Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE France.Op Instagram kwam ik laatst een zwart-witfoto tegen van een kleine jongen met een zeer brede glimlach. Het was van het account "Linstable Photographie", dat vol beelden staat van jonge mensen tussen de flatgebouwen van Créteil, een arme voorstad van Parijs.Het account wordt gerund door Jean-Michel Landon, een voormalig maatschappelijk werker die nu fotograaf is. Ik sprak met hem af in een café in Créteil, waar aan de lopende band kinderen uit de buurt eventjes binnen kwamen hupsen om hoi tegen hem te zeggen. We praten over zijn carrièreswitch, en waarom hij zo vastbesloten is om de jonge bewoners van Créteil te helpen om een weg te vinden in deze constant veranderende buurt.
Advertentie
VICE: Hey, Jean-Michel, hoe ben je in de fotografie beland?
Jean-Michel Landon: Vroeger had ik al vaak een wegwerpcamera bij me. Ik maakte foto’s van mijn vrienden in de buurt, of als we op vakantie waren. Maar het werd een passie toen ik in 2011 als maatschappelijk werker betrokken was bij een woonproject in Sablières, een dorpje in Zuidoost-Frankrijk. Daar nam ik mijn eerste ‘echte’ foto.En toen wist je ook dat je fotograaf wilde worden?
Ja, dat ging vervolgens allemaal vanzelf. Nadat ik hoorde dat het woonproject volledig zou worden gesloopt, begon ik de plek te fotograferen om de herinneringen eraan te bewaren. Ik wilde laten zien hoe het leven daar was, op een neutrale manier. En nu doe ik dat dus ook in de wijk l’Échat in Créteil.Het leven wordt op dit soort plekken vaak wat geromantiseerd, en de clichés die erover in de media rondgaan helpen niet mee. Niemand beter dan wijzelf, de mensen die daadwerkelijk in deze wijken wonen, kunnen vertellen hoe het er hier dagelijks aan toegaat. We willen het niet mooier maken dan het is, maar gewoon de realiteit laten zien.
Jean-Michel Landon: Vroeger had ik al vaak een wegwerpcamera bij me. Ik maakte foto’s van mijn vrienden in de buurt, of als we op vakantie waren. Maar het werd een passie toen ik in 2011 als maatschappelijk werker betrokken was bij een woonproject in Sablières, een dorpje in Zuidoost-Frankrijk. Daar nam ik mijn eerste ‘echte’ foto.En toen wist je ook dat je fotograaf wilde worden?
Ja, dat ging vervolgens allemaal vanzelf. Nadat ik hoorde dat het woonproject volledig zou worden gesloopt, begon ik de plek te fotograferen om de herinneringen eraan te bewaren. Ik wilde laten zien hoe het leven daar was, op een neutrale manier. En nu doe ik dat dus ook in de wijk l’Échat in Créteil.Het leven wordt op dit soort plekken vaak wat geromantiseerd, en de clichés die erover in de media rondgaan helpen niet mee. Niemand beter dan wijzelf, de mensen die daadwerkelijk in deze wijken wonen, kunnen vertellen hoe het er hier dagelijks aan toegaat. We willen het niet mooier maken dan het is, maar gewoon de realiteit laten zien.
Wat is er zo interessant aan l’Échat?
Het is vooral een bedrijventerrein, en er zit ook een universiteit en de lokale onderwijsautoriteit. In het midden zitten er ongeveer tien woonblokken voor lage inkomens, en complex dat bestaat uit vijf of zes gebouwen. In de afgelopen tien jaar zijn de sociale problemen toegenomen, maar vanwege de structuur van het gebied is dat niet gelijk zichtbaar.
Het is vooral een bedrijventerrein, en er zit ook een universiteit en de lokale onderwijsautoriteit. In het midden zitten er ongeveer tien woonblokken voor lage inkomens, en complex dat bestaat uit vijf of zes gebouwen. In de afgelopen tien jaar zijn de sociale problemen toegenomen, maar vanwege de structuur van het gebied is dat niet gelijk zichtbaar.
Advertentie
De bewoners worden steeds jonger, en de autoriteiten kunnen niet voldoen aan hun behoeften. Er is geen infrastructuur die ze helpt om zich er op hun gemak te voelen. De gemeenteraad heeft geen oog voor de hoge werkloosheid, er wordt niets gedaan om het leven hier beter te maken.Je brengt veel tijd door met deze jonge mensen: je luistert naar ze en geeft advies. Hoe ben je zo dichtbij gekomen?
Dat gebeurde gewoon. Ik heb als maatschappelijk werker bijna twintig jaar in voorsteden van Parijs gewerkt, en sta bekend als vriend, maar ook als iemand die voor ze opkomt. Problemen heb ik nooit met ze, want ik heb veel voor ze gedaan. De problemen waar sommige jongeren in deze gebieden worden geconfronteerd, zijn nauwelijks veranderd sinds de torenblokken er zijn gebouwd. De banlieues lopen over van verspild talent.Wordt je werk ook door anderen gewaardeerd, of alleen door deze kinderen?
De burgemeester weet inmiddels wel wie ik ben. Ik heb hem twee jaar geleden al geschreven over de groeiende problemen in de buurt, maar hij is nog steeds ongevoelig voor mijn voorstellen. Maar ik ga er niet zomaar mee stoppen, daar ben ik te koppig voor.Bekijk hieronder meer foto’s van Jean-Michel Landon.
Dat gebeurde gewoon. Ik heb als maatschappelijk werker bijna twintig jaar in voorsteden van Parijs gewerkt, en sta bekend als vriend, maar ook als iemand die voor ze opkomt. Problemen heb ik nooit met ze, want ik heb veel voor ze gedaan. De problemen waar sommige jongeren in deze gebieden worden geconfronteerd, zijn nauwelijks veranderd sinds de torenblokken er zijn gebouwd. De banlieues lopen over van verspild talent.Wordt je werk ook door anderen gewaardeerd, of alleen door deze kinderen?
De burgemeester weet inmiddels wel wie ik ben. Ik heb hem twee jaar geleden al geschreven over de groeiende problemen in de buurt, maar hij is nog steeds ongevoelig voor mijn voorstellen. Maar ik ga er niet zomaar mee stoppen, daar ben ik te koppig voor.Bekijk hieronder meer foto’s van Jean-Michel Landon.
