“Het is de zomer van 2017 en het idee is simpel: S. en ik spreken af in San Francisco. Van daaruit nemen we een auto naar het noorden van Californië. We weten dat er daar veel illegale cannabisplantages zijn die altijd op zoek zijn naar helpende handen. We willen er anderhalve maand in de bergen blijven om zoveel mogelijk geld te verdienen. Daarna gaan we op road trip door Californië. We wisten dat ons plan gevaarlijk was: je hoort wel vaker verhalen over politie die illegale kwekerijen binnenvalt, of backpackers die werken in de wietteelt en dan plots verdwijnen. Ik had toen nog geen idee dat het moeilijkste van heel deze reis voor mij een break-up zou worden.”
Nicolas Catalano: Een jaar eerder had ik mijn opleiding Fotografie afgerond, en zoals veel mensen in de kunstwereld, lukte het mij niet om een job vinden in mijn sector. Die tijd was ook het prille begin van Straussphère met Martin, maar Roméo [Elvis, red.] was op dat moment nog niet zo bekend. We konden er toen dus nog niet van leven. Mijn enige inkomen was mijn job in een decoratiezaak, waarmee ik net voor mijn vertrek ben gestopt. Het doel van deze reis was om zoveel mogelijk geld te verdienen, zodat ik me volledig op mijn fotografie kon focussen eens ik weer in België was.Hoe kwam je erbij om op wietplantages in Californië te gaan werken?
De zus van mijn ex was er eens over beginnen praten. Ze zei dat ze daar een of twee jaar eerder had gewerkt, en dat je er flink wat geld mee kon verdienen. Je moet weten dat wiet op dat moment nog niet legaal was in Californië. De wiet die er verkocht werd, ging naar verdelers van medicinale cannabis, die dus niet gebruikt mocht worden voor recreatieve doeleinden. Maar er waren dus wel al een heleboel velden om die verdelers te bevoorraden, en er waren steeds meer Europese en Aziatische arbeiders die daar kwamen werken. Maar in het algemeen was heel die business toen nog niet zo bekend.
Dat hing een beetje af van het soort kwekerij waar je belandde. Het was echt raar eigenlijk: enerzijds had je heel rustige Amerikaanse boerderijtjes, en anderzijds had je dan een soort mini-kartels… Ik weet niet hoe ik ze beter zou kunnen beschrijven.Hoe dan ook, je wordt betaald per gewicht, per pond. Toen zij het deed, was het zo'n 150 à 200 dollar per pond. Als je goed werkt, oogst je meestal 1,5 pond (680 gram) of zelfs 2 pond (900 g) per dag. Als er genoeg werk was, kon je dus gemakkelijk 5.000 dollar in één maand verdienen. Daarnaast hing het er ook vanaf in welk jaar je daar aan het werken was. Naarmate de jaren voorbij gingen, kwamen er namelijk steeds meer werkers naar daar, en begonnen de kwekers mensen dus ook steeds minder te betalen.Dus je komt aan in de VS, en gaat dan meteen op zoek naar zo’n kwekerij?
Toen ik aankwam, wachtte mijn maat me op in San Francisco, waar hij een Couchsurfing spot voor ons had gevonden. Daar zijn we een week gebleven. De kerel waar we bij sliepen werkte in Silicon Valley en was heel vriendelijk. Hij stelde ons voor om met hem twee nachten in een yurt te slapen in de buurt van Yosemite National Park. Dat lag op onze weg naar Californië, en we vonden het ook best wel een vet idee, dus zijn met hem meegegaan en zijn we daar 3-4 dagen gebleven. Daarna gingen we verder naar Noord-Californië en probeerden we een kwekerij te vinden.
“Hier in de bergen is het alsof de tijd stilstaat. Zelfs in de schaduw is het 35 graden: serieus afzien dus. We brengen het grootste deel van de dag door met het verplaatsen van massaal veel aarde voor wietplanten in opdracht van M., een Oost-Europeaan. We zitten hier op 9.000 kilometer van huis. Het gaat allemaal heel snel voor haar en onze vrienden in Brussel. Er wordt steeds meer over R. gepraat, door zijn concerten. Hij vertelt me aan de telefoon over al de avonturen die ze met de crew beleven. Ik ben trots op hem, en al het goede nieuws dat hij heeft vrolijkt me op. Ik kan niet wachten om ze terug te zien en weer samen te hangen. Van C. hoor ik steeds minder. Het enige dat ik weet is dat ze zich aan het amuseren is in de Brusselse zon. Toch heb ik een raar soort voorgevoel dat alles daar niet zo duidelijk is. S. vertelt me dat ik met mijn voorgevoelens meestal wel juist zit. Op een dag vertelt M. ons in nogal brak Engels: ‘If cops come, run to river and jump in’.”
Vooral knippen. Het is heel simpel: als de planten volgroeid zijn, snij je ze af en laat je ze een tijdje drogen. Daarna komt het knippen: dat is eigenlijk het saaiste. Je zit gewoon op een stoel en krijgt massaal veel vuilniszakken vol wiet toegeduwd. Het zijn dan nog allemaal grote plukken, die jij dus moet versnijden. De stukken met te veel blaadjes of takjes haal je eruit, zodat alles perfect is en klaar is om op te roken.Hoe lang heb je dat gedaan?
