Hoe je alleen kan wonen zonder gek te worden

Ik heb best een sick huis. Het heeft hoge plafonds, een wasmachine, ruime kamers (ik heb een bank in mijn slaapkamer) en staat middenin de stad. Het is financieel onmogelijk hier in m'n eentje te wonen dus heb ik drie huisgenoten, waarvan er twee, God behoede ze, een kamer delen. Als je hun vriendinnen, die zo vaak bij ons rondhangen dat ik me afvraag of ze de weg naar hun eigen huis nog wel weten, erbij optelt zijn er zes mensen die in deze ruimte – met één badkamer – wonen.

Ik breng veel tijd door met denken aan hoe het zou zijn om alleen te wonen. Hoewel veel 24-jarigen een soort rare angst hebben voor de volwassenheid van het alleen wonen, is de hoogte van mijn huur de enige reden dat ik nog in een studentenhuis woon. Ik snap niks van mensen van mijn leeftijd die niet hun eigen plek willen.

"Mensen zijn wezens die neigen naar relaties", zegt Daniel Gaztambide, psycholoog bij Mount Sinai St. Luke's Hospital in New York. "Zelfs de meest afstandelijke, weerzinwekkende, onaangename persoon heeft een onderliggend verlangen naar een bepaald type connectie", zegt Gaztambide, "en tijdens ons leven leren we verschillende manieren om deze connecties te maken en verschillende manieren om ermee om te gaan als we niet verbonden zijn met anderen."

Dit artikel is voor alle jonge werkende mensen die, net als ik, op het punt staan de grote sprong te wagen. Gaztambide legt ons uit hoe we de intimiderende opgave van alleen wonen kunnen overleven, en bevestigt terloops alle claims dat millennials oneindig veel softer zijn dan de generaties voor ons.

Net zoals ik me geregeld afvraag hoe het is om door mijn huis te lopen zonder op een huisgenoot of vrienden te stappen, breng je als je alleen woont misschien wel veel tijd door met dagdromen over wat de volgende fase in je leven zal zijn – je vult die lege plek met een echtgenoot, kinderen of misschien een zwaargebouwde Franse buldog.

Maar als je je eigen huis hebt, is het belangrijk niet te veel tijd te besteden aan het verdrinken in je eigen gedachten.

"Als we onze fantasie gebruiken om te denken aan iets dat we willen doen of bereiken kan dat een speelse manier van plannen zijn," zegt Gaztambide. "Maar als je op je bank zit en gewoon aan het plannen bent zonder echt te bewegen of stappen te zetten, kan dat een probleem zijn."

Als je al je tijd alleen besteedt aan overmatig dagdromen over hoe het is om niet alleen te zijn, ben je misschien, zoals hij zegt, "aan het fantaseren omdat je te bang bent om het écht te doen."

Eenzaamheid kan een aanstichter zijn voor angst, als je al een angstig persoon bent. Als we alleen zijn en onze gedachten dwalen af, doen we allemaal dat rare ding waarbij we een denkbeeldige discussie met iemand hebben, bijvoorbeeld met een collega of een familielid. We besteden uren aan het bedenken van gevatte opmerkingen die we hadden kunnen of moeten maken tijdens een discussie die weken, maanden of jaren geleden plaatsvond. Gaztambide beschouwt deze vorm van eindeloos piekeren als het boze neefje van dagdromen.

Je bent niet gek als je dit doet. Hoewel, naarmate je meer en meer tijd in eenzaamheid doorbrengt, het belangrijk is niet vast te raken in fictieve scenario's. Een snelle oplossing zou zijn om je te focussen op mensen die niet in je hoofd of huis wonen – deze mensen zijn algemeen bekend als vrienden.

Ik heb ooit met een meisje via FaceTime gedatet. Ik begrijp de neiging om te vergeten dat de mensen die je nooit in het echte leven ziet niet echt je vrienden zijn.

Als je je eigen plek hebt en je beste vriend niet meer in de kamer naast je slaap, kan ik me voorstellen dat het nog moeilijker wordt om niet naar digitale interactie te neigen – je volgers te tweeten, je dag te livestreamen of wie dan ook te skypen. Maar als het internet je enige connectie met de wereld buiten is, loop je fundamentele menselijke ervaringen mis. Ervaringen die veel bevredigender zijn dat wat dan ook op je telefoon.

