Trippen zonder drugs te gebruiken

Als toegewijde stoner begon ik de laatste tijd te merken dat het steeds lastiger werd om de wonderlijke, mystieke golflengtes te bereiken die normaal gesproken altijd in mijn brein opborrelden als bubbels in een glas cola. Blijkbaar is dat wat er gebeurt als je tolerantie voor wiet en hasj zo hoog wordt dat je dopamine- en cannabinoïdereceptoren het allemaal niet zo boeiend meer vinden. In plaats van op de bank te blijven zitten, besloot ik om deze afstomping aan te grijpen om andere dimensies te verkennen – volledig nuchter. Het afgelopen jaar ben ik op zoek gegaan naar alternatieve, natuurlijke manieren om te trippen. Ik presenteer u mijn bevindingen.

Afgelopen juli heb ik in het museum van Vancouver een wetenschapsbeurs voor volwassenen bijgewoond. Naast een draag-je-eigen-gewicht-in-water-jas en een mysterieus experiment met groene lichtstralen, was er ook een replica van Brion Gysins Dreamachine, gebouwd door mijn vriendin Katie Webster. Toen Gysin in 1961 het origineel ontwierp, verkocht hij hem als "het eerste kunststuk dat je moet bekijken met je ogen dicht". De uitvinding lijkt op een enorme lampenkamp met wat spleten erin, verlicht door een bungelende gloeilamp die roteert op een platenspeler.

Om de krachten van dit apparaat te ervaren, moest ik met mijn ogen dicht recht voor de gloeilamp gaan staan en me ontspannen, terwijl er op de achtergrond ambientmuziek klonk. Zodra ik m'n ogen sloot zag ik caleidoscoop-achtige, kleurrijke patronen en vormen, die samensmolten met de achterkant van mijn oogleden. Het voelde alsof mijn hersenen knus ingestopt werden in een met LSD doordrenkt deken en vervolgens op een teringsnel ronddraaiende draaimolen werden gezet. Deze visioenen gingen zo snel dat mijn hele hoofd ongeveer ontplofte. Ik had zonder twijfel visioenen, maar niet iets concreets, zoals een beer of een oase of iets dergelijks. Het was door de snelheid onmogelijk om vormen en kleuren te onderscheiden. Het ging zo snel dat ik volledig bevroor en het maar een beetje op me af liet komen. Het was een volledig visuele ervaring – ik kon de muziek en het gepraat op de achtergrond horen, maar voor eventjes voelde het alsof de tijd stil stond.

Jammer genoeg stond er een hele rij mensen die ook in deze visuele draaimolen wilden, dus ik kon niet heel lang blijven plakken. Ik ben nog wel een paar keer terug gegaan. (Als je meer wil weten over de Dreamachine, kijk dan de documentaire Flicker. In de trailer is trouwens te zien hoe Iggy Pop met wapperende armen om een Dreamachine heen danst.)

Mijn conclusie: hoewel de Dreamachine een enorm krachtige visuele ervaring is, voelde het niet echt spiritueel – eerder als een nieuw soort korte, holistische LSD-trip. Niet doen als je last hebt van epilepsie.

Onlangs heb ik voor het eerst gedreven in Vancouver, waar ik anderhalf uur in een tank vol met zout water lag, die veel weg had van een mini-onderzeeër. Ik mediteer dagelijks en ik was dan ook erg benieuwd naar de ervaring van sensorische deprivatie.

Toen ik net in de tank stapte vond ik het moeilijk om me te ontspannen, aangezien mijn nek in een moeilijke hoek lag. Na een paar onsuccesvolle pogingen met een zwembadnoedel (ja, zo heet zo'n ding) onder mijn nek, vond ik op een gegeven moment toch een comfortabele houding.

Je ziet geen hand voor ogen in de tank, het is echt pikdonker. Het voelde alsof ik mediteerde met mijn ogen open. Ik voelde mijn adem en hoorde mijn hartslag. Mijn gedachten vertraagden uit zichzelf. Het voelde droomachtig.

