Deze man probeerde 140 verschillende drugs uit en maakte een handige gebruikersgids

Hoe ziet iemand eruit die 140 verschillende drugs heeft gebruikt? Ik wist niet wat ik moest verwachten toen ik ging skypen met Dominic Milton Trott, schrijver van The Honest Drugs Book. Zijn uiterlijk week niet heel erg af van mijn schatting: een man van ongeveer 50 jaar, met een vriendelijk, rond gezicht en een vlassige paardenstaart tot in zijn nek. Net onder zijn adamsappel hangt een ketting met een haaientand en aan zijn accent is te horen dat hij uit Manchester komt.

Ergens verwachtte ik toch een iets grimmigere verschijning bij iemand die zijn leven heeft toegewijd aan drugs. Maar de levensmissie van Trott is juist om onze stigma’s over drugs te vernietigen. Het kostte hem bijna tien jaar om een boek te schrijven, een soort drugsbijbel die je vertelt hoe je verantwoord met drugs omgaat en hersenschade beperkt. Begrijp me niet verkeerd: The Honest Drugs Book - waar Trott 140 drugs voor heeft gebruikt en daarover semi-academische verslagen heeft geschreven - is geen handboek dat gaat over het genot van drugs. Maar wat heeft hem geïnspireerd om hier zo diep in te duiken?

VICE: Wat is het verhaal achter The Honest Drugs Book?
Dominic Trott: Ik begon 7 of 8 jaar geleden met het opschrijven van mijn drugservaringen. Het was toen eigenlijk een spreadsheet, maar ik had het vage idee dat iemand die samengestelde informatie juist nodig kon hebben. Pas toen ik er 30 of 40 had opgeschreven vond ik dat het echt leesbaar moest worden, in de vorm van een boek. Op die manier zou het ook een gemiddeld mens kunnen aanspreken. Later, toen ik fora ging lezen, kwam ik erachter hoeveel mensen overlijden aan een gebrek aan kennis over drugs. Ik realiseerde me dat ik cruciale data in mijn bezit had die levens zou kunnen redden.

Bestaat er een ander, vergelijkbaar boek?
Nee, A Chemical Love Story van Alexander Shulgin komt het dichtst in de buurt. Maar dat gaat puur over het bewustzijn en is niet te begrijpen voor jongeren.

Je bent erg progressief over de effecten die psychedelische drugs hebben gehad op je leven. Jouw ervaring in Peru met ayahuasca betekende voor jou - zoals voor veel mensen - een enorme transformatie.
Die ervaring bracht mij de meeste wijsheid. Het had de grootste impact op mijn visie op de wereld. Het gaf me ook meer vertrouwen om dingen anders te gaan zien – zoals het afmaken van dit boek. Voordat ik ayahuasca nam, had ik visioenen dat iemand van bijvoorbeeld The Daily Mail bij me op de stoep stond en me verklaarde dat mijn boek een gevaar zou zijn voor Engeland. Ik maak me er nog steeds weleens druk om, maar na de ayahuasca stopte ik grotendeels met zorgen maken en maakte ik het boek gewoon af.

Hetzelfde kan gezegd worden over je ervaring met Black Mamba - een soort kunstmatige cannabinoïde dat niet veel afwijkt van de drug Spice. Het gaf je “acute angst” en je noemt het “een absolute horrorbeleving.”
Ik lag opgerold als een foetus in bed. Het was vreselijk. Maar ik wist dat het ooit zou stoppen, dat hielp. Ik had van tevoren research gedaan. Maar als ik een naïef kind van zestien was geweest, die had gedacht dat gewoon kunstmatige cannabis was, dan was ik afgedaald naar een duistere hel. Het zou echt doodeng zijn. Het was een ervaring die mij ertoe heeft gezet om het boek af te maken.

Je had een slechte ervaring met heroïne – het maakt je ziek.
Heroïne was leuk, maar ik heb best veel genomen. Het is net als alcohol: als je de eerste keer meteen veel alcohol drinkt, ga je kotsen. Ik denk dat dat bij mij het geval was. Ik werd ‘s ochtends wakker met een kater die erg leek op de kater die je krijgt van alcohol. Het is een downer, dus zo verrassend is dat niet. Als ik eerder was gestopt was het anders geweest, maar het is verslavend! Ik wilde doorgaan. Een paar uur voelde ik me niet slecht, maar over het algemeen was het vreselijk. Ik dacht dat je de volgende ochtend gewoon kon opstaan en nog wat meer kon nemen, om de kater te verminderen. Dat kon dus niet - ik heb de rest weggegooid - maar ik kan me wel voorstellen dat er mensen zijn die hiermee doorgaan.

