Van draai- naar luiertafel: het dubbelleven van dj’s met kinderen

De wereldhit ‘Daddy DJ’ uit 2000, deed heel wat tieners dromen van een vader achter de draaitafels. Het moet toch ook cool zijn als je ouders dj zijn? Als baby kunnen ze de hele dag bij je zijn, en je hun exquise muzieksmaak letterlijk met de paplepel ingeven. Als ze een goede houdbaarheidsdatum hebben, kunnen ze hun (pre)puberale kroost zelfs nog guestlist fiksen ook. Alleen maar voordelen voor de kinderen, maar hoe ervaren dj-ouders dat zelf? 

Kinderen opvoeden is op zich al moeilijk genoeg voor de meeste ouders — wat ze ook doen in het leven. Kinderen hebben behoeftes en als ze mama of papa nodig hebben, kan dat vaak niet wachten. Het is alsof je constant notificaties krijgt die je niet kan muten. Hoe speel je het klaar om de hele nacht in een club te draaien en nadien vroeg op te staan om je kinderen naar school te brengen? Het lijkt bijna onmogelijk om het gezinsleven te combineren met een job in de muziekwereld.

VICE vroeg enkele dj’s/ouders hoe ze het toch voor elkaar krijgen.

Volg op woensdag 17 februari om 19u het gesprek van Bledarte over dj's die ook moeder zijn op de website van Beursschouwburg.

Christelle (Stellar OM Source), moeder van Zé (5)

VICE: Dag Christelle, je zoon is nu vijf jaar oud. Hoe heb jij de evolutie van artiest naar moeder doorgemaakt?
Christelle: Ik ben gestopt met optreden toen ik vijf maanden zwanger was. Op mijn laatste optreden in Napels stonden er plots een hoop dronken mensen op het podium. Als je al niet drinkt, is dat super intens, waardoor je denkt: wat doe ik hier in godsnaam? In die periode kreeg ik veel grote kansen, waaronder een gig in Adelaide in Australië, maar ik was 8 maanden zwanger en kon geen 27 uur in een vliegtuig zitten. Net voor de geboorte van mijn zoon bracht ik een album uit op het Revenge label in New York. Alle shows die ik gedaan zou moeten hebben voor de promotie van die plaat, kon ik niet doen. Dat was niet de beste zet op vlak van marketing

Hoe balanceer je die twee werelden?
Ik ben tweeënhalf jaar gestopt met mijn carrière en toen ik opnieuw begon, kon ik niet elk weekend weg omdat de vader van mijn zoon ook muziek speelt. Dus spraken we af om altijd twee data om de twee weken te spelen, behalve voor lokale optredens. Als ik ga draaien, draai ik een soort knop om. Wanneer ik mijn zoon op vrijdagmiddag bij zijn vader afzet en de trein naar het vliegveld neem, ben ik blij dat ik alleen ben, dat ik andere mensen kan zien en dat ik muziek kan spelen. Ik hou van die momenten, want een kind vraagt veel energie. Naar buiten gaan voor een set is het moment dat ik 48 uur kan ademen. 

Daarbuiten breng ik veel tijd door met mijn zoon en luisteren we samen naar muziek. Zelfs als baby wist hij al hoe hij een platenspeler moest bedienen. Ik laat hem naar veel dingen luisteren, zelfs obscure dingen, maar ik forceer het ook niet. Ik kijk uit naar het moment dat hij zijn eigen muzieksmaak ontwikkelt. Een van zijn eerste favoriete platen is Kraftwerk met ‘We Are The Robots’. 

Neem je hem ooit mee naar je optredens? 
Ik heb Zé al één keer meegenomen, naar een festival in Oostenrijk. Het festival werd georganiseerd door mooie, feministische, queer meiden. Ze zeiden tegen me: "Wil je je zoon meenemen? Dat is een geweldig idee!". Ze hebben zelfs een vliegticket voor hem gekocht. In de praktijk was het toch echt zwaar. Ik speelde net voor Nina Kraviz en we hadden geregeld dat Zé bij een vriend zou slapen. Rond 20.00 uur moest ik daar al heen omdat hij te veel huilde. Uiteindelijk was het niets ernstigs, maar het gaf me echt veel stress en ik kon me niet concentreren op mijn set. Mijn set begon rond 2 uur 's nachts, ik ging om 6 uur naar bed en stond om 8.30 uur op om de dag met mijn zoon door te brengen. Reizen met een klein kind, mijn apparatuur en al de rest was een echte last. Op papier leek het een geweldig idee, maar in de praktijk... 

