Daniel Ginns is een kunstenaar uit Londen die schildert, tekent en beeldhouwt. Meestal bestaat zijn werk uit rauw vlees, dode dieren en meisjes met anorexia. Zijn kunst valt in de categorie ‘soort van mooi’, want het verontrust me regelmatig. Het is als het eten van een perfect gepocheerd ei, waarna je beseft dat je een geaborteerde foetus aan het eten bent. Een ongemakkelijk gevoel dus.Ik was benieuwd naar de man die mij zo’n gevoel kan geven, dus ik belde Daniel op voor een praatje.
Advertentie
VICE: Hé, Daniel. Je kunst is mooi, maar ook verontrustend. Waarom is dat?
Daniel Ginns: Mijn kunst is gebaseerd op het concept ‘zieke dingen mooi laten lijken’. Ik ben al sinds ik klein was gefascineerd door dode dieren. Het voelde normaal om vlees en ingewanden te tekenen. Nu is het een soort van mijn ding.Wat heeft je nog meer geïnspireerd?
Ik dacht een tijdje dat ik hiv had, en toen tekende ik heel vaak één personage: een persoon met twee monden—eentje op de plek waar de mond hoort te zitten en de andere waar normaal gesproken een lul zit. Dat tekende ik vaak.
Daniel Ginns: Mijn kunst is gebaseerd op het concept ‘zieke dingen mooi laten lijken’. Ik ben al sinds ik klein was gefascineerd door dode dieren. Het voelde normaal om vlees en ingewanden te tekenen. Nu is het een soort van mijn ding.Wat heeft je nog meer geïnspireerd?
Ik dacht een tijdje dat ik hiv had, en toen tekende ik heel vaak één personage: een persoon met twee monden—eentje op de plek waar de mond hoort te zitten en de andere waar normaal gesproken een lul zit. Dat tekende ik vaak.
Maar je had geen hiv?
Nee. Ik verhuisde naar Australië om daar mijn biologische vader voor de eerste keer te ontmoeten. Ik stopte onderweg op Bali en neukte met wat vage chicks. Later begon ik te kotsen en had ik telkens last van één van mijn ballen. Ik keek op het internet, wat natuurlijk de grootste fout is die je kunt maken, en toen bleek dat ik een paar symptomen van hiv had.
Ik kon het niet aan mijn moeder vertellen, want die zou helemaal flippen, dus ik vertelde het aan mijn vader, die ik net voor de eerste keer had ontmoet. Toen ik dacht dat ik hiv had durfde ik zelfs het huis niet uit. Ik deed niets anders dan tekenen en huilen. Ik huilde drie weken lang. Ik zat met mezelf in de knoop en had hulp nodig. Na een paar weken wachten kon ik mezelf laten testen. Ik kreeg de resultaten terug en ik had niets—het zat allemaal in mijn hoofd.
Nee. Ik verhuisde naar Australië om daar mijn biologische vader voor de eerste keer te ontmoeten. Ik stopte onderweg op Bali en neukte met wat vage chicks. Later begon ik te kotsen en had ik telkens last van één van mijn ballen. Ik keek op het internet, wat natuurlijk de grootste fout is die je kunt maken, en toen bleek dat ik een paar symptomen van hiv had.
Ik kon het niet aan mijn moeder vertellen, want die zou helemaal flippen, dus ik vertelde het aan mijn vader, die ik net voor de eerste keer had ontmoet. Toen ik dacht dat ik hiv had durfde ik zelfs het huis niet uit. Ik deed niets anders dan tekenen en huilen. Ik huilde drie weken lang. Ik zat met mezelf in de knoop en had hulp nodig. Na een paar weken wachten kon ik mezelf laten testen. Ik kreeg de resultaten terug en ik had niets—het zat allemaal in mijn hoofd.
Advertentie
Dat soort dingen maken een mens een goede kunstenaar.
Traumatische gebeurtenissen knagen aan je en kunnen zeker leiden tot een aantal interessante kunstwerken. Een van de meest verlammende dingen voor een kunstenaar is als er niets verkeerd gaat. Veel van mijn tekeningen en schilderijen komen voort uit foto’s die ik heb genomen. Het is jammer dat ik geen foto’s kan maken van de binnenkant van mensen. Nou, dat kan wel, maar dat is niet echt gemakkelijk.