Je houdt van amfetamine, maar veel mensen hebben daar een hekel aan – het is het onbetrouwbare neefje onder de familie van genotsmiddelen.
Dat is waarschijnlijk omdat je niet dezelfde effecten krijgt zoals bij cocaïne en andere drugs. Maar amfetamine blijft veel langer hangen, zo lang zelfs, dat je kan vergeten dat je aan de drugs zit, behalve dan dat je wel gewoon heel erg high bent. Van amfetamine [speed] ben ik in een paar dagen hersteld. Van crystal meth niet. Ik denk dat het iets te maken heeft met dopamine. Ik denk dat je bij crystal meth zoveel naar binnen zuigt - je voelt je echt geweldig - dat het meer tijd kost om terug te komen naar je basis dan bij, bijvoorbeeld, serotonine. In de juiste setting zou ik nog wel een keer amfetamine nemen, maar crystal meth doe ik nooit meer.

Je hebt een hoofdstuk in je boek waarin je jongeren probeert te weerhouden van drugs. Maar zou het kunnen dat sommige mensen juist door dit boek drugs willen gaan gebruiken?
Wanneer je tegen kinderen zegt: “Als je drugs neemt ga je dood,” is dat gewoon een komische boodschap. Dat werkt niet. Maar aan het begin van het boek zeg ik tegen jonge mensen dat ze geen drugs zouden moeten nemen, inclusief alcohol. Dat hun hersenen nog niet volledig ontwikkeld zijn en dat ze moeten wachten. Hopelijk komt die boodschap wel binnen. Maar mochten ze toch willen experimenteren, dan zou informatie over wat de drugs precies met je doen en hoe je het veilig gebruikt toegankelijk moeten zijn. Ik vind dat normaal, en al het andere dat over drugs wordt gezegd is een politieke ideologie die het menselijk leven probeert te controleren.

In het boek vertel je dat je een gezin hebt. Hoe sluit het leven met kinderen aan bij het nemen van zoveel drugs?
De kinderen zijn volwassen en gingen naar de universiteit toen dit begon. En ik weet hoe dit klinkt: “Deze gast nam 140 soorten drugs, dus hij zal vast altijd high zijn geweest.” Maar zo is het niet gegaan. Ik nam drugs als er geen andere mensen bij waren. Ik deed research naar wat het met me zou gaan doen. Met stimulerende middelen ging het meestal allemaal prima, want ik wist ongeveer hoe mijn gedrag eruit zou gaan zien.

Je was dus bijna altijd alleen als je drugs testte. In hoeverre denk je dat jouw ervaring verschilt in vergelijking met een normale gebruiker, bijvoorbeeld iemand in de club?
Ik ben het met je eens dat het een hele andere setting is. Ik was vrij snel klaar met het ‘euforische gedeelte’ en focuste me op het schrijven, het academische proces. Ik wilde een chronologische ervaring schetsen, zodat mensen begrijpen hoe hun ervaring zal gaan zijn als ze die drug nemen.

Welke drug zou je nemen als je morgen een vrije dag had?
Geen enkele. Ik doe het echt zelden meer. Als ik naar Amsterdam zou gaan, zou ik misschien wiet roken. En als ik ergens heen zou gaan waar ze interessante psychedelische drugs hebben, zou ik dat proberen. Bij de meeste drugs vind ik het de twee, drie dagen dat ik me slecht voel niet waard. En ik word er misschien ook wel wat oud voor.

Dat zou kunnen. Ten slotte, wat doe je voor werk?
Nou, ik was altijd programmeur toen programmeren nog een sexy beroep was. Uiteindelijk werd ik consultant voor veiligheidsrisico’s bij banken. Ik analyseerde bijvoorbeeld de kwetsbaarheid, controle-systemen en impact. Daarmee ben ik tien jaar geleden gestopt en toen ben ik voor mezelf begonnen. Dat gaf me tijd om al mijn dromen na te jagen. Dat werd uiteindelijk The Honest Drug Book.

Dit artikel verscheen eerder op VICE UK.