Ik speelde ooit  een set voor The Word in Brussel in de namiddag. Ik vroeg toen aan een vriend om voor Zé te zorgen, maar hij kon uiteindelijk niet, dus moest ik hem meenemen. Ik heb hem achterin gezet en hij heeft wat geslapen. De set werd gelivestreamd en tijdens driekwart van de set kan je op de achtergrond een slapende Zé zien liggen. Op het einde draait hij zelfs wat mee. Als je alleen bent, vraagt het veel van je, maar het levert veel mooie anekdotes op waar je achteraf om kan lachen. Op het moment zelf is dat anders.

Is een dj een ander soort ouder?
Wel, je werkt ten eerste al in het weekend. Op maandagochtend zijn de andere ouders klaar om naar kantoor te gaan, terwijl jij die dag nodig hebt om te recupereren. Je hebt dus een heel ander ritme. Maar uiteindelijk kun je er door de week meer zijn voor je kinderen dan de meeste ouders. Het is voor mij eigenlijk altijd moeilijk geweest om iets routineus te doen. Ik hou van mensen die buiten de lijntjes kleuren, die ondernemend zijn, die soms eens worstelen met zichzelf, en zich daar weer in terugvinden. Dat vind ik verrijkend.

Louis (Shungu), vader van Sunny (2)

VICE: Hoi Louis, hoe slaag je erin om muziek met het vaderschap te combineren?
Shungu: Een kind krijgen is intens. Niemand kan zich voorbereiden op de impact ervan op je slaapritme en gemoedstoestand. Het geeft je wel tijd om grondig na te denken - ik heb zelfs flashbacks van toen ik zelf nog een kind was. Een kind opvoeden is echt werken aan jezelf. Ik hou van het ouderschap en ik heb altijd al vader willen zijn. De liefde voor mijn zoon heeft die voor muziek overtroffen. Maar ik hou zoveel van muziek dat ik zelfs met drie kinderen niet zou stoppen. Zelfs als ik daarnaast nog moet werken, vind ik dat niet erg.

Kan je ons vertellen over de muziek die je deelt met je zoon?
Ook mijn ouders hebben mijn muzieksmaak mee gevormd toen ik vrij jong was, maar dat was toch anders: mijn zoon leeft samen met iemand die geobsedeerd is door muziek. Het eerste optreden waar ik hem mee naartoe nam was op het SchweitZ'Air Festival. Wanneer we samen zijn, ben ik dj en is hij mijn publiek. Ik denk dat hij van gitaar en saxofoon houdt want hij luistert graag naar jazz, funk en rock. Zelfs als hij uiteindelijk niet van muziek houdt, geef ik mijn passie aan hem door. Het zou me wel een beetje kwetsen als hij zegt dat hij niet van John Coltrane houdt, maar het ontwikkelen van een muzieksmaak vraagt tijd en ik heb geduld. Het is iets wat je kan aanbrengen, maar je kan anderen niet veranderen of keuzes voor hen maken. Zelfs niet voor je eigen kind. Dat is een absolute waarheid.

Hoe heeft het vaderschap je kijk op muziek veranderd?
Toen ik ontdekte dat ik vader zou worden, dacht ik: ik moet meer geld verdienen. Ik moest dus serieuzer met muziek bezig zijn. Als hij thuis is, kan ik niet echt werken, omdat hij zo klein is en veel aandacht nodig heeft. Dat heeft invloed op de manier waarop ik mijn tijd indeel. Het vergt meer volharding om nog muziek te maken nadat ik de dag met hem heb doorgebracht, want meestal ben ik gewoon uitgeput. Ik werk vaak aan mijn muziek zonder echt muziek te maken; door samples op te zoeken en te ordenen, zodat alles klaar staat als ik echt aan de slag kan gaan. Tegelijkertijd geeft het vaderschap me zoveel kracht en motivatie dat ik eigenlijk hetzelfde doe als ervoor, maar op kortere tijd. Ik werk nu ook aan grotere projecten.

