Als je in de cel zit is het moeilijk om te zeggen of je dood gaat of gewoon depressief bent

“Alweer?” vroeg mijn celgenoot, Jay, nadat ik hem voor de derde keer in anderhalf uur had gevraagd of hij aan de kant wilde gaan zodat ik naar de wc kon.

“Mijn dokter zegt dat het normaal is,” benadrukte ik.

Maar eigenlijk voel me ik me niet normaal. Ik ben altijd moe, hoe lang ik ook slaap. Vorige week viel ik in slaap tijdens een vergadering — ook al was het buiten en stond ik rechtop. Mijn mond en ogen voelen altijd droog, ondanks dat ik drie liter water per dag drink. Mijn stoelgang zou kunnen duiden op kanker. Dat hoorde ik tenminste in een aflevering van Dr. Oz (Ik kan niet op het internet, dus ja, ik kijk Dr. Oz op mijn 15-inch tv voor medisch advies).

Soms word ik midden in de nacht wakker van krampaanvallen in mijn kuiten. Ik krijg wel eens het gevoel van een elektrische schok in mijn tenen. Ik heb rugklachten waarvan ik nooit helemaal ben genezen en er zit een gekke bobbel aan de oppervlakte van mijn ruggengraat. Daarnaast heb ik de ziekte van Raynaud, wat betekent dat er minder bloed naar mijn vingers en tenen stroom wanneer het koud is.

Daarnaast is mijn bloeddruk is rond de 88/65, maar volgens de verplegers is dat juist goed.

De dokters van het California Department of Corrections and Rehabilitation zeggen dat mijn problemen niet levensbedreigend zijn en zelf niet eens medisch. Al mijn bloed- en urinetesten geven normale uitslagen, dus ze denken dat mijn problemen geestelijk zijn, mogelijk veroorzaakt door een depressie.

De dokters hebben me dus min of meer een hypochonder genoemd.

Ik voel me alleen geen hypochonder. Oké, misschien ben ik een beetje depressief, maar wie is dat niet in de gevangenis? Dat hoort gewoon bij deze plek — het is hier treurig. Maar het is ook ongezond: de gevangenis geeft ons vooral verwerkte voedingsproducten en we worden in kooien opgesloten.

Hoe kun je meer dan tien jaar lang op deze manier eten, op een dun matrasje op een metalen slaapbank slapen en alsnog gezond blijven?

Misschien ben ik paranoïde. Ik weet nog goed hoe het voelde toen ik langs de poster in het noordelijke blok liep. Op die poster staan de gezichten van de mannen die hier dit jaar zijn gestorven aan ouderdom of een andere natuurlijke oorzaak. Toen ik voor ze stond, zag ik hoe jong sommigen waren. Ik dacht na over hoe het zou zijn om te sterven achter deze tralies, tussen de bewakers, continu geconfronteerd met mijn fouten.

Ik had elk van deze mannen kunnen zijn. Ik ben 47 en zit nog minstens 13 jaar vast. Ik kan ook sterven achter de tralies. Moederziel alleen, bijna 5000 kilometer weg van mijn familie in New York.

Daarom moet ik weten of ik gek ben of dat de doktoren iets over het hoofd zien. Ik heb antwoorden nodig, of het nu voor mijn gemoedsrust of om mijn leven te redden is. Maar hoe kom ik aan informatie terwijl ik achter de tralies zit?

Ik klaag als sinds 2003 over mijn langzaam verslechterende gezondheid. Elke keer als ik een nieuw symptoom heb, dien ik een verzoek in om een dokter te bezoeken en moet ik allerlei obstakels overwinnen om een afspraak te kunnen maken. Minstens zeven van die dokters hebben hetzelfde gezegd: ik ben gezond. Maar ik geloof ze gewoon niet, omdat ik het systeem niet vertrouw dat zorg zou moeten geven aan een man die veroordeeld is voor moord.

Ik wil niet eindigen als de gast uit het westelijke blok in 2015. Ze zeggen dat hij naar de dokter was gegaan vanwege pijn in zijn borst. Hij werd terug naar zijn cel gestuurd. Uren later hoorden we dat hij gestorven was aan een hartaanval.