Traumatische gebeurtenissen knagen aan je en kunnen zeker leiden tot een aantal interessante kunstwerken. Een van de meest verlammende dingen voor een kunstenaar is als er niets verkeerd gaat. Veel van mijn tekeningen en schilderijen komen voort uit foto’s die ik heb genomen. Het is jammer dat ik geen foto’s kan maken van de binnenkant van mensen. Nou, dat kan wel, maar dat is niet echt gemakkelijk.
Je gebruikt regelmatig hetzelfde meisje met anorexia voor je werk.
Ze is niet mijn muze ofzo. Ze is gewoon iemand die ik ken. Het feit dat ze anorexia heeft is nogal donkere materie en ik wilde dat omzetten in iets mooiers. Ik geef de voorkeur aan knullige mensen. Ik heb veel mooie vrouwen naakt gezien, maar ik ben geen fan van het maken van foto’s van meisjes, echt niet.Welke andere donkere, ongemakkelijke dingen geven je inspiratie?
Een paar kunstwerken zijn gebaseerd op mijn ketaminetrips. Ketamine verneukt je waarnemingsvermogen. Ik vind het altijd raar als je schilderijen ziet die mensen hebben gemaakt terwijl ze drugs hebben genomen. Hun kunst bevat dan hele vreemde kleuren, maar zo is het helemaal niet. Ik denk dat het heel erg moeilijk is om uit te beelden wat je werkelijk overkomt als je drugs gebruikt—ik weet eigenlijk niet of het überhaupt wel mogelijk is. Ik heb wel wat vage surrealistische landschappen gemaakt, maar niet veel. Ik probeer sowieso wat rustiger te doen met die rotzooi, ik heb het druk.
Ze is niet mijn muze ofzo. Ze is gewoon iemand die ik ken. Het feit dat ze anorexia heeft is nogal donkere materie en ik wilde dat omzetten in iets mooiers. Ik geef de voorkeur aan knullige mensen. Ik heb veel mooie vrouwen naakt gezien, maar ik ben geen fan van het maken van foto’s van meisjes, echt niet.Welke andere donkere, ongemakkelijke dingen geven je inspiratie?
Een paar kunstwerken zijn gebaseerd op mijn ketaminetrips. Ketamine verneukt je waarnemingsvermogen. Ik vind het altijd raar als je schilderijen ziet die mensen hebben gemaakt terwijl ze drugs hebben genomen. Hun kunst bevat dan hele vreemde kleuren, maar zo is het helemaal niet. Ik denk dat het heel erg moeilijk is om uit te beelden wat je werkelijk overkomt als je drugs gebruikt—ik weet eigenlijk niet of het überhaupt wel mogelijk is. Ik heb wel wat vage surrealistische landschappen gemaakt, maar niet veel. Ik probeer sowieso wat rustiger te doen met die rotzooi, ik heb het druk.
Advertentie
Waar werk je momenteel aan?
Honderden dingen. Ik ben bezig met het toeval in de kunst en het opzetten van systemen om te tekenen. Ik vulde bijvoorbeeld een A4’tje met lijnen. Ik begon aan de rand van het papier en probeerde die zo dicht mogelijk te volgen. Als ik een fout maakte, en er een klein schokje ontstond, moest de volgende lijn ook weer om dat schokje heengaan. Het kostte me 3 uur, 50 minuten en 46 seconden om het complete vel te vullen. Dus, daar ben ik de laatste tijd mee bezig. Het lijkt misschien hersendodend, maar het voelt voor mij als mediteren.Kijk voor meer werk van Daniel op danielginns.com.
Honderden dingen. Ik ben bezig met het toeval in de kunst en het opzetten van systemen om te tekenen. Ik vulde bijvoorbeeld een A4’tje met lijnen. Ik begon aan de rand van het papier en probeerde die zo dicht mogelijk te volgen. Als ik een fout maakte, en er een klein schokje ontstond, moest de volgende lijn ook weer om dat schokje heengaan. Het kostte me 3 uur, 50 minuten en 46 seconden om het complete vel te vullen. Dus, daar ben ik de laatste tijd mee bezig. Het lijkt misschien hersendodend, maar het voelt voor mij als mediteren.Kijk voor meer werk van Daniel op danielginns.com.
