Ik heb nog nooit zo hard gerend als door de zombiehardloop-app

Hoi, welkom bij al weer de achttiende editie van mijn tweewekelijkse column over kunst en alles waarvan ik vind dat ze prima voor kunst door kunnen. Deze keer met een hardloop-app die je laat rennen voor zombies, extreem spannende luisterverhalen van Willem de Ridder en laaiend vette kunst uit Kaapstad.

Ik ben al een behoorlijke tijd bezig met het project 'ik wil een Goddelijk lichaam' – al eenendertig jaar om precies te zijn. Nu vind ik het in Nederland nog wel te doen om mezelf naar een sportschool te slepen, maar het idee dat je dat ook moet doen als je op reis bent, vind ik echt te veel gevraagd van een mens. Met als gevolg dat als ik op vakantie of op reis ben geweest, er eenmaal terug in Nederland weinig meer over is van het sixpack dat zich ergens diep verscholen onder mijn speklapjes.

Terwijl ik dit schrijf ben ik in Kaapstad en dit keer wou ik het anders doen. Een vriend raadde me aan om de app Zombie Run te installeren op m'n telefoon. Nu is het zo dat het hier op straat sowieso al wat spannender is dan thuis in Nederland, wat voornamelijk te maken heeft met de hoeveelheid crystalmethgebruikers die overal ronddwalen, in combinatie met dat bijna iedereen die je spreekt wel eens beroofd is met een kapmes op klaarlichte dag. Dankzij deze app werd door de stad rennen nog enger en surrealistischer. Ik heb denk ik nog nooit zo hard gerend. Ik weet dan ook niet zo goed of sporten er echt leuker door wordt, maar in ieder geval wel stukken minder saai.

De zombie-hardloop-app deed me ook denken aan vroeger. Als we op vakantie gingen kreeg ik van m'n ouders altijd cassettebandjes met luisterverhalen van Willem de Ridder, om in de auto naar te luisteren. Die bandjes heetten 'Het klokje van zeven uur en dus' en vanaf het moment dat ik op de playknop drukte werd ik verzwolgen door de hypnotiserende stem van Willem de Ridder en zijn magische en bizarre universum vol kwaadaardige demonen en goedaardige koningen wiens koppen werden afgehakt.

Nu is het zo dat als je iets van vroeger als heel tof herinnert en het dan terugvindt, meestal blijkt dat de kinderversie van jezelf en de persoon die je nu bent het niet altijd eens zijn over wat kwaliteit is. Toen ik erachter kwam dat je op deze site veel van de luisterverhalen kunt terug horen, was ik dan ook erg bang om teleurgesteld worden. Omdat ik een waaghals in hart en nieren ben, besloot ik ze toch gaan te luisteren. En wat blijkt: Willem de Ridder is ook voor mensen van 31 de allersickste verhalenverteller die er maar bestaat.

De link leidt naar mijn lievelingsverhaal over een arme jongen die een groot feest wil geven voor zijn rijke vrienden, maar daar geen geld voor heeft en een deal sluit met een demoon.

Ik kan me ook voorstellen dat als je dol bent op drugs gebruiken, dat erg leuk is in combinatie met deze verhalen.

Hier kan je trouwens ook cd's kopen (mocht je heel aardig en rijk zijn en Willem de Ridder willen supporten).

Nu begrijp ik dat ik als een oude lul ga klinken, en niet eens als een oude lul die iets origineels te zeggen heeft, maar door de luisterverhalen van Willem de Ridder besefte ik me hoe fijn het is om helemaal in een verhaal op te gaan. Als ik nu in de trein zit, zit ik enkel nog rusteloos op mijn telefoon het aantal likes op Instagram zit te tellen. Ja oké, sorry, ik zal ophouden met dat 'mobiele telefoons en social media zijn evil'-gepraat, maar kijk toch alsjeblieft even naar deze foto's van de Franse fotograaf Antoine Geiger en dan begrijp je wat ik bedoel.

Stevenson is één van de belangrijkste galeries in Zuid-Afrika. Ze vertegenwoordigen grote namen als Pieter-Hugo (die ene die foto's van mannen met hyena's maakte, die Beyoncé zo cool vond dat ze de hele fotoreeks letterlijk kopieerde in een van haar clips). Maar naast dit soort grote namen tonen ze ook piepjonge mensen zoals Mitchell Gilbert Messina. Dat hij nog niet zo groot en beroemd is kan je zien aan zijn Tumblr die begint met de tekst: 'Hi Guys! I haven't updated in ages, but I was recently featured on Between10&5 and I got like four new followers and now I understand that all eight new eyes are on me, expectantly waiting, so I guess I'll try to become better at updating in future, or for the next two days at the least.'

Maar ik vind dat hij nog veel meer volgers verdient, want zijn werk is zo grappig en speels dat iedereen gelijk zin krijgt om kunst te maken. Zo maakt hij tekeningen van al zijn ideeën voor nieuw te maken werken, waarin je bijvoorbeeld kan zien dat hij van plan is een abstract schilderij van macaroni te maken.

Ik schreef al eerder een keer dat toen ik in Kaapstad was over een dakloze vrouw die probeerde geld te verdienen door middel van het leren van karatemoves aan voorbijgangers. Dit keer in Kaapstad werd ik weer aangesproken door een dakloos iemand en weer had deze persoon iets fantastisch gevonden om geld mee te verdienen. Hij verkocht namelijk zelfgemaakte lederen aanstekerhoezen, waar hij zelf teksten en tekeningen op had gezet. Meestal als mensen zelf dingen maken met teksten erop zijn die teksten superzoet zoals 'Love' of 'Cape Town forever', maar deze man besloot het over een andere boeg te gooien. Hij verkocht zowel aanstekerhouders met de tekst 'Fuck Shit' erop, als met 'Slayer' en met 'Dope Shit'.

Hij vertelde me ook dat hij een facebookpagina heeft waar hij soms, als hij toegang tot een internetcafé heeft, spullen opzet. Dus iedereen die naar Kaapstad gaat, maak een afspraak met deze man om je eigen 'Fuck Shit'-aanstekerhoes te kopen!