Vanaf welke leeftijd mag hij van jou uitgaan?
Ik ben al lang geen uitgaansbeest meer, al kriebelt het soms nog wel wanneer ik met mijn vrienden en andere artiesten rondhang. Ik ben begonnen met uitgaan toen ik ongeveer 15 was, en ging al snel serieus naar de zak. Ik ben er dan ook vroeg mee gestopt; rond mijn 21e of 22e had ik er alweer genoeg van. Muziek nam mijn leven over en uitgaan stond niet meer op mijn verlanglijstje. Dus voor Sunny... Niet te vroeg, zou ik zeggen. Het zal afhangen van onze vertrouwensband. Het is natuurlijk noodzakelijk dat hij ervaringen opdoet. Qua opvoedingsstijl ben ik wel voor het idee van vallen en opstaan, maar daar hangen natuurlijk wel bepaalde grenzen aan vast. Ik wil graag dat hij zelf dingen leert, dat is heel belangrijk.

Marianne (Catwar), moeder van Lia (15 maanden)

VICE: Hey Marianne, kan je beschrijven hoe het krijgen van een kind je levensstijl heeft veranderd?
Marianne: Voor de geboorte van Lia ging ik altijd maar door. Ik stopte nooit. Ik organiseerde en draaide op feestjes, werkte als booker van artiesten en was productiemanager in een theater. Die combinatie alleen al was een topsport. Ik draaide als duo (Catwarr & Lilihell) en we mixten veel electronic en hip-hop, duistere en up-tempo muziek.

Ik ben blijven draaien tot ik 7 maanden zwanger was. Een van mijn laatste sets was op Dour. Na een uurtje draaien was ik helemaal uitgeput. Het voelde aan alsof ik er net een hele nacht had opzitten. Ik voelde dat het tijd werd om het wat rustiger aan te doen — niet dat ik zittend op een kruk ging mixen.

Sinds mijn bevalling heb ik nog twee eerder rustige sets gedraaid, overdag bij BRUZZ en op Kiosk Radio. Het gevaar van ons beroep zit hem vooral in het weten wanneer te stoppen en naar huis te gaan. 

Is een dj een ander soort ouder?
Toen ik zei dat ik zwanger was, verwachtten veel mensen dat ik zou stoppen met draaien. Alsof dat iets vanzelfsprekends is. In het begin had ik het daar moeilijk mee. Na de geboorte was het vreemd om dj en PR-agent in de muziekindustrie te zijn en vervolgens mijn kind van de crèche op te halen. Ik werd er een beetje bang van en had mijn twijfelmomenten. Nadien, toen ik over mijn twijfels begon te spreken, realiseerde ik me dat het om een soort oplichterssyndroom ging, want in realiteit is er geen enkele reden waarom ik niet PR-agent én dj én stijlvolle moeder zou kunnen zijn. Het is een absurde assumptie, die vooral iets zegt over de rol van vrouwen in onze maatschappij.

Wat als Lia net zoals jij artiest wil worden?
Lia houdt van muziek. Op de kleuterschool vertellen ze me dat ze haar hoofd meebeweegt zodra ze geluid hoort, maar misschien ben ik het die dat op haar projecteert. Haar favoriete bezigheid is een klein boek genaamd Mes premiers airs de Reggae. ‘s Morgens spelen we vaak video's van COLORS en Tiny Desk op tv en dan zit Lia echt te genieten. De running joke thuis is dat ze later uiteindelijk bij een bank gaat werken.

Zoals zoveel ouders, wil ik vooral dat mijn kind zich veilig en gelukkig voelt. Gelukkig zijn lijkt mij wat moeilijker als je bij een bank werkt, maar goed. Alles kan hé! De muziekwereld is hard en vooral erg Rock-'n-Roll. Je komt in contact met veel dingen die je niet ziet in de gebruikelijke 9-to-5-jobs. Indien ze het dan nog steeds wil doen, zeg ik: "Ga ervoor!”. Wat ze ook doet, het belangrijkste blijft dat ze gelukkig is. Maar het helpt natuurlijk wel dat haar vader (DJ Junior Goodfellaz, NVDR.) en ik de gevaren van het beroep kennen.