"Als je iemand betrekt in een echte relatie, waarbij je elkaar ook echt ziet, gebeurt er iets zeer radicaals", legt Gaztambide uit. "We pikken bepaalde signalen in het gezicht op, tekenen van emotie en de dynamiek van iemands spraak – en geheel natuurlijk, zonder erover na te denken, voegen we die samen en bootsen we deze reacties na.

Deze imitatie versterkt de organische band die we hebben met die persoon. "We raken verwikkeld in een proces van praten en reageren waarvoor we geprogrammeerd zijn.

Een deel van die band gaat verloren als die face-to-face interactie tweedimensionaal is. "Je bent misschien naar je iPhone-scherm aan het kijken, of naar je computerscherm, als je aan het skypen bent – maar dat beeld wordt duidelijk meer vervormd", zegt Gaztambide. "Terwijl het zeker interactief is, is het op bepaalde fundamentele manieren ook beperkt".

Als je bekend bent met Black Twitter en je je ooit hebt afgevraagd waarom zo veel van die verhalen van mensen die een vliegtuig pakken om hun 'geliefde' te ontmoeten zo desastreus aflopen, met een partner die 180 graden draait zodra hun vlucht land, het is omdat je de mensen die je online ontmoet helemaal niet echt kent. Het zijn vreemdelingen totdat je die "radicale" ervaring hebt van in persoon naast hem of haar zitten en ontdekt of hij of zij wel of niet (of tot welke hoogte) gek is.

Er zijn tastbare gezondheidsvoordelen aan het begrijpen van het belang van echte relaties. Gaztambide herinnert zich een onderzoek naar drie groepen studenten en hun social media-gewoonten: "ze hadden een groep veelgebruikers en twee groepen die weinig tijd aan social media besteedden – onderverdeeld in extroverte en introverte mensen."

Natuurlijk deden de veelgebruikers het 't slechtst, maar de introverte groep deed het niet veel beter. Ze toonden beiden "hogere angst- en onrustniveaus" dan extraverte mensen die weinig sociale media gebruikten. Dus als je alleen thuis bent is je telefoon neerleggen niet genoeg om de dag door te komen. Dit brengt ons bij de volgende stap.

Om te overleven als je alleen bent te garanderen is dit de makkelijkste manier om niet gek te worden. Het is moeilijker om jezelf te verliezen in het internet of je eenzaamheid te overanalyseren als je buiten bent. Als je buiten bent moet je aan echte dingen denken. Hoe je niet in hondenpoep stapt, hoe overdreven duur je lunch gaat zijn, of wie de afspeellijst in de H&M samenstelt.

Je kunt tussen massa's mensen zijn, afgeleid van je angst voor eenzaamheid. Maar je moet ooit thuiskomen, toch?

Als je eenmaal weer binnen bent na een lange dag weg van je onechte online vrienden en de denkbeeldige discussies in je hoofd, is er nog steeds een probleem met alleen wonen – je verandert in een totaal watje als je 's nachts een gek geluid hoort.

Als we alleen zijn in een leeg huis denken we allemaal dat er een moordenaar in de kamer naast ons is – dat zit blijkbaar in ons DNA.

"Veel mensen hebben die angst om alleen thuis te zijn, een geluid te horen en te denken dat er iemand is", zegt Gaztambide. Volgens de dokter is dat een universele menselijke angst. "Stel je voor dat onze voorouders rondliepen en dat ze geritsel in de struiken hoorden. Als hun reactie zou zijn 'wat was dat geritsel in de bosjes? Laat ik het even checken' – zouden ze dood zijn. Omdat het een beer was."

"Evolutionair gezien", voegt hij eraan toe "was het in ons voordeel om te reageren op die dubbelzinnige prikkel door weg te lopen – die persoon geeft zijn genen door en zo gaan we verder met wat ons hielp overleven."

Net als non-stop dagdromen, met jezelf ruziën en aan je telefoon vastgelijmd zitten is rechtop zitten en je tv op stil zetten om te luisteren of dat geluid dat je hoort van je verwarming komt, of toch van een psychopaat die je komt vermoorden, een volkomen normale reflex.

Ik zeg dit als iemand met teveel huisgenoten, maar toch denk ik dat het absoluut gestoord is als je al deze dingen niet aankan en je ervoor kiest de rest van je leven met je vrienden te wonen.