werden er al snel zestien. Daar is Roadburn ontploft, in de positieve zin van het woord. We hadden Sunn O))), Alabama Thunderpussy, Electric Wizard en High on Fire. Niet eerder kon je die bands op één festival tegelijk zien. Vanuit heel Europa kwamen mensen naar Tilburg, en we zorgden er ook voor dat de concerten online beschikbaar kwamen. Ja, daar is de Roadburn-magie echt ontstaan.

Advertentie

Wat trekt je zo aan in stoner en doom?

Ik vind het heel erg spannende muziek. Het sluit mooi aan bij mijn grote voorliefde voor psychedelica uit de jaren zestig en rock uit de jaren zeventig. Ik vind dat geluid terug in stoner en doom.

Roadburn wordt gezien als het belangrijkste stonerfestival van de wereld. Zou het ook zo’n succes zijn geworden als het niet in Tilburg werd gehouden?

We hebben Roadburn in de huidige vorm nooit echt op een andere plek geprobeerd. Maar ik weet wel dat 013 een belangrijke rol speelt in het succes van Roadburn. De bands vinden het een fantastische zaal om te spelen, en het personeel van 013 omarmt het festival ook echt. Ook de cafés en terrassen rondom 013 vormen een belangrijk onderdeel. Ik zou niet weten hoe het zou zijn als je al die elementen weghaalt en het basisidee van Roadburn verplaatst naar een andere plaats of zaal.

Heb je er wel eens over gedacht om dat te doen?

Natuurlijk. We hebben er wel eens over nagedacht en we hebben gesproken met partijen om Roadburn groter te laten worden. Maar ik zou dat niet aankunnen. Roadburn is zo’n weerspiegeling van mijn hart en ziel. Dit is al zwaar genoeg voor me om te doen. Ik ben bang dat als het groter wordt, ik dat niet aankan. Ik weet dat Jurgen het wel zou kunnen, maar we hebben ervoor gekozen om het te laten zoals het is.

Wat zou je nog graag met Roadburn willen bereiken binnen de door jezelf gestelde grenzen?

Advertentie

Natuurlijk zou ik graag nog eens iets kleins in het buitenland willen organiseren onder de naam Roadburn, zoals we al eens op kleinschalige basis in Amerika hebben gedaan. Dit jaar hebben we artistiek de deuren opengezet, en ik hoop nog meer verbreding binnen de programmering te kunnen vinden, zodat er nog meer spannende dingen kunnen gebeuren. En meer seminars, clinics en kunst.

Naar welke festivals ga je zelf graag?

Dat zijn vooral buitenlandse festivals, zoals Beyond the Gates in Bergen in Noorwegen. Ik ben ook al vaak naar Supersonic Festival in Birmingham geweest. En naar Duitsland voor Stoned From The Underground, maar mijn hart ligt toch wel in Noorwegen als het op festivals aankomt.

Hoe komt dat?

Beyond the Gates, maar bijvoorbeeld ook Hoskabad, zijn kleine festivals. Beyond the Gates is in een zaal van vijfhonderd mensen, drie dagen met kleine cultbands op het gebied van metal, donkere psychedelica en trash. Het is erg oldschool, daar hou ik van. Maar ook het sociale aspect, dat je gelijkgestemden tegenkomt en samen dingen kunt delen, dat is heel fijn. Die combinatie vind ik met name terug op Noorse festivals.

En in Nederland?

Hier vind ik dat ook nog terug, op Eindhoven Metal Meeting en Neurotic Deathfest. Ook Speedfest vind ik heel gaaf, al is dat al wel een groter festival.

Ben je wel eens op Lowlands geweest?

Ja, op de tweede editie! Maar ik weet dat Lowlands nu te groot is voor mij. Festivals zoals ook Best Kept Secret trekken mij persoonlijk ook niet zo. Ik vind het te onpersoonlijk. Daar vind ik niet de klik met mensen die ik wel op metalfestivals vindt.

Is de metalliefhebber zo’n sociaal wezen dan?

Ja, metal is een heel erg sociale scene. Vriendschap en muziekbeleving staan er centraal. Ondanks het imago dat metal heeft, kom ik op die festivals juist veel gelijkgestemden tegen.

Noisey volgde Walter voor en tijdens Roadburn 2014 en sprak met onder andere Scott Kelly (Neurosis), Mike Scheidt (YOB) en Harsh Toke, één van Walters favorieten van dit jaar. De documentaire Mr. Roadburn is HIER te zien via Noisey.com.