Antiracistisch tatoeëren doe je zo

Toen Hannah Place negentien was, reisde hen van Canterbury naar Londen om hun eerste tattoo te krijgen. Hen wilde dat al een tijdje, en na een hoop research kwam hen terecht bij een studio met goede reviews. Maar nadat Hannah contact had gehad met een van de tatoeëerders kon het toch niet doorgaan, omdat hun huid “te donker” zou zijn. 

Nu is Hannah zelf tatoeëerder, onder de naam Ogechi. Bij hun tattooshop betaal je wat je kwijt kunt, en het is er vooral gericht op queer zwarte mensen en mensen van kleur – al is in principe iedereen er gewoon welkom.

Hannah heeft lang gezeten met deze negatieve ervaring – hen was neergeslagen en boos. Vier jaar later liet hen alsnog een tatoeage zetten, maar dit zou wel de laatste keer zijn dat iemand anders het zou doen. Alle tattoos erna heeft hen bij zichzelf gezet.

Tatoeëren werd al gedaan in het oude Egypte, maar de manier waarop we het tegenwoordig kennen vindt vooral zijn oorsprong in inheemse culturen, waar tattoos niet zozeer voor de esthetiek worden gezet, maar als overgangsritueel. De Samoanen gebruiken tatoeages bijvoorbeeld als een symbool van status, macht, leiderschap en eer.

In de westerse cultuur is een voorkeur ontstaan voor een stijl waarbij je een witte huid nodig hebt, zegt Ogechi. Het is niet onmogelijk om bruine of zwarte huid te tatoeëren, in tegendeel zelfs, maar zoals tatoeëerder Minkx Doll zegt, begrijpt de tattoowereld over het algemeen niet zo goed hoe je donkere huid moet tatoeëren.

“Ik heb nooit geleerd hoe je verschillende huidtypes moet tatoeëren, en ik heb zelf ook nergens gezien waar dat kan,” zegt Minkx Doll. “Het idee heerst dat witte huid de basis is, en zwarte en bruine huid een specialisatie zijn – zoals ook het geval is bij haar en beautyproducten.”

Tatoeëerders zouden volgens haar “trots moeten zijn om ook op zwarte huid te tatoeëren”. Nish Rowe, een tatoeëerder uit Manchester, is het daarmee eens. “Je bent pas een goede tatoeëerder als je elke huidtint kunt doen.”

Rowe heeft zelf wel een idee hoe tatoeëerders inclusiever te werk kunnen gaan. “Train als je in de leer bent zowel op witte als donkerdere synthetische huidtypes,” zegt ze. “En probeer daarna zoveel mogelijk verschillende huidtinten te blijven tatoeëren, en kijk hoe de tattoos helen om te zien wat je nog kunt verbeteren.”

Alle drie de tatoeëerders proberen op hun eigen manier een steentje bij te dragen. “Om een stap vooruit te zetten is het ook belangrijk om ontwerpen te maken die ook goed werken bij donkere huidtypes,” zegt Minkx Doll.

Met haar instagrampagina en haar werk moedigt Nish Rowe aan om racisme in de tatoeagewereld aan te kaarten. “Met mijn werk vier ik de zwarte huid, en becommentariëer ik de worsteling van de zwarte diaspora. Mijn werk is een verlengstuk van mezelf – een zwarte queer vrouw.”

Ogechi wil samen met andere tatoeëerders educatieve tools maken voor de hele industrie. Hun eigen stijl en werkethiek komen ook voort uit hun toewijding aan het abolitionisme, een wereldbeeld dat systemen probeert te ontmantelen die schade veroorzaken, zoals gevangenissen, politie, kolonialisme en kapitalisme. Daarom zet Ogechi graag stick & poke-tattoos, een methode waarbij je een gesteriliseerde naald in inkt doopt en de tattoo zet in de vorm van een reeks kleine stipjes, in plaats van met een machine.

“Dat doet meer recht aan hoe bijzonder en mooi zo’n moment is,” zegt hen. “Het is een meer gedekoloniseerde manier om zoiets te benaderen, het moment waarop je iemands huid voor de rest van hun leven tekent.”

Wat Ogechi betreft, past tatoeëren als kunstvorm heel goed bij queers. Het vindt plaats op je eigen lichaam, en je kunt ermee onderstrepen dat het je eigen lichaam is, en van niemand anders. 

Het idee dat je bij Ogechi mag betalen wat je kúnt betalen is een reactie op het onderdrukkende, economische systeem. “Ik zeg het vaker, maar het is een eer dat ik mijn werk op iemands lichaam mag zetten,” zegt hen. “Dat blijft er de rest van hun leven zitten, en dat heb je bij geen enkele andere kunstvorm. Iedereen zou die kans moeten krijgen.”

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE US.
Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.