Heb je haar al meegenomen naar een evenement? 
Ongeveer een maand geleden speelde een vriend van mij samen met Swing het voorprogramma voor Angèles concert in Paleis 12. Via mijn werk had ik backstage pasjes gekregen. Ik kwam aan met mijn Maxi-Cosi en een koptelefoon voor de baby. De kinderwagen maakte het onmogelijk om via de normale toegang naar de VIP te gaan. Voor het concert begon, begeleidde de beveiliging me helemaal door de hal van Paleis 12.

En wanneer mag ze van jou zelf beginnen uitgaan?
Wanneer ze mag uitgaan, zal afhangen van haar volwassenheid en hoeveel zorgen we ons over haar moeten maken. Sommige mensen kennen hun grenzen al heel vroeg en zijn voorzichtiger, anderen geven wat meer reden tot bezorgdheid. Maar ja, wanneer ze voor het eerst mag uitgaan, denk ik dat ik nog met haar mee ga.

Stéphane (Lefto), papa van Leni (2)

VICE : Hey Stéphane, hoe vergelijk je het leven voor en na je vaderschap?
Stéphane : Vroeger reisde ik enorm veel. Ik was in het midden van de week wel in België, maar ik was niet vaak thuis. Sinds de geboorte van Leni probeer ik mijn optredens te plannen in een tijdspanne van tien dagen, in plaats van drie weken op tournee te gaan. Zo kan ik zijn moeder wat ontlasten en voorkomen dat ze gek zou worden. Het is belangrijk om als ouder aanwezig en ondersteunend te zijn.

Heeft het krijgen van een zoon je veranderd als persoon of als artiest?
Volgens mijn familieleden ben ik zachter geworden en sta ik nu meer open voor anderen. Ik had lang het gevoel dat iedereen iets van me wou. Ik had dan ook vaak de neiging om me af te sluiten van anderen. Nu ben ik directer: als ik iets niet wil, zeg ik nee en dan ben ik weg. Trouwens, mijn aandacht is niet meer hetzelfde. Op dit moment ben ik 150% gefocust op de muziek. De andere 50% is voor mijn zoon.

Als ouder hoop je op een lang leven, zodat je je kind onafhankelijk kan zien worden. Ik ben een workaholic en mijn leven is intens. Maar wanneer ik op reis ben, wil ik terug naar huis om met mijn zoon te spelen. Op een gegeven moment moest ik de foto van mijn zoon van mijn vergrendelscherm halen. Telkens als ik naar mijn gsm keek, zag ik zijn gezicht. Wanneer ik zo ver van hem af was, deed dat echt pijn aan het hart.

Is het belangrijk voor jou om de liefde voor muziek aan je zoon door te geven?
Ik ben opgegroeid met een vader die veel muziek luisterde. Hij luisterde vooral jazz, maar later ook Franse of Angelsaksische pop. Mijn eerste job was bij Music Mania, de grootste vinylwinkel in het centrum van Brussel. Daar stond ik aan de bron van de nieuwste muziek uit alle verschillende genres.

Er zit zoveel ritme in Leni. Hij heeft al op heel jonge leeftijd heel wat verschillende dingen gehoord. Ik hoop dat dat hem ruimdenkend zal maken. Ik zou hem graag naar ‘De Muziekladder’ sturen. Dat is een school waar alle lessen in zang worden gegeven, zelfs wiskunde. Leni’s favoriete liedje is ‘Incoherent Blues’ van Oscar Peterson. 's Avonds speel ik Raymond Scott’s ‘Soothing Sounds For Baby’. Dat zijn hypnotiserende nummers die kinderen kalmeren. Hij houdt van alles wat hiphop en house is. Wanneer de muziek begint te spelen, begint hij meteen te dansen en maakt hij soms ‘rapper moves’ met zijn handen.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.