Ik moet ook voor mezelf zorgen, zodat ik nog een soort van oké leven kan leiden als ik vrij kom. Ik wil dan naar huis gaan en het proberen goed te maken dat ik de levens van mijn zoons heb gemist — door de beste opa ooit te zijn. Ik wil mijn kleinkinderen leren basketballen terwijl mijn jongens met hun vrouwen naar een show op Broadway gaan waarvoor ik de kaartjes heb gekocht. Ik wil niet tientallen jaren onder treurige omstandigheden leven zodat ik tussen wat vreemden kan sterven die niets om me geven — of terug naar huis gaan met een chronische ziekte en opnieuw een last voor mijn familie worden.

Ik zag op Dr. Oz dat detoxen goed voor je is, dus probeerde ik dat met het enige beschikbare voedsel dat hier geschikt voor was: appels. Drie dagen lang heb ik de rij van de kantine opgehouden door bij de keukenmedewerker te stoppen die het fruit uitdeelde. Terwijl ik de vreemde blikken van de andere gevangenen negeerde, pakte ik steeds vier appels per keer.

Bekijk ook: De voormalige marinier die al 25 jaar monsterfilms maakt in zijn achtertuin

Ik moest de appels over de dag verdelen. Het was een vrijwillige marteling. Na twee-en-halve dag, serveerden ze hamburgers in de kantine en besloot ik Dr. Oz te vergeten en wat vlees te eten.

Ik voelde me lichter na die twee dagen detoxen, maar al mijn symptomen bleven gewoon. Daarna ben ik, op advies van de dokter, naar de afdeling geestelijke gezondheid gegaan, in de hoop hypochondrie uit te sluiten.

Op de dag van mijn afspraak, meldde ik me bij de bewaker achter een bureau.

“Ga zitten,” zei hij.

Ik ging op een metalen bank zitten in een ruimte die was volgestouwd met mensen. Ik dacht toen: wow, er zijn veel mensen hier die naar geestelijke hulp zoeken… Het was alsof ik bij het CBR was.

Na ongeveer vijftien minuten riep een oudere vrouw met kort haar en bruine ogen mijn naam. Ik volgde haar door een doolhof aan gangetjes naar een klein kantoortje. Daar moest ik in een van de twee stoelen gaan zitten.

“Dus je dokter heeft je hierheen gestuurd,” zei ze.

“Ja, ze denken dat ik hypochonder ben.”

“Waarom denken ze dat?”

Ik legde het haar uit. We hebben zo’n halfuur gepraat.

Ze vroeg naar mijn familie, mijn baan, mijn algemene gevoelens en mijn kansen om naar huis te gaan. Ik vertelde haar dat mijn moeder me net had bezocht, dat mijn schrijverscarrière goed ging en dat ik met de aangekondigde verandering in het rechtssysteem misschien eerder naar huis zou kunnen dan verwacht. Mijn enige klacht was dat ik vast zat.

Ze zei dat het klonk alsof ik een milde vorm van depressie had. Ze adviseerde me om regelmatig langs haar afdeling te komen om met iemand te praten.

Ik vond dat goed, hoewel ik wel teleurgesteld was dat ik niet in één dag mijn antwoord had, en ging terug naar mijn cel.

“Wat zeiden ze bij de geestelijke gezondheid?” vroeg Jay.

“Ze zeiden dat ik niet gek ben,”

Jay lachte en zei, “Ik denk dat je naar het toilet moet.”

“Mijn dokter zegt dat het normaal is,” antwoordde ik, en we lachten allebei.

De volgende dag, nadat ik uit mijn bed was gesprongen, deed de onderkant van mijn linkervoet pijn. Ik zat op de WC, deed mijn sok uit en keek ernaar. Er zat een paarse bobbel onder de huid.

Deze keer rapporteerde ik het probleem niet.

Rahsaan Thomas is een 47-jarige gevangene in de staatsgevangenis van San Quentin in Californië. Hij zit een 15 jarige tot levenslang durende straf uit voor doodslag, met een uitbreiding van 35 jaar wegens het gebruiken van een vuurwapen. Hij schoot twee mannen dood. Thomas zegt dat ze bewapend waren en iets van hem stalen.