De consistentie van het Epsom-zoutwater deed me denken aan die nuru-massageporno; het voelde fijn (en enigszins opwindend) om het over mijn lichaam te laten gutsen. Hoewel het water op lichaamstemperatuur zou moeten zijn, had ik het koud. Ik voelde aan mijn tieten, maar mijn tepels waren niet stijf. Blijkbaar ben ik gewoon een koelbloedig wijf, ik weet niet.

Hoewel anderhalf uur buitengewoon lang lijkt om alleen en zonder zintuiglijke prikkels te zijn, was het niet saai of vervelend. Het was juist enorm rustgevend. Het voelde als een mengelmoes van een dutje en een meditatie met ogen open, en drijven in de Dode Zee. Helaas had ik geen visioenen.

Mijn conclusie: ik verliet de tank met een gevoel alsof ik voor het eerst uit de couveuse stapte, maar ik voelde me ook enorm uitgedroogd. Ik drink niet meer, maar dit was het dichtst bij een kater dat ik in jaren was geweest. Het was onvergelijkbaar met alles wat ik ooit eerder heb gedaan en ik hoorde dat elke sessie bovendien anders voelt. Ik ga sowieso nog een keer.

Op aanraden van mijn natuurdokter woonde ik een maandelijkse sjamanistische reiscirkel bij, in een buurthuis in Toronto. Volgens haar zijn deze bijeenkomsten het pierenbadje voor mensen die de sjamanistische wereld in willen duiken. Die wereld intrigeert me trouwens al een tijdje mateloos.

Toen ik binnenkwam besmeurde een lieve oude vrouw me met wat verf, en ging ik met een stuk of veertig anderen in een kringetje zitten. Ik moest mijn eigen matje, deken en water meenemen, samen met een pen en papier om mijn ervaringen op te schrijven. De sjamaan, een enthousiaste, oude, blanke vrouw die Jeannette heette, vertelde over 'de bovenste en onderste dimensie'. Als je de onderste dimensie in wilde, moest je een laag gelegen plek visualiseren, zoals een grot of een ravijn; als je naar de bovenste dimensie wilde moest je aan iets hoogs denken, zoals een berg of een regenboog. Het was maar wat je zelf wilde, maar ze waarschuwde dat als je opgevoed bent met het concept van de hel, dat je maar beter weg kon blijven uit de onderste dimensie. Nadat je je keuze had gemaakt was het wachten op verdere instructies. De nieuwelingen moesten aan Jeannette vragen wat haar bericht voor hen was. We deden twee reisrondes, begeleid door getrommel en gescheiden door een gespreksronde.

De lampen waren gedimd en de meeste mensen lagen op hun matje, anderen zaten in stoelen. Jeannette begon te trommelen, en we moesten ons ontspannen. Tijdens de eerste ronde voelde ik niks. Ik was naar de onderste dimensie gegaan en visualiseerde mijn favoriete strand in Vancouver. Ik dacht even een visioen van een adelaar te hebben, maar ik was nog niet helemaal overtuigd. Tijdens de gespreksronde hoorde ik van de anderen over geweldige reizen met krachtige visioenen, wat me een beetje frustreerde.

Toen ik over mijn frustratie vertelde, raadde de vrouw naast me aan om me te concentreren op wat er wel kwam, in plaats van wat er ontbrak. Tijdens de tweede ronde ging ik naar de bovenste dimensie en bezocht ik een Australische berg die ik ooit beklommen heb. Weer vroeg ik wat Jeannette's bericht voor me was. Deze keer kreeg ik een duidelijk visioen; ik zag een adelaar met mij onder zijn vleugel door de lucht zoeven. "Wees wie je bent. Denk aan jezelf." Het was erg emotioneel en diepgaand. Op mijn weg naar huis concentreerde ik me op de helderheid van de maan, en begon ik te huilen.

Mijn conclusie: Dit was echt mijn ding. Ik leerde over verschillende dimensies en het hielp me om mezelf richting te geven. Ik ben van plan om regelmatig dit soort reiscirkels bij te gaan wonen.

Bekijk ook de VICE documentaire over flotatietanks: "Tanks for the Memories"