Monika Mogi is een piepjonge modefotografe uit Tokio

Ik ontmoette Monika Mogi een paar jaar geleden in LA, terwijl we nerveus op de Ardorous/Rookie-show stonden waar we aan het werk waren. Haar vriendje had een auto en wat wiet dus glipten we weg uit het publiek en reden naar het park om te chillen. Sinds dat moment heb ik Monika meer foto's zien maken dan wie dan ook van mijn leeftijdsgenoten. Ze is nog maar 22 en heeft lookbooks geschoten voor een handvol enorme merken. Ze slaagde er op een bepaalde manier in haar creatieve visie niet te verloochenen tijdens dat proces. Monika cast mensen zelf, op straat, en heeft inmiddels een behoorlijk portfolio van Japanse amateurmodellen om na te slaan. Ze is ook correspondent in Tokio namens mijn magazine, the Editorial, en stuurt continu interessante foto's mijn kant op –of het nou backstage bij Jenny Fax is of een foto-essay over haar opa die lepels kan buigen met z'n geest. We zijn erg goede vrienden geworden de laatste jaren, dus besloot ik haar te vragen naar haar succes en ervaringen in Japan.

Claire Milbrath: Toen ik je voor het eerst ontmoette was dat bij de Ardorous/Rookie-voorstelling in LA. Hoe raakte je in contact met Petra Collins en het Ardorous?
Monika Mogi: Toen ik 16 was besteedde ik veel tijd online. Ik plaatste dan foto's en zelfgemaakte magazines. Ik ontmoette Petra toevallig terwijl ik dat deed, en toen ze het Ardorous begon vroeg ze of ik mee wilde werken. Vanaf dat moment hebben we verschillende tentoonstellingen samen gedaan, en het boek Babe komt deze zomer uit.

Wat voor foto's heb je gebruikt voor Babe?
Het is een mix van oud en nieuw werk. Ik ben erg benieuwd hoe het eruit gaat zien! Ik ben heel blij dat ik ergens deel van uit kan maken. In een groepje met artiesten die elkaar begrijpen werken voelt geweldig.

Je hebt al erg veel commercieel werk gedaan voor zo'n jonge kunstenares – X-Girl, AA en UNIF, om een paar opdrachtgevers te noemen.
Ik denk dat het helpt dat ik in Tokio woon. Ik heb weinig werk gedaan aan de andere kant van de oceaan. Regelen is een belangrijk onderdeel van werken natuurlijk, maar ik hoop vooral dat mensen van mijn werk genieten, en het ze iets doet.

Ik weet dat je moeder Japans is en je vader een Amerikaanse zeiler, dus ze zijn letterlijk een product van de geschiedenis. Komt dat terug in je werk? Wat is je kijk op Japan en Amerika?
Het is moeilijk vragen te beantwoorden over familie, omdat het dan altijd zo'n lang verhaal wordt. Mijn moeder groeide op in een industriestad in Kanagawa, vlakbij een militaire basis van de Amerikanen. Uiteindelijk trouwde ze een zeiler. Mijn familie woonde in Californië toen ik jong was, maar mijn moeder en ik verhuisden terug naar Japan toen ik twaalf was, en daar ben ik toen gebleven. Opgroeien met een moeder die altijd werkte gaf me de vrijheid om in m'n eentje door Tokio te struinen… Dat komt denk ik terug in mijn werk.

Gaat je werk daar ook over, over het "Japans zijn"?
Ik weet niet precies wat dat betekent. Ik heb geen nationalistische gevoelens over een plek. Ik denk dat dat goed is. Ik heb sterke gevoelens voor plekken waar ik gewoond heb en ben gek op Japan. Maar ik heb niet het gevoel dat het Japans/Amerikaanse deel uitmaakt van mijn identiteit. Ik wordt ook nooit als volle Japanse geaccepteerd want ik ben en hafu en praat met een accent.

Wat vindt je van het gebruik van feminisme in de fotografie, dat steeds meer in de mode raakt?
Ik heb nooit de druk gevoeld om werk te maken over het vrouw zijn. Ik neem foto's omdat ik er plezier aan beleef. Ik denk er niet teveel over na.

We hebben het weleens gehad over de angst die gepaard gaat met het wonen in Tokio.
Ja, na de grote aardbeving kon ik 's avonds niet slapen omdat ik steeds dacht dat het nog een keer zou gebeuren. Ik ben nu over die angst heen, maar in de grote stad leven is sowieso vermoeiend. Ik ga graag met de rein naar het strand of het platteland.

Het lijkt alsof je altijd modeshoots doet. Wil je op den duur een andere richting op met je werk?
Ja! Ik wil meer documentair fotograferen. Ik wil misschien voor een korte periode als een Ama san ( 海女 ) werken, een duikende vissersvrouw die al meer dan tweeduizend jaar deel uitmaakt van de Japanse geschiedenis. Ik vind het interessant, want ze hebben een goed zicht op hoe de oceaan verandert, en oprechte respect voor de natuur.