Anderhalve maand, maar we hebben niet enkel knipwerk gedaan. Ik en die maat kenden elkaar totaal niet goed voordat we elkaar in Amerika zagen. Ik ben toen rap-rap vertrokken, en had niet echt een plan. Later bleek dat we ons eigenlijk een beetje vergist hadden: knipwerk gebeurt normaal pas in oktober, niet in de zomer. Dus hebben de helft van de tijd geholpen met planten en velden verzorgen, en de andere helft hebben we wiet van het jaar daarvoor geknipt bij een Braziliaan. Kilo’s en kilo’s en kilo’s aan wiet.
Mijn maat was een niet-roker. En ik dacht voordat ik vertrok dat het wel een goed idee zou zijn om even een pauze te nemen van sigaretten en wiet. Maar ja, toen kwam die break-up. Daardoor ben ik echt helemaal zot gegaan en begon ik zelfs te smoren tijdens het werk. Als je knipwerk doet, ben je daar van acht uur ‘s ochtends tot één, twee of zelfs drie uur 's nachts. Al die tijd kom je niet van je stoel af, en ziet je gewoon de kilo's passeren. Dan is het wel heel verleidelijk om er zelf ook wat van te nemen. Bovendien droeg ik ook geen handschoenen: mijn handen zaten dus vol wietresten. Ik moest mijn wijsvinger en duim maar over elkaar wrijven en ik had al wat bolletjes paf.
Het ding is: ik besefte niet van welke kwaliteit de wiet was die ik rookte. Daar was dat de normaalste zaak ooit. Maar vergeleken met wat we hier in België hebben, is de wiet uit Californië qua kwaliteit echt een Rolls-Royce.
Dat was eigenlijk niet het plan. Maar het einde van die relatie hield me zo bezig dat het al mijn foto’s heeft beïnvloed. Als dat niet was gebeurd, zou ik misschien niet zoveel landschapsfoto's hebben gemaakt… of ze tenminste meer voor mezelf hebben gehouden. Die lange-afstands break-up bleef zo erg in m’n hoofd zitten dat ik me er zelfs anders door begon te gedragen. Het is dan ook dankzij mijn maat dat ik alles nog een beetje bij elkaar heb kunnen houden. Anders was ik sowieso al eerder teruggegaan naar België.
Toen ik terugkwam naar België, begon Roméo [Elvis, red.] net aan zijn grote triomftocht. Hij stond op Dour drie dagen nadat ik terugkwam, en ik was erbij. Toen ging alles plots heel hard voor hem, en ik sprong meteen mee. Dat was op een moment dat ik eigenlijk liever een stapje opzij had gezet, door alles wat er was gebeurd. Toen ik terugkwam, had ik een confrontatie met mijn ex, en daarna had ik serieus nood aan wat afleiding.
Ik wou sowieso iets over deze reis publiceren, los van die hele break-up, omdat het een gewoon een interessant deel van mijn leven laat zien. Toen ik weer in België was en het erover had met mijn vrienden, vond iedereen het ook iets bijzonders. Dus kon ik eigenlijk niet anders dan dit project uit te brengen.Het einddoel is een boek, toch?
Ja. Daar ben ik nu mee bezig. Ik moet nog wat teksten schrijven.Is dit je eerste solowerk, zonder Straussphère met Roméo Elvis en co?
Dat zou je wel kunnen zeggen, ja.
“Deze nacht is gemaakt van stof. We zitten ergens tussen Bakersfield en Los Angeles in een woestijn. De muziek schreeuwt door de luidsprekers van de auto, ik zit achter het stuur, ik drift, geef vol gas, mijn voet op de pedaal, de auto schiet weg. Koplampen aan, het stof verblindt mijn weg, ik heb geen idee waar ik naartoe ga en het kan me geen reet schelen, mijn handen aan het stuur geklemd, ik vertrouw op weet ik veel wat. S. zit naast mij te schreeuwen van de pret en de angst. We besluiten om hier te stoppen en onze tent op te zetten in het midden van deze uitgestrekte vlakte. Voordat we naar bed gaan, maken we een lange wandeling en bespreken we mijn terugkeer naar Brussel die eraan komt in een paar dagen. Wat gaat er gebeuren met C.? In een moment van stilte horen we de kreten van een groep coyotes in de buurt. Het is onmogelijk om ze te zien, de sterren onthullen niet meer dan onze gezichten. C. komt me niet ophalen aan het vliegveld.”
Toen we bij die Braziliaan werkten, sliepen we in een tent naast zijn huis, omgeven door niets dan bergen en bossen. Hij liet ons een video zien van een beer die door zijn vuilnis aan het rommelen was, dus ik voelde me niet bepaald op mijn gemak in dat tentje. Daarna leek het ons zo onwaarschijnlijk dat we nog een beer zouden zien, dat ik er niet meer veel aan dacht. We waren gewoon voorzichtig en lieten geen voedsel rondslingeren.
